Κωστής Παπαγιώργης: Περί θανάτου

Μαύρο γάλα του πρωινού το πίνουμε το βράδυ

το πίνουμε το μεσημέρι και το πρωί

το πίνουμε τη νύχτα

πίνουμε, όλο πίνουμε

σκάβουμε έναν τάφο στον αέρα

Όπου κείτεται κανείς ευρύχωρα.

Πολ Σελάν, Φούγκα θανάτου

Κάθε παρασκευή θάβει μια πέμπτη...

Τζέιμς Τζόις, Οδυσσέας

ΑΠΕΙΡΟΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΕΦΤΟΥΝ ΚΑΙ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ τον αξύπνητο. Πεθαίνουν στις μάχες και στους ωκεανούς, στον αέρα, στο διάστημα και στις μεγάλες λεωφόρους· πεθαίνουν στα σπίτια τους και στα εργοστάσια· πεθαίνουν περπατώντας ή σε στιγμές αφροδίσιας παραφοράς· πεθαίνουν στις κλινικές και στα νοσοκομεία· πεθαίνουν από δηλητήριο, πιστόλι ή μαχαίρι, από ξένα ή από δικά τους χέρια· πεθαίνουν θέλοντας και μη. Το φαινόμενο είναι τόσο οικείο και καθημερινό ώστε ενδιαφέρει μονάχα τους στατιστικολόγους. Αρκεί όμως, σαν κάννη, να το στρέψει κανείς προς τον εαυτό του για να γίνει εν ριπή οφθαλμού σκάνδαλο. Πεθαίνουν οι άλλοι, η ανώνυμη μάζα ή τα πιο κοντινά πρόσωπα —άλλα κι εγώ;

Ο Κωστής Παπαγιώργης κι ο θάνατος

O Kωστής Παπαγιώργης φωτογραφημένος στο παλιότερο σπίτι του, στο Χαλάνδρι για το περιοδικό "01". Φωτ.: Αλέξανδρος Φιλιππίδης/LIFO

 Ο Kωστής Παπαγιώργης μιλά στον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο για την έννοια του θανάτου.

Πρώτη ψηφιοποίηση μιας παλιότερης συνομιλίας τους, με αφορμή το θλιβερό άγγελμα του θανάτου του προχτές, 21/3/2014.

Συνάντησα τον Κωστή Παπαγιώργη πριν από 6-7 χρόνια (το 1985) στις Σπέτσες. Φιλοξενούμενοι στο ίδιο σπίτι. Το βράδυ πήρε όλη την παρέα και μας πήγε σ’ ένα σκυλάδικο. Χόρεψε ζεϊμπέκικο και μέθυσε μεθοδικά – ήπια κι εγώ μαζί του. Ακόμα δεν ξέρω πώς πηδήσαμε μια μάντρα και ξαπλώσαμε κάτω από ένα δέντρο τραγουδώντας. Οι άλλοι απηυδισμένοι έφυγαν. Ήταν γλυκιά νύχτα με φεγγάρι (Αύγουστος) και γυρίσαμε περπατητά, το χάραμα, αγκαλιασμένοι. Από τότε δεν τον ξανάδα.  

Κωστής Παπαγιώργης (1947 − 21 Μαρτίου 2014)

Φιλόσοφος, ιστορικός, δοκιμιογράφος, πεζογράφος, μεταφραστής. Ένας ευγενής των γραμμάτων.

Τον Κωστή Παπαγιώργη τον γνωρίσαμε από το πρώτο του βιβλίο Ο Νομοθέτης που αυτοκτονεί (1988), αλλά τον αγαπήσαμε ιδιαιτέρρως από τα "κειμενάκια" του της «Λαϊκής Απογευματινής» στο Αθηνόραμα –ένα ή δυο τη φορά, μια σελιδούλα όλη κι όλη. 'Ηταν κι ο λόγος που πέρναμε το περιοδικό.