Μάκης Παπαδόπουλος: Η αντιλαΐκή επίθεση της ΕΕ απαιτεί συνεχείς θυσίες για θωράκιση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλιακών ομίλων. Με κυβέρνηση Σαμαρά ή Τσίπρα ‒ Οι μεγαλομέτοχοι των ομίλων δεν θα ρωτήσουν κανέναν από τους δύο ‒ Οι εργαζόμενοι να βγουν από τη λογική του δήθεν μικρότερου κακού. Να προσέξουν την παγίδα της αναμονής ‒ Σημασία δεν έχει η τακτική, αλλά η κατεύθυνση κάθε πολιτικής και ο ταξικός της χαρακτήρας (AUDIO)

Η αντιλαϊκή επίθεση θα συνεχίζεται όσο τα μονοπώλια κρατούν τα κλειδιά της οικονομίας

Παρέμβαση του Μάκη Παπαδόπουλου στο webradio 902.gr για τις εξελίξεις στην οικονομία (AUDIO)

Δημοσίευση βίντεο: Πέμ, 13/11/2014 - 14:07

Για τις εξελίξεις στην οικονομία, τη σχετική αντιπαράθεση των κομμάτων της αστικής διαχείρισης, καθώς και τις θέσεις του ΚΚΕ μίλησε την Πέμπτη στην εκπομπή «Κλικ στην Ενημέρωση» του webradio του «902.gr» ο Μάκης Παπαδόπουλος, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος της Ιδεολογικής Επιτροπής και του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ.
Aκολουθούν αποσπάσματα από τις απαντήσεις του Μ. Παπαδόπουλου.

*** 
Για την τροπολογία της συγκυβέρνησης σχετικά με τον ΕΝΦΙΑ και τη ρύθμιση των 100 δόσεων.

-- Νομίζω ότι πρέπει να δούμε τη γενική κατεύθυνση του θέματος. Το πρόβλημα δεν είναι ο αριθμός των δόσεων για τους εργαζόμενους, το θέμα είναι αν μπορούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους, με όποιο αριθμό δόσεων και αν ρυθμίσει η κυβέρνηση.

Δηλαδή, πρέπει να ξεκινήσουμε απ' το ζήτημα γιατί δεν μπορεί να πληρώσει σήμερα ο εργαζόμενος. Γιατί γίνεται μια ολόκληρη λαθροχειρία που εστιάζει μόνο στον αριθμό των δόσεων και δε συζητάμε την ουσία του θέματος. Η ουσία του θέματος είναι: Υπάρχει η δυνατότητα αποπληρωμής σήμερα με την α ή τη β ρύθμιση του εργαζόμενου, με τα σημερινά δεδομένα; Και τα σημερινά δεδομένα αφορούν το σύνολο της απώλειας στο επίπεδο των μισθών, στο επίπεδο της ασφάλισης, στο επίπεδο των τιμών, γιατί πρέπει να δούμε ολοκληρωμένα το πακέτο, μαζί με τα φορολογικά μέτρα. Διαφορετικά θα συζητάμε συνεχώς για πέντε ψίχουλα πάνω και πέντε ψίχουλα κάτω.

Δηλαδή, πρέπει να τεθεί το θέμα στη βάση της ανάκτησης των απωλειών που είχαμε στην περίοδο της κρίσης ως το στοιχειώδες, το πρώτο, το ελάχιστο που μπορεί να γίνει σήμερα για να ανασάνει η λαϊκή οικογένεια ή όχι; Αυτό είναι ένα συγκεκριμένο δίλημμα πολιτικό, δεν πρέπει να χαθούμε σε δυο - τρεις παραλλαγές των ρυθμίσεων, στις οποίες θα προστεθούν και άλλες, γιατί όπως αντιλαμβάνεστε εδώ γίνονται συνεχώς ελιγμοί.

