Μαρία Λαϊνά. Πάτρα, 1947 - Αθήνα, 27 Δεκεμβρίου 2023
Μαρία Λαϊνά
Κι όμως
Έβαλε κρύο
έχω ετοιμαστεί για τον χειμώνα
κι όμως φοβάμαι·
πριν βγω από το σπίτι
μετράω τα λεφτά μου.
Χαμηλά στο παράθυρό μου
το φως της λάμπας χλομιάζει
ένας χρυσοκόκκινος ήλιος
χαρίζει αναίτια έξαψη στην καρδιά μου.
Δεν έχω βρει ακόμα τον τρόπο
να πεθάνω σωστά.
Από τη συλλογή «Ό,τι έγινε, άνθρωποι και φαντάσματα»
(Πατάκης, 2020, σ. 13)
Ποιήματα
1
M’ έναν άγρυπνο ύπνο κοιμάται η αγάπη
ζεσταίνει τον ύπνο μας ή απαλή της, άπειρη κουβέντα
δε θυμάται ποτέ
ο τόπος δεν είναι ποτέ άλλος
δε γυρίζει δε φεύγει κανείς
δε μιλά δε σωπαίνει
γεμίζουν οι κόρες των ματιών της
με τα δικά μας μάτια
ξαφνικά
ζούμε την ώρα του θανάτου μας.
2
Πώς είναι όταν σ’ αγαπάω
αγαπάω και είναι
πέτρα πού πέφτει
στον ίσκιο του μεσημεριού
και σ’ αγαπάω
όπως είναι
τα μάτια σου όταν σ’ αγαπάω
πως είναι
σπόρος μικρός σε γυάλινο κουτί.
3
Ακόμα κι όταν φεύγω από σένα είμαι
ένα κομμάτι δικό σου
απλά το ξέρω
περνώ απ’ το κορμί σου δίχως πέρασμα
στις ράγες σαν ισορροπώ κρατώ το χέρι σου.
Να με κοιτάς
αυτόν που θα με πάρει από σένα
δε θα τον βλέπω.
4
Τα μάτια μου
ταξιδεύουν πάνω σου,
σαν ένα διάστημα
που απλώνει τα χέρια
στο άπειρο.
5
Τη νύχτα πλάι σου
κερδίζω την αιωνιότητα
ανάμεσα σε δυο ανεβοκατεβάσματα του στήθους σου
6
Γυμνή
σαν τη φωνή του πληγωμένου ζώου
η φωνή σου
ανηφορίζει μέσα μου
κλωστή πού γνέθεται μονάχη της
γύρω απ’ το λαιμό της.
(Νέα Ποίηση, 4/1975)
Περισσότερα:
Πέθανε η ποιήτρια Μαρία Λαϊνά: Μέσα στο πλήθος και τη μοναξιά
Συνεντεύξεις
Μαρία Λαϊνά: «Αυτό το τίποτα που με καταδιώκει» (17/1/2019)
Συνέντευξη στον Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη (7/12/2015)
