ΜΙΚΡΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ (VIDEO) - Σαράντα χρόνια από τον ηρωικό ξεσηκωμό λαού και νεολαίας το Νοέμβρη 1973 - ΗΧΗΤΙΚΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ από τη «Φωνή της Αλήθειας» - Το βίντεο της ΚΝΕ για την εξέγερση του Πολυτεχνείου

Δείτε εδώ βίντεο με το χρονικό των ημερών της εξέγερσης

Ο ξεσηκωμός στο Πολυτεχνείο, το Νοέμβρη του 1973, αποτελεί ένα ιστορικό γεγονός, ορόσημο της λαϊκής πάλης, σε μια από τις δύσκολες περιόδους της νεότερης ιστορίας του λαϊκού μας κινήματος. Στο λαϊκό αυτό ξεσηκωμό, μαζί με το σύνθημα «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία», προβλήθηκαν και τα συνθήματα-στόχοι «Κάτω η χούντα», «Έξω οι ΗΠΑ και το NATO». Επομένως, είχε μήνυμα πολιτικό, ανατρεπτικό, αντιαμερικανικό, αντιιμπεριαλιστικό. Ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου δεν ήταν μόνο «φοιτητικός» ξεσηκωμός, όπως επίσης προβάλλουν οι απολογητές του συστήματος.

Η ανάπτυξη των δυνάμεων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο λαϊκό ξεσηκωμό

Ανακοίνωση και ένα βίντεο της ΚΝΕ για τα 40 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου (VIDEO)

Φύσηξε ξαφνικός αγέρας. Τρίξαν τα βαριά παντζούρια.

Σηκώθηκαν τα φύλλα απ' το χώμα. Φύγανε, φύγανε.

Έμειναν μόνο οι πέτρες. Πρέπει μ' αυτές να βολευτούμε τώρα

μ' αυτές, μ' αυτές, –ξαναλέει. Όταν η νύχτα κατεβαίνει

απ' το μεγάλο μελανί βουνό και ρίχνει τα κλειδιά μας στο πηγάδι,–

πέτρες μου, πέτρες μου, –λέει–  να πελεκήσω ένα-ένα

τ' άγνωστα πρόσωπά μου και το σώμα μου, με τόνα μου χέρι

σφιγμένο δυνατά, υψωμένο πάνω απ' τον τοίχο.

30/5/68

Γ. Ρίτσος,  Μ' ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΕΤΡΕΣ

από τη συλλογή «Πέτρες, Επαναλήψεις, Κιγκλίδωμα»

Δείτε το σύντομο βίντεο της ΚΝΕ αφιερωμένο στα 40 χρονια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Στην ιστοσελίδα της ΚΝΕ, στη διεύθυνση http://kne.gr/98-featured/445-40 μπορείτε ακόμα να ακούσετε ανέκδοτα τραγούδια της περιόδου της δικτατορίας.

***

Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

«Μ' ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΘΥΣΙΑ ΓΡΑΦΕΤΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ. 40 χρόνια από το μεγάλο ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου, το Νοέμβρη του '73 παλεύουμε για το δικό μας μέλλον. Ο λαός, η νεολαία με την αποφασιστική, την οργανωμένη δράση τους μπορούν να βάλουν τη δική τους σφραγίδα, να επιβάλουν το δικό τους δίκιο, ενάντια στο ζυγό των μονοπωλίων, της ΕΕ, του ιμπεριαλισμού.

Τη δουλίτσα μας ή τη δουλειά μας;

20 Φεβρουαρίου 2013  Άκου λοιπόν Είτε φταις είτε όχι Σαν δεν μπορείς άλλο να παλέψεις, θα πεθάνεις. Μπέρτολτ Μπρεχτ Άμα κοιτάς τη δουλίτσα σου χάνεις με βεβαιότητα τη δουλειά σου Ή όλοι μαζί θα νικήσουμε ή ένας ένας θα ηττηθούμε κατά κράτος

