Πρόγραμμα προβολών 4-10/5/2017
ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ 42-46, ΠΛΑΤΕΙΑ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ (ΜΕΤΡΟ Βικτώρια)
Τηλ.210 8220008: 210 8220023 Εισ.:€7.00,
Κάθε ΔΕΥΤΕΡΑ τα δύο άτομα € 7,00, κάθε ΤΡΙΤΗ-ΤΕΤΑΡΤΗ €5.00
*
Από 4/5 έως 10/5/2017
ΠΕΜΠΤΗ έως ΣΑΒΒΑΤΟ 19.00 και 22.30
Βλέπε περισσότερα στο τέλος
*
*
ΔΕΥΤΕΡΑ 19.30
ΠΡΕΜΙΕΡΑ θα παρευρεθεί και θα μιλήσει η Πρέσβειρα της Δημοκρατίας της Κούβας στην
Ελλάδα ZELMYS MARIA DOMINQUEZ. ΕΙΣΟΔΟΣ ΔΩΡΕΑΝ
*
ΔΕΥΤΕΡΑ έως ΤΕΤΑΡΤΗ 17.00
Αλκυονίς: Αφιέρωμα για τα 93 χρόνια Λένιν − Ο Οκτώβρης του Αϊζενστάιν (Ραφαηλίδης) − 6 ακόμη ταινίες και ντοκιμαντέρ − Και 3 τραγούδια για τον Δημήτρη Κουτσούμπα
*
Αλκυονίς: 22 Απριλίου 1870 - 21 Ιανουαρίου 1924. Για πάντα Λένιν − Ο Βερτόφ για τον Βερτόφ, τα 3 τραγούδια, ο Ραφαηλίδης, ο Κορδάτος και η Κρούπσκαγια
*
Αλκυονίς: 22 Απριλίου 1870 - 21 Ιανουαρίου 1924. Για πάντα Λένιν − Ο Βερτόφ για τον Βερτόφ, τα 3 τραγούδια, ο Ραφαηλίδης, ο Κορδάτος και η Κρούπσκαγια
*
4) «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ» του ΤΖΙΓΚΑ ΒΕΡΤΟΦ
ΠΕΜΠΤΗ έως ΣΑΒΒΑΤΟ 17.00
*
5) «ΚΟΜΣΟΜΟΛ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ» του ΓΙΟΡΙ ΙΒΕΝΣ
ΔΕΥΤΕΡΑ έως ΤΕΤΑΡΤΗ 18.00
*
ΠΕΜΠΤΗ εως ΣΑΒΒΑΤΟ 21.00
Περισσότερα για την ταινία από Μποτίλια:
ΘΩΡΗΚΤΟ ΠΟΤΕΜΚΙΝ: Η Επανάσταση του 1905, πάνω στο κατάστρωμα ενός πολεμικού πλοίου, ταξιδεύει μέχρι τις μέρες μας, σε μία από τις 10 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών (Ο ζωγράφος Αϊζενστάιν, ο Μαγιακόβσκη, ο Ρότζερ Κόρμαν, ο Ντε Πάλμα, ο Πικάσο, ο Μπέικον και ο Γκρέκο - 116 Φωτό και Σχέδια)
και
Αϊζενστάιν
ΘΩΡΗΚΤΟ ΠΟΤΕΜΚΙΝ: Η Επανάσταση του 1905, πάνω στο κατάστρωμα ενός πολεμικού πλοίου, ταξιδεύει μέχρι τις μέρες μας, σε μία από τις 10 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών (Ο ζωγράφος Αϊζενστάιν, ο Μαγιακόβσκη, ο Ρότζερ Κόρμαν, ο Ντε Πάλμα, ο Πικάσο, ο Μπέικον και ο Γκρέκο - 116 Φωτό και Σχέδια)
και
Αϊζενστάιν
*
ΔΕΥΤΕΡΑ -ΤΡΙΤΗ 21.00
*
ΔΕΥΤΕΡΑ -ΤΡΙΤΗ 22.30
9) 9 MAΪOY - ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΝΙΚΗΣ
ΤΡΙΤΗ 19.00
Αλκυονίδα - Studio: 70 χρονια από τη μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών ‒ Ρώμη ανοχύρωτη πόλη ‒ Το ταξίδι του Ναζίμ στην Κούβα
ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΚΟΚΚΙΝΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ
ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΚΟΚΚΙΝΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ
ΔΙΩΡΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΕ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΕΝΙΣΧΥΣΗΣ 3 ΕΥΡΩ
*
Πληροφορίες:
Γραφείο Τύπου NEW STAR
Phone: 2108220008, 2108220023
E-mail: newstarcine@gmail.com
*
Το ΣΙΝΕΜΑ της Μποτίλιας
«ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΟ – ΓΕΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΗ»
Η απόλυτα και βαθειά κλασική ταινία ένα ακόμη αριστούργημα του ΣΕΡΓΚΕΙ ΑΙΖΕΝΣΤΑΙΝ
ΣΥΝΟΨΗ
Λίγα λόγια για την ταινία
«Δεν πρέπει να ζεις έτσι!». Η πινακίδα, η οποία επιστρέφει συνεχώς στην οθόνη, ουσιαστικά «κοινοποιεί» την απόφαση της Μάρθας ότι «πρέπει μαζί». Η ιδέα της κολεκτιβοποίησης γεννήθηκε, ως ανάγκη ζωής ή θανάτου.
