Οι Γυναίκες στον ΔΣΕ: Παίξανε τη ζωή τους για να θριαμβεύσει η ζωή − Μνημείο στον Πυξό της Φλώρινας − Ελένη Μπέλου: Όταν η ψυχή φλογίζεται από ’να μεγάλο ιδανικό (3 VIDEO - 23 Φωτό)

Φιλοτεχνημένο από τον χαράκτη Σταύρο Βλάχο

Αδελφές μου της Ελπίδας, ω γυναίκες γενναίες

Έχετε κλείσει συμφωνία ενάντια στο θάνατο

Ω αθάνατες αγαπημένες μας

Παίζετε τη ζωή σας

Για να θριαμβεύσει η ζωή

Είναι κοντά η μέρα ω αδελφές μου του μεγαλείου

Που θα κοροϊδεύουμε τις λέξεις πόλεμος και μιζέρια

Γιατί θα έχετε νικήσει.

Πωλ Ελυάρ

Στις Ελληνίδες αδελφές μου

Γράμμος, Ιούνης ’49

(χαραγμένο στο μνημείο)

*

Έχουμε να διδαχθούμε πολλά από αυτά που κατόρθωσαν οι γυναίκες του ΔΣΕ

Η ομιλία της Ελένης Μπέλλου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στην εκδήλωση για την αποκάλυψη του μνημείου των μαχητριών του ΔΣΕ στον Πυξό της Φλώρινας

Η αποκάλυψη ενός μνημείου αντάξιου του αγώνα και της προσφοράς των μαχητριών του ΔΣΕ έγινε σήμερα στον Πυξό της Πρέσπας στο Νομό Φλώρινας.

Μαχήτριες του ΔΣΕ από τη Νότια Ελλάδα στη Συνδιάσκεψη της ΠΔΕΓ

Το μνημείο σφραγίζεται με τη φράση «Κατάκτησαν την ισότιμη θέση τους, με έπαθλο το σεμνό τίτλο "αγωνίστρια"».

Εκατοντάδες μέλη και φίλοι του ΚΚΕ έδωσαν το «παρών» στην εκδήλωση, στην οποία παραβρέθηκε πολυμελής αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ, με επικεφαλής το ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα.

Τα αποκαλυπτήρια του μνημείου

*

Αφηγήσεις στιγμιοτύπων από τη δράση των μαχητριών και τραγούδια από χορωδία γυναικών

***

Ο δημιουργός Σταύρος Βλάχος για το μνημείο
Το γλυπτό είναι ουσιαστικά ένα αφιέρωμα στον ΔΣΕ, και κατ' επέκταση στις γυναίκες μαχήτριες που αποτελούσαν ένα σημαντικό μέρος του.
Μέσα από τη μορφή αυτών των γυναικών επιχειρείται να δειχτεί το μεγαλείο αυτού του αγώνα.
*
Εργάτης της ΔΕΗ ο Σ. Β. (συνταξιούχος πια), γνώρισε την πέτρα από πρώτο χέρι, εκεί στα μεταλλεία του Λιγνιτικού Κέντρου. Κι όταν ο χρόνος το 'φερε, μετά από ένα μνημείο που ήδη είχε δημιουργήσει για τους 20 εκτελεσμένους νεολαίους στην Παριανόσκαλα της Πρέβεζας, κι ύστερα «από κομματική παραγγελιά» γιατί «το Κόμμα είναι που καθορίζει την ύπαρξή μας» έβαλε μπρος για το μνημείο στον Πυξό.

***

Η ομιλία της Ελ. Μπέλλου

«Χρωστάγαμε στην Ιστορία του ΔΣΕ, στην Ιστορία του ΚΚΕ για τα δικαιώματα της γυναίκας και ειδικότερα για την ένταξή της στον ταξικό πολιτικό αγώνα, χρωστάγαμε αυτό το σύμβολο τιμής και μνήμης στον τόπο που πραγματοποιήθηκε η Α΄ Πανελλαδική Συνδιάσκεψη της Πανελλαδικής Δημοκρατικής Ενωσης Γυναικών από την 1η έως τις 3 Μάρτη 1949 σ' ένα πολεμικό αμπρί.

Δεν ήταν τυχαία η επιλογή της ημερομηνίας. Τότε, οι ένοπλα μαχόμενες συντρόφισσές μας μ' αυτό τον τρόπο τίμησαν την 8η Μάρτη, μέρα - σύμβολο της αιματηρής πάλης των εργατριών, των εργαζόμενων γυναικών.

Περίπου 5 μήνες πριν από τη Συνδιάσκεψη, στις 25 Οκτώβρη 1948, λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, στο χωριό Καλλιθέα Πρεσπών, έγινε η Ιδρυτική Σύσκεψη της ΠΔΕΓ. Τα 44 ιδρυτικά μέλη της εκπροσωπούσαν: 6 το ΚΚΕ, 6 το ΑΚΕ, 7 το Αντιφασιστικό Μέτωπο Σλαβομακεδόνων, 2 τη Δημοκρατική Νεολαία Ελλάδας και 23 τις μαχήτριες του ΔΣΕ.

Λίγες μέρες αργότερα, η εφημερίδα ΜΑΧΗΤΡΙΑ, όργανο της ΠΔΕΓ, θα γράψει για την ιδρυτική σύσκεψη:

Το εξώφυλλο του λευκώματος με αρχειακό υλικό από τη δράση της ΠΔΕΓ, που θα διατίθεται στην εκδήλωση στον Πυξό

"Είναι δω η αξιωματικός και η μαχήτρια, η γιατρός και η δικηγορίνα, η αγρότισσα και η εργάτρια, η μαθήτρια, η νοικοκυρά. Είναι Ρουμελιώτισσες και Θεσσαλές, Μακεδονοπούλες και Ηπειρώτισσες. Και είναι πολλές, αλλά έχουν ένα όνομα. Είναι η αγωνίστρια γυναίκα"¹.

Όσον αφορά το χαρακτήρα της ΠΔΕΓ, ας θυμηθούμε τα λόγια μιας από τις αντιπροσώπους:

"Την φτιάχνει το αίμα από τις εκατοντάδες συντρόφισσές μας που 'πεσαν για τη λευτεριά. Την δημιουργούν οι χιλιάδες μαχήτριες που αυτήν την ώρα στο χαράκωμα χτυπάνε τον εχθρό. Αυτές που σκάβουν το οχυρό και τρέχουν με τη ζαλίκα. Αυτές που μέσα στη φριχτή τρομοκρατία της πόλης τοιχοκολλούν τον Τύπο της λευτεριάς, παλεύουν και τραγουδώντας αντικρίζουν το εκτελεστικό απόσπασμα"².