Μετά 29 έτη

Μετά 29 έτη εξακολουθούμε να είμαστε πολλοί μόνοι μας, αντί να έχουμε γίνει ένας μαζί.  Το τέταρτο ταξίδι ενός κειμένου, με αφορμή την Πανελλαδική Απεργία της 20 Φεβρουαρίου 2013    Το κείμενο που ακολουθεί πρωτοδημοσιεύτηκε στη συνδικαλιστική εφημερίδα «Ο ΠΑΛΜΟΣ», του Επιχειρησιακού Σωματείου Εργαζομένων της ESSO PAPPAS, τον Φεβρουάριο του 1984, με τον τίτλο «Ο Παλμός κι ο παλμός μας». (΄Ενα μήνα αργότερα, 6/3/84, η ESSO PAPPAS θα γίνει ΕΚΟ). Ξαναδημοσιεύτηκε, με μικρές διορθώσεις, στον ΠΑΛΜΟ (σελ. 3), τον Δεκέμβριο του 2003, υπό τον τίτλο «Με την μπούργκα της σιωπής» (βρισκόμαστε στη δεύτερη εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ). Ο ΠΑΛΜΟΣ από εφημερίδα γίνεται ενημερωτικό δελτίο (με προσωπική μου ευθύνη και επιμέλεια). Από τον Μάιο του 2002 έως το Καλοκαίρι του 2005 κυκλοφορεί σε έντυπη και ηλεκτρονική μορφή μεγέθους Α4 (έχει μικρύνει φυσικά μαζί με τη ζωή μας), διανύοντας την τέταρτη και τελευταία του περίοδο, και θα μετρήσει 20 φύλλα. Η τρίτη «κοινοποίηση» του κειμένου (σε ηλεκτρονική μορφή) με τον τίτλο Μποτίλια στον άνεμο (πολλοί μόνοι μας ή ένας μαζί;) και με την προσθήκη του υστερογράφου, έγινε τον Σεπτέμβριο του 2009, κατά την αποχώρησή μου από την –συμφερόντων Λάτση πλέον– ΕΚΟ, λόγω συνταξιοδότησης (κάποιοι σταθήκαμε τυχεροί στη ζωή μας). Είναι το αποχαιρετιστήριο προς τους συναδέλφους μου μετά από 35 χρόνια δουλειάς. Η κρίση έχει ήδη αρχίσει να χτυπάει την πόρτα μας. Εδώ αναδημοσιεύεται από την τρίτη και τελευταία αποστολή του, χωρίς καμιά διόρθωση. Μποτίλια στον άνεμο (πολλοί μόνοι μας ή ένας μαζί;) «στα γκωλ-ποστ παιδιά! στα γκωλ-ποστ μην αρχινίσουνε να πέφτουνε τα τέρματα βροχή και ηττηθούμε». Νίκος Εγγονόπουλος Και τι να πεις, και τι να γράψεις... Για τα χρόνια που πέρασαν; Για τα γεγονότα που μας καθόρισαν; Για τις υποσχέσεις που δεν κρατήθηκαν; Πώς να ταξινομήσεις τις στιγμές που μεσολάβησαν; Και πώς να ξαναδείς μέσα στα μάτια των παιδιών που υπήρξαμε κάποτε και μοιάζουν απόμακρα στο θολό τοπίο της μνήμης;

ΑΠΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Με αφορμή τα 11χρονα του Ευρώ    Το κείμενο που ακολουθεί πρωτοδημοσιευτηκε από τον συντάκτη της ΜΠΟΤΙΛΙΑΣ, στην εφημερίδα των εργαζομένων της ΕΚΟ, "Ο ΠΑΛΜΟΣ", με την υπογραφή Z. Babis, πριν έντεκα (11) χρόνια, τον Μάρτιο του 2002, με αφορμή την είσοδό μας στο νέο νόμισμα. Ουδείς μετά Χριστόν προφήτης, αλλά ο καθείς και τα όπλα του ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ ΜΠΗΚΑΜΕ ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΕΥΡΩ. Άραγε, είναι το καινούργιο νόμισμα θωράκιση της χώρας μας ή θα αποδειχθεί μύθος; Φοβόμαστε ότι η πραγματικότητα του σκληρού ΕΥΡΩ έχει πολλές ομοιότητες με  τη σκληρή πραγματικότητα του ΠΕΣΟΣ. Στην Αργεντινή ούτε μία μετοχή ανήκε σε Αργεντινό. Η σταθερή ισοτιμία 1 ΠΕΣΟΣ=1 ΔΟΛΑΡΙΟ προσέλκυσε τα ξένα κεφάλαια και τα πάντα ξεπουλήθηκαν. Όλος ο Δημόσιος Τομέας, η Παιδεία ακόμα και η Υγεία  ιδιωτικοποιήθηκαν πλήρως. Εμείς εδώ έχουμε μπει ήδη σ’ αυτό το «πανηγύρι». Να σημειώσουμε δε ότι η Ελλάδα συγκριτικά με την Αργεντινή έχει μεγαλύτερο χρέος. 100% του ΑΕΠ εμείς, 50% η Αργεντινή. Η εθνική αποταμίευση της Αργεντινής σαρώθηκε, όπως σαρώνεται πάντα από τις ισχυρότερες οικονομίες, αυτές δηλαδή που βασίζονται στην πολεμική τους βιομηχανία.

ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΜΟΥΤΖΑΝ-ΜΑΡΤΙΝΕΓΚΟΥ

ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ Ελισάβετ Μουτζάν-Μαρτινέγκου. Ζακύνθια. Ελάχιστα γνωστή στα Νέοελληνικά γράμματα. Γεννιέται το 1801. Οικογένεια ιδιαίτερα εύπορη και με μεγάλη επιρροή στα πολιτικά πράγματα του νησιού. Πεθαίνει στη γέννα το 1832, δυο μόλις χρόνια μετά τον εξαναγκασμό της σε γάμο. Το υπερβολικά αυστηρό (ακόμη και με τα ήθη της εποχής) οικογενειακό περιβάλλον την αναγκάζει να περάσει τη μικρή ζωή της κλεισμένη στο σπίτι, δίπλα σε μια μητέρα καταδικασμένη στη σιωπή. Με δασκάλους και αυτοδιδαχή αποκτά ευρεία μόρφωση. Γράφει στα ελληνικά και ιταλικά τραγωδίες, κωμωδίες, πραγματείες και μεταφράζει Οδύσσεια και Προμηθέα Δεσμώτη. Δυστυχώς, από το πλούσιο έργο της σώζεται μόνο η Αυτοβιογραφία της. Με απλότητα, ειλικρίνεια και απαράμιλλη γλώσσα αναλύει τη δραματική σύγκρουση που καθορίζει τη ζωή της ανάμεσα σ’ ένα ελεύθερο πνεύμα και στους περιορισμούς που επιβάλλουν η οικογένεια και η κοινωνία, εξ’ αιτίας της γυναικείας της φύσης. Η Ελισάβετ Μουτζάν-Μαρτινέγκου, και μόνο με την Αυτοβιογραφία της (λογοκριμένη από το γιο της στα σημεία που «έθιγαν» τη μητέρα του) ανήκει στις ξεχωριστές μορφές του Νέοελληνικού Διαφωτισμού. Λόγω δε των ιδιαίτερων συνθηκών ζωής της γίνεται πρόδρομος του αγώνα για τη γυναικεία απελευθέρωση.

8 ΜΑΡΤΙΟΥ: Μέρα της γυναίκας ή Νύχτα της ανθρώπινης ύπαρξης;