*
Η ταινία που ''ενώνει'' και ουσιαστικά αποτελεί τμήμα δύο συγκλονιστικών ταινιών, το «Θωρηκτό Ποτέμκιν» και τον «Οχτώβρη», για τον Αϊζενστάιν αποτέλεσε μια απευθείας συνέχεια της επαναστατικής εποποιίας του.
Το παλιό για τον Αϊζενστάιν αποδίδεται με εικόνες που «χιμούν» απευθείας στον θεατή δίχως «φτιασίδια».
Το ζωώδες παλιό και το επαναστατικό νέο αντιπαρατίθενται το ένα με το άλλο σαν δύο φιλοσοφικές κατηγορίες.
Στον Αϊζενστάιν, η αυστηρότητα και η καθαρότητα αποτελούν μια άμεση κληρονομιά της ρωσικής καλλιτεχνικής παράδοσης.
O Αϊζενστάιν, ερευνά τι έδωσε η Επανάσταση στον Ρώσο αγρότη.
Το δέσιμο των, «απλά» συγκλονιστικών, πλάνων με το κείμενο, ο τρόπος που η κάμερα διηγείται, όχι μόνο την δράση, αλλά τα πολυεπίπεδα, λανθάνοντα, συναισθηματικά «στρώματα», αποκαλύπτοντάς τα.
Η διαλεκτική μετάθεση από το ειδικό στο γενικό και τούμπαλιν, η αποκάλυψη της βασικής αντίθεσης ως ουσίας που διατρέχει την ιστορία της ανθρωπότητας, αποκομμένης και, ταυτόχρονα, απόλυτα δεμένης με το ιστορικό παρόν, στην προκειμένη περίπτωση την απελευθέρωση των αγροτών – σκλάβων από αιώνες δουλείας, καθιστά την ταινία απόλυτα και βαθιά κλασική. Αριστουργηματική.
Ο Αϊζενστάιν ονόμαζε την ταινία «πείραμα, κατανοητό από εκατομμύρια», ήταν αυτό ακριβώς που ήθελε να πετύχει.
Ο Αιζενστάιν στη Γενική Γραμμή εισάγει την έννοια της κολεκτιβοποίησης, της κοινοκτημοσύνης και της ενότητας των δυνάμεων των φτωχών αγροτών για το κοινό καλό τους.
Η κολεκτιβίστικη δουλειά προσεγγίζεται σαν αιώνια ανάγκη και αναγκαιότητα, όχι μόνο του ανθρώπου, αλλά της ίδιας της εύφορης Γης, η οποία είναι ειδομένη, όχι εξουσιαζόμενη από τον άνθρωπο, αλλά ως εκείνη που τον θρέφει.
Στους κινηματογράφους από 4 Μαΐου
σε ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ από την NEW STAR
*
«ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΟ – ΓΕΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΗ»
Βωβή – Σοβιετική ένωση – 1929 – Διάρκεια 121'
Σκηνοθεσία – σενάριο: Σεργκέι Αϊζενστάιν, Γκριγκόρι Αλεξαντρόφ
Κάμερα: Εντουάρντ Τίσσε, Βλαντίμι Ποπόφ
Παίζουν: Μάρθα Λάπκινα (στον ομώνυμο πρωταγωνιστικό ρόλο), Μ. Ιβάνιν, Ιβάν Γιουντίν κ.ά.