Γραπτό κείμενο που βρίσκεται στο Ιστορικό μας Αρχείο, προερχόμενο από το ρ/σ "Ελεύθερη Ελλάδα", μας πληροφορεί ότι το χώρο της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης προετοίμασαν οι μαχήτριες του 3ου Τάγματος της 108ης Ταξιαρχίας.

Το ρεπορτάζ ανέφερε:

"Έβγαλαν τους αντιπροσώπους που θα στείλουν στη συνδιάσκεψη γυναικών. Μίλησαν για τη ζωή, για τον πόλεμο, για τα ζητήματά τους. Πόσο θα συγχυζόταν η μαντάμ Εφοπλιστίδου, η κυρία Τραπεζιτοπούλου αν από κάπου μπορούσε να δει αυτά τα ατίθασα ανυπότακτα κορίτσια της Ελλάδας (...) που με το ντουφέκι στο χέρι διεκδικούν και κερδίζουν τη ζωή τους..."³.

Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη πραγματοποιήθηκε μέσα στη φωτιά της μάχης, αλλά δεν έχει τίποτε να ζηλέψει σε προετοιμασία, μεράκι, ευρηματικότητα, άμιλλα, προπαγάνδα, συμμετοχή απ' ό,τι πετυχαίνουμε σε πολύ πιο ομαλές συνθήκες.

Αντίθετα, εμείς οι γυναίκες του ΚΚΕ αλλά και συνολικά οι γυναίκες του ριζοσπαστικού γυναικείου κινήματος έχουμε πολλά να διδαχτούμε απ' αυτά που κατόρθωσαν τότε οι γυναίκες του ΔΣΕ με την καθοδήγηση των γυναικείων στελεχών του ΚΚΕ, μεγάλο μέρος των οποίων είχαν τεθεί ως βοηθοί των Πολιτικών Επιτρόπων για την ιδιαίτερη δουλειά με τις γυναίκες, σε όλα τα όργανα του ΔΣΕ, από το Γενικό Αρχηγείο μέχρι τη διμοιρία.

Όταν η ψυχή φλογίζεται από ’να μεγάλο ιδανικό

Πού βρήκαν τη δύναμη νεαρές γυναίκες, συχνά ανήλικες, αμόρφωτες χωριατοπούλες ν' αντέξουν σε σχεδόν μηνιάτικη πεζοπορία μέσα στα χιόνια, πώς μπόρεσαν να φτάσουν εδώ προχωρώντας συχνά κάτω από αεροπορικές επιθέσεις του αστικού στρατού με Βρετανούς πιλότους;

Από πού άντλησαν ικανότητα και αρετές να καταξιωθούν στα μάτια των ανδρών διοικητών, που αρχικά τις υποδέχτηκαν - ακόμα και οι κομμουνιστές - το λιγότερο με επιφύλαξη, συχνά με υποτίμηση και άρνηση για μάχιμες ή για διοικητικά υπεύθυνες θέσεις;

Πώς ξεπέρασαν τις συνήθειες της καθυστερημένης κοινωνίας στο χωριό, έβγαλαν το μαντίλι και φόρεσαν το δίκοχο του ΔΣΕ, πώς πείστηκαν οι μανάδες τους ότι βγαίνοντας στο βουνό, παλεύοντας για τη ζωή τους, το δίκιο τους, για μια ελεύθερη για το λαό Ελλάδα, δε θα γύρναγαν στο χωριό τους με "μούλικα παιδιά" κατά την αντικομμουνιστική προπαγάνδα;

Πώς κατάφεραν να προσαρμοστούν στις ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες της ένοπλης πάλης, με δεδομένες τις μεγαλύτερες βιολογικές δυσκολίες και απαιτήσεις του γυναικείου οργανισμού σε σχέση με αυτές του ανδρικού;

Πώς με το τραγούδι και το χορό κατάφεραν να κρατάνε όρθιους, άγρυπνους γυναίκες και άνδρες σε πορείες κατά φάλαγγες, νικώντας τη χιονοθύελλα, το σκοτάδι, την παγωνιά, την υποχρεωτική αναμονή σε τέτοιες συνθήκες, όταν έκλεινε ο δρόμος σε πορείες όπως αυτήν της Νάουσας για τη μεγάλη μάχη;

Αντάρτισσες μανάδες, κι από τα χωριά της Φλώρινας, από πού άντλησαν τη δύναμη για να πουν στο γιο τους, "χωρίς τη λευτεριά, γιε μου, μη γυρίσεις σπίτι σου";

Πώς νίκησαν το φόβο του θανάτου, πώς έφτασε μάνα ν' αναγγείλει στην κόρη της το θάνατο του αδελφού της:

"Αφησε τα κλάματα και σκέψου τη ζωή! Να σταθείς γενναία, αντάξια του αδελφού σου, για να εκπληρώσεις την επιθυμία του: Ν' αγωνιστείς για να εκδικηθείς το θάνατό του".

Την εξήγηση τη δίνει η έκδοση της ΠΔΕΓ "Μαχήτρια της Λευτεριάς":

"Έτσι είναι που αναποδογυρίζεται η Ιστορία... Ετσι όλα γίνονται δυνατά, όλα φυσικά και απλά σαν η ψυχή φλογίζεται απόνα μεγάλο ιδανικό".

Τη δύναμη για να ξεπεράσουν τη δική τους και τη συνολική κοινωνική και πολιτιστική καθυστέρηση, οι γυναίκες του ΔΣΕ τη βρήκαν στην ανάγκη να ξεφύγουν από το δολοφονικό όργιο στην ύπαιθρο, που ακολούθησε σχεδόν αμέσως μετά την αναχώρηση των βουλγαρικών και γερμανικών στρατευμάτων κατοχής, ιδιαίτερα στα χωριά της Μακεδονίας, δολοφονικό όργιο που ξεκίνησε πριν από το Δεκέμβρη του 1944 και τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Βιασμοί, σφαγές γυναικών και παιδιών από ταγματασφαλίτες και χωροφύλακες είχαν ως μόνο κίνητρο την εξόντωση του μαζικού ΕΑΜικού κινήματος, της ένοπλης απελευθερωτικής δράσης του ΕΛΑΣ.

Τότε φούντωσε, έγινε πόθος για συμμετοχή στον ένοπλο αγώνα όλη η αγανάκτηση από τις κακουχίες στην οικονομική κρίση του 1930, τις διώξεις των κυβερνήσεων Βενιζέλου και Τσαλδάρη, την αντιλαϊκή βία και τρομοκρατία της δικτατορίας Μεταξά, το καθεστώς καταπίεσης των γαιοκτημόνων, τα αιματηρά χτυπήματα αστυνομίας και στρατού ενάντια σε απεργούς - διαδηλωτές, όπως στη Θεσσαλονίκη το Μάη του 1936.

