23.5.2021. Ο Θανάσης Ζαπάντης στο Φαρμακείο του
Νοσοκομείου «Αγία Όλγα», το δεύτερο σπίτι του, φωτογραφημένος από τον Θοδωρή
Αλωνιστιώτη (βλ. κάτω)
Μέχρι την τελευταία στιγμή με χιούμορ και χαμόγελο στον αγώνα για Δημόσια Υγεία και Περίθαλψη
*
Το κείμενο με το Επίγραμμα του Μπ. Ζ. που ακολουθεί
διαβάστηκε στην τελετή της πολιτικής κηδείας του σύντροφου Θανάση Ζαπάντη, στις
13/11/2021, στις 10 π.μ. στον υπαίθριο χώρο του δημοτικού συνεδριακού κέντρου Δηλαβέρη στη Μεταμόρφωση Αττικής.
- Στεφάνια απέστειλαν μόνο: ΚΕ του ΚΚΕ, Τ.Ο. Βορειοδυτικής Αττικής του ΚΚΕ, Τ.Ο. Υγείς & Πρόνοιας του ΚΚΕ.
- Η οικογένειά ζήτησε, αντί στεφάνων, τα χρήματα να διατεθούν στην οικονομική εξόρμηση του ΚΚΕ.
- Από το ΚΚΕ παραβρέθηκαν: Αλέκα Παπαρήγα, Μαρία Λαμπρινού, Στέφανος Λουκάς, Ελένη Μπέλλου, Γιώργος Νάνος, Λουίζα Ράζου, Αντώνης Ραλλάτος, Σπύρος Χαλβατζής, Μαριάνθη Αλειφεροπούλου.
*
Μπάμπης Ζαφειράτος – Μποτίλια Στον Άνεμο
Πρώτη δημοσίευση: Κατιούσα, 15/11/2021
*
«Ζωή, – ένα τραύμα στην ανυπαρξία»
«Επίλογος» τιτλοφορείται αυτό το μονόστιχο αριστουργηματικό ποίημα του Γιάννη Ρίτσου που έφυγε από τη ζωή πριν από 31 χρόνια, στις 11 του Νοέμβρη του 1990.
Και ο Θανάσης Ζαπάντης, στις 11 Νοέμβρη του 2021, στα 65 του χρόνια (γεν. 30 Ιουλίου 1956) έγραψε τον δικό του Επίλογο, έγιανε το δικό του τραύμα, τη δική του ζωή, τραυματίζοντας ταυτόχρονα την ανυπαρξία και δίνοντάς της ζωή, με όπλο του τον αγώνα και την αγωνία για την ύπαρξη ενός δικαιότερου κόσμου.
Από ’δω και κάτω ας μου συγχωρεθεί ο εκ των πραγμάτων προσωπικός χαρακτήρας του κειμένου.
Ο Θανάσης Ζαπάντης, δεν ήταν μόνο ο σύντροφος της μικρής αδελφής μου Ρένιας, ο πατέρας του Νικόλα και του Άγγελου, που ακολουθούν σταθερά τη δική του πολιτική διαδρομή, αλλά και το στήριγμα της μεγάλης μου αδελφής Μαριάννας.
Ο Θανάσης Ζαπάντης, ο δικός μου Θάνος, ήταν ταυτόχρονα από το 1978 ο μικρός αδελφός που δεν είχα και κυρίως ένας ξεχωριστός σύντροφος στην καθημερινή μας πάλη. Μαζί παρευρισκόμαστε στις εκδηλώσεις του Κόμματος. Μαζί πορευόμαστε στα συλλαλητήρια, στις απεργίες, στις εργατικές και διεθνιστικές κινητοποιήσεις, όπου κάποια στιγμή έπρεπε να συναντηθούμε απαρεγκλίτως μέσα στο πλήθος —με προηγούμενη συνεννόηση ή με τηλεφώνημα—, αφού ο Θάνος συμμετείχε με τον κλάδο Υγείας κι εγώ με αυτόν της Ενέργειας και αργότερα με των Συνταξιούχων, κι οι δυο μας κάτω απ’ τη σημαία του ταξικού κινήματος.