ΣΥΝΟΨΗ
Μια φτωχή αγρότισσα, η Μάρθα Λάπκινα, οργανώνει στο χωριό έναν γαλακτοκομικό συνεταιρισμό. Ωστόσο, εναντίον του τάσσονται οι κουλάκοι, οι πλούσιοι γαιοκτήμονες. Επιπλέον, δεν καταλαβαίνουν όλοι οι φτωχοί αγρότες την έννοια της κολλεκτιβοποίησης, της κοινοκτημοσύνης και της ενότητας των δυνάμεών τους για το κοινό καλό. Σε βοήθεια της πρωτοπόρου Μάρθας έρχονται ειδικευμένοι εργάτες, οι οποίοι φέρνουν και το πρώτο τρακτέρ.
Με την ταινία αυτή, ο Αϊζενστάιν, ήθελε να ερευνήσει τι έδωσε η Επανάσταση στον Ρώσο αγρότη.
Το δέσιμο των, «απλά» συγκλονιστικών, πλάνων με το κείμενο, ο τρόπος που η κάμερα διηγείται, όχι μόνο την δράση, αλλά τα πολυεπίπεδα, λανθάνοντα, συναισθηματικά «στρώματα», αποκαλύπτοντάς τα, η διαλεκτική μετάθεση από το ειδικό στο γενικό και τούμπαλιν, η αποκάλυψη της βασικής αντίθεσης ως ουσίας που διατρέχει την ιστορία της ανθρωπότητας, αποκομμένης και, ταυτόχρονα, απόλυτα δεμένης με το ιστορικό παρόν, στην προκειμένη περίπτωση την απελευθέρωση των αγροτών – σκλάβων από αιώνες δουλείας, καθιστά την ταινία απόλυτα και βαθιά κλασική. Αριστουργηματική.
Η ταινία «Το παλιό και το νέο - Γενική Γραμμή», η οποία άρχισε να γυρίζεται μετά το «Θωρηκτό Ποτέμκιν», το 1926 και ολοκληρώθηκε μόνο μετά τον «Οχτώβρη», το 1929, για τον Αϊζενστάιν αποτέλεσε μια απευθείας συνέχεια της επαναστατικής εποποιίας του. Είναι μια «γέφυρα» που «ενώνει» και αποτελεί τμήμα, ουσιαστικά, δύο συγκλονιστικών ταινιών, οι οποίες περιλαμβάνονται σε κάθε κατάλογο με τις σπουδαιότερες του αιώνα. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι υπολείπεται σε μεγαλείο από αυτές. Μόνο το γεγονός ότι ο Αϊζενστάιν επέστρεφε σε αυτήν μετά από κάθε αριστούργημά του, δείχνει την σημασία την οποία της απέδιδε.
Με την ταινία αυτή, ο Αϊζενστάιν, ήθελε να ερευνήσει τι έδωσε η Επανάσταση στον Ρώσο αγρότη. Όπως το θέτει η Ν. Ζορκάγια, ήθελε «να αναδείξει (...) τις υποθέσεις και τις μέρες του αγροτικού συνεταιρισμού. Θα πήξει ή δεν θα πήξει το γάλα, θα δώσει βούτυρο ο διαχωριστής (σσ. ειδικό μηχάνημα που χωρίζει τα συστατικά), ο οποίος αγοράστηκε με δημόσιο χρήμα, θα επιζήσει ο συνεταιρισμός, όλα αυτά ήταν εξίσου σημαντικά με την επαναστατική νίκη. Έτσι σκεφτόταν ο Αϊζενστάιν».
Η «Γενική γραμμή» - όπως ήταν ο αρχικός τίτλος της ταινίας και εν πολλοίς παρέμεινε – σαν σχέδιο ενώθηκε με τις κινηματογραφικές, αϊζενσταϊνικές εποποιίες για την επανάσταση ακόμη και σε επίπεδο πλοκής. Στην πρώτη εκδοχή του λογοτεχνικού σεναρίου της δράσης προηγούνταν πρόλογος. Σε αυτόν προβαλόταν μια αγροτική εξέγερση. «Από το πλήθος με τους πασσάλους, τους κόπανους και τα δίκρανα στην λευκή μαρμάρινη σκάλα του γαιοκτήμονα, από την μάζα των εξεγερμένων αγροτών, αναδύθηκε το πρόσωπο της “πρωταγωνίστριας”. Ήταν η πρώτη προσωπική φιγούρα, η πρώτη ηρωίδα του Αϊζενστάιν, η Ευδοκία Ουκραϊντσεβα. Μπροστά στα μάτια της ο ιδιοκτήτης πυροβόλησε τον άντρα της, τον στρατιώτη. Η Ευδοκία, μετά την Επανάσταση οργάνωσε τον πρώτο συνεταιρισμό στο χωριό της. Στην ταινία το όνομα της ηρωίδας ήταν Μάρθα Λάπκινα (...) Ο πρόλογος αργότερα αφαιρέθηκε, αλλά δίνει το κλειδί για το νέο θέμα του Αϊζενστάιν. (...).»
