Νικολάς Γκιγιέν - Νικολάς Κριστόμπαλ Γκιγιέν Μπατίστα
(Nicolás Guillén - Nicolás Cristóbal Guillén Batista)
10 Ιουλίου 1902, Καμαγουέι - 16 Ιουλίου 1989, Αβάνα
Σχέδιο (το 5ο από 5 του Γκιγιέν), Μπάμπης Ζαφειράτος, 15.VII.2016 (Μολύβι, 29χ21 εκ.)
Μετάφραση
Μπάμπης
Ζαφειράτος / Μποτίλια Στον Άνεμο
Πρώτη δημοσίευση, 10/7/2023
Το ποίημα που ακολουθεί είναι ένα από τα 69 ποιήματα της ιδιόχειρης ανθολογίας που είχε μαζί του ο Τσε στη Βολιβία: Το περίφημο Πράσινο Σημειωματάριο (El Cuaderno vedre del Che. Grupo Editorial Planeta, 2009 - Πρόλογος Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ).
Τα ποιήματα ανήκουν σε τέσσερεις μόνο ποιητές: 25 του Γκιγιέν, 18 του Σέσαρ Βαγιέχο (Περού, 16 Μαρ. 1892 – Παρίσι, 15 Απρ. 1938· ο Τσε ήταν τότε 10 χρονών), 17 του Νερούδα και 9 του Λεόν Φελίπε (Ισπανία, 11 Απρ. 1884 – Πόλη Μεξικού, 18 Σεπ. 1968), όπου ζούσε εξόριστος στο Μεξικό κι εκεί, το 1955, γνωρίστηκε με τον Τσε.
Νικολάς Γκιγιέν
Ο Παππούς
Αυτη η γυναικα άγγελος, που εντός της ρυθμικά κυλάει
αίμα ευρωπαϊκό, με μάτια απ’ του βοριά τα κρύα μέρη,
πως στου ρυθμού τα βάθη ένας νέγρος παίζει δεν το ξέρει,
πως με βραχνές μπαγκέτες το σκληρό ταμπούρλο του χτυπάει.
Κάτω απ’ το σχήμα της μικρής καλογραμμένης μύτης
το στόμα μια γραμμή λεπτή σε όμορφα χείλια χαραγμένη⸱
και το κοράκι να σπιλώσει δεν μπορεί τη χιονισμένη
σάρκινη γη που λάμπει, αναριγάει στ’ ολόγυμνο κορμί της.
Κυρά μου εσύ! Τις μυστηριακές σου φλέβες δες⸱ ξεκίνα
κωπηλατώντας στο ολοζώντανο νερό που ρέει εντός σου
και πέρνα από νούφαρα, λωτούς τριαντάφυλλα και κρίνα⸱
τότε θα δεις που ανήσυχη, γλυκιά, σε ακτή δροσάτη πάλι,
η μαύρη του παππού σκιά θα ξεμακραίνει απ’ το πλευρό σου,
εκείνη που για πάντα το ξανθό σου εσγούρυνε κεφάλι.
Μετάφραση: Μπάμπης Ζαφειράτος, 27 Νοε 2022
El abuelo. Από τη συλλογή Δυτικές Ινδίες ΕΠΕ -West Indies LTD (1934)
Δες και την ελεγεία Δυτικές Ινδίες ΕΠΕ από την ομώνυμη συλλογή μαζί με ένα ακόμη ποίημα:
Από το Πράσινο Σημειωματάριο δες και
Μπάμπης Ζαφειράτος: Λεόν Φελίπε (11.4.1884 – 18.9.1968), Ο άδειος σταυρός και ο άδειος χιτώνας
Όλες οι μεταφράσεις του Μπ. Ζ.
Nicolás Guillén
El Abuelo
Esta mujer angélica de ojos septentrionales,
que vive atenta al ritmo de su sangre europea,
ignora que en lo hondo de ese ritmo golpea
un negro el parche duro de roncos atabales.
Bajo la línea escueta de su nariz aguda,
la boca, en fino trazo, traza una raya breve,
y no hay cuervo que manche la solitaria nieve
de su carne, que fulge temblorosa y desnuda.
¡Ah, mi señora! Mírate las venas misteriosas;
boga en el agua viva que allá dentro te fluye,
y ve pasando lirios, nelumbios, lotos, rosas;
que ya verás, inquieta, junto a la fresca orilla
la dulce sombra oscura del abuelo que huye,
el que rizó por siempre tu cabeza amarilla.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.