Σαιξπύρινος Πόθος Αγιάτρευτος (Σονέτο 147)

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ (William Shakespeare)
Ηνωμένο Βασίλειο, Στράτφορντ-απόν-Έιβον, Απρίλιος 1564 - 23 Απριλίου (ή 3 Μαΐου) 1616
Shakespeare minimalist poster by Lukas Karaba deviantart

ΠΟΘΟΣ ΑΓΙΑΤΡΕΥΤΟΣ

Σονέτο  147

Σαν πυρετός η αγάπη μου με βαλαντώνει

και την αρρώστια μου αδιάκοπα ποτίζει

με ό,τι κακό το είναι μου πνίγει και σκοτώνει

κι όλο την άστατη ορμή μου ροκανίζει.

Κι η ορθή μου κρίση, ο γιατρός του έρωτά μου,

άγριος που οι συνταγές του πάνε στράφι,

κι απελπισμένος τώρα λέω με τα σωστά μου,

ο πόθος χάρος, που ο γιατρός μου τον ξεγράφει.

Γιατρειά δεν παίρνω πια, τα φρένα μου λασκάρουν

γυρνάω αλλόφρονας κι αιώνια ταραγμένος

παραμιλάω και τα λόγια μου σαλτάρουν

σε μια ασυνάρτητη αλήθεια είμαι χαμένος.

Ήσουν ο ήλιος μου κι ορκίστηκα σ’ εσένα,

Μα έγινες κόλαση κι είν’ όλα αραχνιασμένα.

Μτφρ.: Μπ. Ζ., 23 Απρίλη 2018

SONNET CXLVII

My love is as a fever, longing still
For that which longer nurseth the disease,
Feeding on that which doth preserve the ill,
The uncertain sickly appetite to please.

My reason, the physician to my love,
Angry that his prescriptions are not kept,
Hath left me, and I desperate now approve
Desire is death, which physic did except.

Past cure I am, now reason is past care,
And frantic-mad with evermore unrest;
My thoughts and my discourse as madmen's are,
At random from the truth vainly express'd;

For I have sworn thee fair and thought thee bright,
Who art as black as hell, as dark as night.

Βλέπε και:

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: Πώς δίπλα σου ν’ αντέξει καλοκαίρι;

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: Πόσος χειμώνας!

*

Σαίξπηρ

Σονέτο

Μποτίλια Στον Άνεμο: Πρόσωπα