Ένας Ζέφυρος με τον αέρα του Γούντι Άλεν: Η Χάνα και οι Αδελφές της − Σε αποκλειστική επανέκδοση, από 6 Ιουλίου

Η ΧΑΝΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΔΕΛΦΕΣ ΤΗΣ

ΖΕΦΥΡΟΣ

Αποκλειστικά από 6 Ιουλίου σε επανέκδοση
Από 6/7 έως 12/7/2017
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ 21.00 και 23.00

http://www.facebook.com/ZefirosNewStarArtCinema

 
 Μια ταινία τραγική και παράλληλα εύθυμη έως ξεκαρδιστική, ανθρώπινη και διασκεδαστική, με χιούμορ και ρομαντισμό.

Η κορωνίδα της φιλμογραφίας του Γούντι Άλεν στη δεκαετία του ‘80, 30 Χρόνια​ μετά​

«Η ΧΑΝΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΔΕΛΦΕΣ ΤΗΣ» απέσπασε Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου, Όσκαρ Καλύτερου Β΄Ανδρικού Ρόλου, Όσκαρ Καλύτερου Β 'Γυναικείου Ρόλου και άλλα 22 Βραβεία και 27 Υποψηφιότητες.

Μια ταινία σταθμός στην ιστορία του Γούντι Άλεν, με τους περισσότερους κριτικούς να τη θεωρούν από τα σημαντικότερα έργα του Άλεν και να συνεχίζουν να επαινούν σενάριο και καστ.

Ένα ψυχόδραμα που ο σκηνοθέτης εξοικειώνεται το αγκαλιάζει  με αγάπη και χιούμορ και το μετατρέπει σε λεπτοφτιαγμένη κομεντί σταθμό στην ιστορία του.

Woody Allen. Illustration Diego Abelenda 2013

"Ώριμη, όμορφη, πλούσια και γεμάτη αγάπη, η «Χάνα» είναι ο καλύτερος Γούντι Άλεν και απλά, μια μεγάλη ταινία"
Los Angeles Times Sheila Benson

"Ουσιαστικά ασταμάτητη φαντασία - μια δραματική κωμωδία που δεν μοιάζει καθόλου με άλλη και θέτει νέα πρότυπα τόσο για τον κ. Άλεν όσο και για όλους τους Αμερικανούς κινηματογραφιστές"
The New York Times Vincent Canby

«Η ΧΑΝΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΔΕΛΦΕΣ ΤΗΣ»

«HANNA AND HER SISTERS»

Δραματική κωμωδία – Αμερική 1986 – Διάρκεια 107΄

Σκηνοθεσία: Γούντι Άλεν

Σενάριο: Γούντι Άλεν

Σύνθεση μουσικής: Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ

Πρωταγωνιστούν: Γούντι Άλεν, Μία Φάροου, Μάικλ Κέιν, Μπάρμπαρα Χέρσεϊ, Μαξ Φον Σίντοφ, Κάρι Φίσερ, Ντάιαν Γουίστ, Μορίν Ο'Σάλιβαν, Λόιντ Νόλαν​.

Μπέργκμαν: Ο δάσκαλος (1960) και Άλεν: Ο θαυμαστής του (2013) - Δυο σπουδαίοι δημιουργοί. Δείτε (και) εδώ τον παλιό ή αναζητήστε τους στα θερινά

ΙΝΓΚΜΑΡ ΜΠΕΡΓΚΜΑΝ

Η πηγή των παρθένων

Κατά τη δεκαετία του '50 ο Ινγκμαρ Μπέργκμαν βρίσκεται σε φάση παρατήρησης της κοινωνικής εξέλιξης, κατά την οποία ο «εκσυγχρονισμός» διαγκωνίζεται με τη σθεναρή προηγούμενη κατάσταση, για την απόλυτη επικράτηση... Στις ταινίες εποχής αυτής της περιόδου «ΕΒΔΟΜΗ ΣΦΡΑΓΙΔΑ» και «ΠΗΓΗ ΤΩΝ ΠΑΡΘΕΝΩΝ» - παράγωγα αυτού του προβληματισμού - η Σουηδία αποδίδεται ως παραδοσιακό λαϊκό τραγούδι που αιωρείται ανάμεσα στην «αθωότητα» και το «κακό», ένα αλληγορικό μείγμα από κωμωδία και τρικ δεξιοτήτων, με τη Στοκχόλμη να παρουσιάζεται σαν επαρχιακή τρύπα που δεν της λείπει η γραφικότητα. Η ασφάλεια εξισορροπεί με την απειλή. Ο κτηνώδης βιασμός στην ταινία απεικονίζει μια σχέση που αναμφισβήτητα έχει να κάνει με αυτή τη μεταβατική φάση στο προτσές της μετατροπής της σουηδικής κοινωνίας μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και συμβολίζει το απόλυτο κακό, την ίδια στιγμή που αυτό ερμηνεύεται υπό το φως της συνολικής ηθικής της παραδοσιακής saga, που είναι θρησκευτική.