Για κάποιον λόγο, γράφει η Ζορκάγια, πουθενά δεν αναφέρεται ότι το σενάριο της «Γενικής Γραμμής» γράφτηκε με βάση το υλικό δημοσιευμάτων της εποχής, κυρίως πάνω στο βιβλίο των χωριάτικων σημειώσεων του Ο. Νταβίντοφ «Μακλοτσάνε». Από εκεί προέρχεται η πραγματική ιστορία του γαλακτοκομικού συνεταιρισμού του χωριού.
Αυτό, όμως, έχει μόνο σημασία για την ιστορία και όχι για την ουσία. Διότι η ίδια η πραγματική ιστορία του γαλακτοκομικού συνεταιρισμού είναι μόνο η αφορμή για τον Αϊζενστάιν να εκφράσει την φιλοσοφική και ποιητική του προσέγγιση στο χωριό.
Η κολεκτιβίστικη δουλειά στην ταινία προσεγγίζεται σαν αιώνια ανάγκη και αναγκαιότητα, όχι μόνο του ανθρώπου, αλλά της ίδιας της εύφορης Γης, η οποία είναι ειδομένη, όχι εξουσιαζόμενη από τον άνθρωπο, αλλά ως εκείνη που τον θρέφει.
Μεταξύ του 1926 και του 1928, το γραφείο του σκηνοθέτη είναι γεμάτο με εφημερίδες, μπροσούρες, αποκόμματα. Ειδικά υπογραμμισμένες ήταν οι κάθε είδους αναφορές για τους συνεταιρισμούς. Το παλιό για τον Αϊζενστάιν αποδίδεται με εικόνες που «χιμούν» απευθείας στον θεατή δίχως «φτιασίδια». Οι κατσαρίδες που τρέχουν στο μούσι του γέρου, το μωρό που κλαίει, η γυναίκα που ετοιμάζει τον φούρνο, η αποστεωμένη αγελάδα κάτω από την βροχή. Και πάλι όμως, δεν αρκείται σε μια απλή αντιπαραβολή με το νέο. Το ζωώδες παλιό και το επαναστατικό νέο αντιπαρατίθενται το ένα με το άλλο σαν δύο φιλοσοφικές κατηγορίες.
Ο σκηνοθέτης τοποθετεί το υλικό του σχεδόν νατουραλιστικά. Στον Αϊζενστάιν, η αυστηρότητα και η καθαρότητα αποτελούν μια άμεση κληρονομιά της ρωσικής καλλιτεχνικής παράδοσης. Η χωριάτικη ανισότητα, στα χέρια αυτού του δαιμονικού δημιουργού, φτάνει μέχρι τις αρχέγονες κοινωνικές κατηγορίες της «υλικότητας». Της κατοχής του πλούτου από τον «φύλαρχο», σε αντίθεση με την απόλυτη φτώχεια της «φυλής». Η Μάρθα Λάπκινα πηγαίνει στον κουλάκο – ο ρωσικός όρος για τον αστό του χωριού – για να του ζητήσει ένα άλογο. Πίσω της είναι μια άδεια αυλή, ένα άδειο σπίτι, λασπουριά και υγρασία, ένας διαπεραστικός άνεμος, σύννεφα στην χαμηλή πλαγιά. Η αυλή του κουλάκου όμως έχει ψηλό φράχτη, είναι καθαρή, τα πάντα είναι καλλιεργημένα, φρεσκοκομμένα, τακτοποιημένα.
