 |
| ξάγρυπνος πάντα ανάβοντας στου γαλαξία τη φλόγα το τσιγάρο σου Πωλ Ελυάρ: 14 Δεκεμβρίου 1895, Σαιν Ντενί - 18 Νοεμβρίου 1952, Σαραντόν-λε-Πον Σχέδιο, Μπάμπης Ζαφειράτος, 18.XI.2015 (Μελάνι, 29 χ 21 εκ.) |
Η ποίηση πρέπει να ’ναι
ένας οδηγός μάχης κι ευτυχίας
ένα όπλο στα χέρια του λαϊκού αγωνιστή
μια σημαία στα χέρια της Ελευθερίας
Γιάννης Ρίτσος
(Δημοσίευση, 18 Νοεμβρίου 2015, 11:55 μμ
Ανανέωση, 19 Νοεμβρίου 2015, 10:30 πμ)
Ανανέωση, 19 Νοεμβρίου 2015, 10:30 πμ)
ΓιΑννης ΡΙτσος
ΠΩΛ ΕΛΥΑΡ
Έτσι που σμίξαν τα σπαθιά και τα χαρτιά, δυό στίχοι στο ίδιο το τραγούδι,
μετράει κι ο στίχος του λαού το μπόι, όπως μετράει το μπόι της ομορφιάς κι η σπάθα
μετράει κι ο στίχος του λαού το μπόι, όπως μετράει το μπόι της ομορφιάς κι η σπάθα
μέσα στο φως ομοιοκαταληκτεί ουρανός και χώμα
σπαθί και πένα παίρνουν βόλια απ’ την ποδιά της λευτεριάς
παίρνουν απ’ την ποδιά της άνοιξης το πράσινο
και γράφουν με ήλιο στο ντουβάρι της νυχτιάς: είμαι άνθρωπος.
Μια λέξη ανάβοντας το λύχνο πάνου απ’ τον καημό μας
λέξη προσάναμμα καρδιάς καρδιά προσάναμμα της θάλασσας
μια λέξη ξεκλειδώνοντας το μόχτο μας με το κλειδί του αποσπερίτη
μια λέξη που μαζεύει γύρω της πλατάνια και λιακάδες κι άρματα
όπως μαζεύει η μάνα τα παιδιά της γύρω απ’ το σκαμνί της ‒
δεν είναι πια μακριά το πρωί που δοξάζει τα δέντρα μας
κι είναι σιμά το στόμα σου που λέει την ίδια ελπίδα σε μιαν άλλη γλώσσα
στον ίδιο δρόμο το ίδιο σήμα του ήλιου που γεννάει φωτιά και χρώμα
το ίδιο σημάδι ανάμεσα στα φρύδια μας σα χαραμάδα φως σ’ ένα κλεισμένο σπίτι
σα μια σπαθιά ουρανός πάνου στο θάνατο
σαν αυλακιά στη σκληρή γη απ’ τ’ αλέτρι της περφάνιας.
