Γιώργος Σεφέρης (29.2.1900 – 20.9.1971): Γυμνοί! γυμνοί! γυμνοί! (Αυτοκίνητο) — Μίλτος Πασχαλίδης: Αφήγηση

Γιώργος Σεφέρης

Βουρλά, Σμύρνη, 29[14] Φεβ. 1900 – Αθήνα, 20 Σεπ. 1971

Πορτρέτο του ποιητή από τον Γιάννη Ψυχοπαίδη (γ. 1945)
 

 

Γιώργος Σεφέρης

Αυτοκίνητο

 

 

Στη δημοσιά σαν αγκαλιά

δίκλωνη ενός διαβήτη,

του αγέρα δάχτυλα στη χήτη

και μίλια στην κοιλιά,

 

οι δυο μας φεύγαμε αδειανοί

βιτσιά για το ήπιο βλέμμα·

φτιασίδι ο νους, φτιασίδι το αίμα

γυμνοί! γυμνοί! γυμνοί!

Γιώργος Μαρκόπουλος: Los poemas, Un río, El poeta — El Ladrón o Cafetería — Δύο ποιήματα από την ισπανική έκδοση, Mi Patria Temerosa - Η Φοβερή Πατρίδα Μου (Σεβίλλη, 2021)

Yorgos Markópulos – Mi Patria Temerosa
Poesía Griega de la generación del '70
Traducción: Josè Antonio Moreno Jurado
(Padilla Libros Editores y Libreros, Sevilla, 2021)

 

Γιώργος Μαρκόπουλος (Μεσσήνη, 8 Ιουλ. 1951): Ο αγαπημένος μου φίλος —αυτή η ξεχωριστή μορφη με τη βιωματική, βαθιά ανθρώπινη και μοναδική, τολμώ να πω, γραφή, από τις σημαντικότερες ποιητικές φωνές της εποχής μας— μου έστειλε σήμερα το μικρό κομψό βιβλιαράκι του που μόλις κυκλοφόρησε στα Ισπανικά (Σεβίλλη, 2021), με μια συγκινητική όπως πάντα αφιέρωση.

 

Πρόκειται για μια αυστηρή επιλογή από το σύνολο του έργου του: 26 ποιήματα, μεταξύ των οποίων και δύο με ιδιαίτερη σημασία, που ανήκουν στη συλλογή Οι Πυροτεχνουργοί (Τραμ, 1979):

• Το πρώτο είναι το αφιερωμένο στην σύντροφό μου και σ’ εμένα (Τα Ποίηματα, Ένα Ποτάμι, Ο Ποιητής)

• Το δεύτερο —και το πιο συγκινητικό του βιβλίου— είναι το αφιερωμένο στον πολυαγαπημένο και πρόωρα χαμένο κοινό μας φίλο Παντελή Πασχαλίδη (Ο Κλέφτης ή Καφενείο).

Τίτλος της έκδοσης, Mi Patria Temerosa –Η Φοβερή Πατρίδα Μου —από το ομώνυμο εναρκτήριο ποίημα της συλλογής Μη Σκεπάζεις το Ποτάμι (Κέδρος, 1998)— σε μια πολύ καλή μετάφραση του ελληνιστή Χοσέ Αντόνιο Μορένο Χουράδο (στον οποίον ανήκει και η επιλογή των ποιημάτων), που μεταφέρει με σεβασμό το ιδιαίτερο ύφος του Μαρκόπουλου.

Μπάμπης Ζαφειράτος, 28/5/2021

 

LOS POEMAS, UN RÍO, EL POETA

                                 Para Angélica y Babi Zafirato

Los poemas son difíciles, lo sabéis.
Y, si levantas las palabras, son tan tristes
como dedos que te duelen una noche agónicamente.

Un río es un extranjero que se oculta, lo sabéis.
Por la mañana va al mar.
Al atardecer se queda tranquilamente inmóvil
como animal salvaje a cuyo lado pasaron cazadores.

El poeta, un indiferente, como se supone,
que oculta sus manos en los bolsillos.

 

 

Γιώργος Μαρκόπουλος (8 Ιουλ. 1951). Φωτό: Δημήτρης Γέρος, 2010)

Μπάμπης Ζαφειράτος: Πόε - Ντορέ, Το Κοράκι – Επιλεγόμενα και Μνήμη Παντελή Πασχαλίδη

Κι ως ανοίγω τα παντζούρια, φτερουγώντας όλο φούρια,
Μεγαλόπρεπο κοράκι μπαίνει σαν αρχαία γητειά.
Δίχως διόλου να διστάζει, δίχως να με λογαριάζει,
Στην εξώθυρα κουρνιάζει με ύφος λόρδου, με αρχοντιά,
Σε μια προτομή Παλλάδας, κούρνιασε όλο αρχοντιά,
Κούρνιασε κι αυτό ήταν πια.

ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ

Έντγκαρ Άλλαν Πόε

(19 Ιαν. 1809, Βοστώνη, Μασαχουσέτη – 7 Οκτ. 1849, Βαλτιμόρη, Μέριλαντ)

Μετάφραση – Επιλεγόμενα – Επιμέλεια

Μπάμπης Ζαφειράτος – Μποτίλια Στον Άνεμο

Αφιερώνεται στη Μνήμη του Παντελή Πασχαλίδη (*)

Και στην Κατιούσα, 19/1/2020

Χαλυβδογραφίες

Γκυστάβ Ντορέ

(6 Ιαν. 1832, Στρασβούργο - 23 Ιαν. 1883, Παρίσι

Το Κοράκι

1.

Μεσονύχτι, ήμουν θλιμμένος, κι έγερνα αποκαμωμένος,
Μες σε αλλόκοτα βιβλία κι ολοκίτρινα χαρτιά,
Σφάλιζαν τα βλέφαρά μου κι ως γλιστρούσα στα όνειρά μου,
Ξάφνου απ’ την εξώθυρά μου κάτι ακούστηκε πνιχτά.
«Κάποιος επισκέπτης θα ’ναι –ψέλλισα–, που μου χτυπά,
Τούτο μόνο, τι άλλο πια;»

Μπομπ Ντύλαν: Ο νομπελίστας κύριος Τάμπουριν μαν − Σαν Γυναίκα − Στην πόρτα του παραδείσου (Ένα σχέδιο, δυο τραγούδια μεταφρασμένα)

Μπομπ Ντύλαν (Ρόμπερτ Άλλεν Ζίμμερμαν)
24 Μαΐου 1941, Μινεσότα, ΗΠΑ
Νόμπελ Λογοτεχνίας, 13/10/2016
Σχέδιο (1^ο από 3 του Ντύλαν), Μπάμπης Ζαφειράτος, 13.X.2016 (Μολύβι, 29 χ 21 εκ.)
Μποτίλια Στον Άνεμο.

Μετάφραση - Επιμέλεια
Μπ. Ζ. - Μποτίλια Στον Άνεμο

Στην πόρτα του παραδείσου(*)

Μάνα, πάρε τ’ αστέρι απ’ το παιδί σου

Άχρηστο πάνω μου φαντάζει

Γρήγορα δες πώς σκοτεινιάζει

Νιώθω την πόρτα να χτυπώ του παραδείσου

Την πόρτα πως χτυπώ του παραδείσου…

Μάνα, θάψ’ τα πιστόλια μου βαθιά

Αφού δεν θα ξαναπυροβολήσουν

Πάνω μου πέφτει του θανάτου η συννεφιά

Νιώθω την πόρτα να χτυπώ του παραδείσου

Την πόρτα πως χτυπώ του παραδείσου…