Για ναυαγούς που θέλουν να κολυμπήσουν. Το σημείωμα άλλοτε βιαστικό και ταραγμένο, άλλοτε φλύαρο ή λακωνικό, ακατάληπτο κι ερμητικό, κακογραμμένο κι αδέξιο, ευδιάκριτο ή ξεθωριασμένο. Μπουκαλάκια, φιαλίδια, φιάλες αερίου. Μποτίλιες, μποτίλιες, μποτίλιες... Με καθορισμένο, πάντοτε, στίγμα.
Καλή στεριά, συνταξιδιώτες...
Ή καλή θάλασσα.
Σχέδιο (2ο από 2 του Νερούδα), Μπάμπης Ζαφειράτος, 23.IX.2016 (Μολύβι σε χαρτί, 29 χ 21
εκ.)
Πρωί
III
ΣΚΛΗΡΕ ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ εσύ, βιολέτα, με τ’ αγκάθινο στεφάνι,
μέσα στις λόχμες που φουντώνουνε τα πάθη,
λόγχη στη θλίψη και άνθος στην οργή, πώς ήρθες
κι από ποια μονοπάτια κουμαντάρεις την ψυχή μου;
Γιατί γκρεμίζεις ξάφνου την αβάσταχτη φωτιά
σου,
στα παγωμένα φύλλα, στο δικό μου μονοπάτι;
Ποιος σου ’μαθε τα βήματα που σ’ έφεραν κοντά μου;
Ποια πέτρα, ποιο άνθος, ποιος καπνός σού δείξανε πού μένω;
Πρώτη δημοσίευση με 10 ακόμη Σονέτα, στην Μποτίλια, 12/7/2022
ΠάμπλοΝερούδα
XXXIX
ΜΑ ΞΕΧΑΣΑ ΠΩΣ άφησαν τα χέρια σου χορτάτες
τις ρίζες, αφού πότισαν ρόδα διπλοπλεγμένα,
μέχρι που βλέπω ολόγυρα τ’ αποτυπώματά σου
μες στη γλυκιά τη σιγαλιά της φύσης ανθισμένα.
Και το νερό κι η τσάπα σου τα δυο σου κατοικίδια
δαγκώνουν γλείφουνε τη γη καθώς σ’ ακολουθάνε,
κι όπως δουλεύεις μια ευωδιά σκορπάς μες στον αέρα
μια καρπερή και φλογερή φρεσκάδα γαρυφάλλων.
Τα χέρια σου της μέλισσας τιμή κι αγάπη αξίζουν,
που σπέρνουνε πάνω στη γη τη διάφανή τους φύτρα
κι οργώνοντας ανοίγουνε αυλάκια στην καρδιά μου,
με τέτοιο τρόπο που είμαι λες λαμπαδιασμένη πέτρα,
που άξαφνα πλάι σου τραγουδά, γιατί μέσα στα δάση
πίνει νερό που ανάβλυσε απ’ τη βαθιά φωνή σου.
Μετάφραση: Μπάμπης Ζαφειράτος,17 Σεπ. 2022
(Από τη συλλογή CienSonetosdeAmor, 1959)
Pablo Neruda
XXXIX
PERO OLVIDÉ QUE tus manos satisfacían
las raíces, regando rosas enmarañadas,
hasta que florecieron tus huellas digitales
en la plenaria paz de la naturaleza.
El azadón y el agua como animales tuyos
te acompañan, mordiendo y lamiendo la tierra,
y es así cómo, trabajando, desprendes
fecundidad, fogosa frescura de claveles.
Amor y honor de abejas pido para tus manos
que en la tierra confunden su estirpe transparente,
y hasta en mi corazón abren su agricultura,
de tal modo que soy como piedra quemada
que de pronto, contigo, canta, porque recibe
el agua de los bosques por tu voz conducida.
Μια Μποτίλια με το
Σονέτο LXXXI (81) του Πάμπλο Νερούδα από τα 100 Σονέτα του Έρωτα. Μουσική εξαίσια και
φωνή: Μιχάλης Σακέλλης Michalis Sakellis- Μετάφραση: Μπάμπης Ζαφειράτος / Μποτίλια Στον Άνεμο
ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΙΑ. Με τ’ όνειρό σου γείρε στ’ όνειρό μου.
Η αγάπη, η πίκρα, τα έργα μας πρέπει να κοιμηθούνε.
Γυρίζει η νύχτα απάνω στους αόρατους τροχούς της,
κι εσύ πλάι μου αμόλυντη, αιώνιο κεχριμπάρι.
