Χιροσίμα, αγάπη μου: Ένα έγκλημα (1945). Μια ταινία (1959)

 

Φυσάει δαιμονισμένα απ' τις τουρμπίνες του θεού.

Και κάτω η ζωή μουγκρίζοντας κι ο θάνατος.
Καθώς ρόδι που σπάει ο ουρανός,
ουράνιο ξερνώντας και σκοτωμένα αστέρια.

Μπ. Ζ.

Α.  ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ
____________________

Ο ιμπεριαλισμός δολοφονεί σε πόλεμο και «ειρήνη»

*
 
«Ποτέ πια Χιροσίμα και Ναγκασάκι - Έξω από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ - Καμιά εμπλοκή της χώρας μας ενάντια στη Συρία και το Ιράν» 

*

Χιροσίμα - Ναγκασάκι

280.000 νεκροί
Αμέτρητα, μέχρι σήμερα, θύματα 

*
«Οι ιμπεριαλιστές έχουν αιματοκυλήσει την περιοχή μας, και δε θα διστάσουν να προχωρήσουν σ' ένα γενικευμένο πόλεμο προκειμένου να ελέγξουν τον ενεργειακό πλούτο και τους δρόμους μεταφοράς του. (...) Η περιοχή μας είναι μια πυριτιδαποθήκη έτοιμη να εκραγεί. (...) Η αποτροπή κάθε ιμπεριαλιστικής επέμβασης με λαϊκή πάλη, η αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς με ανατροπή της αστικής εξουσίας στην Ελλάδα και σε κάθε χώρα, είναι η μόνη εγγύηση για σταθερότητα υπέρ των λαών». 

Σταύρος Τάσσος, πρόεδρος της ΕΕΔΥΕ

Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη 

(6/8/2013*) 

Το μανιτάρι της Χιροσίμα

Ισχύς βόμβας, 20.000 ΤΝΤ

Η φωτογραφία τραβήχτηκε από τον Charles Levy,

μέλος πληρώματος σε ένα από τα Υπερφρούρια Β-29

που χρησιμοποιήθηκε στην επίθεση.

Αυτός είναι ο στόχος στη διόπτρα του βομβαρδιστή Τόμας Φέρμπη. Οι αριθμοί δείχνουν «στρατιωτικούς στόχους» στη Χιροσίμα, δηλαδή  γέφυρες, δρόμους, κι εγκαταστάσεις, οι οποίες όμως, λόγω γενικής κατάρρευσης της Ιαπωνίας δεν λειτουργούσαν καν.
Η βόμβα ΔΕΝ ΕΠΕΛΕΞΕ στρατιωτικούς στόχους. 
Εξολόθρευσε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, κυρίως άμαχους.
Ο Φέρμπη πέθανε μερικά χρόνια αργότερα κάτω από συνθήκες που κρατήθηκαν μυστικές. Σήμερα πολλοί πιστεύουν ότι αυτοκτόνησε.

ΧΙΡΟΣΙΜΑ

6 Αυγουστου 1945, 8:15 π.μ.

Στην Κική Δημουλά (ΙΙ)

Αφορμή για την επιλογή του ποιήματος ΣΚΙΕΣ που προηγήθηκε είναι κάποιες συμπτώσεις που το συνδέουν με τις ατυχείς (το λιγότερο) διατυπώσεις της Κικής Δημουλά, και το καθιστούν πιστεύω «επίκαιρο»: Οι πλατείες, οι μετανάστες, η εξοικείωσή μας με τον θάνατο του άλλου –όπου αυτοί που τον σκορπάνε απλόχερα μπορεί να είμαστε κι εμείς οι ίδιοι με την αδιαφορία και την επιπολαιότητά μας–, και τέλος ο… μήνας κατά τον οποίο γράφτηκε.

Στην Κική Δημουλά

Σκιες

Ω ψυχή, πουλί που δεν ξέρει

και πετά σε μέρες που επιτρέπεται το κυνήγι.

