Αιμίλιος Βεάκης: Σιωπή κι αστροπελέκι

Αιμίλιος Βεάκης (Πειραιάς, 13 Δεκεμβρίου 1884 – Αθήνα, 29 Ιουνίου 1951)
Δωροθέα Άγγερμαν (Άγγερμαν, Εθνικό Θέατρο, 1940)

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

ΣΤΟΝ ΑΙΜΙΛΙΟ ΒΕΑΚΗ

Αιμίλιε Βεάκη, τριάντα χρόνια, τριάντα χρόνια,

κι η φωνή σου ποτέ δεν εσώπασε. Τις νύχτες,

όταν κλείνουν οι αυλαίες των θεάτρων, όταν σβήνουν τα φώτα της πόλης,

όταν ένα μοναχικό αττικό φεγγάρι πιάνει τα χάλκινα χέρια των ρόπτρων

χωρίς να τα χτυπάει, κι οι τροχονόμοι αποσύρονται πίσω απ’ τη σκιά τους,

και τα μεγάλα καράβια του Πειραιά στέκουν περίσκεπτα μπρός στο κλειστό ξυλάδικο του θειου σου,

κι ο Βολονάκης ο ζωγράφος μένει ακόμη ορθός με το ’να τρύπιο του πα­πούτσι στο χέρι

μπροστά στον πάγκο του υπαίθριου μπαλωματή, ω Αιμίλιε Βεάκη

πώς η φωνή σου ανοίγει πάνω απ’ τα κατάρτια, πάνω απ’ τα φουγάρα των εργοστασίων,

μιαν άλλη διάσταση διαύγειας, μιαν άλλη ιαχή απ’ τα στόματα των αγαλμάτων,

από τούς πίνακες του Ιακωβίδη και του Γκύζη, έναν άλλο διθύραμβο

απ’ την καρδιά του ελληνικού λαού που πάσχει, μάχεται, υπομένει και σφίγγει τα δόντια.