Ο Αϊζενστάιν δεν αφήνει ούτε μια στιγμή να σκεφτείς ότι αυτό που βλέπεις είναι βωβό σινεμά. Με έναν τρόπο που δεν έχει κανένα νόημα να επιχειρηθεί η εξήγησή του – διότι απλά δεν μπορεί να εξηγηθεί – η ταινία αφήνει την εντύπωση ότι ο σκηνοθέτης έχει συνειδητά επιλέξει την απουσία ομιλίας. Το δέσιμο των, «απλά» συγκλονιστικών, πλάνων με το κείμενο, ο τρόπος που η κάμερα διηγείται, όχι μόνο την δράση, αλλά τα πολυεπίπεδα, λανθάνοντα, συναισθηματικά «στρώματα», αποκαλύπτοντάς τα, η διαλεκτική μετάθεση από το ειδικό στο γενικό και τούμπαλιν, η αποκάλυψη της βασικής αντίθεσης ως ουσίας που διατρέχει την ιστορία της ανθρωπότητας, αποκομμένης και, ταυτόχρονας, απόλυτα δεμένης με το ιστορικό παρόν, στην προκειμένη περίπτωση την απελευθέρωση των αγροτών – σκλάβων από αιώνες δουλείας, καθιστά την ταινία απόλυτα και βαθιά κλασική.
Η Ζορκάγια λέει πάνω σε αυτό, πως «αν στο “παλιό”, τα γεγονότα και η παρατήρηση της πραγματικής ζωής φωτίζονται με τις καλλιτεχνικές παραδόσεις και φέρουν μνημείωδη δύναμη, το “νέο” στην οθόνη, επίσης με τον τρόπο του Αϊζενστάιν, μεταμόρφωσε το παλαιωμένο φολκλόρ, τις παραμυθιακές και τραγουδιστικές μορφές της αφθονίας, συνενώνοντάς τις με την σύγχρονη αγροτική ουτοπία».
Η ταινία συγκλόνισε εξαρχής με την μορφή της, τα πλάνα της, της μεγαλειώδη φωτογραφία της. Μάλιστα, μέρος της κριτικής, ακριβώς αυτά τα στοιχεία τα θεώρησε, εμμέσως, είναι αλήθεια, ακόμη και ως «ανεπάρκειες» του σκηνοθέτη. Όμως, η «ποιητικοποίηση» της πραγματικότητας, η μεταφορικότητα, η διαχρονική θεματική και τα αιώνια ερωτήματα, η πνευματικότητα, ήταν ακριβώς τα βασικά συστατικά στοιχεία της προσωπικότητας του δημιουργού, δίχως τα οποία, αυτός ο δημιουργός απλά δεν θα υπήρχε.
Ουσιαστικά, με την «Γενική Γραμμή» κατά κάποιον τρόπο «μορφοποιείται» η μεγάλη συζήτηση που είχε ήδη ανοίξει στο σοβιετικό σινεμά κατά την πρώτη μετεπαναστατική δεκαετία, την δεκαετία της ακμής της Ρωσικής Πρωτοπορίας, πάνω στο ζήτημα του πειραματισμού και της «φόρμας που θα είναι κατανοητής από εκατομμύρια».
Σήμερα είναι προφανές πως επρόκειτο για ψευδοδίλλημα. Από τότε ο Αϊζενστάιν το είχε ξεκάθαρο αυτό. Σε άρθρο του για την ταινία, την ονομάζει «πείραμα, κατανοητό από εκατομμύρια».
Ο Κοζλόφ το θέτει ως εξής: «Η ταινία είναι απείρως πλούσια σε τολμηρά ευρήματα και τολμηρές αποφάσεις, οι οποίες ωθούν και διευρύνουν τις δυνατότητες του κινηματογράφου. Αν, ας πούμε, η αξιοσημείωτη, για την ατμόσφαιρά της, σκηνή της “καθυστερημένης συγκομιδής” αποτέλεσε μια εξέλιξη των αρχών του “τονικού μοντάζ”, οι οποίες αναπτύχθηκαν στο “Ποτέμκιν”, και ένα παράδειγμα αυτού που ο Αϊζενστάιν αποκαλεί “όχι αδιάφορος για την φύση”, τότε, οι πειραματισμοί του σκηνοθέτη και του φωτογράφου στην δημιουργία βαθιάς σύνθεσης πλάνων, προέβλεψαν αυτό που επιτεύχθηκε από τον παγκόσμιο κινηματογράφο, μόνο δεκαετίες αργότερα».
