ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ και λοιποί συγγενείς: Κοινός αντιλαϊκος στόχος, εμπόριο ελπίδας και δεσμεύσεις ενάντια στον λαό ‒ Μπορεί η διαχείριση να αποτρέψει την κρίση; ‒ Στη νέα ΚΟΜΕΠ, 1ο τεύχος του 2015

1ο ΤΕΥΧΟΣ 2015 ΤΗΣ ΚΟΜΕΠ

Κυκλοφορεί με προεκλογική ύλη

Το νέο τεύχος της ΚΟΜΕΠ κυκλοφορεί μέσα στην προεκλογική περίοδο, με τους δυο βασικούς πόλους του αστικού πολιτικού συστήματος, τη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ, να επιχειρούν να οριοθετήσουν τον προβληματισμό και την αγωνία του λαού για την επόμενη μέρα στο ζήτημα της επιλογής κυβέρνησης, η οποία θα διαπραγματευτεί με την ΕΕ και το ΔΝΤ τη διαχείριση του κρατικού χρέους και τους όρους για να επιταχυνθεί η ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας.

Στην προσπάθεια να εγκλωβιστεί ο λαός στην αναζήτηση του ικανότερου διαπραγματευτή εντός των τειχών της ΕΕ και του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, έχει επιστρατευτεί τόσο η ακατάσχετη κινδυνολογία όσο και το εμπόριο ελπίδας. 

Τα προηγούμενα αφιερώματα του περιοδικού μας το 2014 για την ΕΕ, καθώς και για τις εξελίξεις στην οικονομία και το αστικό πολιτικό σύστημα, βοηθούν τον αναγνώστη να κατανοήσει ότι η περιβόητη διαπραγμάτευση με την τρόικα δεν αφορά την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. 


Δε στοχεύει ούτε καν στο στοιχειώδες, την ανάκτηση των τεράστιων απωλειών του λαού την περίοδο της κρίσης, ούτε στην κατάργηση των αντιλαϊκών νόμων, όπως για παράδειγμα όλοι οι εφαρμοστικοί νόμοι του σημερινού μνημονίου που ισοπέδωσαν δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων.

Πολύ περισσότερο η διαπραγμάτευση δεν αφορά κάποια ουσιαστική αλλαγή πορείας από το σημερινό δρόμο των θυσιών των κοινωνικών αναγκών στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους. 

Σε αυτόν το δρόμο ανάπτυξης, όπου οι μονοπωλιακοί όμιλοι κρατούν στα χέρια τους τα κλειδιά της οικονομίας και λαμβάνουν τις αποφάσεις για τις επενδύσεις, τις απολύσεις, τους μισθούς, τις εργασιακές σχέσεις, ορκίζονται και υποκλίνονται όλοι οι επίδοξοι διαπραγματευτές του αστικού πολιτικού συστήματος.

Η ύλη του τεύχους

Η θεματολογία του παρόντος τεύχους της ΚΟΜΕΠ, η οποία αποτελεί συνέχεια των προηγούμενων σχετικών αφιερωμάτων του 2014, εστιάζει σε βασικές πλευρές της προεκλογικής και μετεκλογικής πολιτικής διαπάλης.

Το κείμενο της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ, με τίτλο «Αστικό κράτος και κυβέρνηση», φωτίζει τον οριοθετημένο ρόλο που παίζει κάθε αστική κυβέρνηση ως όργανο συγκρότησης και λειτουργίας του αστικού κράτους. Αναδεικνύει ότι, ανεξάρτητα από τις μορφές που μπορεί να πάρει η αστική διακυβέρνηση, ανεξάρτητα από την εναλλαγή διάφορων πολιτικών δυνάμεων στα κυβερνητικά καθήκοντα, ο τελικός χαρακτήρας του αστικού κράτους δεν αλλάζει.

Το άρθρο «Ο κυβερνητισμός στον "Εργατικό Αγώνα" και στη "Νέα Σπορά"» συμβάλλει στη διαπάλη με το πολύμορφο οπορτουνιστικό ρεύμα στις γραμμές του εργατικού κινήματος. Αποκαλύπτει τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες και τη γραμμή ενσωμάτωσης που χαρακτηρίζουν τα προτεινόμενα μεταβατικά προγράμματα των συγκεκριμένων οπορτουνιστικών ομάδων.