Κατέκτησαν ισότιμη θέση με τον άνδρα στον Δημοκρατικό Στρατό

Η δίψα των καταπιεσμένων γυναικών για μια πραγματικά ανθρώπινη ζωή συναντήθηκε με την απόφαση της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης με το Νόμο αριθμός 7, Άρθρο 3, στις 8 Φλεβάρη 1948 που όριζε ότι: "Ο υπουργός των Στρατιωτικών μπορεί να καλέσει με διάταγμα και ορισμένες ηλικίες γυναικών. Η κάθε επιστρατευμένη γυναίκα μπορεί να κάνει μάχιμη υπηρεσία μόνο αν το ζητήσει η ίδια". Η δυνατότητα για μάχιμη υπηρεσία έγινε θέληση, ατομική επιλογή μέσα από την πείρα και τη γνώση που τους έδωσε η σκληρά και επίμονα σχεδιασμένη μορφωτική, πολιτιστική, πολιτική, στρατιωτική εκπαιδευτική δουλειά των κομμουνιστριών, των γυναικών του ΚΚΕ, που βέβαια στηριγμένες από τα πιο φωτεινά μυαλά της καθοδήγησης του Κόμματος, έδωσαν μάχη με την καθυστέρηση στη σκέψη και στη στάση ζωής ανδρών και γυναικών.

Οι γυναίκες έφτασαν ν' αποτελούν το 25% των μάχιμων δυνάμεων του ΔΣΕ, ενώ υπήρχαν διμοιρίες και τάγματα που οι γυναίκες ξεπερνούσαν το 40%, ακόμα και το 50% της δύναμής τους. Ενας επίσης μεγάλος αριθμός γυναικών στήριξε τη δράση του ΔΣΕ ως σαμποτέρ, τηλεφωνήτριες, τραυματιοφορείς, γενικότερα στις υγειονομικές υπηρεσίες, στα οχυρωματικά έργα και γενικά στα μετόπισθεν, στο μάζεμα της σοδειάς και της τροφοδοσίας του ΔΣΕ, στην επιμελητεία. Δούλεψε στην εκπαίδευση, στην έντυπη διαφώτιση, οργάνωσε την ψυχαγωγία ανδρών και γυναικών του ΔΣΕ, διακρίθηκε στη διαφώτιση προς τις δυνάμεις του εχθρικού στρατού, απευθυνόμενες άμεσα, ταξικά και συναισθηματικά στα παιδιά του λαού που είχαν επιστρατευτεί από τον ταξικό αντίπαλο.

Είναι διαχρονικής σημασίας, "παντός καιρού", το συμπέρασμα που καταγράφεται στην εισήγηση προς τη Γυναικεία Σύσκεψη στο Γράμμο, στις 30 Ιούλη 1948. Αναφέρει:

"Δύο είναι τα βασικά συμπεράσματα που μπορούμε να βγάλουμε απ' όλη τη δουλειά.

1) Χρειαζόταν η ξέχωρη γυναικεία δουλειά στο Δ.Σ. Γιατί αυτή βοήθησε στο πολιτικό και μαχητικό ανέβασμα τις αντάρτισσες.

2) Οι αντάρτισσές μας με τη δράση και την παλληκαριά τους κατέχτησαν ισότιμη θέση με τον άνδρα στο Δημοκρατικό Στρατό και έδειξαν πως μπορούν να σταθούν άξιες στο μάχιμο τμήμα και να γίνουν σοβαρός παράγοντας γι' αυτό".

Είναι απαράμιλλης ιστορικής αξίας, πηγή γνώσης το αρχειακό υλικό που καταγράφει όλη αυτή την ιδιαίτερη δουλειά με τις γυναίκες. Ενα σημαντικό μέρος του θα βρείτε στην έκδοση "Η συμμετοχή των γυναικών στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας (1946 - 1949)" που θα μου επιτρέψετε να σχολιάσω ότι ακόμα δεν έχει αγοραστεί, διαβαστεί, αξιοποιηθεί στην έκταση που του αξίζει, ενώ ήδη το Τμήμα της ΚΕ για την ισοτιμία της γυναίκας εργάζεται για μια έκδοση που θα αφορά σ' όλη την 100χρονη Ιστορία του ΚΚΕ ως προς την πάλη για την ισοτιμία και χειραφέτηση της γυναίκας.

Αν στη διάρκεια του ΔΣΕ έγινε τέτοια ανατροπή στην πολιτιστική και κυρίως πολιτική αφύπνιση των γυναικών της εργατικής τάξης και των φτωχών αγροτών, σκεφτείτε τι δυνατότητες υπάρχουν σήμερα, που ήδη το γυναικείο εργατικό δυναμικό ξεπερνά το 45% του συνολικού εργατικού δυναμικού, που τα κορίτσια είναι παραπάνω απ' τα αγόρια στο σύνολο των μαθητών - φοιτητών, που όμως αυτή η αναλογία απέχει από την αναλογία συμμετοχής γυναικών στο Κόμμα, στην ΚΝΕ, αλλά και σε μαζικές οργανώσεις με ριζοσπαστικό, αντιμονοπωλιακό - αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό, συμμετοχή που όλο και μικραίνει προχωρώντας από τα κατώτερα προς τα ανώτερα όργανα.

Σκεφτείτε, συντρόφισσες και σύντροφοι, πόσο προωθημένος ήταν ο στόχος του 7ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, το 1945, για ν' ανεβάσει τη συμμετοχή των γυναικών στο 50% των κομματικών μελών, αλλά και πόσο ακόμα απέχουμε, πόσο ακόμα συναντάμε βήματα οπισθοχώρησης, ιδιαίτερα σε ηλικίες εργασιακά παραγωγικές και ταυτόχρονα αναπαραγωγικές, αφού τα τελευταία 25 χρόνια ολοένα και χειροτερεύουν οι όροι κοινωνικής στήριξης της μητρότητας, ολοένα και πιο άστατο γίνεται το ωράριο εργασίας, πιο ασταθές στη διάρκεια του χρόνου, ακόμα και του μήνα, της βδομάδας.

