«Αυτό που δίνουμε στους νέους είναι το αποδεικτικό υλικό για όσα βρίσκονται μπροστά στα μάτια τους· είναι τα στοιχεία που συνθέτουν ολόκληρο το έργο μιας επανάστασης. Αυτό που δίνουμε στους νέους είναι ένας σκοπός άξιος υπεράσπισης, ένας σκοπός δίκαιος, ένας σκοπός ηρωικός, ένας σκοπός ιερός. Αυτό που δίνουμε στους νέους είναι ένας σκοπός όμορφος…» Κομαντάντε Φιδέλ Κάστρο Ρους, 10 Αυγ. 1962
*
*
Κι ο γιος που κληρονόμησε τις αλυσίδες
μέσα στων όπλων του τη λάμψη
τ’ αρχαία εμβατήρια παιανίζει:
στην τάφρο, στις πολεμίστρες και στα τείχη
αφήνει τα σιδερένια του τα ίχνη,
τη φλόγα του μοιράζοντας το βράδυ.
Λάμπει στο μεσουράνημά του ο Μασέο.
Και το γαλάζιο αστέρι του Μαρτί το δρόμο δείχνει.
μέσα στων όπλων του τη λάμψη
τ’ αρχαία εμβατήρια παιανίζει:
στην τάφρο, στις πολεμίστρες και στα τείχη
αφήνει τα σιδερένια του τα ίχνη,
τη φλόγα του μοιράζοντας το βράδυ.
Λάμπει στο μεσουράνημά του ο Μασέο.
Και το γαλάζιο αστέρι του Μαρτί το δρόμο δείχνει.
Νικολάς Γκιγιέν, Κουβανική Ελεγεία, 1952
(Μτφρ.: Μπάμπης Ζαφειράτος)
(Μτφρ.: Μπάμπης Ζαφειράτος)
*
Νικολάς Γκιγιέν
Mister No!
Πρώτη δημοσίευση: Κατιούσα, 26 Ιουλ. 2020
*
Με τους στίχους που προηγήθηκαν ολοκληρώνει τη μία από τις οκτώ Ελεγείες του, ο Νικολάς Γκιγιέν.
Οραματίζεται και προφητεύει με ποιητική ακρίβεια την άφιξη του οπλισμένου Φιντέλ και την κατάληψη των στρατώνων Μονκάδα, στις 26 Ιουλίου 1953, που θα σημάνει την έναρξη του ένοπλου αγώνα στην Κούβα.
Ή μήπως ο Φιντέλ εμπνεύστηκε από τους στίχους του Γκιγιέν;!
 |
| Σαντιάγο δε Κούβα. Στρατώνες Μονκάδα. Ένα χρόνο μετά την νικηφόρα Επανάσταση, στις 9 Ιανουαρίου 1960, ο Φιντέλ Κάστρο μαζί με τον Ρενέ Βαγιέχο και τον Λούις Κρέσπο ανέβηκαν σε ένα τρακτέρ κι άρχισαν να γκρεμίζουν τα τείχη των στρατιωτικών εγκαταστάσεων. Και στις 28 Ιανουαρίου παρέδωσαν το κτήριο στο Υπουργείο Παιδείας, που το μετέτρεψε σε σχολείο, χωρητικότητας 2.000 μαθητών. Σε σχολείο (Ciudad Escolar Libertad) μετατράπηκε και το στρατόπεδο Κολούμπια (έργο του Μπατίστα). (Photo by Sven Creutzmann/Mambo Photography/Getty Images). |
*
«Όσο για μένα, το ξέρω πως η φυλακή θα ’ναι σκληρή, όπως ποτέ δεν ήταν για κανέναν, πως κρύβει απειλές, φριχτή, κτηνώδη αγριότητα· μα, δεν τη φοβάμαι, όπως δεν φοβάμαι και την οργή του αχρείου τύραννου που πήρε τη ζωή εβδομήντα αδερφών μου. Καταδικάστε με, δεν έχει σημασία, η Ιστορία θα με δικαιώσει».
Με τούτα τα λόγια έκλεισε ο Φιντέλ Κάστρο την ιστορική απολογία του – αγόρευσή του στο δικαστήριο του Σαντιάγο δε Κούβα, στις 16 του Οκτώβρη του 1953, κατηγορούμενος και συνήγορος, για την επίθεση στους στρατώνες Μονκάδα, στις 26 του Ιούλη εκείνου του έτους, με σκοπό να ξεσηκώσει το λαό του νησιού κατά της δικτατορίας του Μπατίστα.
26 Ιουλίου 1953. Η ημερομηνία δεν έχει επιλεγεί τυχαία. Η Γενιά της Εκατονταετηρίδας —100 χρόνια από τη γέννηση του Χοσέ Μαρτί (Αβάνα, 28 Ιανουαρίου 1853 – Ντος Ρίος, 19 Μαΐου 1895)— με επικεφαλής τον Φιντέλ Κάστρο, επιτίθεται —όπως το είχε προβλέψει ο ποιητής— στους στρατώνες Μονκάδα.