Άλλη καμιά, αγάπη μου, δεν θα ’μπει στα όνειρά μου.
Θα μπεις εσύ, θα μπούμε οι δυο στου χρόνου τα ποτάμια.
Καμιά άλλη δε θα πλανηθεί μες στις σκιές μαζί μου,
μονάχα εσύ, αμάραντη, φεγγάρι πάντα και ήλιος.
Τώρα τα χέρια σου άνοιξες κι απ’ τις αβρές παλάμες
να πέσουν άφησες αργά τα τρυφερά σημάδια,
τα μάτια σου με σκέπασαν σαν δυο σταχτιές φτερούγες,
καθώς κυλάω με το νερό που πίνεις και με πίνει:
η νύχτα, ο κόσμος, ο άνεμος τη μοίρα τους ξετυλίγουν·
χωρίς εσένα είμ’ εγώ μονάχα τ’ όνειρό σου.
(Από τη συλλογή 100 Σονέτα του Έρωτα, 1959)
Μετάφραση: Μπάμπης Ζαφειράτος,
Σεπ. 2021
LXXXI
YA ERES MÍA. Reposa con tu sueño en mi sueño.
Amor, dolor, trabajos, deben dormir ahora.
Gira la noche sobre sus invisibles ruedas
y junto a mí eres pura como el ámbar dormido.
Ninguna más, amor, dormirá con mis sueños.
Irás, iremos juntos por las aguas del tiempo.
Ninguna viajará por la sombra conmigo,
sólo tú, siempreviva, siempre sol, siempre luna.
Ya tus manos abrieron los puños delicados
y dejaron caer suaves signos sin rumbo,
tus ojos se cerraron como dos alas grises,
mientras yo sigo el agua que llevas y me lleva:
la noche, el mundo, el viento devanan su destino,
y ya no soy sin ti sino sólo tu sueño.
Μια Μποτίλια γεμάτη από το Σονέτο 18 του Σαίξπηρ, με την εξαίσια φωνή και την αισθαντική μουσική ενός ακόμη πολύ καλού διαδικτυακού φίλου, του Μιχάλη Σακέλλη, σε μετάφραση Μπάμπη Ζαφειράτου
Ελπίζοντας στην επιείκεια του Βάρδου μα και στη δική σας πετάμε αυτήν την Μποτίλια στον Άνεμο του διαδικτύου και σας ευχόμαστε καλή ακρόαση
Και πώς ν’ αντέξει μέρα
θερινή μπροστά σου;
Πιότερ’ η θέρμη σου κι η ομορφιά η αιθέρια:
Σκληροί άνεμοι σκορπούν στο Μάη τον έρωτά σου
Και φεύγουν βιαστικά για μας τα καλοκαίρια.
Φορές του ήλιου ο καυτός
ο δίσκος λάμπει
Κι άλλοτε η χρυσή του η όψη σκοτεινιάζει·
Κι ό,τι ωραίο σβήνει κάποτε στα θάμπη
Είτε απ’ την τύχη ή κι απ’ τη φύση που το αλλάζει·
Μα το αιώνιο θέρος σου
δεν θα περάσει
Κι ούτε ποτέ θα ξεθωριάσει η ομορφιά σου·
Κι ο χάρος δεν θα καυχηθεί πως θα σε σκιάσει,
Μες στο σονέτο μου το αιώνιο πέρασμά σου:
Όσο
οι άνθρωποι ανασαίνουν και θωρούνε Θα ζεις για πάντα
εδώ που οι στίχοι μου θα ζούνε.
Τρία από
τα πιο φημισμένα πορτρέτα του Σαίξπηρ. Το πορτρέτο του Cobbe (1610), το
πορτρέτο του Chandos (αρχές του 1600) και το πορτρέτο του Droeshout (1622).
(Πηγή: wikipedia).
SONETT XVIII
Shall I compare thee to a summer's day?
Thou art more lovely and more temperate:
Rough winds do shake the darling buds of May,
And summer's lease hath all too short a date:
Sometime too hot the eye of heaven shines,
And often is his gold complexion dimm'd;
And every fair from fair sometime declines,
By chance or nature's changing course untrimm'd;
But thy eternal summer shall not fade
Nor lose possession of that fair thou owest;
Nor shall Death brag thou wander'st in his shade,
When in eternal lines to time thou growest:
So long as men can breathe or eyes can see, So long lives this and this gives life to thee.