Η δική μας πρόταση είναι στο αντίποδα αυτής της λογικής, είναι φανερό ότι πρέπει να παραγραφεί ένα τμήμα για τη λαϊκή οικογένεια, το έχουμε προσδιορίσει σε κατηγορίες, για τους ανέργους, τη φτωχή οικογένεια, μην μπω σε λεπτομέρειες, αλλά είναι αδύνατον με τα σημερινά δεδομένα να ανταποκριθεί η λαϊκή οικογένεια.

Βασικός στόχος της αντιλαϊκής επίθεσης είναι η φτηνότερη εργατική δύναμη

Για τους ισχυρισμούς της κυβέρνησης ότι δίνει σκληρή μάχη και πλέον βρισκόμαστε στο τέλος αυτής της δύσκολης πορείας, στο ξέφωτο, και από την άλλη της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι αν γίνει κυβέρνηση δε θα αναγνωρίσει τις συμφωνίες της κυβέρνησης Σαμαρά.

-- Πρέπει να προσδιορίσουμε δύο πράγματα. Πρώτον, ποια είναι η αιτία της αντιλαϊκής επίθεσης. Οφείλεται απλά στην υπερχρέωση της χώρας, στη συμφωνία που έγινε στη βάση της υπερχρέωσης και στην πίεση που ασκεί η τρόικα στις ελληνικές κυβερνήσεις; Αυτή είναι η κορυφή του παγόβουνου.

Η ουσία όμως είναι διαφορετική: Η αντιλαϊκή επίθεση που εκδηλώνεται στην Ελλάδα δεν είναι ελληνική πρωτοτυπία, αφορά όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ. Φυσικά δεν περιλαμβάνει ακριβώς τα ίδια μέτρα, ακριβώς τις ίδιες προτεραιότητες, ακριβώς το ίδιο χρονοδιάγραμμα, υπάρχει μια γκάμα παραλλαγών της αντιλαϊκής επίθεσης αλλά εγώ λέω για την κατεύθυνσή της: Η κατεύθυνσή της έχει μια βασική στόχευση, φτηνότερη εργατική δύναμη, για να ανταποκριθούν οι μονοπωλιακοί όμιλοι της ΕΕ στο σκληρό διεθνή ανταγωνισμό με άλλους ομίλους που έχουν διασφαλίσει πάμφθηνη εργατική δύναμη, όπως της Βραζιλίας, της Ινδίας, της Κίνας, αλλά και με τους αμερικανικούς ομίλους, που και εκεί γίνονται αναδιαρθρώσεις. Αυτό ισχύει για όλα τα κράτη - μέλη ,είτε έχουν υψηλό χρέος είτε έχουν χαμηλό, είτε είναι σε φάση κρίσης είτε έχουν βγει απ' τη φάση της κρίσης. Εφαρμόστηκαν αυτά τα μέτρα στη Γερμανία στην περίοδο της ανάπτυξης και ενώ δεν ήταν υπερχρεωμένη η Γερμανία, αυτός ήταν ο πιλότος της επίθεσης. Αυτή λοιπόν η επίθεση, εφόσον η αιτία δεν αίρεται, δεν πρόκειται να εκλείψει, θα απαιτούνται δηλαδή συνεχώς θυσίες για να θωρακιστεί η ανταγωνιστικότητα των μονοπωλιακών ομίλων.

Και αυτό θα συμβεί είτε έχουμε το συγκεκριμένο μνημόνιο είτε δεν το έχουμε, είτε έχουμε τρόικα με τη σημερινή μορφή είτε δεν την έχουμε, είτε έχουμε την κυβέρνηση Σαμαρά ή την κυβέρνηση Τσίπρα. Εξάλλου για όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ υπάρχει μνημόνιο διαρκείας, διαρκής επιτήρηση με βάση μια σειρά συγκεκριμένους όρους και προδιαγραφές για το ύψος του χρέους, το ύψος του ελλείμματος, μια αυξημένη επιτήρηση η οποία προβλέπεται με συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα και κανόνες. Αυτά δεν αλλάζουν, όποιος και αν αλλάξει στην κυβέρνηση.

