Μικρό οδοιπορικό μνήμης μέσα από σινεμά και γεγονότα της ταξικής πάλης που σημάδεψαν τα χρόνια μας
Δ'
Πάμε μωρό μου σινεμά
Μπάμπης Ζαφειράτος
Πάμε μωρό μου σινεμά
Για Χιούστον Κόπολα ή Ντε Πάλμα
Να ξαναβρούμε το ΠΙΓΚΑΛ
Το ΚΥΨΕΛΑΚΙ και την ΑΛΜΑ
Διάλεξε θρίλερ ή νουάρ
Δυο ώρες φυγή και αυταπάτη
Που απ’ τον καθρέφτη κάποιου μπαρ
Ο Μπόγκυ θα μας κλείνει μάτι
Γουστάρω πάλι σινεμά
Μελβίλ ή Πέκινπα ή Ραίη
Πάμε μωρό μου στο ΠΑΛΛΑΣ
Στην ΑΕΛΛΩ στο ΜΠΡΟΝΤΓΟΥΑΙΗ
Μπροστά στο μαγικό πανί
–Το χέρι σου μες στο δικό μου–
Ζούμε διπλά κάθε σκηνή
Γινόμαστε ήρωες εκτός νόμου
Έχουμε χάσει Μπουνιουέλ
Τρυφώ Ντασέν και Τορνατόρε
Παίζονται τώρα στο ΛΙΛΑ
Στο ΒΟΞ στο ΕΚΡΑΝ και στο ΑΜΟΡΕ
Μετά από μια στενή επαφή
Που θα ’μαστε πιο λίγο μόνοι
Θα ’ναι γλυκιά η επιστροφή
Στου μέλλοντός μας την οθόνη
Free Cinema ή Nouvelle Vague;
Ράις Γκοντάρ ή Μονιτσέλι;
ΑΣΤΥ μωρό μου ή ΟΝΤΕΟΝ
ΝΙΡΒΑΝΑ STUDIO ή ΕΛΛΗ;
Δείξε μου πόσο μ’ αγαπάς
Μη μου αρνηθείς σινεμαδάκι
Ας είναι και με happy end
Μα πρέπει να βιαστείς λιγάκι
Έλα. Οι Ταβιάνι κι ο Βαντίμ
Ο Παζολίνι ο Κουροσάβα
Μας περιμένουν στο ΦΙΛΙΠ
στο ΑΛΕΞ στο ΑΘΗΝΑΙΟΝ στην ΑΒΑ
Πάμε μωρό μου όπου μου πεις
Κι όπου ποθεί η ψυχή σου πάλι
Στα Ιλίσια ή στην Κηφισιά
Στο Φάληρο ή στην Αμφιάλη
Χειμερινό ή θερινό;
Αϊζενστάιν ή Ντε Σίκα;
ΑΛΚΥΟΝΙΔΑ ή ΑΛΦΑΒΙΛ;
ΑΪΝΤΑ ΚΑΡΜΕΝ ή ΑΜΙΚΑ;
Θνητοί οι πρωταγωνιστές
Θεοί εμείς απ’ την πλατεία
Και σταυρωμένοι εραστές
Κι επαναστάτες με αιτία
Έχει πρεμιέρα με Λουί Μαλ
Ρενέ Λεόνε και Αντονιόνι
Λέγε. ΙΝΤΕΑΛ ή ΕΤΟΥΑΛ;
Στο ΔΑΝΑΟ ή στην ΑΝΕΜΩΝΗ;
Πάμε μωρό μου σινεμά
Στου σκοταδιού το αργό ταξίδι
Μετά θα δούμε κριτική
Του Ακτσόγλου και του Ραφαηλίδη
Μια αναπαράσταση η ζωή
Πρόβα αόρατου θιάσου
Εσύ να γίνεσαι βροχή
Να πνίγομαι στη αγκαλιά σου
Και στην καρδιά μας θ’ αντηχεί
Σαν χαμηλώνουνε τα φώτα
Της Καραΐνδρου η μουσική
Του Μορικόνε και του Ρότα
Κι άμα ο κόσμος πάει στραβά
Να δεις πώς θα ’ρχεται στα ίσα
Κι η αγάπη μας παντοτινά
Θα στέκει σαν γιγαντοαφίσα
Διώξε τα σύννεφα του χθες
Πάμε μαζί και χαμογέλα
Διάλεξε τ’ όνειρο που θες
Τζίλντα μου Μαίριλυν και Στέλλα
…………………………………
Έξω το φως είναι απειλή
Σκληρή η σιωπή τα λόγια στείρα
Η πόλη που πυροβολεί
Με σιγαστήρα
(1979-2021)
____________
Το Πάμε μωρό μου σινεμά, 11στροφο, γράφτηκε από Σεπ. 1979 έως Ιαν. 1980 και πρωτοδημοσιεύτηκε σε αυτή τη Ρετροσπεκτίβα, σαν προοίμιο σε κάθε μια από τις 4 συνέχειές της (17 και 31/12/2014, 7 και 15/1/2015).