Αναζητώντας το άλλο μισό του ουρανού ΚΑΘΕ 8 του ΜΑΡΤΗ, ΕΔΩ ΚΑΙ ΑΡΚΕΤΑ ΧΡΟΝΙΑ, στον «πολιτισμένο» Δυτικό Κόσμο γυναικοπαρέες διασκεδάζουν στα μπαράκια, «απελευθερωμένες» από τους άνδρες τους, την καθημερινότητα και τα προβλήματα τους. Οι περισσότερες δεν γνωρίζουν καν που οφείλουν την απελευθερωμένη διασκέδασή τους αυτή τη συγκεκριμένη μέρα. Φαίνεται πως οι προσπάθειες που έχουν καταβληθεί, για να την απογυμνώσουν από το περιεχόμενό της, έχουν ως έναν βαθμό καρποφορήσει. Για μας όμως αυτή η μέρα είναι σταθμός και σημείο αναφοράς στους πολιτικούς και κοινωνικούς μας αγώνες. Νέα Υόρκη 1857 και 1908 Στις 8 του Μάρτη 1857, οι εργάτριες στα υφαντουργεία και στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης κατεβαίνουν σε απεργία και διαδηλώσεις. Ζητούν ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και μείωση των ωρών εργασίας από 16 ώρες τη μέρα σε12, αλλά και εξίσωση των μισθών τους με τους μισθούς των ανδρών συναδέλφων τους, αφού εκείνη την εποχή η διαφορά ήταν τεράστια. Τα χρόνια κυλούν βασανιστικά, ώσπου στις 8 Μαρτίου 1908 γυναίκες εργαζόμενες στις βιομηχανίες της Νέας Υόρκης διαδηλώνουν και πάλι, τιμώντας τη διαμαρτυρία του 1857, απαιτώντας το δικαίωμα στην ψήφο, το τέλος της παιδικής εργασίας και την κατάργηση των sweatshop (κάτεργα). Η αστυνομία παρούσα. Κι όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες στιγμές, οι διαδηλώσεις εκείνες πνίγονται στο αίμα. Κοπεγχάγη 1910 Μισόν αιώνα μετά τον πρώτο ξεσηκωμό της Νέας Υόρκης οι γυναίκες εξακολουθούν να διεκδικούν τα αυτονόητα. Και το 1910, στην Κοπεγχάγη, στη Β΄ Συνδιάσκεψη των σοσιαλιστριών γυναικών, η πρόταση της Κλάρας Τσέτκιν –από τις επιφανέστερες φυσιογνωμίες του Γερμανικού, αλλά και του Παγκόσμιου Κομμουνιστικού Κινήματος– θα καθιε-ρώσει την 8 του Μάρτη ως Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας. Κόσμος Σήμερα, ενάμιση αιώνα μετά την ιστορική εκείνη ημέρα του 1857, οι εργαζόμενες γυναίκες στην χώρα μας, στον πολιτισμένο Δυτικό Κόσμο, και πολύ περισσότερο στον Τρίτο Κόσμο, βρίσκονται ακόμα αντιμέτωπες με τεράστια προβλήματα. Μεξικό, 2003 Η εφαρμογή της Νεοφιλελεύθερης Οικονομικής αντίληψης και η άγρια καπιταλιστική αναδιάρθρωση αγγίζουν όλες τις πλευρές της ζωής και «προσφέρουν» στις γυναίκες διπλή καταπίεση: ταξική και κοινωνική. Η αμείλικτη Τάξη Πραγμάτων Η εργαζόμενη γυναίκα στην εποχή μας εξακολουθεί να παίρνει χειρότερες αποδοχές από τον άντρα (στη χώρα μας μάλιστα αμείβονται με το 68% του ανδρικού μισθού) ενώ χρησιμοποιείται σε βαρύτερες εργασίες. Φασονάδικα, φαστφουντάδικα και κάθε λογής «άδικα», είναι σύγχρονοι τόποι μαρτυρίου γυναικών, ενώ όσες έχουν το προνόμιο να εργάζονται σε «ανώτερες» εργασίες καταλαμβάνουν δύσκολα διευθυντικές θέσεις. Τα στοιχεία είναι αμείλικτα. Χονγκ Κονγκ: Eργάτριες-θύματα της Παγκοσμιοποίησης. 