Ένα επίκαιρο μήνυμα

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Μπροστά σ' αυτό το μνημείο που τιμά τη συμβολή της μαχήτριας γυναίκας, μπαίνοντας του χρόνου στα 100 χρόνια του Κόμματος, σήμερα εξοπλισμένοι με τις Αποφάσεις του 20ού μας Συνεδρίου, ας επεξεργαστούμε ένα μαχητικό σχέδιο ένταξης νέων μελών - γυναικών στο Κόμμα, εργατριών, υπαλλήλων, μισθωτών επιστημονισσών, αγροτισσών. Η ΚΝΕ ν' αυξήσει τη δύναμή της σε μαθήτριες - σπουδάστριες - φοιτήτριες, οι κομμουνίστριες να διευρύνουμε τον κύκλο των επαφών μας, της διαφωτιστικής μας παρέμβασης σε νέες εργαζόμενες γυναίκες, να ενισχύσουμε τη δυνατότητά μας να τις εμπνεύσουμε για συμμετοχή στην ταξική πάλη, να πιστέψουν ότι μπορεί να υπάρξει κοινωνία, οικονομία, εξουσία που μπορεί να δώσει ανώτερες συνθήκες ζωής στη γυναίκα.

Ας υποσχεθούμε, στη μνήμη όσων τιμάμε σήμερα εδώ στον Πυξό, ότι θα φτιάξουμε παντού, σ' όλη την Ελλάδα, σε πόλεις και χωριά, ένα πλούσιο σχέδιο δράσης για να γίνουν περισσότερες οι γυναίκες μαχήτριες για τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία, τη μόνη κοινωνία που μπορεί να εξασφαλίσει το δικαίωμα της γυναίκας, όπως και του άνδρα, στην κοινωνική εργασία, ταυτόχρονα με πλήρη κοινωνική στήριξη της μητρότητας, να δώσει στη γυναίκα πραγματικά ελεύθερο χρόνο και κοινωνικές υποδομές, ώστε ν' αναπτύσσει συνεχώς τις φυσικές, πνευματικές, αισθητικές ικανότητες και τα ενδιαφέροντά της.

Να γίνει συνειδητά ενεργητική η συμμετοχή της σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής και πολιτικής δράσης.

Σε αυτό ας εμπνευστούμε και ας εμπνεύσουμε, αξιοποιώντας τα συμπεράσματα από την Ιστορία μας. Να διδαχτούμε τόσο από τα θετικά, τις κατακτήσεις όσο και από τ' αρνητικά, τις αδυναμίες.

Η ΠΔΕΓ διακήρυττε "την πολιτική, κοινωνική και οικονομική ισοτιμία της γυναίκας, ανεξάρτητα από εθνική, θρησκευτική και φυλετική διαφορά". Διακήρυττε την "ενότητα όλων των γυναικών της χώρας μας, ενότητα (τότε) ανάμεσα στις Ελληνίδες, Σλαβομακεδόνισσες, Τούρκισσες, Βλάχισσες, Αρβανίτισσες", που ολόψυχα και μαζικά δόθηκαν στον αγώνα, ενότητα που τη σφυρηλατούσαν κάθε μέρα το κοινό αίμα και η πάλη στο χαράκωμα της λευτεριάς.

Καλούσε τις εργάτριες της Αθήνας, του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης ν' ανεβάσουν την πάλη τους, όπως και στην Κατοχή και το Δεκέμβρη, να ενωθούν οι εργατικές φάλαγγες, όπως έλεγε, με το στρατό της λευτεριάς στα δοξασμένα βουνά.

Είναι φανερό και ξεκάθαρο το ταξικό στίγμα της ΠΔΕΓ, η διεθνιστική ταξική της αντίληψη. Είναι μήνυμα επίκαιρο, αν σκεφτούμε τις χιλιάδες μετανάστριες και πολιτικές πρόσφυγες που βρίσκονται στη χώρα μας, αν αναλογιστούμε τις εθνικιστικές - σοβινιστικές κινήσεις σε γειτονικά μας κράτη, που υποδαυλίζονται από ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, από το ΝΑΤΟ, όπως έγινε τα προηγούμενα χρόνια με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.

Σήμερα, το μήνυμα δεν μπορεί να είναι άλλο από την ταξική συναδέλφωση ενάντια στην καπιταλιστική εξουσία, μέσα κι έξω από την Ελλάδα.

Από τη Διακήρυξη της ΠΔΕΓ, γίνεται φανερό ότι ήταν μια οργάνωση που συνένωνε τις κομμουνίστριες, τις γυναίκες του ΔΣΕ, γυναίκες που συνεργάζονταν με τις κομμουνίστριες σ' έναν σκληρό ταξικό αγώνα, σε συνθήκες που κυριαρχούσε η ένοπλη μορφή του στα βουνά. Κι αυτός ο χαρακτήρας, της σκληρής ένοπλης αναμέτρησης για την εξουσία, ίσχυε ανεξάρτητα από το πώς αποτυπωνόταν, όχι μόνο ή κυρίως στις Διακηρύξεις του ΔΣΕ, της ΠΔΚ, της ΠΔΕΓ, αλλά πρώτ' απ' όλα του ΚΚΕ.

Στη γραμμή πάλης της ΠΔΕΓ αναπαραγόταν προσαρμοσμένη η γραμμή πάλης του ΚΚΕ, η πάλη για τη δημοκρατία και την ειρήνη, για την απαλλαγή από την "αμερικανική κατοχή", όπως έλεγε, το μοναρχοφασισμό.

Όμως, έδινε αντικειμενικά κι ένα στίγμα της διαφορετικής εξουσίας για την οποία εκ των πραγμάτων ένοπλα συγκρουόταν με την καπιταλιστική εξουσία. Ελεγε το σύνθημα της Διακήρυξης:

"Όλα για το Δημοκρατικό μας Στρατό. Βοηθήστε τη Λαϊκή Εξουσία, με μυαλό και στοργή κυβερνήστε τα χωριά σας".

Και πράγματι, γυναίκες πήραν μέρος στους λαογέννητους θεσμούς οργάνωσης της κοινωνικοπολιτικής ζωής στην Ελεύθερη Ελλάδα, εκλέχτηκαν στα Λαϊκά Συμβούλια, στα Λαϊκά Δικαστήρια, στη Λαϊκή Πολιτοφυλακή.

Στη Γενική Συνέλευση των Λαϊκών Συμβουλίων Φλώρινας - Καστοριάς, που έγινε στις 7 Φλεβάρη 1948, το 28% ήταν γυναίκες.

