 |
Κι ως ανοίγω τα παντζούρια, φτερουγώντας όλο φούρια,
Μεγαλόπρεπο κοράκι μπαίνει σαν αρχαία γητειά.
Δίχως διόλου να διστάζει, δίχως να με λογαριάζει,
Στην εξώθυρα κουρνιάζει με ύφος λόρδου, με αρχοντιά,
Σε μια προτομή Παλλάδας, κούρνιασε όλο αρχοντιά,
Κούρνιασε κι αυτό ήταν πια.
Μετάφραση – Επιλεγόμενα – Επιμέλεια
Μεσονύχτι, ήμουν θλιμμένος, κι έγερνα αποκαμωμένος,
Μες σε αλλόκοτα βιβλία κι ολοκίτρινα χαρτιά,
Σφάλιζαν τα βλέφαρά μου κι ως γλιστρούσα στα όνειρά μου,
Ξάφνου απ’ την εξώθυρά μου κάτι ακούστηκε πνιχτά.
«Κάποιος επισκέπτης θα ’ναι –ψέλλισα–, που μου χτυπά,
Τούτο μόνο, τι άλλο πια;»
Μεγαλόπρεπο κοράκι μπαίνει σαν αρχαία γητειά.
Δίχως διόλου να διστάζει, δίχως να με λογαριάζει,
Στην εξώθυρα κουρνιάζει με ύφος λόρδου, με αρχοντιά,
Σε μια προτομή Παλλάδας, κούρνιασε όλο αρχοντιά,
Κούρνιασε κι αυτό ήταν πια.
ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ
Έντγκαρ Άλλαν Πόε
(19 Ιαν. 1809, Βοστώνη, Μασαχουσέτη – 7 Οκτ. 1849, Βαλτιμόρη, Μέριλαντ)
Μετάφραση – Επιλεγόμενα – Επιμέλεια
Αφιερώνεται στη Μνήμη του Παντελή Πασχαλίδη (*)
Και στην Κατιούσα, 19/1/2020
Χαλυβδογραφίες
Γκυστάβ Ντορέ
(6 Ιαν. 1832, Στρασβούργο - 23 Ιαν. 1883, Παρίσι
Το Κοράκι
1.
Μες σε αλλόκοτα βιβλία κι ολοκίτρινα χαρτιά,
Σφάλιζαν τα βλέφαρά μου κι ως γλιστρούσα στα όνειρά μου,
Ξάφνου απ’ την εξώθυρά μου κάτι ακούστηκε πνιχτά.
«Κάποιος επισκέπτης θα ’ναι –ψέλλισα–, που μου χτυπά,
Τούτο μόνο, τι άλλο πια;»
