 |
| Με «κεντρώους» πρωθυπουργούς διεξήχθη ως επί το πλείστον η σκληρότερη ταξική σύγκρουση του προηγούμενου αιώνα (1944 - 1949) |
Κρατική βία, αυταρχισμός, καταστολή. Στο DNA της «Δεξιάς» ή της αστικής εξουσίας συνολικά;
Ορισμένα διδάγματα από την Ιστορία...
*
Αναστάσης ΓΚΙΚΑΣ
Μέλος
του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ
*
Το τελευταίο διάστημα, με αφορμή την όξυνση της αστικής επιθετικότητας έναντι των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών (νομοθετικές παρεμβάσεις στη λειτουργία των συνδικάτων, υπονόμευση της απεργίας, απαγορεύσεις συναθροίσεων, έξαρση της αστυνομικής βίας κ.λπ.), έχουν πολλαπλασιαστεί οι αναφορές στο «αυταρχικό DNA της Δεξιάς»
Αναφορές που συχνά επιχειρείται να στοιχειοθετηθούν και με ιστορικές παραπομπές.
Όπως π.χ. σε σχετικό άρθρο με τίτλο «Κοινοβουλευτισμός διά ροπάλου» («Εφημερίδα των Συντακτών», 27/9/2020), που μας προέτρεπε να
«επιστρέψουμε (...) στις αρχές της δεκαετίας του 1960 για να θυμηθούμε τι μπορεί να σημαίνει η κρατική καταστολή σε συνθήκες αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας από μια δεξιά κυβέρνηση του νόμου και της τάξης».
Ακολούθως, στο άρθρο γίνονταν εκτενείς αναφορές στην «ένταση της καταστολής» από τη μεριά των «νικητών του Εμφυλίου» (εννοώντας τη «δεξιά» πολιτική παράταξη, που τότε εκφραζόταν από την ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή) εναντίον της ΕΔΑ (που το 1958 είχε αναδειχθεί σε αξιωματική αντιπολίτευση) αλλά και της Ένωσης Κέντρου του Γ. Παπανδρέου (που είχε κηρύξει τον περιβόητο «ανένδοτο αγώνα» για την «αποκατάσταση της δημοκρατίας»):
- Με απαγορεύσεις συναθροίσεων, με νοθείες και παρεμβάσεις σε σωματεία, με αστυνομοκρατία (φανερή και κρυφή) και καταστολή, με την επιβολή της «εθνικοφροσύνης» και του αντικομμουνισμού κ.ο.κ.
Για να καταλήξει το εν λόγω άρθρο ότι
«προς τούτο η Ιστορία είναι διδακτική. Με τη μορφή ενός επαναλαμβανόμενου μοτίβου η ελληνική Δεξιά στη μακρόχρονη διαδρομή της, σε περιόδους κατά τις οποίες αισθάνεται ιδιαιτέρως ισχυρή αλλά και σε περιόδους κρίσης, γρήγορα ανασύρει από την φαρέτρα της την καταστολή ως την προσήκουσα μέθοδο για την περιστολή των κοινωνικών και των πολιτικών δικαιωμάτων και την πειθάρχηση του εκάστοτε "εσωτερικού εχθρού"».
Η Ιστορία είναι πράγματι διδακτική.