Πάνω απ' όλα, όμως, αυτό που δεν αλλάζει όποιος και αν αλλάξει στην κυβέρνηση, και εκεί πρέπει να εστιάσουμε, είναι αυτοί που κρατούν στα χέρια τους τα κλειδιά της οικονομίας: Οι μονοπωλιακοί όμιλοι είναι αυτοί που θα αποφασίσουν αν θα επενδύσουν, αν θα απολύσουν, τι μισθούς θα δώσουν, με ποιες εργασιακές σχέσεις.

Δε θα ρωτήσει ο μεγαλομέτοχος του μονοπωλιακού ομίλου τον Σαμαρά ή τον Τσίπρα αν θα μειώσει το προσωπικό του, αν θα επενδύσει στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό. Θα αποφασίσει με γνώμονα το κέρδος του. Από αυτήν την άποψη έχει σημασία να σημαδέψουν οι εργαζόμενοι τον πραγματικό αντίπαλο. Να φύγουν, δηλαδή, από αυτήν την αποπροσανατολιστική αντιπαράθεση που θα συζητά πόσες δόσεις ή αν θα διαχειριστούν μια μιζέρια με ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα ή με εγγυημένο κατώτατο μισθό πείνας, να επιλέγουν το υποτιθέμενο μικρότερο κακό, το δήθεν μικρότερο κακό που μας έχει φέρει σε αυτήν την κατάσταση.

Για τις «ρουκέτες» τύπου Βρούτση και Σπυρόπουλου για τη μείωση των επικουρικών συντάξεων και τη σύνδεση των παροχών Υγείας με τα ένσημα αλλά και αυτούς που λένε ότι με μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δε θα είναι έτσι, να μην ξέρει ο κόσμος τι του ξημερώνει

-- Ενα ζήτημα είναι η τακτική με την οποία γκρεμίζονται τα λαϊκά δικαιώματα. Αλλά το κύριο θέμα είναι η τακτική ή η κατεύθυνση της κάθε πολιτικής, ο ταξικός της χαρακτήρας, ποιον ωφελεί και ποιον βλάφτει; Ας υποθέσουμε ότι ακολουθείται μια διαφορετική τακτική, με πιο σταθερούς κανόνες, δηλαδή δεν αλλάζει κάθε φορά η φορολογική ή η ασφαλιστική πολιτική, αλλά έχει τον ίδιο προσανατολισμό με τον σημερινό. Θα κερδίσει ο εργαζόμενος;

Στην ουσία, οι «ρουκέτες» που λέτε είναι μία τακτική. Η τακτική του «σαλαμιού». Δεν τα λέμε όλα με τη μία, χτυπάμε επιλεκτικά κατηγορίες ή τμήματα εργαζομένων, προσπαθούμε να καλλιεργούμε ανταγωνισμό μεταξύ τους: Οι δημόσιοι υπάλληλοι με τους ιδιωτικούς, οι μισθωτοί με τους αυτοαπασχολούμενους, οι αυτοαπασχολούμενοι με τους δημόσιους υπάλληλους. Αυτή η τακτική ακολουθείται για να μην υπάρχει μια ενιαία αποφασιστική απάντηση, να μην υπάρχει οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης στο σύνολο των κλάδων, της εργατικής τάξης, του λαού γενικότερα.

Αυτό, λοιπόν, δεν είναι προχειρότητα, δεν είναι αιφνιδιασμός. Αν ακολουθηθεί μια άλλη τακτική, η οποία θα προδιαγράφει σε βαθύτερο χρονικό ορίζοντα μόνιμα αντιλαϊκά μέτρα, θα κερδίσουμε τίποτα;

Οι εργαζόμενοι να μην πέσουν στην παγίδα της αναμονής

Για το τι λέει το ΚΚΕ μπροστά στις πολιτικές εξελίξεις, στα διάφορα σενάρια, π.χ., με αφορμή την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας κτλ.

