Ώσπου να εκραγούν τα καζάνια

Η κόλαση είμαστε εμείς

Τα απομεινάρια μιας θερινής μέρας

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

Η ουρά για τη σύνταξη αρκετά μεγαλύτερη απ' αυτές που σχηματίστηκαν πέρυσι το καλοκαίρι για τα capital controls. Πολύ περισσότερο φορτισμένη. Στην ατμόσφαιρα η οσμή απ' το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου δικαιωμάτων.

Ένας ξεστρατίζει, τρεκλίζει, έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τον άγνωστο συμπάσχοντα ευρωέλληνα που δεν έχει ακόμα φτάσει στο μηχάνημα ανάληψης ψίχουλων και μονολογεί: «Εγώ τώρα πώς θα ζήσω; μου κόψανε 260 ευρώ. Εγώ τώρα πώς θα ζήσω; Πες μου πώς;...».

Ο παραλήπτης του ερωτηματικού στέκεται κάγκελο, κάτι ανάμεσα σε σκιάχτρο και ακίνητος από μηχανής θεός. Δεν απαντάει. Βήμα - βήμα σα να γυρνάει η μπίλια σε ρουλέτα πασχίζει να φτάσει στο μηχάνημα να αποκρυπτογραφήσει τα απομεινάρια της εργάσιμης ηλικίας του.

Η ηλιθιότητα των μνημονιακών, η Ευρώπη των σκλάβων, οι θιγμένοι Συριζαίοι και η ηθική του ΚΚΕ για την ανατροπή που ονειρευόμαστε

 

Ανθισμένη κόλαση

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

1. Θα ήθελα να δω πού εδρεύει η ηλιθιότητα των μνημονιακών, διότι ανησυχώ για την τύχη μου κυρίως ως άνθρωπος, αφού η ιδιότητα του πολίτη μ' έχει αποχαιρετήσει χρόνια τώρα.

2. Οσοι δεν έχουν να χάσουν τίποτα και δεν διαμαρτύρονται, αφήνοντας την τύχη τους στη δίνη της θείας πρόνοιας, σχηματίζουν, μαζί με τους εκπροσώπους της διαπλοκής, τη χυδαιότητα της πλειοψηφίας σε κάθε εκλογική διαμάχη. Προξενούν δεινά και μας θίγουν τα μέγιστα.