Ο βαρδαλαμπούμπας του φασισμού. Ο πορδοσάλτας της ρυπαρογραφίας. Ο εμετός λέξεων
Βαρδαλαμπούμπας (varda la bomba): Ο ποιών εκκωφαντικό θόρυβο, αυτός που κάνει μεγάλο ντόρο, ο μεγάλος υποκριτής, ο φαφλατάς. Ο «κρα-κρα και αυγά τίποτα». Ο μπαρουφολόγος. Ο μπουρδολόγος. Ο ασυστόλως περδόμενος. Αυτός που σε ξεκουφαίνει με ομοβροντίες πορδών. Που πέρδεται αντί να ομιλεί. Π.χ.: Άντε ρε βαρδαλαμπούμπα!
Προσέξτε τον περί ου όταν... πέρδεται (ακούστε τον στο σχόλιο). Δυο πορδολέξεις στη σειρά και τέσσερα σαρδάμ, με 15 «ε», χωρίς ειρμό και έρμα. Ο βαρδαλαμπούμπας, ο χατζημπάλες, ο φούφωτος του φασισμού.
Σήμερα είναι και η δίκη του Ζακ Κωστόπουλου,
— Ιερώνυμος boss (@JeronymoBoss) October 21, 2020
''ενός τοξικοαυτού που μπήκε να ληστέψει''.#Justice4ZakZackie pic.twitter.com/Hatiuvunha
*
Σημ. 1: Η λέξη είναι γνωστή στους παλιούς Κεφαλονίτες. Τείνει να εκλείψει πλέον. Ήταν από τις αγαπημένες βρισιές (κυριολεκτικά και μεταφορικά) του... αγαπημένου μου και αθυρόστομου θείου.
Σημ. 2: «Βαρδαλαμπούμπας του φαρισαϊσμού». Με αυτόν τον πετυχημένο αφορισμό δίνει τα εύσημα του ο μπάρμπα Γιάννης ο Σκαρίμπας στον «λογοτέχνη» (μαυράδα του —που λέμε στην Κεφαλονιά— και ο θεός να τόνε κάμει λογοτέχνη), τον φασίστα... Σολτζιβάν Ντενίσοβιτς.
Την απαξιωτική σημασία του περδόμενου (κυριολεκτικά και μεταφορικά και ορθοφωνικά στην περίπτωση πορδοσάλτα) δεν θα τη βρείτε στο διαδίκτυο. Ούτε και στο πολύ καλό βιβλίο του Σαραντάκου «Λέξεις που χάνονται».
Μπ. Ζ. - Μποτίλια Στον Άνεμο