-- Λέμε ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να προσέξουν ιδιαίτερα την παγίδα της αναμονής που στήνεται και από τους δύο πόλους του αστικού πολιτικού συστήματος, με λίγο διαφορετικό τίτλο. Η πλευρά της κυβέρνησης προβάλλει τη γραμμή της σταθερότητας, να διαμορφωθεί πλειοψηφία για την προεδρική εκλογή, να μείνει σταθερή η κυβέρνηση για να συνεχιστεί ο δρόμος της επιτυχίας που ακολουθούμε σήμερα κατ' αυτούς. Νομίζω ότι όποιος εργαζόμενος αισθάνεται ότι βαδίζουμε στο δρόμο της επιτυχίας, είναι ο μόνος που μπορεί να «τσιμπήσει» και πιστεύω ότι ο λαός έχει κριτήριο από αυτήν την άποψη, να καταλάβει ότι αυτός ο καταστροφικός δρόμος χρειάζεται όχι απλά να αποσταθεροποιηθεί, να ανατιναχτεί. Να ανατραπεί συθέμελα για να οδηγηθούμε σε διαφορετικές εξελίξεις, στο δρόμο της λαϊκής ευημερίας.

Αλλά υπάρχει και η παραλλαγή του ΣΥΡΙΖΑ, που εναποθέτει όλες τις ελπίδες στην κυβερνητική εναλλαγή. Είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Αντί να επενδυθούν όλες οι προσδοκίες στην εκλογή Προέδρου, να επενδυθούν όλες οι προσδοκίες πού; Στην αλλαγή κυβέρνησης. Στην κυβέρνηση Τσίπρα η οποία θα είναι ο σκληρός διαπραγματευτής, θα είναι ο σωτήρας σε όφελος των λαϊκών αναγκών...

Για την κατεύθυνση μιας τέτοιας κυβέρνησης έχουμε ήδη τοποθετηθεί. Μία κυβέρνηση που υποκλίνεται στην άρχουσα τάξη, στην ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων, που δεσμεύεται ότι θα κινηθεί στα πλαίσια του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, που δε θέτει την παραμικρή αμφισβήτηση για την παραμονή της χώρας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, θα εφαρμόσει μια παραλλαγή του αντιλαϊκού δρόμου που γνωρίζουμε σήμερα. Με διαφορές στα πλαίσια των συμφερόντων της άρχουσας τάξης, για παράδειγμα, μια πιο ευέλικτη δημοσιονομική πολιτική. Δηλαδή, μια μεγαλύτερη ανοχή στο χρέος και στα ελλείμματα για να διασφαλιστεί κρατικό χρήμα για τους εγχώριους μονοπωλιακούς ομίλους, για τους «υγιείς επιχειρηματίες» που λέει ο Τσίπρας και όχι για το λαό.

Από αυτό δεν έχει να κερδίσει τίποτα ο εργαζόμενος. Θα βρεθεί σε ακόμα χειρότερη θέση αν δεν κάνει γρήγορα βήματα να οργανώσει τη δική του αντεπίθεση. Μόνο αν πάρει την τύχη του στα χέρια του θα ανοίξει ένας διαφορετικός δρόμος. Αυτό, όμως, σημαίνει σημαντική δουλειά για να αλλάξουν οι συσχετισμοί στα συνδικάτα, να μαζικοποιηθούν, να προχωρήσουν Λαϊκές Επιτροπές στις γειτονιές, να αλλάξει όχι μόνο ο συσχετισμός αλλά και ο προσανατολισμός της πάλης, δηλαδή να μην έχουμε ένα κίνημα που θα περιορίζεται σε αποσπασματικές οικονομικές διεκδικήσεις ή θα γίνεται υπηρέτης της κυβερνητικής εναλλαγής αλλά ένα κίνημα που θα σημαδεύει τον πραγματικό αντίπαλο, την άρχουσα τάξη και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες που τη στηρίζουν.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 14/11/2014

   

Τίτλοι: Μποτίλια Στον Άνεμο