Κώστας Γουλιάμος
Ανάγκη για βαθύτερα ρήγματα
Τα όρια της λογοτεχνίας και των τεχνών δοκιμάζονται από μια τεχνολογικοποιημένη δυνατότητα ενός λόγου (εικόνα-γλώσσα-ήχος) που όλο και λιγότερο θα μας ανήκει, αφού (θα) προσαρμόζεται προς τις ψηφιακές και κβαντικές εφαρμογές.
Στο πλαίσιο αυτών των ορίων δημιουργείται μια νέα αντίληψη όπως κι ένα νέο πεδίο με την ανάλογη ή/και συνακόλουθη μηχανιστική πρακτική.
Όμως αυτή η αντίληψη/πρακτική, φυσικοποιώντας τα εγχειρήματα των ψηφιακών και κβαντικών εφαρμογών αλλά και κανονικοποιώντας τη γενικευμένη εικονοποίηση των πάντων, υπονομεύει το λόγο ως υποκείμενο βιωμένων εμπειριών και (ανα)στοχαστικής φαντασίας.
Συν τοις άλλοις, δημιουργεί περιβάλλον θεσμίζουσας υποταγής, με συνέπεια την αυτο-αλλοίωση ή/και μετάλλαξη του λόγου.