Το άρθρο «Η λενινιστική αντίληψη και πρακτική για τη δουλειά στα συνδικάτα. Η πείρα της Κομμουνιστικής Διεθνούς (1920-1922)» βοηθά να κατανοηθούν οι συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες και συγκυρίες των πρώτων χρόνων της δεκαετίας του '20, μέσα στις οποίες διαμορφώθηκε η συγκεκριμένη γραμμή της Κομμουνιστικής Διεθνούς.
Το κείμενο βοηθά να κατανοηθεί η λαθεμένη μηχανιστική μεταφορά ορισμένων θέσεων της εποχής εκείνης στη σημερινή συγκυρία. Στο παρόν τεύχος δημοσιεύονται τα Κομματικά Ντοκουμέντα της περιόδου από 3.11.2014 έως 31.12.2014.

Κοινός αντιλαϊκός στόχος

ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και οι μικρότεροι πολιτικοί σύμμαχοί τους, διαγκωνίζονται για το ποια πρόταση μπορεί να διασφαλίσει την ανταγωνιστικότητα των εγχώριων μονοπωλιακών ομίλων, τη γρήγορη ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας και τη σταθερότητα του συστήματος της εκμετάλλευσης και της γενικευμένης ανασφάλειας για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα γενικότερα.

Οσο συνεχίζεται σταθερά, ομαλά αυτή η πορεία στο μονόδρομο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, θα συνεχίζεται ο σφαγιασμός των λαϊκών δικαιωμάτων. Η αύξηση των κερδών των μονοπωλιακών ομίλων δεν οδηγεί αλλά, αντίθετα, αντιστρατεύεται τη λαϊκή ευημερία.

Η επιστροφή σε θετικό ρυθμό μεταβολής του ΑΕΠ στην αναιμική ανάκαμψη, καθώς και η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας στηρίχτηκε στην εσωτερική υποτίμηση, στη μείωση των πραγματικών μέσων αποδοχών της λαϊκής οικογένειας πάνω από 27% την τελευταία πενταετία. 

Η δυναμική του κλάδου του τουρισμού, που βρίσκεται ήδη σε τροχιά ανάπτυξης, δε συνοδεύτηκε από καμία ανάκτηση των σημαντικών απωλειών των ξενοδοχοϋπάλληλων την τελευταία τετραετία.

Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ έχουν δεσμευτεί να ολοκληρώσουν τις αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις, οι οποίες έχουν ήδη συμφωνηθεί με την τρόικα, όπως:

• τη νέα μείωση της συνταξιοδοτικής δαπάνης,
• την αλλαγή του μισθολογίου και την περικοπή επιδομάτων στο δημόσιο,
• την επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων,
• την αύξηση των έμμεσων φόρων,
• ενώσυζητούν ανοιχτά τη σταδιακή κατάργηση του ΕΚΑΣ και της πρόωρης συνταξιοδότησης.

Δηλώνουν ξεκάθαρα την πρόθεσή τους να συνεχίσουν στο σημερινό δρόμο με προσήλωση στην απαίτηση της εγχώριας αστικής τάξης για διασφάλιση φθηνής εργατικής δύναμης και με κάποιες αλλαγές στις μορφές επιτήρησης των δανειστών.

Εμπόριο ελπίδας

Οι προεκλογικές υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ περιορίζονται σε κάποια ψίχουλα στις ομάδες ακραίας φτώχειας, που στην πραγματικότητα θα διασφαλιστούν από τη συνεχιζόμενη αφαίμαξη των υπόλοιπων μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων, καθώς και σε μια γενικόλογη διαβεβαίωση ότι δε θα υπάρξει «περαιτέρω λιτότητα», δηλαδή πρόσθετα αντιλαϊκά μέτρα.

Πρόκειται για το «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», με αιχμές του δόρατος την «αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης» και τα μέτρα «επανεκκίνησης της οικονομίας», με βασικότερο την επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ.

