Με το παλιό ή με το νέο (μνημόνιο); – Να θυμάσαι: Η αναμέτρηση είναι ανάμεσα στον λαό και στην πολιτική που γεννάει Μνημόνια

Δαγκωτό ΚΚΕ στις 20 Σεπτέμβρη

Γράφει ο Νίκος Μόττας

Πηγή: Ατέχνως

Μνημόνιο ή αντιμνημόνιο; Ευρώ ή δραχμή; Τσίπρας ή Μεϊμαράκης; Κυβέρνηση με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ ή τη Νέα Δημοκρατία; Αυτά είναι κάποια απ” τα «κριτήρια ψήφου» με τα οποία τα αστικά μέσα ενημέρωσης επιχειρούν να μπολιάσουν τον ελληνικό λαό, λίγες μέρες πριν τις κάλπες. Μέσα σε αυτό το κλίμα αποπροσανατολισμού του κόσμου, ο λαός θα κληθεί να πάρει μια απόφαση, να κάνει μια επιλογή. Μια επιλογή μεταξύ δεκάδων κομματικών σχηματισμών (μνημονιακών και αντιμνημονιακών, φιλοευρωπαϊκών και ευρωσκεπτικιστικών, ευρωλάγνων και δραχμιστών) αλλά- επί της ουσίας- μεταξύ δύο πολιτικών. Μεταξύ της πολιτικής του ΚΚΕ και της πολιτικής όλων των υπολοίπων.

Στην ύπαρξη και διαπάλη αυτών των δύο πολιτικών βρίσκεται όλη η ουσία του εκλογικού αγώνα. Έτσι, λοιπόν, αντί να πέσει στην παγίδα των ψευτοδιλημμάτων που το πολιτικό σύστημα καλλιεργεί ο λαός οφείλει να ζυγίσει δύο πολιτικές οδούς: αυτήν που διαχειρίζεται το καπιταλιστικό σύστημα και, απ” την άλλη πλευρά, αυτήν που το ανατρέπει.

1. Απ' τη μια πλευρά είναι η πολιτική που αποδέχεται τον καπιταλιστικό τρόπο ανάπτυξης. Δηλαδή την οικονομία της αγοράς, την ύπαρξη της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής (με λίγα λόγια την ύπαρξη των μονοπωλίων). Πρόκειται για την πολιτική εκείνη σύμφωνα με την οποία οι λίγοι, τα παράσιτα, οι καπιταλιστές, το μεγάλο κεφάλαιο, μπορούν να καρπώνονται τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι. Είναι, να θυμήσουμε η πολιτική εκείνη που:

 α) κατά την περίοδο 1990-2007 τα κέρδη των ιδιωτικών επιχειρήσεων αυξήθηκαν κατά 28 φορές. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 έφταναν τα 575.000.000 ευρώ και το 2007 είχαν αγγίξει τα 16 δις ευρώ.

 β) εν μέσω κρίσης το 2011 – οι 500 ελληνικές επιχειρήσεις είδαν αύξηση κερδών κατά 18,2%. Το 2013 οι 500 πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις είδαν κέρδη 7,6 δισεκατ. ευρώ. Την ίδια περίοδο, παρά τα υπερκέρδη τους, τα επίσημα ποσοστά ανεργίας κάλπαζαν στο 28%. 

 γ) οι πλουσιότεροι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι, τόσο ώστε το 10% των πιο εύπορων ελλήνων να κατέχει το 26,3% του συνολικού εισοδήματος (Eurostat 1999). Το 2013, 505 έλληνες κατείχαν χρηματική περιουσία περισσότερη από 30 δισεκατ. ευρώ.

και

απ' την άλλη πλευρά είναι η πολιτική του ΚΚΕ, που απορρίπτει και ανατρέπει τον καπιταλιστικό τρόπο ανάπτυξης. Που κοινωνικοποιεί τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, κάνοντας τα λαϊκή ιδιοκτησία. Πρόκειται για την πολιτική εκείνη επίκεντρο της οποίας είναι η ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών με βάση έναν κεντρικό σχεδιασμό και όχι η λογική του ατομικού κέρδους.

2. Απ' τη μια πλευρά είναι η πολιτική εκείνη που δίνει όρκους πίστης στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρόκειται για εκείνη την πολιτική που ψήφισε στη Βουλή την Συνθήκη του Μάαστριχτ (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Πολ. Άνοιξη και ο τότε Συνασπισμός των κ.κ.Τσίπρα-Λαφαζάνη). Εϊναι η πολιτική του ευρωμονόδρομου, των αντιλαϊκών συνθηκών του Άμστερνταμ (1997), της Νίκαιας (2001), της Λισαβώνας (2007). Είναι, να θυμήσουμε η πολιτική που θέλει την Ελλάδα πάση θυσία μέλος

 α) της Ε.Ε. των 120.000.000 ανθρώπων που ζουν κάτω απ” το όριο της φτώχειας και των 30.000.000 ανέργων.

