Μάνος Ελευθερίου: Παιχνίδι παίζουν οι αργυραμοιβοί (2+1 τραγούδια)

Μάνος Ελευθερίου, Ερμούπολη, Χίος, 12 Μαρ. 1939 - Αθήνα, 22 Ιουλ. 2018

Μαλαματένια λόγια - Θητεία (1974)

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου

Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος

Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Δημήτρης Υφαντής

Λιζέττα Καλημέρη

Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι

τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχθές

τ’ αλφαβητάρι πάνω στο τριφύλλι

σου μάθαινε το αύριο και το χθες

μα εγώ περνούσα τη στερνή την πύλη

με του καιρού δεμένος τις κλωστές

Τ’ αηδόνια σε χτικιάσανε στην Τροία

που στράγγιξες χαμένα μια γενιά

καλύτερα να σ’ έλεγαν Μαρία

και να ’σουν ράφτρα μες στην Κοκκινιά

κι όχι να ζεις μ’ αυτή την κομπανία

και να μην ξέρεις τ’ άστρο του φονιά

Νίκος Γκάτσος: Πρωτομαγιά. Νυν και Αεί και στους αιώνες των αιώνων

Νίκος Γκάτσος
8 Δεκεμβρίου 1911, Ασέα Αρκαδίας - 12 Μαΐου 1992, Αθήνα

Σχέδιο, Μπάμπης Ζαφειράτος, 30.IV.2015 (Μολύβι, 29 χ 21 εκ.)

Ώσπου και πάλι στις σπηλιές των ποταμιών ν’ αντηχήσουν
Βαριά σφυριά της υπομονής
Όχι για δαχτυλίδια και σπαθιά
Αλλά για κλαδευτήρια κι αλέτρια.

*

Νυν και Αεί

Γιάννης Ρίτσος (1.V.1909 -11.XI.1990): Με την ελπίδα μιας στιγμής, μας χρέωσαν όλο το μέλλον – Ο ποιητής απαγγέλλει τη Σονάτα του σεληνόφωτος – Μονοβασιά – Μονόχορδα – Τρίστιχα – Τα αρνητικά της σιωπής – Το τελευταίο Καλοκαίρι – Πώς γράφω (Μικρό αφιέρωμα - 5 VIDEO)

Γιάννης Ρίτσος

Μονεμβασιά, Πρωτομαγιά 1909 – 11 Νοεμβρίου 1990, Αθήνα

 

 

 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

 

Ζωή, ‒ ένα τραύμα στην ανυπαρξία.
27.VII.68

 

*

 

Ο ποιητής απαγγέλλει τη Σονάτα του σεληνόφωτος (1956)

 

 Η Μαρία Χαιρογιώργου - Σιγαρά ερμηνεύει στο πιάνο το Α΄ Μέρος (Adagio Sostenuto) της Σονάτας του Σεληνόφωτος, έργο 27, αρ. 2., του Λούντβιχ φαν Μπετόβεν

 

 

Πηγή βίντεο: Greek_Culture

 

 

*

 

 

ΜΟΝΟΒΑΣΙΑ (1982)

 

 

ΜΟΝΟΒΑΣΙΑ

Ο βράχος. Τίποτ’ άλλο. Η αγριοσυκιά κι η σιδερόπετρα.
Πάνοπλη θάλασσα. Καθόλου χώρος για γονυκλισία.
Έξω απ’ την πύλη του Ελκομένου
πορφυρό πορφυρό μέσα στο μαύρο. Οι γριές με τα καζάνια τους
λευκαίνοντας το πιο μακρύ φαντό της ιστορίας περασμένο σε κρίκους
απ’ τις σαράντα τέσσερις βυζαντινές καμάρες. Ο ήλιος
αμείλιχτος φίλος με το δόρυ του κατάντικρυ στα τείχη
κι ο θάνατος απόκληρος μέσα σ’ αυτή την τεράστια φωταψία
οπού οι νεκροί διακόπτουν κάθε τόσο τον ύπνο τους
με κανονιές και σκουριασμένους φανοστάτες, ανεβοκατεβαίνοντας
σκαλιά και σκαλιά σκαλισμένα στην πέτρα. Τα τσακμάκια τους
κροτούν στην κόψη της παλάμης τους σπιθοβολούν.
Εγώ – είπε –
θ’ ανέβω πιο ψηλά, πάνω απ’ τη μαλακή συνέχεια, πατώντας
στον τρούλο της μεγάλης υποβρύχιας εκκλησίας με τ’ αναμμένα

       μανουάλια. Εγώ
με το γαλάζιο κόκκαλο, το κόκκινο φτερό και τα κάτασπρα δόντια.