Η βαρύγδουπη διακήρυξη της αντιμετώπισης της «ανθρωπιστικής κρίσης» περιλαμβάνει ορισμένα μέτρα επιβίωσης των κοινωνικών ομάδων απόλυτης εξαθλίωσης, όπως το δωρεάν ρεύμα και τα κουπόνια σίτισης στις 300 χιλιάδες άπορες οικογένειες, συνολικού ύψους 2 δισ. ευρώ. 

Αυτή είναι η δήθεν μεγάλη ριζοσπαστική διόρθωση των αδικιών, τη στιγμή που την τελευταία πενταετία οι απώλειες του διαθέσιμου εισοδήματος της λαϊκής οικογένειας ξεπέρασαν τα 12,5 δισ. ευρώ, ενώ την ίδια περίοδο 559 Ελληνες μεγαλομέτοχοι εμφανίζουν περιουσία που ξεπερνά τα 76 δισ. δολάρια και τα ελληνικά κεφάλαια που επενδύθηκαν στο εξωτερικό (πλην των καταθέσεων) ξεπερνούν τα 140 δισ. ευρώ.

Πρόκειται δηλαδή κυριολεκτικά για ψίχουλα που αφορούν επιδότηση σίτισης 2 ευρώ ανά άπορο άτομο και δυνατότητα κατανάλωσης ηλεκτρικού ρεύματος 10 Kwh την ημέρα, τα οποία δε διασφαλίζουν ούτε καν όρους αξιοπρεπούς επιβίωσης. 

Αντίστοιχη μηδενική αξία έχουν και οι διακηρύξεις για τον κατώτατο μισθό για την πλειοψηφία των νέων που είτε είναι άνεργοι είτε εργάζονται με σχέση μερικής απασχόλησης και μισό μισθό.

Το κυριότερο όμως είναι ότι ακόμα και αυτά τα ψίχουλα θα τα πληρώσουν οι υπόλοιποι μισθωτοί με συμπίεση του μέσου μισθού, καθώς και οι υπόλοιποι αυτοαπασχολούμενοι με φοροαφαίμαξη, που βαφτίζεται «κυνήγι της φοροδιαφυγής».

Το 34,5% των μισθωτών στον ιδιωτικό τομέα αμείβεται σήμερα από 800 - 1.500 ευρώ και δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες της οικογένειάς του, ενώ για το 17,4% ο μισθός τους ξεπερνά τα 1.500 ευρώ.

Για όλους αυτούς η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δε δεσμεύεται για τίποτα. Επίσης δε διακηρύσσει ούτε καν την επιστροφή του 13ου και 14ου μισθού στο δημόσιο τομέα, ενώ δηλώνει ότι θα στηρίξει τους υγιείς επιχειρηματικούς ομίλους που θα τηρούν τη νομοθεσία.

Για άλλες πλευρές του κυβερνητικού προγράμματος, όπως η αύξηση των δημόσιων επενδύσεων κατά 4 δισ. ευρώ, ως πηγή χρηματοδότησης αναφέρονται τα κοινοτικά προγράμματα (ΕΣΠΑ κλπ.) και οι πόροι του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, που στην ουσία εξαρτώνται από τη βούληση της ΕΕ, των δανειστών και των τραπεζικών ομίλων.

Δεσμεύσεις ενάντια στο λαό

Ομως, πέρα από τις προεκλογικές διακηρύξεις που εκπαιδεύουν το λαό να ελαχιστοποιήσει τις απαιτήσεις και τις προσδοκίες του, η επόμενη μέρα θα καθοριστεί από τις συγκεκριμένες δεσμεύσεις που απορρέουν από την προσήλωση των επίδοξων διαπραγματευτών στο μονόδρομο της ΕΕ και της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Παρά την ατεκμηρίωτη, αποπροσανατολιστική κινδυνολογία της ΝΔ, η αλήθεια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη δεσμευτεί (από το Τέξας και το Κόμο ως το βήμα του ΣΕΒ και τη ΔΕΘ) ότι

• δε θα προχωρήσει σε μονομερή καταγγελία της δανειακής σύμβασης του ελληνικού κράτους και πως
• δεν αμφισβητεί τις υποχρεώσεις που ισχύουν για όλα τα κράτη - μέλη για την παραμονή τους στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ.