 β) της Ε.Ε. των 20.000.000 παιδιών που προσπαθούν να επιβιώσουν σε καθεστώς φτώχειας και εξαθλίωσης.

 γ) της Ε.Ε. των περισσότερων από 4.000.000 άστεγων που κοιμούνται σε χαρτόκουτα στους δρόμους των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων.

 δ) της Ε.Ε. της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής που έχει ζήσει στο πετσί της μικρομεσαία αγροτιά της πατρίδας μας. Μείωση αγροτικού εισοδήματος-παραγωγής-επιδοτήσεων, αύξηση των εισαγωγών (5 με 6 δις ευρώ ετησίως για προϊόντα που μπορεί να παράγει η χώρα!), μείωση μέσα σε μια δεκαετία κατά 35% του αγροτικού πληθυσμού.

 ε) της Ε.Ε. της συνεχούς λιτότητας και των μνημονίων διαρκείας, της αντιδραστικής, αντιλαϊκής ατζέντας «Ευρώπη 2020», της απελευθέρωσης των ομαδικών απολύσεων, της κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, των αυξήσεων στα όρια συνταξιοδότησης, της κινεζοποίησης των μισθών, του πετσοκόμματος των συντάξεων.

 και

απ' την άλλη πλευρά η πολιτική πρόταση και πάγια θέση του ΚΚΕ για αποδέσμευση από την Ε.Ε.. Μια πολιτικής πρότασης που, με συνέπεια, εδώ και δεκαετίες αποκαλύπτει τον αντιλαϊκό ρόλο της ευρωπαϊκής λυκοσυμμαχίας, της Ένωσης του Κεφαλαίου που ούτε αλλάζει, ούτε καλωπίζεται. Γιατί είναι καιρός να συνειδητοποιηθεί ότι εντός της ΕΕ δεν πρόκειται ούτε μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή λύση. Γιατί το «ευρωπαϊκό όραμα» της ΕΕ αποδείχθηκε στην πράξη ότι είναι μια μεγάλη, καλοστημένη απάτη και τα «χρυσά κουτάλια», με τα οποία δήθεν θα έτρωγε ο ελληνικός λαός μετά την ένταξη στην ΕΟΚ, αποδείχθηκαν πλαστικά κουταλάκια μιας χρήσης… 

3. Απ' τη μια πλευρά είναι η πολιτική που αποδέχεται το χρέος και ζητά από τον ελληνικό λαό να πληρώσει για κάτι που ο ίδιος ούτε δημιούργησε, ούτε ευθύνεται. Πρόκειται για την πολιτική, που με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, υιοθετεί τη λογική του «μαζί τα φάγαμε». ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ συμφωνούν στην αποπληρωμή του χρέους, ζητώντας από το λαό να υποστεί κι” άλλες, βαρύτατες θυσίες. Η «Λαϊκή Ενότητα», παρά τα μεγάλα λόγια, αποδέχεται την πληρωμή μέρους του χρέους (αλήθεια, πόσο ποσοστό του χρέους θέλουν να διαγράψουν και πόσο να πληρωθεί απ” τον ελληνικό λαό;). Να θυμήσουμε εδώ ότι:

 α) τα δάνεια των ελληνικών κυβερνήσεων ούτε πάνε, ούτε πήγαιναν για μισθούς και συντάξεις, αλλά επιστρέφουν σχεδόν εξ” ολοκλήρου σε δανειστές και τοκογλύφους. Πρόκειται για δάνεια που δεν πάνε, ούτε πήγαιναν, στην ενίσχυση της δημόσιας υγείας και παιδείας, αλλά στην χρηματοδότηση των μπίζνες και των ανακεφαλαιώσεων μιας χούφτας τραπεζιτών, μεγαλοεπιχειρηματιών, μονοπωλιακών ομίλων, εφοπλιστών. Πρόκειται, λοιπόν, για δάνεια που δεν χρησιμοποιήθηκαν για την στήριξη του – ανύπαρκτου – κράτους πρόνοιας, αλλά κάλυψαν τρύπες φοροελαφρύνσεων (59 φοροαπαλλαγές στους εφοπλιστές με νόμο του 1975), προς το μεγάλο Κεφάλαιο, χρησιμοποιήθηκαν για «φαγοπότια» τύπου Ολυμπιάδας 2004 και ΝΑΤΟϊκών εξοπλισμών.

 β) ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει και πληρώνει στο πολλαπλάσιο τα δάνεια που, δήθεν για λογαριασμό του, έχουν πάρει οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και πρόσφατα του ΣΥΡΙΖΑ. Από το 1992, ο λαός μας έχει πληρώσει σε ντόπιους και ξένους τοκογλύφους περί τα 773 δισεκατ. ευρώ. Από την ένταξη στην ΟΝΕ και έπειτα, έχουν πληρωθεί για τόκους και χρεολύσια μακροπρόθεσμων δανείων 400,5 δισεκατ. Ευρώ!

