 |
| Κώστας Παπαγεωργίου: Αθήνα, 1945 - 3 Μαΐ 2021 |
Τρία ποιήματα
μνήμη Γιάννη Βαρβέρη
Συχνά τηλεφωνώ στους πεθαμένους ή ακόμα και χαμένους μου που αγάπησα σαν να έχουνε πεθάνει από καιρό και «εμπρός» ακούω ή «λέγετε» ή «ναι;» και άλλα που συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις να απαντούν. Εγώ σωπαίνω τότε αλλά με ταραχή και μια ντροπή παιδιού που ατάκτησε και με σκυμμένο το κεφάλι περιμένει ό,τι φοβάται να συμβεί. Άλλο αν σ’ αυτά τα «εμπρός» τα «λέγετε» ή τα «ναι;» και πάνω απ’ όλα στην αμήχανη σιωπή που ακολουθεί σαν κάτι να διακρίνω απ’ την ανάσα εκείνων που αναζήτησα. Σαν κάτι από τη στάχτη τους αισθάνομαι γύρω μου να αιωρείται όσο οι ξένοι ενοχλημένοι μου απαντούν. Όσο «δεν μένει πια εδώ», «άλλαξε ο αριθμός» αλλά «και πέθανε» μου λένε αδιάφορα εντελώς καμιά φορά, με το ύφος τους να μοιάζει του ήχου σάβανο. Καλύτερα έτσι τότε σκέφτομαι. Καλύτερα μνημόσυνο με των αγνώστων τις φωνές σαν αέρινα νομίσματα να πέφτουν μέσα μου απαλά παρά να μνημονεύω άδεια ονόματα.
Το φύλλο
To φύλλο αυτό που αποσβολώθηκε σε βράχο επάνω και ύστερα είπαν ότι είναι απόδειξη ζωής, σημάδι αιφνίδιας σύναξης του πράσινου μπροστά στου αφανισμού του το ενδεχόμενο, το φύλλο αυτό και τώρα ακόμα στη μνήμη τού ίσκιου του θροεί.
Παιδικό κουρείο
Τιτίβισμα ψαλιδιών στο παιδικό κουρείο·
μαλλιά στο πάτωμα έρπουν πλέκοντας
αθώα συμπλέγματα ηλικιών αδιάκριτα. Αλλού
χιονίζει ακόμα ενώ στην κάτασπρη ποδιά του εκδορέα
αίμα και ήχος δερμάτινου ακονίσματος
μπροστά στο γλαρωμένο βλέμμα του παιδιού
που αρνήθηκε πεισματικά τη μάσκα του άντρα.
Κώστας Παπαγεωργίου, Παιδικό Κουρείο
Κέδρος, 2013 (σσ. 55, 56, 57)