Οποιος δεσμεύεται για κυβερνητική διαχείριση στο πλαίσιο της ΕΕ αποδέχεται στην πράξη:

• την «απελευθέρωση» και τις ιδιωτικοποιήσεις σε στρατηγικούς τομείς της οικονομίας, 
• τις αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις στους μισθούς και στις εργασιακές σχέσεις που προβλέπει η στρατηγική «Ευρώπη 2020»,
• τις ποσοστώσεις σε βασικά προϊόντα της εγχώριας παραγωγής,
• τη συνέχιση της δημοσιονομικής προσαρμογής που κατεδαφίζει όσα δικαιώματα έχουν απομείνει στην ασφάλιση, στην υγεία, στην παιδεία.

Αποδέχεται στην ουσία τις αναβαθμισμένες διαδικασίες ελέγχου, συμμόρφωσης και κυρώσεων, το μηχανισμό «μνημονίων διαρκείας» της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Διακυβέρνησης που περιλαμβάνει το «Ευρωπαϊκό Εξάμηνο».

Αυτές οι δεσμεύσεις έχουν στην ουσία εξειδικευτεί με το συγκεκριμένο μνημόνιο που συνοδεύει τη δανειακή σύμβαση του ελληνικού κράτους. Σε αυτές αναφέρονται με επιμονή ο Γερμανός υπουργός Σόιμπλε και ο Γάλλος επίτροπος Μοσκοβισί, που τονίζουν ότι η συνέχιση της μεταρρυθμιστικής διαδικασίας είναι απαραίτητος όρος για την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ.

Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η ανακοίνωση του ΣΕΒ, που ζητάει «δέσμευση των πολιτικών δυνάμεων στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας».

Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης

• δεν αμφισβητεί το συνολικό πλαίσιο των δεσμεύσεων για αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις στα κράτη - μέλη. 
• Αποδέχεται να συνεχίσει να πληρώνει ο λαός για ένα μέρος του κρατικού χρέους, για το οποίο ούτε ευθύνεται ούτε ωφελήθηκε από τη δημιουργία του.

Το προηγούμενο «μεγάλο κούρεμα» του ελληνικού κρατικού χρέους απέδειξε ότι το μόνο που αποκόμισε ο λαός ήταν η επιτάχυνση των αντιλαϊκών μέτρων.

Κάθε νέα συναινετική συμφωνία με τους δανειστές θα συνοδεύεται αυτονόητα από δεσμευτικό πλαίσιο για τη διατήρηση της σημερινής αντιλαϊκής πορείας. 

Ταυτόχρονα θα προβάλλεται ως η μοναδική ρεαλιστική επιλογή συμβιβασμού με τις σκληρές «εξωτερικές απαιτήσεις» της ΕΕ και του ΔΝΤ.

Η συγκεκριμένη προπαγανδιστική αφήγηση τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και της ΝΔ - ΠΑΣΟΚ επιχειρεί να συσκοτίσει ότι η κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης δεν οφείλεται στο μεγάλο ύψος του κρατικού χρέους. 

• Απλά η υπερχρέωση του κράτους αξιοποιείται ως εφαλτήριο για να προχωρήσουν οι αντιδραστικές κατευθύνσεις που έχουν προαποφασιστεί δεκαετίες πριν και εφαρμόζονται σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ.

Την αντιλαϊκή πολιτική προωθούν από κοινού στην Ελλάδα η εγχώρια άρχουσα τάξη και η τρόικα για να θωρακίσουν την ανταγωνιστικότητα του μονοπωλιακού κεφαλαίου.

Καμιά διαχείριση δεν μπορεί να αποτρέψει την κρίση

Τις ίδιες κατευθύνσεις ισοπέδωσης εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, μείωσης των κρατικών δαπανών κοινωνικής πολιτικής, φοροαφαίμαξης μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων προωθούν ο Ολάντ στη Γαλλία και ο Ρέντσι στην Ιταλία, παρά τις διαφορές τους με τη Μέρκελ.