Αυτό το διαφορετικό σε σχέση με την εξουσία των καπιταλιστών, αυτό το καινούργιο ως προς την εργατική, λαϊκή εξουσία που μόλις πήγαινε να ξεφυτρώσει κάτω από τα χιόνια της πολυαιώνιας καταπίεσης, περιγράφει χαρακτηριστικά μια αντιπρόσωπος από το Λαϊκό Συμβούλιο του χωριού Πλατύ του νομού Φλώρινας. Λέει:

"Τώρα είμαστε αφεντικά εμείς ο λαός... Εγώ στο Λαϊκό Συμβούλιο έχω το τμήμα πρόνοιας και υγείας. Μαθαίνω τι αρρώστους έχουμε, τους βλέπω, κάνω κατάλογο, πάω και φέρνω το γιατρό του Επαρχιακού Συμβουλίου. Ειδοποιώ να μας στέλνουν τα φάρμακα που χρειάζονται. Πηγαίνω στα σπίτια που μας λένε ότι πεινούν, ερευνώ και αναφέρω στο Λαϊκό Συμβούλιο. Κάνουμε έρανο και τους ενισχύουμε. Κανένα δε θ' αφήσουμε στο χωριό μας να πεινάσει. Κάναμε έρανο για τα παιδικά συσσίτια των γειτονικών χωριών, που είναι φτωχότερα. Πόλεμο έχουμε, δύσκολα είναι, μα ό,τι έχουμε θα το μοιραστούμε. Δουλεύω με όλη μου την ψυχή, έτσι δουλεύουν κι οι άλλες συναγωνίστριες"⁴.

Καταλαβαίνουμε ότι αυτή η αυτοθυσία, αυτή η συνείδηση των δυσκολιών του ταξικού πολέμου, δεν έχει καμία σχέση με τον εγκλωβισμό της εργατικής - λαϊκής συνείδησης στα καλέσματα της καπιταλιστικής εξουσίας και με τη σημερινή αριστερή μάσκα της καλέσματα για νέες περικοπές σε μισθούς, συντάξεις, σε δικαιώματα, όπως της κυριακάτικης αργίας στο εμπόριο, καλέσματα για συμμετοχή σε αστικά όργανα και θεσμούς με ποσοστώσεις, για εθελοντική δουλειά, για θυσίες του λαού στο όνομα της καπιταλιστικής οικονομικής ανάκαμψης ή για ιμπεριαλιστικούς πολέμους που γεμίζουν κέρδη τις θυρίδες των καπιταλιστών, γίνονται παρασιτικές επενδύσεις, ξέφρενη χλιδή, δημιουργούν ανεργία, με ευκολία καταστρέφουν ό,τι με μόχθο δημιούργησε η εργασία.

Γι' αυτό σήμερα και σε χώρες όπως οι ΗΠΑ, που είχαν ανάκαμψη μετά την οικονομική κρίση του 2007, που έφερε νέα ανάκαμψη στην καπιταλιστική κερδοφορία, παρ' όλ' αυτά συνεχώς επιδεινώνεται το εργατικό εισόδημα, ακόμα και το εισόδημα σχετικά ανώτερων μεσαίων στρωμάτων.

Άλλωστε και στη χώρα μας υπήρξε σημαντική ανάκαμψη των κερδών τη χρονιά που πέρασε, π.χ. στα ΕΛΠΕ, στην ΤΙΤΑΝ, στον όμιλο Κυριακίδη, στις εισηγμένες στο Χρηματιστήριο γενικότερα, αλλά θεσμοθετούνται και νέα μέτρα λιτότητας.

Σήμερα ξέρουμε...

Σύντροφοι,

Αυτά που έδωσε η πάλη του ΔΣΕ είναι ενσωματωμένα στη σημερινή ιδεολογική - πολιτική και οργανωτική στάθμη του ΚΚΕ, της Νεολαίας του, της ΚΝΕ, της επιρροής του στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα, στο ΠΑΜΕ, στις συσπειρώσεις των λαϊκών μεσαίων στρωμάτων με αντιμονοπωλιακό πλαίσιο πάλης, στη νεολαία, στο ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα.

Αυτή η παρακαταθήκη ήταν θεμελιακή για την ανασυγκρότηση του Κόμματός μας τα τελευταία 25 χρόνια, για τη σφυρηλάτηση της κομμουνιστικής του φυσιογνωμίας.

Σήμερα ξέρουμε ότι αυτή η αδυναμία στρατηγικής του ΚΚΕ στη δεκαετία του 1940, αλλά και γενικότερα του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, ήταν σοβαρός αρνητικός παράγοντας για την έγκαιρη μεταστροφή του ένοπλου απελευθερωτικού ΕΑΜ - ΕΛΑΣ σε αγώνα για την εργατική εξουσία, σε οργάνωση της ταξικής πάλης με στόχο την εξουσία πρώτα απ' όλα στις πόλεις, αξιοποιώντας τη στρατιωτική δύναμη του ΕΛΑΣ αλλά και την πολιτική επιρροή του ΕΑΜ, του ΚΚΕ, στην περίοδο της Απελευθέρωσης.

Σήμερα ξέρουμε ότι αν δεν καταργηθεί το κεφάλαιο ως κοινωνική - οικονομική σχέση, αν δεν καταστραφεί το κράτος που τη στηρίζει και την αναπαράγει, ο αστικός στρατός και η αστυνομία, αν δεν καταστραφούν όλα τα αστικά όργανα και οι θεσμοί, αν δεν οικοδομηθούν στη θέση τους νέοι θεσμοί και όργανα, αυτά της εργατικής εξουσίας, δεν μπορεί να υπάρξει ούτε λευτεριά ούτε ειρήνη, ούτε πραγματική συμμετοχή των γυναικών ούτε στην Ελλάδα ούτε σ' άλλη χώρα.

Σήμερα ξέρουμε ότι καμιά μορφή αστικής δημοκρατίας, κανένα Σύνταγμα που δεν καταργεί την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, στη σχέση κεφαλαίου - μισθωτής εργασίας, δεν μπορεί να φέρει λευτεριά και ειρήνη στους λαούς.

Όμως αυτή η γνώση δεν έχει γίνει ακόμα βαθιά κομμουνιστική πεποίθηση με μεγαλύτερη επιρροή στις εργατικές - λαϊκές δυνάμεις στη χώρα μας, αλλά και στις γειτονικές μας χώρες, στις χώρες που μαίνονται οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, στις χώρες που τα καπιταλιστικά κράτη συμμετέχουν στο ΝΑΤΟ, σε άλλες καπιταλιστικές στρατιωτικές συμμαχίες.

Όλη αυτή η κατάσταση είναι που κάνει τη δυσαρέσκεια των εργατικών - λαϊκών μαζών να μην παίρνει ακόμα μαχητικό, επιθετικό, πολιτικά ελπιδοφόρο επαναστατικό χαρακτήρα.

