Γιώργος Κοτζιούλας: Τρία ποιήματα δικά του και ένα του Κάτουλου

Γιώργος Κοτζιούλας,
23 Απριλίου 1909, Πλατανούσα Ηπείρου – 29 Αυγούστου 1956, Αθήνα
Σχέδιο, Μπάμπης Ζαφειράτος, 10.V.2015 (Μελάνι, 29χ21 εκ.)

 

*

Βλέπε και:
Γιώργος Κοτζιούλας: Δύο ανέκδοτα ποιήματα από το αρχείο του ποιητή ‒ Επίμετρο: Αλέκος Ξένος, Μανόλης Αναγνωστάκης, Σπύρος Σαμοΐλης

 

*

 

Γιώργος Κοτζιούλας

 

 

ΜΕΤΑΜΕΛΕΙΑ

 

Τώρα ποιά πρόφαση μπορεί για λίγο ν’ απαλύνει

τον πόνο τον ασώπαστο που σα λυγμός με πνίγει;

Μου μίλησε ένα απόγεμα γεμάτη καλοσύνη

κι ενώ είχε ’ρθεί να μου δοθεί, την άφησα να φύγει.

 

Σαν έτοιμο γιά προσφορά το χέρι μού απλωνόταν

και παιγνιδίζοντας τρελά το βλέμμα μ’ επρασκάλει

μα ήτανε τόσο ξαφνικό το μήνυμα που ερχόταν

κι εγώ δεν πίστευα για ’με τέτοια χαρά μεγάλη.

 

Τώρα μού μένει την ωραία ν’ αναπολώ φωνή της

που μου ερεθίζει πιο πολύ την πειραγμένη θλίψη,

κι όσες στιγμές γλυκύτατες επέρασα μαζί της

ξανάρχονται στη μνήμη μου για να ενωθούν σε τύψη.

 

Έφυγε πριν να της ειπώ το φλογερό έρωτά μου

και μ’ άφησε άλαλο, σε μια φριχτήν αμηχανία.

Α, στον ανόητο φόβο μου που εκρύβονταν βαθειά μου

μπορούσε πιο βαρύτερη να πέσει τιμωρία;

 

(Περιοδικό «Μπουκέτο», 1930)