 γ) Από το πρώτο και δεύτερο μνημόνιο (των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) το ελληνικό κράτος δανείστηκε 215 δισεκατ. ευρώ. Την ίδια περιόδο πλήρωσε στους τραπεζίτες 250 δισεκατ. ευρώ! Το τρίτο μνημόνιο της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ φόρτωσε στις πλάτες του ελληνικού λαού άλλα 86 δισεκ. ευρώ.

 και

απ' την άλλη πλευρά η πολιτική και η πρόταση του ΚΚΕ που διαγράφει μονομερώς το χρέος. Ολόκληρο το χρέος. Πρόκειται για εκείνη την πολιτική που αρνείται τις «επιμηκύνσεις», τα «κουρέματα» και τις «αναδιαρθώσεις» που στηρίζουν τα αστικά κόμματα. Καμιά αναδιάρθωση και καμιά επιμήκυνση αποπληρωμής χρέους δεν έρχεται χωρίς την συνοδεία σκληρών αντιλαϊκών πακέτων, χωρίς δηλαδή νέων μνημονίων. Στην πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, λοιπόν, για μονομερή διαγραφή του χρέους βρίσκεται η πραγματική ανακούφιση του λαού.

4. Απ' τη μια πλευρά είναι η πολιτική εκείνη που χρησιμοποιεί φράσεις όπως «ανάπτυξη», «εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης», «κούρεμα χρέους», «ρήτρα ανάπτυξης», «μορατόριουμ πληρωμών», «αμοιβαία επωφελής συμφωνία», «εθνική συνεννόηση», «ιδιωτικοποιήσεις» κ.α. Πρόκειται για το λεξιλόγιο των αστικών κομμάτων που έχει επιβληθεί στο δημόσιο διάλογο.

και

απ' την άλλη πλευρά η λεγόμενη «ξύλινη γλώσσα» του ΚΚΕ, μια γλώσσα που κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει. Διότι, όσο κι” αν ξενίζει κάποιους, η πραγματικότητα δεν αλλάζει: το απάνθρωπο εκμεταλλευτικό σύστημα λέγεται «Καπιταλισμός», τα «μονοπώλια» δεν είναι φαντάσματα, είναι υπαρκτά και καταδυναστεύουν την οικονομία σε βάρος του λαού, η φύση του «ιμπεριαλισμού» φαίνεται στην πράξη, στην κτηνωδία των πολέμων και στο δράμα των προσφύγων. Αυτή, λοιπόν, η – σύμφωνα με ορισμένους – «ξύλινη γλώσσα» λέει την ωμή αλήθεια, όπως ακριβώς είναι, και γι” αυτό ενοχλεί.

Αυτές τις δύο πολιτικές προτάσεις έχει μπροστά του ο λαός – την πολιτική πρόταση της διαχείρησης του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος και την πολιτική πρόταση της ανατροπής του. Δεξιοί (ΝΔ, ΑΝΕΛ), ακροδεξιοί (Χρυσή Αυγή), κεντρώοι (Ποτάμι, Εν.Κεντρώων κλπ.) και αριστεροί (ΣΥΡΙΖΑ, Λαϊκή Ενότητα) διαχειριστές του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης καλούν το λαό να αυτοεγκλωβιστεί σε κάλπικα διλήμματα του τύπου «μνημόνιο-αντιμνημόνιο»  και «ευρώ-δραχμή».

Το ΚΚΕ, από την άλλη πλευρά, καλεί το λαό, τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους συνταξιούχους, τη νεολαία, ανεξαρτήτως κομματικού παρελθόντος, να πάρουν οι ίδιοι την τύχη του τόπου στα χέρια τους. Τους καλεί να αντλήσουν συμπεράσματα από την ίδια την εμπειρία τους και να τη μετατρέψουν σε δύναμη αγώνας και ανατροπής.

Άλλωστε, το σημαντικό δεν είναι ποιός θα σχηματίσει κυβέρνηση στις 21 Σεπτέμβρη. Κυβέρνηση θα υπάρξει, είτε με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ είτε με τη ΝΔ, με την συμμετοχή των γνωστών «πρόθυμων» συγκυβερνώντων, είτε είναι το Ποτάμι, είτε οι ΑΝΕΛ είτε το ΠΑΣΟΚ.

Την επομένη των εκλογών, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα κόμματα που θα διαπραγματεύονται την συμμετοχή τους σε κυβερνητικά σχήματα, το ΚΚΕ θα βρίσκεται και πάλι δίπλα στο λαό – σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά. Την επομένη των εκλογών, σε μια Ελλάδα του τρίτου μνημονίου, των 2.000.000 ανέργων και των 700.000 παιδιών που υποσιτίζονται, αυτό που έχει σημασία είναι η οργάνωση της λαϊκής αντιπολίτευσης. Είναι η ενδυνάμωση της φωνής των εργαζόμενων, των ανέργων, των χαμηλοσυνταξιούχων, των μικρών αγροτών, της νεολαίας απέναντι στην εντεινόμενη αντιλαϊκή λαίλαπα.

Και αυτό είναι κάτι που μόνο ένα ισχυρό ΚΚΕ μπορεί να εγγυηθεί.