Γιώργος Μαρκόπουλος, Διαβάσεις Πεζών

Στα κοιλώματα της νύχτας

κουλουριασμένες σε χαρτόκουτα

–δωμάτια που περίσσεψαν

απ’ τις συσκευασμένες μας ανέσεις.

Στα φανάρια των δρόμων

–πράσινο της απόγνωσης

και της ελπίδας κόκκινο.

Στους προσφυγικούς καταυλισμούς

–πίσω απ’ τη λάμψη ενός βεγγαλικού.

Θρηνούν αδάκρυτες.

Ανοίγουνε ολημερίς

στον ύπνο μας λαγούμια.

Αλήθεια, πόσο γρήγορα γεμίζουμε

τους αφιλόξενους διαδρόμους της Ευρώπης.

Μάιος 2002 

Μπάμπης Ζαφειράτος Άδεντρες Πλατείες (Ποιήματα)
στην ενότητα Ο Θάνατος Κοιτάζει Με Τα Μάτια Μας.

Πρώτη δημοσίευση: Ο ΠΑΛΜΟΣ, Μάιος 2002, σ. 3

Μετά 29 έτη

Μετά 29 έτη εξακολουθούμε να είμαστε πολλοί μόνοι μας, αντί να έχουμε γίνει ένας μαζί.  Το τέταρτο ταξίδι ενός κειμένου, με αφορμή την Πανελλαδική Απεργία της 20 Φεβρουαρίου 2013    Το κείμενο που ακολουθεί πρωτοδημοσιεύτηκε στη συνδικαλιστική εφημερίδα «Ο ΠΑΛΜΟΣ», του Επιχειρησιακού Σωματείου Εργαζομένων της ESSO PAPPAS, τον Φεβρουάριο του 1984, με τον τίτλο «Ο Παλμός κι ο παλμός μας». (΄Ενα μήνα αργότερα, 6/3/84, η ESSO PAPPAS θα γίνει ΕΚΟ). Ξαναδημοσιεύτηκε, με μικρές διορθώσεις, στον ΠΑΛΜΟ (σελ. 3), τον Δεκέμβριο του 2003, υπό τον τίτλο «Με την μπούργκα της σιωπής» (βρισκόμαστε στη δεύτερη εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ). Ο ΠΑΛΜΟΣ από εφημερίδα γίνεται ενημερωτικό δελτίο (με προσωπική μου ευθύνη και επιμέλεια). Από τον Μάιο του 2002 έως το Καλοκαίρι του 2005 κυκλοφορεί σε έντυπη και ηλεκτρονική μορφή μεγέθους Α4 (έχει μικρύνει φυσικά μαζί με τη ζωή μας), διανύοντας την τέταρτη και τελευταία του περίοδο, και θα μετρήσει 20 φύλλα. Η τρίτη «κοινοποίηση» του κειμένου (σε ηλεκτρονική μορφή) με τον τίτλο Μποτίλια στον άνεμο (πολλοί μόνοι μας ή ένας μαζί;) και με την προσθήκη του υστερογράφου, έγινε τον Σεπτέμβριο του 2009, κατά την αποχώρησή μου από την –συμφερόντων Λάτση πλέον– ΕΚΟ, λόγω συνταξιοδότησης (κάποιοι σταθήκαμε τυχεροί στη ζωή μας). Είναι το αποχαιρετιστήριο προς τους συναδέλφους μου μετά από 35 χρόνια δουλειάς. Η κρίση έχει ήδη αρχίσει να χτυπάει την πόρτα μας. Εδώ αναδημοσιεύεται από την τρίτη και τελευταία αποστολή του, χωρίς καμιά διόρθωση. Μποτίλια στον άνεμο (πολλοί μόνοι μας ή ένας μαζί;) «στα γκωλ-ποστ παιδιά! στα γκωλ-ποστ μην αρχινίσουνε να πέφτουνε τα τέρματα βροχή και ηττηθούμε». Νίκος Εγγονόπουλος Και τι να πεις, και τι να γράψεις... Για τα χρόνια που πέρασαν; Για τα γεγονότα που μας καθόρισαν; Για τις υποσχέσεις που δεν κρατήθηκαν; Πώς να ταξινομήσεις τις στιγμές που μεσολάβησαν; Και πώς να ξαναδείς μέσα στα μάτια των παιδιών που υπήρξαμε κάποτε και μοιάζουν απόμακρα στο θολό τοπίο της μνήμης;

Μικρή ανθρώπινη ιστορία

Μικρή ανθρώπινη ιστορία Αφιερώνεται σε όλους «της γης τους κολασμένους» που γέρνουν κάτω από λοιμούς, λιμούς, σεισμούς και καταποντισμούς, φωτιές, μαχαίρια… Με την ευχή να βρουν δικαίωση οι ζωντανοί στα όνειρά τους. Φορές φυσάει ένας άνεμος. Άγριος με τα δόντια τρίζοντας. Και μια μεγάλη πόλη παραδίνεται στα χέρια του. Αλαφιασμένα αγρίμια τρέχουν να κρυφτούν σε φοβισμένες αγκαλιές, κι άλλα μένουν λουφάζοντας μες στις σχισμές των βράχων. Κάποιες αδύναμες σκιές περνούν και χάνονται κάτω απ’ το σκονισμένο ιστό των αστεριών. *** Άλλοτε πάλι έρχονται χρόνια και πουλιά κυνηγημένα. Μνήμες περνούν σκοτεινές και ακατοίκητες. Περνούν αποσπάσματα τυφλών στρατιωτών Σπέρνουν δόντια δράκοντα στη γη και ξεχερσώνουνε στο διάβα τους ψυχές, παίρνουν την πόλη βίαια, γεμίζουν με βαθιές ουλές τ’ όμορφο πρόσωπό της. *** Κάποτε εμφανίζονται οι άνθρωποι. Συνήθως έρχονται απ’ τη θάλασσα και είναι πάντα μόνοι. Μπαίνουν στην πόλη κι αρχίζουν να ζωγραφίζουν τα στενά της, αγγίζουν τρυφερά το χέρι της, δροσίζοντας τον πυρετό της, γιατρεύουν με τα χείλια τους τ’ αόρατα σημάδια του κορμιού της, Βάφουν με ουρανό τα άστεγα δρομάκια της φωτίζοντας τις σκοτεινές γωνιές της… Πάντα κι αμέσως γίνοται πλήθος και ποτάμι και ζωή. Όταν τελειώσουν, μαζεύουν σ’ ένα μικρό φθαρμένο βαλιτσάκι τα σύνεργά τους, κοιτάζουν γύρω τους τα μάτια που τους κοίταζαν φεύγουν ξανά κατά τη θάλασσα και περπατώντας επάνω στα κύματα χάνονται μέσα στον κόσμο. *** Στο μεταξύ βρέχει ασταμάτητα. Μια κόκκινη ανεξίτηλη βροχή, μουλιάζοντας τα χρόνια μας όπως στο μυθιστόρημα του Μάρκες. Πρώτη δημοσίευση σε μιαν άλλη ζωή της Μποτίλιας Στον Άνεμο, στο συνδικαλιστικό —και όχι μόνο— έντυπο του Επιχειρησιακού Σωματείου Εργαζομένων της ΕΚΟ που εξέδιδα από τον Μάρτη του 2002 μέχρι το καλοκαίρι του 2005, Ο ΠΑΛΜΟΣ, στήλη ΠΑΛΜΟΓΡΑΦΗΜΑΤΑ (Αρ. φ. 18), Δεκ. 2004, για την τραγωδία στον Ινδικό, με τους 230.000 νεκρούς από σεισμό και τσουνάμι, στις 26 Δεκ. 2004. Περιλαμβάνεται στην ποιητική συλλογή του Μπάμπη Ζαφειράτου,  Άδεντρες Πλατείες, 2012, σ. 78 Οι φτωχοί άνθρωποι του Σετσουάν Στις φτωχογειτονιές της Μιανμάρ. Ό,τι απόμεινε από τον τυφώνα Ναργκίς.