Βοηθά σ' αυτό ο οπορτουνισμός, η προσαρμογή στην εκάστοτε αστική συγκυρία, καλώντας άλλοτε σ' ένα μέτωπο για την υπεράσπιση δήθεν αστικών δημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων, όπως ενάντια στον Τραμπ στις ΗΠΑ, που πήραν μέρος μαζικά γυναίκες, άλλοτε ενάντια σε ακραία εθνικιστικές δυνάμεις, όπως με αφορμή τις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία, άλλοτε σε σχέση με την αδύναμη θέση ενός κράτους στην Ευρωζώνη, όπως της Ελλάδας, με κάλεσμα επιστροφής σε εθνικό νόμισμα χωρίς να θίγεται η καπιταλιστική κυριαρχία στην Ελλάδα, ή στον αντίποδα, το κάλεσμα σ' ένα μέτωπο για τη δήθεν δημοκρατική αναγέννηση της ΕΕ.

Όλα αυτά είναι το δίχτυ εγκλωβισμού που έχει ακινητοποιήσει τις εργατικές - λαϊκές μάζες στις σημερινές συνθήκες, κι ας είναι συνεχόμενα τα αντεργατικά - αντιλαϊκά μνημόνια, ψηφισμένα ή στηριγμένα με διάφορους συνδυασμούς κομμάτων στην κυβέρνηση, όπως της ΝΔ - ΠΑΣΟΚ που σήμερα ως αντιπολίτευση εμφανίζονται δήθεν επικριτικά, όπως στην πρόσφατη συμφωνία κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ.

Όμως και σ' αυτές τις συνθήκες, από τη δράση της κομμουνιστικής πρωτοπορίας εξαρτάται η διεύρυνση των μαχόμενων εργατικών - λαϊκών δυνάμεων, το ξεκίνημα για βελτίωση του συσχετισμού στο εργατικό και λαϊκό κίνημα και τέτοια δυνατότητα και ευκαιρία είναι η πανελλαδική απεργία σε λίγες μέρες.

Η καλύτερη τιμή στους νεκρούς, στους αλύγιστους της ταξικής πάλης είναι σήμερα να βοηθήσουμε στην ταξική και πολιτική αφύπνιση νέων δυνάμεων, ανδρών και γυναικών, να εμπνεύσουμε την πίστη στη δύναμη της ταξικής πάλης, να συνειδητοποιήσουν ότι η εργατική δύναμη είναι η πηγή κάθε κοινωνικού πλούτου, τίποτε άλλο.

Κυριαρχεί η αρνητική εμπειρία, λείπει η γνώση

Ας σκεφτούμε, συντρόφισσες και σύντροφοι:

Αν η κοπέλα του χωριού εκείνης της εποχής μπόρεσε να γίνει η οργανώτρια και διοικήτρια της ζωής στο χωριό, για όλες τις ανάγκες Πρόνοιας και Υγείας, έτσι ώστε κανένας να μην τις στερηθεί, ας αναλογιστούμε ποια ποιότητα ζωής μπορεί να δημιουργήσει το σημερινό μορφωμένο και ειδικευμένο εργατικό δυναμικό, κορίτσια και αγόρια, με τη σημερινή εξέλιξη των επιστημών και της τεχνολογίας, των παραγωγικών μέσων, αυτό το εργατικό δυναμικό αν γίνει ο συλλογικός ιδιοκτήτης τους, αν πάρει την υπόθεση στα χέρια του, αν απαλλαγεί από την καπιταλιστική εκμετάλλευση.

Ξέρουμε, βέβαια, ότι σήμερα λείπει πιο μαζικά από ποτέ άλλοτε η πίστη, η ελπίδα, το όραμα για την ανώτερη, την κομμουνιστική κοινωνία. Πάνω απ' όλα λείπει η επιστημονική γνώση για τη δυνατότητα, επομένως και τη ρεαλιστικότητά της.

Λείπει γιατί κυριαρχεί η εμπειρία. Και σήμερα, εδώ και 30 χρόνια, η εμπειρία είναι αρνητική, είναι η εμπειρία της επικράτησης της αντεπανάστασης.

Κυριαρχεί η εμπειρία γιατί λείπει η γνώση για τις πραγματικές συνθήκες όλης της πορείας της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ και σ' άλλα μέρη του κόσμου.

Λείπει η συνειδητοποίηση ότι η ταξική πάλη συνεχίζεται για πολλά χρόνια και μετά την επαναστατική κατάκτηση της εξουσίας, ότι χρειάζεται πολύ πιο βαθιά γνώση των νομοτελειών της απ' αυτή που μπόρεσε να πετύχει το ΚΚ στη Σοβιετική Ενωση σε διάφορες κρίσιμες καμπές της, γιατί βέβαια αυτό το πρόβλημα υπήρχε πολύ πιο πριν από την τελευταία δεκαετία της ΕΣΣΔ, τότε που η αντεπανάσταση ωρίμασε και νίκησε.

Όμως, αρνητικά επιδρά και η μισή γνώση. Και τέτοια μισή γνώση είναι κάποιος να συνειδητοποιεί τις δυσκολίες που υπάρχουν και μετά τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης και αυτό να τον οδηγεί σε απογοήτευση ή συμβιβασμό. Μισή γνώση είναι κι όταν κάποιος συνειδητοποιεί τις ιδιαίτερες δυσκολίες σε συνθήκες αρνητικού συσχετισμού της ταξικής πάλης, όταν το κίνημα βρίσκεται σε υποχώρηση, όταν αντικρίζει με αμηχανία, με ηττοπάθεια την ιδεολογική σύγχυση που υπήρχε και υπάρχει στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα, όταν κατ' όνομα ΚΚ γίνονται στήριγμα πότε της μιας, πότε της άλλης μερίδας της αστικής τάξης, πότε της μιας, πότε της άλλης ιμπεριαλιστικής συμμαχίας.

Σε τέτοιες συνθήκες συχνά η πρωτοπορία συρρικνώνεται, αλίμονο όμως αν χαθεί! Τότε για χρόνια χάνεται η κοινωνική κίνηση προς τα εμπρός, γίνεται κίνηση προς τα πίσω, όπως έγινε στις χώρες που είχε ξεκινήσει η σοσιαλιστική οικοδόμηση, που επέδρασε αρνητικά σε όλο τον κόσμο, στο κίνημα και στις κατακτήσεις των εργαζομένων, ειδικότερα των γυναικών και στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες.

Το μεγάλο δίδαγμα της Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης

Σε περίπου 6 μήνες συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη νίκη της Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης στη Ρωσία. Ποιο είναι το μεγαλύτερο δίδαγμά της;

Ότι η ανερχόμενη κοινωνική δύναμη, η εργατική τάξη, με το επαναστατικό κίνημά της, μπορεί να τρέξει την υπόθεση της κοινωνικής προόδου, του περάσματος από τον παλιό τρόπο παραγωγής και οργάνωσης της κοινωνίας, τον καπιταλιστικό, στο νέο, τον κομμουνιστικό.