12 Ιανουαρίου 2003. Διαδήλωση μεταναστριών (οικιακών βοηθών) ενάντια στη μείωση μισθών, μπροστά από την έδρα της κυβέρνησης. Στο Χονγκ Κονγκ ζουν πάνω από 200.000 μετανάστες και μετανάστριες, κυρίως από τις Φιλιππίνες. Και παρά το ότι ο κοινωνικός πλούτος αυξάνεται, οι ανισότητες διευρύνονται, κατεβάζοντας τη φτώχεια και την εξαθλίωση σε τραγικά επίπεδα, και στέλνοντας στο περιθώριο εκατομμύρια εργαζόμενες σε όλο τον κόσμο. Στα όμορφα χρόνια μας τα πρώτα θύματα της ανεργίας είναι οι γυναίκες. Η Νέα Τάξη πραγμάτων με τις άκρατες ιδιωτικοποιήσεις στην Παιδεία και την Υγεία, αλλά και με την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και τη διάλυση του ωραρίου εργασίας, φορτώνει στις γυναίκες ολοένα και πιο δυσβάσταχτα βάρη. Σκλάβα χωρίς αλυσίδες Οι «ίσες ευκαιρίες» που απλόχερα προσφέρονται από την Ε.Ε. και τις κυβερνήσεις των κρατών-μελών δεν απαντούν στις ουσιαστικές ανάγκες της σημερινής γυναίκας – εργαζόμενης – μητέρας – νοικοκυράς. Αντίθετα, το σύστημα κερδίζει από το θεσμό της οικογένειας. Από τη μία χρησιμοποιεί την οικογένεια σαν άλλοθι για να διαφοροποιεί τις αποδοχές των εργαζομένων, και από την άλλη εξοικονομεί τεράστια κονδύλια από την απλήρωτη «οικιακή» εργασία. Ρaul-Desire Τrouillebert, «Υπηρέτρια στο χαρέμι», 1874, λάδι σε καμβά. (Μουσείο Καλών Τεχνών, Νίκαια) Υπολογίζεται ότι στην Ευρώπη και στην Αμερική οι γυναίκες, δουλεύοντας στο σπίτι, προσφέρουν 31-42 ώρες απλήρωτης εργασίας την εβδομάδα. Σήμερα όλο και περισσότερες γυναίκες συνειδητοποιούν πως είναι θύματα της Παγκοσμιοποίησης. Η Γυναίκα στον πόλεμο Κι ύστερα έρχεται ο πόλεμος. Όσο καλά και εάν ήταν σκηνοθετημένη η «πολιτισμένη εισβολή» και κατάληψη του Βελιγραδίου και της Καμπούλ από συμμάχους του ΝΑΤΟ δεν μπόρεσε να αποκρύψει τις βάρβαρες και αποτρόπαιες ενέργειες, τους βασανισμούς, τους βιασμούς, τις σφαγές. Βαγδάτη: Μετά από λίγο αυτό το νοσοκομείο θα βομβαρδιστεί. Ο Μπους ανακαλύπτει την μπούρκα, και τη «φοράει» σαν δικαιολογία για να ξεκινήσει τον πόλεμο στο Αφγανιστάν. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα με τον πόλεμο στο Ιράκ. Η θέση της γυναίκας, δίπλα στο πεινασμένο από το πολύχρονο εμπάργκο παιδί της, ήταν η δικαιολογία στο νέο στυγνό έγκλημα. Και η μάχη για τη ζωή Η πορεία των γυναικών στην ιστορία υπήρξε δύσκολη, δύσβατη, με εμπόδια και περιορισμούς. Εκατομμύρια εργάτριες και εργάτες έχουν δώσει σκληρές μάχες ενάντια στην καταπίεση και θυσιάστηκαν για έναν καλύτερο κόσμο. Σημείωση: Το άλλο μισό του Ουρανού, σύμφωνα με μια κινέζικη παροιμία, είναι η Γυναίκα, αφού αυτά τα δύο στοιχεία (γυναίκα και ουρανός) συνθέτουν τον Κόσμο.

