Γιώργος
Κακουλίδης, Αθήνα 1956
Σχέδιο, Μπάμπης Ζαφειράτος, 27.IV.2017 (Μολύβι, 29 χ 21 εκ.)
*
Δεν είμαι φτιαγμένος για τίποτα
και το τίποτα ακολουθώ
[…]
Τώρα ο δρόμος έστριψε απότομα
και με έβγαλε στο μοβ δάσος της Καισαριανής
μια ίλη ιππικού που ερχόταν
για ασκήσεις από το Χαϊδάρι
συγκρούεται με αγωνιστικές μοτοσικλέτες
λίγο μετά την εκκίνησή τους
Τα άλογα σηκώνουν τα μπροστινά πόδια τους
οι μηχανές τρομάζουν και χτυπάνε στα τυφλά
γίνονται όλα μια ασημένια σάρκα
με τα κεφάλια των αλόγων
σαν θαύματα να πέφτουν στο αιώνιο
το μοβ του δάσους γίνεται βαθύ κόκκινο
με πιτσιλιές και κομμάτια μετάλλου
που αναγνωρίζουν το τέλος τους
Πρέπει να ευχαριστήσω τον Ύψιστο
που ενώ δεν με γνωρίζει
με κάνει κοινωνό αυτής της σφαγής;
[…]
Ένας σκύλος στην άκρη του δρόμου
είναι ο πατέρας σου μεθυσμένος και ρέστος
Ένας σκύλος στην άκρη του δρόμου
είναι ο βασιλιάς Σολομώντας
που έπαψε να ονειρεύεται
Ένας σκύλος στην άκρη του δρόμου
είναι ένας βετεράνος με τα παράσημά του
Ένας άνθρωπος στην άκρη του δρόμου
είναι κάποιος που δεν κατόρθωσε να γίνει σκύλος
Ένας νεκρός στην άκρη του δρόμου
είναι στη σωστή θέση του να γίνει λουλούδι
Ένα σπασμένο παιχνίδι στην άκρη του δρόμου
είναι ο θεός που χόρτασε και ησύχασε
[…]
Εγώ ο γαλάζιος ελέφαντας
ο Γιόχαν Μάρτιν Σούμπαρτ
μαθητής και ξίφος του Μπαχ
ενώ μου πήραν το όνομα
και τη νύχτα μου
θα συνεχίζω να προκαλώ το γαλαξία
τουλάχιστον να γελάσει
γιατί από την εποχή
που ο θυμός τού έβαλε την ουρά στα σκέλια
ούτε καταιγίδες ούτε σεισμούς
γνώρισε κανείς
εκτός από κάτι μικρές αναταράξεις
για να θυμόμαστε πού και πού
τη δύναμη και τη δόξα του
[…]
Έχω κουραστεί να αποχαιρετώ
καλύτερα να μη γνωρίζω κανέναν
και στην προκυμαία που όλα παίζονται
πρέπει κυρίως να γυρίζουμε
την πλάτη στη θάλασσα
γιατί αλίμονο στον καθένα
αν πιστέψει πως μπορεί ένα μάτι
να κοιτάξει τη θάλασσα
μόνο όποιος έχει ναυαγήσει
μπορεί να σας πει από το άλφα
μέχρι του χειμώνα το ωμέγα
τι πέρασε πάνω της
και πώς κατάφερε κι έζησε
επειδή είχε κλειστά μάτια
Μην ακούς τον παράδεισο
δεν είμαι φτιαγμένος για τίποτα
αλλά ήρθε η ώρα να ακολουθήσω το θάμπος
Γιώργος
Κακουλίδης, Μην Ακούς Τον Παράδεισο (2016)
*
Σημείωση Μποτίλιας
Πρόκειται για το τελευταίο μεγάλο συνθετικό του ποίημα:
Εδώ μεταφέρω τους δυο εναρκτήριους στίχους, τρία μικρά αποσπάσματα - στάσεις
και το φινάλε που μας ξαναφέρνει στην αρχή του ποιήματος, στη δημιουργία του
σύμπαντος λόγου και στην αιώνια μάχη.
Η πρώτη στάση, σταθμός και διαρκές στάσιμο (χορικό) της ζωής του, είναι η
αγαπημένη Καισαριανή –στην Καισαριανή γεννιέσαι, δεν γίνεσαι κάτι που θα ήθελε
κάποιος άλλος, μας λέει ο ίδιος–, σε μια ιστορική στιγμή που προβάλλεται στο
σήμερα με αυτήν την καταπληκτική αντιστροφή. Η σκηνή –αν ερμηνεύω σωστά–
σηματοδοτεί τα (δέκα) καμιόνια του στρατόπεδου Χαϊδαρίου, με τους 200
κομμουνιστές κρατούμενους που εκτελέστηκαν στο Σκοπευτήριο, το Μάη του 1944.
Ανάμεσά τους και ο ήρωάς του, ο Ναπολέων Σουκατζίδης, στον οποίον συχνά επιστρέφει –όπως έγινε και σε τιμητική εκδήλωση στην Καισαριανή στις 27/4/2017,
και χάρη στον οποίον «σχημάτισε έναν άνθρωπο»:
«Πάντοτε στα δύσκολα ακούω τον ψίθυρο των Διακοσίων του
Σκοπευτηρίου, που μου λένε πως ό,τι κάνουμε το κάνουμε για λόγους
"ορθοστασίας" ενάντια στην άβυσσο που μας περιβάλλει. Το σπίτι μου ήταν κοντά στο Σκοπευτήριο. Εκεί γεννήθηκε ο
ήρωας μου. Το όνομα του είναι Ναπολέων Σουκατζίδης... Ο άνθρωπος αυτός είναι
κομμάτι της Καισαριανής και είναι ο μόνος ήρωας που αγάπησα. Άλλοι στη γενιά
μου μπορεί να είχαν ήρωα έναν κινηματογραφικό αστέρα, έναν ποδοσφαιριστή. Εγώ
ποτέ δεν σήκωσα τα μάτια μου από τον Ναπολέοντα Σουκατζίδη. Χάρις σε αυτή τη
γειτονιά που θα προσκυνώ πάντα, σχημάτισα έναν άνθρωπο».
*