*
Ο Βελισσάριος Κοσσυβάκης δεν αστειεύεται. Όταν βάλει κάτι στο μυαλό του δεν τον σταματάει ολόκληρο το Τέταρτο Ράιχ (Μπ. Ζ.)
*
*
55 ΧΡΟΝΙΑ STUDIO - ΚΑΨΑΣΚΗΣ, ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ 660 ΑΚΟΜΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ STUDIO
55 χρόνια STUDIO: Η ιστορία μας γράφεται ακόμα…
Τον Οκτώβριο του 1967 ο Σωκράτης Καψάσκης ίδρυσε τον κινηματογράφο STUDIO. Σκοπός του ήταν να γίνει η αίθουσα που θα αποτελούσε το κέντρο της ανεξάρτητης κινηματογραφικής δημιουργίας σε μία εποχή που οι νέοι σκηνοθέτες ακολουθούσαν τα αντισυμβατικά προτάγματα της εποχής, χωρίς να περιφρονεί τα αριστουργήματα του κλασικού κινηματογράφου.
Έτσι αυτή η ιστορική πια αίθουσα ξεπέρασε τα στενά όρια ενός κινηματογράφου και μεταμορφώθηκε σε καταφύγιο για μία γενιά που αμφισβητούσε τις καθιερωμένες αξίες κι έβρισκε τις καλλιτεχνικές και πολιτικές τους ανησυχίες να αντανακλώνται σε όλο το φάσμα των ταινιών του STUDIO.
Στα χρόνια που ακολούθησαν το STUDIO δεν έχασε την ταυτότητα του. Μέσα στη λαίλαπα των multiplex κινηματογράφων παρέμεινε η αίθουσα όπου προβάλλονταν οι ταινίες των δημιουργών κι όχι οι ταινίες της βιομηχανίας του θεάματος.
Τώρα 55 χρόνια μετά, η ιστορία μας γράφεται ακόμα. Το STUDIO new star art cinema παραμένει μία αίθουσα που στηρίζει την τέχνη του κινηματογράφου κόντρα στις απρόσωπες αίθουσες των εμπορικών κέντρων και τα άψυχα blockbuster.
ΟΙ ΔΥΟ ΚΕΝΤΡΙΚΕΣ ΚΟΛΩΝΕΣ ΤΟΥ STUDIO ΑΠΟΚΤΟΥΝ ΠΡΟΣΩΠΟ
Ξεκινώντας τους εορτασμούς για τα 55 χρόνια αποφασίσαμε να σηματοδοτήσουμε τη φυσιογνωμία της αίθουσας του STUDIO τοποθετώντας στις δύο κολώνες του, γιγαντοφωτογραφίες δύο σημαντικών δημιουργών (ύψος 3,5 μέτρων) που σημάδεψαν την ιστορία του. Πρόκειται για τους: Σωκράτη Καψάσκη και Θόδωρο Αγγελόπουλο. Προετοιμάζουμε ειδικά έντυπα αφιερώματα για τον καθένα από αυτούς που θα μοιράζονται δωρεάν σε όλους τους θεατές.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΚΑΨΑΣΚΗΣ, Ο ΙΔΡΥΤΗΣ ΤΟΥ STUDIO
Ο Σωκράτης Καψάσκης υπήρξε ένας μείζων παράγοντας της αθηναϊκής πολιτιστικής ζωής, σε μια περίοδο κομβική και σκληρή της ελληνικής ιστορίας, και που, κατά τον ιστορικό Κωστή Κορνέτη (Τα παιδιά της δικτατορίας), ανέδειξε το σινεμά σε «όπλο» ενάντια στην καταπίεση και συγχρόνως σε «παράθυρο ανοιχτό στον κόσμο».