Βιβλιογραφία
1) Ν. Ζορκάγια, «Αϊζενστάιν», Πορτρέτα, Μόσχα, 1966
2) Λ. Κοζλόφ, «Σεργκέι Αϊζενστάιν», «Ιστορία του σοβιετικού κινηματογράφου», Μόσχα, 1969, τόμος 1
ΣΕΡΓΚΕΙ ΑΙΖΕΝΣΤΑΙΝ - Σύντομο βιογραφικό σημείωμα
Ο Σεργκέι Αϊζενστάιν γεννήθηκε στις 10 Ιανουαρίου του 1898 στην Ρίγα, σε οικογένεια αρχιτέκτονα και πολιτικού μηχανικού. Το 1909 οι γονείς του χώρισαν. Με δικαστική απόφαση το αγόρι έμεινε με τον πατέρα του.
Από μικρή ηλικία ο Σεργκέι έμαθε τρεις ξένες γλώσσες. Τέλειωσε το σχολείο στην Ρίγα και ξεκίνησε σπουδές πολιτικού μηχανικού στην Πετρούπολη. Την Άνοιξη του 1918 και ενώ ο εμφύλιος μαινόταν, ο Σεργκέι κατατάσσεται εθελοντής στον Κόκκινο Στρατό.
Το 1920 τον μεταθέτουν στην Ακαδημία του Γενικού Επιτελείου, στο τμήμα Ανατολής, όπου μαθαίνει ιαπωνικά.
Αλλάζει εντελώς επαγγελματικό προσανατολισμό και διορίζεται ως κατασκευαστής ντεκόρ και ζωγράφος στο πρώτο εργατικό θέατρο της Προλετκούλτ (σσ. Προλεταριακή Κουλτούρα, πολιτιστική οργάνωση στο πλαίσιο της Λαϊκής Επιτροπής Διαφώτισης).
1921 – 1922: Σπουδάζει στα κρατικά Ανώτατα Σκηνοθετικά Εργαστήρια υπό την καθοδήγηση του Βσέβολοντ Μέγιερχολντ. Εργάζεται σαν σκηνοθέτης θεάτρου στην Προλετκούλτ και εντάσσεται στο φουτουριστικό – κομμουνιστικό κίνημα του «ΛΕΦ», υπό την καθοδήγηση του Μαγιακόφσκι. Το 1923, στο περιοδικό «ΛΕΦ» δημοσιεύει το θεωρητικό του, κινηματογραφικό μανιφέστο για το «μοντάζ ατραξιόν».
1924: Γυρίζει την μεγάλη μήκους, αριστουργημαιτκή «Απεργία».
1925: Νέο αριστούργημα, «Θωρηκτό Ποτέμκιν».
1927: Γυρίζει τον συγκλονιστικό «Οχτώβρη».
Τον Οκτώβριο του 1928 ο Αϊζενστάιν και η ομάδα του στέλνονται στο εξωτερικό για να μελετήσουν τις σύγχρονες μεθόδους ηχοληψίας στον κινηματογράφο. Τα επόμενα δύο χρόνια ο σκηνοθέτης γυρίζει την Ευρώπη και μιλά σε πανεπιστήμια στο Βερολίνο, το Λονδίνο κ.ά. Στο Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών ανακοινώνει τον «Διανοητικό κινηματογράφο».
Το 1930 υπογράφει συμβόλαιο με την χολιγουντιανή«Paramount Pictures» για την μεταφορά στην οθόνη του ,μυθιστορήματος του Ντράιζερ, «Αμερικανική τραγωδία». Ωστόσο το στούντιο θα απορρίψει το σενάριό του.
Ξεκινά τα γυρίσματα του «Βίβα Μέξικο», αλλά μόλις είχε γυρίσει 75 χιλιόμετρα φιλμ, ο Στάλιν του τηλεγραφεί να επιστρέψει στην ΕΣΣΔ.
Το 1932 επιστρέφει στην πατρίδα και ασχολείται με ερευνητική, θεωρητική και παιδαγωγική δουλειά, ενώ αναλαμβάνει την διοίκηση της έδρας της σκηνοθεσίας στην Κρατική Σχολή Κινηματογράφου.
Κατά την διάρκεια του πολέμου γυρίζει τον «Ιβάν τον Τρομερό».
Ο σπουδαίος αυτός σκηνοθέτης, θεωρητικός και εκ των θεμελιωτών της κινηματογραφικής τέχνης, πέθανε την νύχτα της 10ης προς 11η Φεβρουαρίου του 1948, από έμφραγμα.
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.