Από το kitsch της Μενδώνη στην κανονικοποίηση του τερατώδους
Μπορούμε να ορίσουμε τη συνειδητή παραποίηση της αλήθειας ως ιδιοτελή ψευδολογία. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει και το πολιτικό ψεύδος. Βέβαια η επινόηση του πολιτικού ψεύδους δεν ευδοκιμεί κατ`αποκλειστικότητα στη εποχή μας.
Ήδη αιώνες πριν ο Πλάτων στην “Πολιτεία” σημείωνε πως “τοις άρχουσιν δη της πόλεως, είπερ και τισίν άλλοις, προσήκει ψεύδεσθαι ή πολεμίων ή πολιτικών ένεκα επ’ ωφελεία της πόλεως”, χωρίς ωστόσο να διευκρινίζει τι ακριβώς είναι ή πως και από ποιούς (προσδι)ορίζεται η “ωφελεία” (καλό) της πόλεως. Γιατί δεν μπορεί, για παράδειγμα, ν`αποτελούν “ωφελεία” (καλό) της πόλεως, οι πρόσφατες διαφημιστικές φωτογραφίες του γιγαντιαίου αθλητικού υποδήματος της Adidas πάνω από την Ακρόπολη.
Τουναντίον, αυτό το φαντασμαγορικά τιποτένιο kitsch μιας πολυεθνικής υποδημάτων, παραπέμπει στη δικτατορία του κεφαλαίου και, συνακόλουθα, σε ό,τι ο Π. Κονδύλης αποκαλούσε “Παρακμή του Αστικού Πολιτισμού”. Βέβαια της παρακμής έχει προηγηθεί η ενσυνείδητη καλλιέργεια του πνεύματος ιδιοποίησης της υπεραξίας, όπως και η δίψα του κέρδους —υλική και άυλη— ως η κινητήρια δύναμη του καπιταλισμού. Ο Μάρξ στο “Κεφάλαιο” αποκάλυψε το μηχανισμό εκμετάλλευσης. Και μάλιστα αναφερόμενος στην κυριαρχία της Καθολικής Εκκλησίας κατά το Μεσαίωνα, πίστευε πως “όσο πιο ικανή είναι μια κυρίαρχη τάξη να δέχεται στις γραμμές της τους πιο σημαντικούς ανθρώπους των καταπιεζόμενων τάξεων τόσο πιο στέρεη και πιο επικίνδυνη είναι η κυριαρχία της” (Κεφάλαιο, “Σύγχρονη Εποχή”, σελ. 750).