Σε αυτή την ολοκληρωμένη 19στροφη μορφή του, με στίχους που για διάφορους λόγους είχανε μείνει εκτός και με άλλους που γράφτηκαν στην πορεία, δημοσιεύτηκε στην Κατιούσα, στις 28/2/2021: Πάμε μωρό μου σινεμά – Μικρή ελεγεία για τα σινεμά που αγαπήσαμε και θ’ αγαπάμε πάντα, όπου υπάρχει και η εξελικτική του διαδρομή.
Την ίδια μέρα δημοσιεύτηκε και στην Μποτίλια Στον Άνεμο.
Η 11στροφη εκδοχή παραμένει μόνο, και για την... ιστορία, στη συγκεντρωτική σελίδα των περιεχομένων της Ρετροσπεκτίβας.
*
«Για σας ο κινηματογράφος είναι θέαμα.
Για μένα είναι σχεδόν μία αντίληψη του κόσμου.
Ο κινηματογράφος είναι φορέας της κίνησης.
Ο κινηματογράφος ανανεώνει τις λογοτεχνίες.
Ο κινηματογράφος είναι τόλμη.
Ο κινηματογράφος είναι αθλητής.
Ο κινηματογράφος διαδίδει ιδέες.
Αλλά ο κινηματογράφος είναι άρρωστος.
Ο καπιταλισμός τού έριξε στα μάτια χρυσόσκονη.
Επιτήδειοι επιχειρηματίες τον σέρνουν στους δρόμους.
Ο κομμουνισμός πρέπει να διαφυλάξει τον κινηματογράφο
από τα χέρια των κερδοσκόπων...».
Βλαντιμίρ Μαγιακόβσκη, 1922
Λευκή ρετροσπεκτίβα σε φόντο κόκκινο
(Από την αφήγηση ενός παλιού Αμπελοκηπιώτη)
Δ' Μέρος: Κόκκινος Θερισμός
Αναφορές
Ενδεικτικά: Η Γυάρος και η «Συκιά του Γλάστρα». Το STUDIO του Καψάσκη, του Στεργιάκη και του Κοσσυβάκη.Ο Κόκκινος Θερισμός του Τσίπρα...