Ο Δρόμος Του Νοέμβρη

Ένα κείμενο «...Ίσως εκεί, που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε, κι η ομορφιά του ανθρώπου ανάμεσα σε σκουριασμένα σίδερα...». ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ Κάθε χρόνο, στις 17 Νοέμβρη η κραυγή του Πολυτεχνείου τρυπάει τη μνήμη μας. Μνήμη φρέσκια ακόμα από το αίμα και τους Μεγάλους Νεκρούς που έπεσαν κάτω από τις ερπύστριες των τανκς, κάτω από το αλύγιστο πέλμα της βίας. Για μια ακόμα φορά, την τραγική νύχτα του ’73, λέξεις χιλιοειπωμένες πήραν την αληθινή τους διάσταση. Έγιναν τα ιδανικά που αιώνες τώρα, σ’ αυτή την ανηφορική πορεία του κόσμου, γράφουν την Ανθρώπινη Ιστορία. ΨΩΜΙ–ΠΑΙΔΕΙΑ–ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: Αυτό ήταν και παραμένει το τρίπτυχο που ορίζει το στίγμα μας στον άγριο ωκεανό της ζωής. Πραγματικότητα κι όραμα. Αγωνία κι αγώνας. Το μήνυμα που φτάνει σε μας δεν πρέπει να μένει απλά και μόνο Ιστορία και Μνήμη, στιγμή ή σταθμός. Είναι Ζωή και Παρόν. Αιωνιότης και Σύμβολο. Κι όμως, σήμερα, πέντε χρόνια μετά τον ξεσηκωμό του Νοέμβρη, το χρέος μας σ’ αυτά τα παιδιά, που το μπόι τους χωρίς μέτρο και μέγεθος υψώθηκε απέναντι στους παραχαράκτες της ιστορίας του λαού μας, παραμένει ανεκπλήρωτο. Στόχος μας να το ξεπληρώσουμε, αγωνιζόμενοι ενάντια στους άρπαγες του ψωμιού μας, τους εκπορνευτές της παιδείας μας, τους βιαστές της ελευθερίας μας, που σήμερα κυκλοφορούν ανενόχλητοι. Το Πολυτεχνείο –πρόσφατη κληρονομιά μας και Δύναμη– μας οδηγεί με σίγουρο βήμα στο δρόμο για την κατάχτηση των Μεγάλων Ιδανικών. …Και δυο υστερόγραφα Υ.Γ. του 2002 Όχι, το «πέντε χρόνια μετά» δεν πρόκειται περί λάθους, αφού αυτό το κείμενο είχαμε γραφτεί για τον ΠΑΛΜΟ (σ.σ. συνδικαλιστικό έντυπο των εργαζομένων της τότε ESSO PAPPAS και νυν ΕΚΟ), πριν από 24 χρόνια κι αναδημοσιεύεται σήμερα, στην τέταρτη (και τελευταία) περίοδό της εφημερίδας, χωρίς καμιά αλλαγή. Μέρες του ’78. Η μεταπολίτευση αγκομαχάει, στην ατμόσφαιρα αιωρούνται «σταγονίδια», ο Λάσκαρης με τον νόμο 330 βγάζει τις απεργίες παράνομες, η κυβέρνηση της Ν.Δ. προσπαθεί να καταστείλει το αίτημα για περισσότερη δημοκρατία, και το ΠΑΣΟΚ τάζει τον ουρανό με τ’ άστρα… Μέρες του 2002. Το Παγκοσμιοποιημένο πρόσωπο της βίας ξεφυσάει και σπέρνει τον όλεθρο, τα σταγονίδια γίνονται μαύρα σύννεφα πάνω απ’ τον κόσμο, οι απεργίες (ξανά) παράνομες, η δημοκρατία το μεγάλο ζητούμενο, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πεφωτισμένη στον αστερισμό του αυταρχισμού, η Ν.Δ. υπόσχεται ένα καλύτερο τίποτα… Μέρες μιας άγριας εποχής. Με Κάποια από κείνα τα «παιδιά» να νέμονται σήμερα την εξουσία, βαδίζοντας στο δρόμο της «κονόμας» και των (ι)δανεικών επιταγών του Κεφαλαίου. ΨΩΜΙ–ΠΑΙΔΕΙΑ–ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Αγωνία κι αγώνας. Με όσους δεν αντάλλαξαν την παιδική τους αθωότητα με θώκους και δημόσιες αμαρτίες· με όσους την αθωότητα των παιδιών δε θέλησαν να χάσουν· με όσους –έστω–  ψάχνουν να την ξαναβρούν. ΨΩΜΙ–ΠΑΙΔΕΙΑ–ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Ξανά, πάλι και πάλι. Αφού «όσοι αγαπάνε τρώνε βρόμικο ψωμί», η παιδεία μάς «παιδεύει» ιδιωτεύοντας, κι «ελευθερία ανάπηρη πάλι μας τάζουν». Υ.Γ. του 2008 Μέρες του 2008. Το νεοφιλελεύθερο όραμα, ένα φάντασμα που πλανιέται πάνω από ολόκληρο τον κόσμο πλέον. Ο άνεμος της ελεύθερης αγοράς (διάβαζε καπιταλισμός) έγινε τυφώνας αφήνοντας στο πέρασμά του εκατομμύρια ζωντανούς νεκρούς. Στη χώρα μας τα πράγματα τούμπαλιν: Τώρα η κυβέρνηση της Ν.Δ. τυφλωμένη στον αστερισμό του αυταρχισμού, και το ΠΑΣΟΚ σε θέση αντί (ξανα)υπόσχεται το νέο καλύτερο τίποτα… Μέρες μιας άνυδρης εποχής. Με τα όνειρά μας στην παρανομία, μένει να ξαναβγούμε στους δρόμους. Μέρες του Νοέμβρη. Ένα τόσο μακρινό μας κοντά και ταυτόχρονα ένα πολύ κοντινό μας μακριά... ____________ Η δεύτερη δημοσίευση με το Υ.Γ. του 2002: Ο ΠΑΛΜΟΣ, Δεκ. 2002, Αρ. φ. 8, σελ. 3