Και πράγματι την έτρεξε, σάρωσε σε ελάχιστο χρόνο καθυστερήσεις αιώνων, προκαπιταλιστικές επιβιώσεις.

Είναι λάθος να πιστέψουμε ότι η πορεία των πληθυσμών στις απέραντες εκτάσεις της τσαρικής αυτοκρατορίας, η γενική πολιτιστική τους στάθμη θα ήταν η σημερινή, εάν δεν είχε νικήσει η Οχτωβριανή Επανάσταση, εάν δεν είχε ξεκινήσει η σοσιαλιστική οικοδόμηση. Το ίδιο ισχύει και γι' άλλες χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην Ευρώπη, στην Ασία, στην Αμερική.

Τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ δεν μπορούμε να τα μετρήσουμε με τη σημερινή κατάσταση της εργατικής τάξης στον καπιταλισμό, όπως δεν μπορούμε να μετρήσουμε τη στάθμη του καπιταλισμού του 21ου, του 20ού, ακόμα και του 19ου αιώνα με εκείνο που έδωσαν οι νεογέννητες καπιταλιστικές σχέσεις στους πιο πίσω αιώνες, ήδη από το 14ο αιώνα σε αστικά κέντρα της Ιταλίας, και ας δέχτηκαν στη συνέχεια μεγάλο καταστροφικό πισωγύρισμα.

Μόνο την τάση της αλματώδους ανάπτυξης για το σύνολο της κοινωνίας, για τη θεαματική άνοδο του επιπέδου της κοινωνικής ευημερίας, μας δίνει η πείρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Δεν μας δίνει την πραγματική εικόνα της στις σημερινές συνθήκες που έχει φτάσει η επιστήμη, η γνώση, η εργασιακή ικανότητα, η παραγωγικότητα.

Αυτό πρέπει να γνωρίζουν οι νέοι και οι νέες, για να μην πέφτουν στην παγίδα της σκόπιμης αντικομμουνιστικής στρέβλωσης που πλασάρεται με επιστημονικοφάνεια. Γιατί, βέβαια, οι ιστορικοί που υπηρετούν τον καπιταλισμό γνωρίζουν ότι το φούντωμα του εργατικού κινήματος σε όλο τον κόσμο πάταγε γερά πάνω στην επίδραση που ακτινοβολούσαν οι κατακτήσεις της ΕΣΣΔ γι' αρκετές δεκαετίες.

Και η δική μας Ιστορία της ταξικής πάλης, του ΔΣΕ, του ΚΚΕ βοηθά ν' αντιληφθούμε τι σημαίνει επιτάχυνση της κοινωνικής εξέλιξης σε συνθήκες επαναστατικής κίνησης και τι σημαίνει επιβράδυνση σε συνθήκες ήττας, αντεπανάστασης.

Τα τρία χρόνια του ΔΣΕ έπλασαν κορίτσια, γυναίκες που σε άλλες συνθήκες χρειάστηκαν αλλεπάλληλες γενιές για ν' αποκτήσουν ανάλογη θέση, αυτοπεποίθηση, καταξίωση, ακόμα κι αν επρόκειτο για τις γυναίκες της αστικής τάξης.

Ομως, η αληθινή πρωτοπορία φαίνεται περισσότερο στις ήττες παρά στις νίκες, γιατί στις νίκες ο επαναστατικός άνεμος τα κινεί όλα κι όλους προς τα εμπρός.

Γι' αυτό ίσως έχει μεγαλύτερη αξία να θυμηθούμε το χαιρετισμό στις γυναίκες της Ελλάδας που απηύθυνε η Εκτελεστική Επιτροπή της ΠΔΕΓ το Μάρτη του 1950:

"Δεν μπορούμε φέτος εμείς να παρελάσουμε γιορταστικά στη σκλαβωμένη μας χώρα. Μα θα γιορτάσει τη μέρα η εργάτρια με ξεσηκωμό για απεργία. Η Αθηναία θα βγει να μοιράσει την "Αδούλωτη Αθήνα". Θα γράψουν προκηρύξεις οι γυναίκες μέσα απ' τις κρύπτες που δίνουν φως. Θα χαιρετίσει τη μέρα η φυλακισμένη υψώνοντας σημαία την πίστη της..."⁵.

Το ίδιο εύστοχα, το 20ό Συνέδριο του Κόμματός μας προβάλλει τη σημασία να κατανοήσουμε και να διαπεράσει την καθοδηγητική δουλειά μας ότι η ωριμότητα του υποκειμενικού παράγοντα σε επαναστατικές συνθήκες κρίνεται από τη δουλειά προετοιμασίας στο σήμερα και πάνω εδώ χρειάζεται και η αντοχή όλων μας.

Το Κόμμα μας ερευνά την Ιστορία της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, τη δική του Ιστορία, την Ιστορία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στον 20ό αιώνα.

Δίνουμε στη δημοσιότητα τις μελέτες μας, τα συμπεράσματά μας με αρθρογραφία στην ΚΟΜΕΠ, στον "Ριζοσπάστη", με έκδοση βιβλίων από τη "Σύγχρονη Εποχή", υλικό που πρέπει πιο πλατιά και σταθερά ν' αξιοποιηθεί από τις Κομματικές και ΚΝίτικες δυνάμεις, να διαδοθεί σε πρωτοπόρους νέους και νέες, εργαζόμενους.

Οι ανατροπές επέρχονται με επαναστάσεις

Δε θα λαθέψουμε αν πούμε ότι η ιστορική μελέτη συμπυκνώνει και επιβεβαιώνει το εξής γενικό συμπέρασμα:

Η πάλη για την εξουσία είναι αντικειμενική όταν στο ιστορικό προσκήνιο η τάξη που βρίσκεται στην εξουσία αντιπροσωπεύει πλέον έναν ιστορικά παρωχημένο τρόπο παραγωγής, ενώ η τάξη που μπορεί να διεκδικήσει την εξουσία αποτελεί την κινητήρια δύναμη ενός νέου, ανώτερου τρόπου παραγωγής.

Η Ιστορία απέδειξε ότι η σύγκρουση των τάξεων είναι βίαιη, γιατί η ίδια η εξουσία σημαίνει επιβολή, βία. Οι ανατροπές στο χαρακτήρα της εξουσίας επέρχονται με επαναστάσεις, με κίνηση των μαζών υπό την ηγεσία της ανερχόμενης τάξης. Τέτοιες ήταν οι αστικές επαναστάσεις και στη συνέχεια οι προλεταριακές, ενώ πριν από τις αστικές επαναστάσεις οι ανατροπές επέρχονταν μέσω πολέμων, με την επιδρομή και πολεμική υπεροχή λαοτήτων που διέθεταν πιο αναπτυγμένα μέσα παραγωγής.

Στην πάλη για την εξουσία, στην ανάπτυξη και κυριαρχία των νέων κοινωνικών σχέσεων η κίνηση δεν είναι ευθύγραμμα ανοδική, γίνεται με ζικ - ζακ, με άλματα αλλά και πισωγυρίσματα. Στις συγκρούσεις για την πάλη του καινούργιου με το παλιό, εκτός από την κυρίαρχη αναμέτρηση με την παλιά κυρίαρχη τάξη, συχνά εμπλέκονταν και μεταξύ τους τμήματα της ανερχόμενης, της νέας κυρίαρχης τάξης. Για παράδειγμα, στην πορεία ανάπτυξης της καπιταλιστικής εξουσίας συχνά συγκρούονταν τα πιο ώριμα τμήματά της με τα πιο πρώιμα, αλλά και επεδίωκαν να τραβήξουν στη σύγκρουσή τους τμήματα της εργατικής τάξης, που κι αυτή εξελισσόταν, τμήματα ατομικών ιδιοκτητών γης και μέσων παραγωγής που κι αυτά εξελίσσονταν.

Ετσι, συχνά μπερδευόταν το ζήτημα των συμμαχιών από την πλευρά του εργατικού κινήματος, ακριβέστερα από την πλευρά του κομμουνιστικού κινήματος, μπερδευόταν προσπαθώντας να προσεταιριστεί τμήματα της αστικής τάξης με εκσυγχρονιστικές αναφορές, με μεγαλύτερη ή και σταθερότερη προσήλωση στον αστικό κοινοβουλευτισμό ή και με καλοπροαίρετη αλλά ουτοπική αστική αντίληψη ότι για τον κάθε συγκεκριμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο έφταιγε κάποιος άφρων αστός πολιτικός, ο Χίτλερ για το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, σήμερα ο Τραμπ ως "απρόβλεπτος και επικίνδυνος" πλανητάρχης με αφορμή και τις απειλητικές θέσεις του για την Κορέα.

Ο αυξανόμενος κίνδυνος

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Το πρόσφατο 20ό Συνέδριό μας, στις Θέσεις, στην Εισήγηση και στην Πολιτική Απόφαση ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που μαίνεται στην περιοχή μας, με τον αυξανόμενο κίνδυνο για έναν γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Και μετά το Συνέδριο συνεχίζουν και πυκνώνουν οι προκλητικές παραβιάσεις θαλάσσιου χώρου της Ελλάδας από τουρκικές δυνάμεις, ενώ η παρουσία των θαλάσσιων ΝΑΤΟικών δυνάμεων στο Αιγαίο, με τη συναίνεση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, κάθε άλλο παρά πυροσβεστικό χαρακτήρα έχει.

Το Συνέδριό μας επιβεβαίωσε τη γραμμή πάλης για έξοδο από τον πόλεμο που, όπως προσδιορίζει το Πρόγραμμά μας, "με την πρωτοβουλία και καθοδήγηση του Κόμματος να συγκροτηθεί εργατικό - λαϊκό μέτωπο με όλες τις μορφές δράσης. Με σύνθημα: Ο λαός να δώσει την ελευθερία και τη διέξοδο από το καπιταλιστικό σύστημα που, όσο κυριαρχεί, φέρνει τον πόλεμο και την ειρήνη με το πιστόλι στον κρόταφο".

Η Πολιτική Απόφαση του Συνεδρίου θέτει προτεραιότητα στην πάλη, επικεντρώνοντας στη διαφώτιση και οργάνωση του λαού ενάντια στις λυκοσυμμαχίες των ιμπεριαλιστών, διεκδικώντας "Εξω το ΝΑΤΟ από το Αιγαίο. Να κλείσουν και να φύγουν οι βάσεις του θανάτου. Αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ", από τα στρατηγεία τους που είναι σπαρμένα σ' όλη την Ελλάδα, αγώνας βέβαια που δεν μπορεί να εγκλωβιστεί στο κάλεσμα περί "εθνικής ενότητας" απ' όποια αστική κυβέρνηση κι αν προέλθει, "αριστερή", "σοσιαλδημοκρατική", "κεντροδεξιά", ή απλά δήθεν πατριωτική.

Το Συνέδριό μας έβαλε βαθιά το νυστέρι στο κόκαλο για να γιατρέψει τις υποκειμενικές μας αδυναμίες στη σχέση του Κόμματος με το κίνημα, για να γίνει πιο αποτελεσματικό στην προσέγγιση - κινητοποίηση - πολιτική αφύπνιση εργατικών - λαϊκών δυνάμεων, ιδιαίτερα γυναικών και νέων, στην ενεργητική συμμετοχή τους στην επεξεργασία αιτημάτων, μορφών πάλης, συσπείρωσης στο κίνημα με ταξικό προσανατολισμό.

Συντρόφισσες, ας προσαρμόσουμε στις σημερινές συνθήκες το κάλεσμα της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης, που έλεγε: "Δημιουργήστε παντού τις οργανώσεις της Ενωσής μας, οργανώστε παντού τμήματά της (...), παντού όπου ζουν κι υποφέρουν γυναίκες, σε κάθε πόλη, σε κάθε συνοικισμό, εργοστάσιο, γραφείο, κάθε χωριό".

Με γνώση, πίστη και όραμα κομμουνιστικό, ας παλέψουμε μέρα τη μέρα, βήμα το βήμα, με όλες τις μορφές και με όλες μας τις δυνάμεις για να ενισχύσουμε τις δυνάμεις του σοσιαλισμού - κομμουνισμού, να βρουν πραγματική δικαίωση οι αγώνες, οι θυσίες του ΔΣΕ.

Υποσχόμαστε στους αθάνατους συντρόφους μας:

Συνεχίζουμε δυνατά - αταλάντευτα για την επαναστατική εργατική εξουσία, για την ανεπίστρεπτη νίκη του σοσιαλισμού στον 21ο αιώνα».

Παραπομπές

1. Από τη συλλογική εργασία «Η συμμετοχή των γυναικών στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας (1946 - 1949)» του Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ για την Ισοτιμία των Γυναικών, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2016, σελ. 216.

2. Ο.π.

3. Από τη συλλογική εργασία «Η συμμετοχή των γυναικών στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας (1946 - 1949)» του Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ για την Ισοτιμία των Γυναικών, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2016, σελ. 218.

4. Από τη συλλογική εργασία «Η συμμετοχή των γυναικών στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας (1946 - 1949)» του Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ για την Ισοτιμία των Γυναικών, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2016, σελ. 155.

5. ΚΟΜΕΠ, τεύχος 2/2007.