Αυτές οι κατευθύνσεις δεν αλλάζουν αν κάποιο κράτος - μέλος μειώσει το χρέος του ή αν βγει από τη φάση της κρίσης. 

Φυσικά αυτό δε σημαίνει ότι οι διαπραγματεύσεις σε Ελλάδα και Ευρωζώνη είναι εικονικές, ότι προβάλλονται μόνο για να αποπροσανατολίζουν τους λαούς.

• Αφορούν τα συμφέροντα των αστικών τάξεων αυτών των χωρών. 

Η πίεση της γαλλικής και της ιταλικής κυβέρνησης (με τη στήριξη των ΗΠΑ) προς τη γερμανική για αλλαγές στην αστική διαχείριση, έχει πραγματικές αιτίες.

• Αντανακλά την ανησυχία για τη στασιμότητα και την πιθανότητα εκδήλωσης νέας κρίσης στην Ευρωζώνη. Ανησυχία που εντείνεται λόγω της επιβράδυνσης της Κίνας, της ύφεσης στην Ιαπωνία και στη Ρωσία και της πιθανότητας να εκδηλωθεί νέα συγχρονισμένη κρίση στη διεθνή καπιταλιστική οικονομία. 
• Αντανακλά επίσης τη σημαντική υποχώρηση της θέσης της Γαλλίας και της Ιταλίας συγκριτικά με τη Γερμανία στο διεθνή ανταγωνισμό.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η λύση που θα δοθεί για την Ελλάδα, παρά το μικρό μέγεθος της ελληνικής οικονομίας, δημιουργεί προηγούμενο για την αντιμετώπιση των μεγάλων υπερχρεωμένων κρατών της Ευρωζώνης.

Ιδιαίτερα στην Ελλάδα η άρχουσα τάξη διεκδικεί νέα ευνοϊκότερη ρύθμιση των δανειακών της υποχρεώσεων, ώστε να αυξηθεί η κρατική στήριξη των εγχώριων ομίλων και των επενδύσεων.

• Ομως καμιά αλλαγή στο μείγμα διαχείρισης δεν μπορεί να ματαιώσει την εκδήλωση της κρίσης, ούτε να οδηγήσει σε καπιταλιστική ανάπτυξη προς όφελος του λαού.
• Η επεκτατική διαχείριση με ανοχή στην αύξηση του κρατικού χρέους στις ΗΠΑ και στην Ιαπωνία είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Τα περιβόητα «Αμπενόμικς» δεν απέτρεψαν την ύφεση στην Ιαπωνία.
• Η απόλυτη εξαθλίωση των άστεγων, των ανέργων και των μισθών πείνας δεν εξαφανίστηκε με την πολιτική Ομπάμα.

Η λαϊκή αναζήτηση δεν πρέπει να εγκλωβιστεί στην αναζήτηση κυβερνητικής λύσης που θα επιταχύνει την πορεία προς την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας.

Η φάση της καπιταλιστικής κρίσης εκδηλώνεται περιοδικά και δε διαρκεί αιώνια. 

• Με την καταστροφή, την απαξίωση ενός μέρους του κεφαλαίου που είχε υπερσυσσωρευτεί, δίνεται νέα ώθηση στην καπιταλιστική ανάπτυξη. 

Στην πορεία της ελληνικής οικονομίας προς μια νέα αναιμική ανάκαμψη επιδρούν ήδη σημαντικοί παράγοντες, όπως

• η στασιμότητα της Ευρωζώνης και
• η καθυστέρηση υλοποίησης κάποιων επενδυτικών σχεδίων λόγω της οξυμένης διαπάλης ανάμεσα στις ΗΠΑ, τη Γερμανία, τη Ρωσία, την Κίνα στην ευρύτερη περιοχή.

Το κύριο όμως είναι ότι η όποια επιστροφή στην αναιμική ανάπτυξη θα προχωρήσει πάνω στα ερείπια των εργατικών κατακτήσεων, με:

• νέα αντιλαϊκά μέτρα,
• φθηνή εργατική δύναμη,
• μαύρες ελαστικές εργασιακές σχέσεις.

Για ν' ανοίξει ο δρόμος της ικανοποίησης των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών με βάση τις αναπτυξιακές δυνατότητες των χώρας, πρέπει ο λαός να σημαδέψει τον πραγματικό αντίπαλο, την άρχουσα τάξη και την ΕΕ, να οργανώσει την αντεπίθεσή του.

Το κίνημα δεν πρέπει να εγκλωβιστεί στην παγίδα της εναλλαγής των διάφορων πολιτικών υπηρετών των μονοπωλίων στη διακυβέρνηση του αστικού κράτους.

Στην παγίδα της εναλλαγής, εκτός από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, οδηγούν και οι προτάσεις των υπόλοιπων οπορτουνιστικών δυνάμεων (Αριστερό Ρεύμα ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Σχέδιο Β' κλπ.).

Αυτές οι δυνάμεις προβάλλουν με τη μορφή μεταβατικών προγραμμάτων ορισμένους πολιτικούς στόχους (π.χ. έξοδο από την Ευρωζώνη) αποσυνδεδεμένους από το βασικό πολιτικό ζήτημα της εξουσίας των μονοπωλίων.

• Καλλιεργούν αυταπάτες ότι μπορεί να πιεστεί και να ρυμουλκηθεί σε ανατρεπτική κατεύθυνση ο ΣΥΡΙΖΑ ή να αποτραπεί η πορεία σοσιαλδημοκρατικοποίησής του. 

Εχουμε ασκήσει αναλυτική κριτική στις συγκεκριμένες απόψεις μέσα από τις σελίδες της ΚΟΜΕΠ.

Πρέπει να κατανοηθεί ότι όσο ο πραγματικός εχθρός, το κεφάλαιο, έχει στα χέρια του την εξουσία, η εργατική τάξη και γενικότερα ο λαός βρίσκεται αντικειμενικά στην αντιπολίτευση. 

Επομένως απαιτείται δυνατή, μαχητική αντιπολίτευση στη Βουλή, ανασύνταξη του κινήματος, ισχυρή Λαϊκή Συμμαχία που θα δημιουργούν προϋποθέσεις για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. 

Σε αυτή την προσπάθεια το οπορτουνιστικό ρεύμα είναι το μεγάλο εμπόδιο.

• Υπονομεύει το εργατικό - λαϊκό κίνημα,
• καλλιεργεί τη λογική της αναμονής και της ανάθεσης της πολιτικής δράσης στην αντιμνημονιακή, «αριστερή» κυβέρνηση.

Προϋπόθεση για να υπάρξει αυτή η δυνατή λαϊκή αντιπολίτευση που φέρνει στο προσκήνιο την απαίτηση ικανοποίησης των σύγχρονων λαϊκών αναγκών είναι η ισχυροποίηση του ΚΚΕ παντού.

• Στους χώρους δουλειάς,
• στους κλάδους,
• στις γειτονιές και
• φυσικά στη Βουλή στις επόμενες εκλογές.

Το ΚΚΕ αποτελεί το μοναδικό πολιτικό αντίπαλο που φοβάται η αστική τάξη, η ΕΕ και η κάθε αστική κυβέρνηση. 
Αποτελεί τη μόνη σταθερή δύναμη απέναντι σε κάθε αντιλαϊκή επίθεση μετά τις εκλογές, τη μόνη δύναμη που φωτίζει το δρόμο

• της κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων,
• των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής,
• της αποδέσμευσης από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ,

Με την εργατική τάξη, το λαό στο τιμόνι της εξουσίας. 

• Το ΚΚΕ βοηθά να ξεδιπλωθεί η λαϊκή αντεπίθεση με αφετηρία την άμεση ανάκτηση των απωλειών του λαού την περίοδο της κρίσης και την κατάργηση των αντιλαϊκών νόμων στο σύνολό τους.
• Το ΚΚΕ απευθύνει κάλεσμα συμπόρευσης ενάντια στα μονοπώλια και στην εξουσία τους σε αυτή την κρίσιμη μάχη.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ – Κυριακή, 4/1/2015

Επισημάνσεις, τίτλοι: Μποτίλια Στον Άνεμο