ΧΙΡΟΣΙΜΑ: 1945-2008

«Θεέ μου, τι είναι αυτό που κάναμε!» Ρόμπερτ Λούις, Β΄πιλότος του βομβαρδιστικού ΕΝΟΛΑ ΓΚΑΙΗ 6 Αυγουστου 1945, 08.15΄: ΧΙΡΟΣΙΜΑ 200.000 νεκροί Ισχύς: 20.000 τόνοι ΤΝΤ 3 μέρες μετά: ΝΑΓΚΑΣΑΚΙ 80.000 νεκροί * Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα το κέντρο της πόλης καταστράφηκε ολοσχερώς. Οι κάτοικοί του κυριολεκτικά εξατμίστηκαν. Σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου τα πουλιά λαμπάδιασαν στον αέρα, κτήρια από πέτρα και ατσάλι έλιωσαν, και οι άνθρωποι απανθρακώθηκαν. Οι δύο πόλεις ξαναζούν χτισμένες πάνω στα ερείπια της καταστροφής. Όμως, τα θύματα εκείνης της βαρβαρότητας φτάνουν μέχρι τις μέρες μας. * ΜΟΥΣΕΙΟ ΕΙΡΗΝΗΣ Πρώτα η ακτινοβολία. Μετά, το ωστικό κύμα αποκολλάει τη σάρκα * ΧΙΡΟΣΙΜΑ Ο Δόμος της Ατομικής Βόμβας Tο “Μικρό Αγόρι”, η πρώτη βόμβα ουρανίου, εξερράγη πάνω απ’ αυτό το κτήριο. Η ακτινοβολία και το ωστικό κύμα το χτύπησαν κατακόρυφα. Άντεξαν οι τοίχοι και ο σκελετός του θόλου του (δόμος). Σήμερα στέκει εκεί –χαίνουσα πληγή στο βάθος της μνήμης μας. Στον ήσυχο κήπο του βρίσκουν καταφύγιο τα περιστέρια. * ΝΑΓΚΑΣΑΚΙ Οι πληγές επουλώνονται. Τα τραύματα δεν κλείνουν ποτέ * «Μάλλον, εμείς οι άνθρωποι, έχουμε το δικαίωμα να επιμείνουμε ότι δεν σας δώσαμε την εξουσία να καταστρέψετε τον κόσμο, κ. Μπους». Τανταντόσι Ακίμπα, Δήμαρχος Χιροσίμας, 6/8/2002 * Πηγή: EXPERIMENT, Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 1995. Κείμενο: ΓΙΩΡΓΗΣ ΤΟΥΦΕΞΗΣ. Φωτογραφίες: EIJI MIYAZAWA - DENNIS BRACK / BLACK STAR / APEIRON / SCIENCE FOTO LIBRARY / ISSARIS * πατήστε εδώ για slides * Hiroshima, mon amour. Γαλλία-Ιαπωνία, 1959. Μαυρόασπρη. Σκηνοθεσία: Αλέν Ρενέ. Σενάριο: Μαργκερίτ Ντιράς. Ηθοποιοί: Εμανουέλ Ριβά, Εϊτζι Οκάντα, Στέλα Ντασάς, Πιερ Μπαρμπό, Μπερνάρ Φρεσόν. 88 λεπτά. * Μεγάλο αφιέρωμα από την Μποτίλια Στον Άνεμο (15/8/2013): Χιροσίμα, αγάπη μου: Ένα έγκλημα (1945). Μια ταινία (1959) Το ΣΙΝΕΜΑ της Μποτίλιας