*
Σινεμά:
Αλκυονίς, Studio 1 και 2, Studio, Αμόρε
*
Ταινίες:
Solaris (1968, 1972, 2002), Γιοζίμπο (1961), Χίτλερ (1977), NON OMNIS MORIAR (2014)
Ντάσιελ Χάμμετ και Κόκκινος Θερισμός
*
Πρόσωπα:
Μαγιακόβσκη, Βελισσάριος Κοσσυβάκης (της αναγγέννησης δυο θρυλικών αιθουσών), οι σκηνοθέτες: Σωκράτης Καψάσκης, Αλέξης Δαμιανός, Αλέκος Γαλανός, ξανά ο Αντώνης Στεργιάκης, Γιώργος Τζιότζιος (του ΣΙΝΕΜΑ), Αλεχάντρο Κάστρο Εσπίν (Κουβανός πολιτικός), Λίλα Καφαντάρη (ηθοποιός, βουλευτίνα του ΚΚΕ), Βασίλης Ραφαηλίδης (πάντα), Ασσαντούρ Μπαχαριάν (Ζωγράφος), Βαγγέλης Σιδέρης (Πολιτικός Μηχανικός - Ο Αλκυονίδας), Δημήτρης Αρμακόλας (Γλύπτης), οι σκηνοθέτες: Γιώργος Μεσάλας, Μανούσος Μανουσάκης, Θόδωρος Αγγελόπουλος
*
Αλκυονίδας και STUDIO εποχή
 |
| Από 23 Οκτ. 2014 η Αλκυονίς ζεσταίνει πάλι τις νύχτες μας |
Γεννήθηκαν με δύο χρόνια διαφορά
 |
| Και το STUDIO, από 14 Δεκ. 2014 |
Ξαναγεννιούνται δίδυμα
_________________________________________________
Μια πρώτη μορφή του κειμένου που ακολουθεί, δημοσιεύτηκε σαν καλωσόρισμα στην επανεμφάνιση της Αλκυονίδας και του STUDIO με τίτλο: STUDIO: Το δεύτερο, μετά την Αλκυονίδα, παν-όραμα του Βελισσάριου Κοσσυβάκη.
Στην παρούσα τελική γραφή υπάρχουν νέα κείμενα, και προγράμματα από τη συλλογή της Μποτίλιας.
Οι χρονολογίες των προγραμμάτων αναμένουν την ταυτοποίησή τους από τον Βελισσάριο.
Ο χρόνος προβολής των ταινιών, όπως σημειώνεται σε κάποια από αυτά, θεωρείται προσωρινός μέχρι την τελική έγκριση του καθ' ύλην αρμόδιου.
Τον ευχαριστούμε και από αυτήν τη θέση.
Η ρετροσπεκτίβα-αφιέρωμα στο κόκκινο σινεμά της (αιώνιας) νιότης μας θα ολοκληρωθεί εντός… ολίγου προσεχώς.
Μπ.Σ.Α.
_____________________
1967, 1969. Έτη σωτήρια, στην κυριολεξία, για τους σινεμαδόφιλους και τους "αντιστασιακούς" εν μέσω… εθνοσωτηρίου.
Αλκυονίς και STUDIO. Δυο σινεμά που έπαιξαν ρόλο πρωτεύοντα στην κινηματογραφική (και όχι μόνο) παιδεία της γενιάς του ’70, της γενιάς του Πολυτεχνείου, ας πούμε. Άλλο αν αργότερα κάποιοι από αυτή την πολλά υποσχόμενη γενιά, βγαίνοντας από το φωτεινά σκοτάδια δεκάδων ταινιών, καμωμένων από τα πιο πρωτοπόρα μυαλά της 7ης τέχνης, κράτησαν μόνο τα σκοτάδια (ονόματα μη λέμε).
Συνέντευξη στον Δημήτρη Φύσσα τον Οκτ. του 2013 (Δημοσίευση 2/12/2013) [59]
Αλκυονίς και STUDIO. Γεννήθηκαν με δύο χρόνια διαφορά. Ξαναγεννήθηκαν πρόσφατα, ταυτόχρονα σχεδόν ‒ούτε δυο μήνες απόσταση: 26 Οκτωβρίου 2014 η Αλκυονίς, 14 Δεκεμβρίου το Studio.
Κι αυτό χάρη στο πείσμα και την τρέλα και το όραμα του Βελισσάριου Κοσσυβάκη, καλλιτεχνικού διευθυντή της New Star Cinema –του Τριανόν, της Αλεξάνδρας -I,II, του καλοκαιρινού Ζέφυρου– που από το 2001 μάς έχει κακομάθει:
