Δήμος Μούτσης, 2 Αυγούστου 1938 - 6 Μαρτίου 2024: Μια φυσαρμόνικα που κλαίει - Έχω έναν Θεό - Η κορδέλα (3 VIDEO)

 

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει

Στίχοι - Μουσική - Τραγούδι: Δήμος Μούτσης

Άλμπουμ: Να! (1987)

 

 

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει

με την ανάσα ενός παιδιού

σημάδι τούτου του καιρού

που μας φοβίζει και μας καίει

 

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει

ειν’ η δική μας παρουσία

τον ύμνο ακούγοντας να λέει

χαίρε ω χαίρε ελευθερία

Νίκος Γκάτσος: Αεί

Νίκος Γκάτσος. 8 Δεκεμβρίου 1911, Ασέα Αρκαδίας - 12 Μαΐου 1992, Αθήνα

Σχέδιο, Μπάμπης Ζαφειράτος, 30.IV.2015 (Μολύβι, 29 χ 21 εκ.)

Ώσπου και πάλι στις σπηλιές των ποταμιών ν’ αντηχήσουν

Βαριά σφυριά της υπομονής

Όχι για δαχτυλίδια και σπαθιά

Αλλά για κλαδευτήρια κι αλέτρια.

Νίκος Γκάτσος, Ο ιππότης κι ο θάνατος

*

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

Στον Αντρέα Εμπειρίκο

Μερόπη κλείνω τα μάτια μου να θυμηθώ το χώμα που ρούφηξε το αίμα των σκοτωμένων πουλιών στα σπλάχνα του κι έγινε κάπου μιά φωτιά ένας καπνός κι ένα σίδερο πέρα απ’ τη σκόνη των ποταμιών που οι λυγαριές τραγουδάνε. Πάνω στα βραδυνά βουνά αναβοσβύνει ένα άστρο θέλει ν’ αρχίσει το χορό των αηδονιών και των γρύλλων.

Από το βιβλίο: Νίκος Γκάτσος, «Δάνεισε τα μετάξια στον άνεμο»
Ίκαρος, Αθήνα 1994, σελ. 25
(ΑΛΩΝΑΚΙ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ)

*

Γράμμα στον Kύριο Νίκο Γκάτσο - Τάνια Τσανακλίδου
Στου τραγουδιού την όχθη (1994)

Στίχοι: Γιώργος Ανδρέου
Μουσική: Γιώργος Ανδρέου

Το σπασμένο βιολί του κόσμου ακόμα ουρλιάζει
Στα νωπά σπαρμένα χωράφια η μέρα χαράζει
Φαντάροι χορεύουν τις νύχτες σε άδειες ταβέρνες
Δελφίνια στο πέλαγο μόνα, νεράκι στις στέρνες
Νησιά ταξιδεύουν στον ήλιο, κανείς δε μιλάει
Την Άνοιξη όλοι προσμένουν
Κι αυτή προσπερνάει

Όλα κύριε Νίκο είναι εδώ
Όπως τα άφησες εσύ κι όπως τα ξέρεις
Από της λύπης τον καιρό
Κι όταν γυρίσεις και σε δω
Μέσα στη στάμνα τη χρυσή νερό να φέρεις
Της λησμονιάς πικρό νερό

Το πιστό σκυλί της Ιθάκης στα πόδια σου κλαίει
Και η καλή, παλιά Περσεφόνη τραγούδια σου λέει
Η φωτιά πληγή που σε καίει ,δε λέει να γιάνει
Το πικρό το όνειρο φταίει του αδελφού Μακρυγιάννη
Πόσο ακόμα ραγιάδες η Κρήτη κι η Μάνη
Σκοτεινές μαυροφόρες, μανάδες στου Οδυσσέα το χάνι

Κώστας Καρυωτάκης: Είναι πολλά του αιώνος μας τα χρέη (I)

Κώστας καρυωτάκης, 30 Οκτωβρίου 1896, Τρίπολη Αρκαδίας - 21 Ιουλίου 1928, Πρέβεζα
Σχέδιο, Μπάμπης Ζαφειράτος, 30.X.2015 (Μελάνι, 29 χ 21 εκ.)

*

ΚΡΙΤΙΚΗ 
Δεν είναι πια τραγούδι αυτό, δεν είναι αχός 
ανθρώπινος. Ακούγεται να φτάνει
σαν τελευταία κραυγή, στα βάθη της νυχτός, 
κάποιου πόχει πεθάνει.
(Κ. Κ.)

*

Στο Άγαλμα Της Ελευθερίας Που Φωτίζει Τον Κόσμο
Ελεγεία και Σάτιρες (1928)
(Σάτιρες)

Στίχοι: Κώστας Καρυωτάκης

Μουσική, τραγούδι: Θανάσης Γκαϊφύλλιας (1999)

Λευτεριά, Λευτεριά σχίζει, δαγκάνει
τους ουρανούς το στέμμα σου. Το φως σου,
χωρίς να καίει, τυφλώνει το λαό σου.
Πεταλούδες χρυσές οι Αμερικάνοι,
λογαριάζουν, πόσα δολάρια κάνει
σήμερα το υπερούσιο μέταλλό σου.

Γιάννης Ρίτσος (1.V.1909 -11.XI.1990): Με την ελπίδα μιας στιγμής, μας χρέωσαν όλο το μέλλον – Ο ποιητής απαγγέλλει τη Σονάτα του σεληνόφωτος – Μονοβασιά – Μονόχορδα – Τρίστιχα – Τα αρνητικά της σιωπής – Το τελευταίο Καλοκαίρι – Πώς γράφω (Μικρό αφιέρωμα - 5 VIDEO)

Γιάννης Ρίτσος

Μονεμβασιά, Πρωτομαγιά 1909 – 11 Νοεμβρίου 1990, Αθήνα

 

 

 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

 

Ζωή, ‒ ένα τραύμα στην ανυπαρξία.
27.VII.68

 

*

 

Ο ποιητής απαγγέλλει τη Σονάτα του σεληνόφωτος (1956)

 

 Η Μαρία Χαιρογιώργου - Σιγαρά ερμηνεύει στο πιάνο το Α΄ Μέρος (Adagio Sostenuto) της Σονάτας του Σεληνόφωτος, έργο 27, αρ. 2., του Λούντβιχ φαν Μπετόβεν

 

 

Πηγή βίντεο: Greek_Culture

 

 

*

 

 

ΜΟΝΟΒΑΣΙΑ (1982)

 

 

ΜΟΝΟΒΑΣΙΑ

Ο βράχος. Τίποτ’ άλλο. Η αγριοσυκιά κι η σιδερόπετρα.
Πάνοπλη θάλασσα. Καθόλου χώρος για γονυκλισία.
Έξω απ’ την πύλη του Ελκομένου
πορφυρό πορφυρό μέσα στο μαύρο. Οι γριές με τα καζάνια τους
λευκαίνοντας το πιο μακρύ φαντό της ιστορίας περασμένο σε κρίκους
απ’ τις σαράντα τέσσερις βυζαντινές καμάρες. Ο ήλιος
αμείλιχτος φίλος με το δόρυ του κατάντικρυ στα τείχη
κι ο θάνατος απόκληρος μέσα σ’ αυτή την τεράστια φωταψία
οπού οι νεκροί διακόπτουν κάθε τόσο τον ύπνο τους
με κανονιές και σκουριασμένους φανοστάτες, ανεβοκατεβαίνοντας
σκαλιά και σκαλιά σκαλισμένα στην πέτρα. Τα τσακμάκια τους
κροτούν στην κόψη της παλάμης τους σπιθοβολούν.
Εγώ – είπε –
θ’ ανέβω πιο ψηλά, πάνω απ’ τη μαλακή συνέχεια, πατώντας
στον τρούλο της μεγάλης υποβρύχιας εκκλησίας με τ’ αναμμένα

       μανουάλια. Εγώ
με το γαλάζιο κόκκαλο, το κόκκινο φτερό και τα κάτασπρα δόντια.