Μπάμπης Ζαφειράτος: Πάμπλο Νερούδα - Ο Κόκκινος Στρατός στο κατώφλι της Πρωσίας

Ο Πάμπλο Νερούδα σε σύνθεση του Χιλιανού καλλιτέχνη Άλβαρο Τάπια Ιδάλγο (Πηγή: http://www.alvarotapia.com/newrepublic#1)

Κι αύριο μην υψώσετε λάβαρο της συγγνώμης
για τα καταραμένα μπάσταρδα του λύκου και για τ’ αδέρφια του φιδιού
γι’ αυτούς που ήρθαν ως εδώ βαστώντας
μέχρι και το στερνό λεπίδι τους και ρήμαξαν το ρόδο.

Πάμπλο Νερούδα: Νέος ύμνος αγάπης στο Στάλινγκραντ (1944)

Μετάφραση: Μπάμπης Ζαφειράτος, Φεβ. 2020)

*

Όταν ο Κόκκινος Στρατός εισβάλει στην Ανατολική Πρωσία (13 Ιαν. – 25 Απρ. 1945), ο Νερούδα τού αφιερώνει το ποίημά του Ύμνος στον Κόκκινο Στρατό μπρος στο κατώφλι της Πρωσίας. Είναι ο τρίτος ύμνος του, γραμμένος κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, για να αναδείξει το ηρωικό έπος της ΕΣΣΔ. Ο τέταρτος ύμνος –τρίτος με την αρίθμηση του ποιητή– γράφτηκε το 1949 (βλ. κατ.)

Δείτε και
Στάλινγκραντ: 3 Ύμνοι αγάπης του Πάμπλο Νερούδα

*

1935. Σοβιετικό προφητικό πόστερ του Ν. Δολγορίκοβ (1902-1980).
Κάτω: Ζήτω ο δικός μας, ανίκητος Κόκκινος Στρατός – Το ισχυρό προπύργιο της ειρηνικής εργασίας των λαών της ΕΣΣΔ, αληθινός φρουρός των κατακτήσεων της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης!
Στο πάνω λάβαρο: Εμείς είμαστε με την ειρήνη και θα την υπερασπιστούμε. Αλλά είμαστε έτοιμοι να απαντήσουμε σε εκείνους που πυροδοτούν τον πόλεμο (Στάλιν)
Στο κάτω λάβαρο: Ζήτω ο μεγάλος Στάλιν. (Πηγή: https://dvagrada.ru/wiki)

*

Μετάφραση
Μπάμπης Ζαφειράτος – Μποτίλια Στον Άνεμο

Πρώτη δημοσίευση Κατιούσα, 4/3/2020

*

Ύμνος στον Κόκκινο Στρατό μπρος στο κατώφλι της Πρωσίας

Πάμπλο Νερούδα

Ετούτος είναι ο ύμνος μέσα στο λυκαυγές, αυτός εδώ είναι ο ύμνος
ο βγαλμένος απ’ το ρόγχο του θανάτου, σάμπως ρυθμός
πρωτάκουστος ταμπούρλου ματωμένου,
που ανάβρυσε από τις πρωτόγνωρες χαρές όμοιος με το κλαρί
που ανθίζει μες στο χιόνι κι όμοιος με μια ηλιαχτίδα απάνω απ’ το ανθισμένο το κλαρί.

Κι αυτοί εδώ είναι οι στίχοι που άδραξαν το ρόγχο,
και συλλαβή τη συλλαβή εστείψανε τα δάκρυα σαν λερωμένο ρούχο
ως να στεγνώσει κι η τελευταία πικρή σταγόνα των λυγμών,
κι από όλο αυτό τον οδυρμό να πλέξει την πλεξούδα,
το σκοινί, τη σαλαμάστρα τη γερή που την αυγή κρατάει.