Στην εφημερίδα «Αυγή», στο φύλλο της 1ης Απρίλη, δημοσιεύτηκε από τον Θανάση Καρτερό άρθρο με τίτλο «Ήθος Μαργαρίτη», το οποίο περιλάμβανε συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς για τον καθηγητή Γιώργο Μαργαρίτη, με αφορμή άρθρο του τελευταίου στην «Εφημερίδα των Συντακτών» (30 Μάρτη).
Μεταξύ των ύβρεων που μεταχειρίστηκε ο Θ. Καρτερός είναι αυτές του «αμοραλιστικού ρεαλισμού», της κοροϊδίας και της εξαπάτησης.
Ο Γ. Μαργαρίτης απέστειλε στις 2 Απρίλη απαντητική επιστολή στην εφημερίδα «Αυγή», με αίτημα να δημοσιευτεί αυτούσια, κάτι το οποίο μέχρι και την Παρασκευή 7 Απρίλη δεν είχε γίνει.
Σημ. Μποτίλιας: Τελικά δημοσιεύτηκε μόλις χτες, 8/4/2017, πολύ κατόπιν εορτής –έτσι για μην λέμε ότι δεν δημοσιεύτηκε– με σχόλιο του Θ. Καρτερού, το ύφος του οποίου μπορείτε να γευτείτε εξ ιδίων, και το οποίο –μαζί με το… «άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε ήθος» Καρτερού– εμφιαλώνουμε επίσης, αφού η κάβα μας διαθέτει κάμποσες ετικέτες με τα… ξίδια του Καρτερού και της (χρυσής) ΑΥΓΗΣ του. Η επιστολή του Γ. Μαργαρίτη, μαζί με Ανακοίνωση του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ (είχε την ίδια τύχη και είδε το φως της ΑΥΓΗΣ επίσης στις 8/4/2017), δημοσιεύτηκε στον σημερινό, 9/4/2017, Ριζοσπάστη:
*
Καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας
Τμήμα Πολιτικών Επιστημών ΑΠΘ
Θεσσαλονίκη, 2 Απριλίου 2017
Προς τον Διευθυντή της εφημερίδας "Αυγή"
Κύριε διευθυντά,
Παρακαλώ να δημοσιεύσετε αυτούσια στην εφημερίδα σας την παρακάτω διαμαρτυρία μου.
Σχετικά με το υβριστικό και συκοφαντικό σε βάρος μου άρθρο που δημοσιεύθηκε στο φύλλο του Σαββάτου, 1 Απριλίου 2017, στην τελευταία σελίδα, με τίτλο "Ηθος Μαργαρίτη".
1. Το επιστημονικό και συγγραφικό μου έργο, η εργογραφία μου, όπως και όλα τα στοιχεία της ακαδημαϊκής μου ζωής βρίσκονται αναρτημένα σε αριθμό ιστοτόπων, επισήμων (ΑΠΘ, Πανεπιστήμιο Κρήτης, βιβλιογραφικές βάσεις δεδομένων κ.λπ.) ή λιγότερο επίσημων, στη διάθεση του όποιου ενδιαφέρεται. Υποθέτω ότι σε μια διαδρομή 33 χρόνων ακαδημαϊκής ζωής θα σας είναι εύκολο να βρείτε το οτιδήποτε σας κινεί την περιέργεια.
Προκαλώ δημόσια την εφημερίδα σας να εξηγήσει μέσα από ποια από τα παραπάνω στοιχεία τεκμηριώνεται η εκφρασμένη στο άρθρο σας εκτίμηση ότι πρωταγωνιστώ "στον πιο αμοραλιστικό ρεαλισμό, που γνώρισε ο πανεπιστημιακός βίος ετούτου του τόπου".
Σε ενάντια περίπτωση παρακαλώ να δηλώσετε δημόσια -μέσα από την εφημερίδα σας- ότι τα όσα ισχυρίζεται το άρθρο σας είναι ανακριβή, εκ προθέσεως συκοφαντικά και στοχευμένα υβριστικά.
2. Η πολιτική μου αρθρογραφία περιλαμβάνει μερικές χιλιάδες άρθρα, σημειώματα, παρεμβάσεις, ομιλίες. Υποθέτω ότι είναι εύκολο σε οποιονδήποτε να την επισκεφθεί είτε διαμέσου του διαδικτύου, είτε σε οποιαδήποτε βιβλιοθήκη. Για να σας διευκολύνω σημειώνω ότι ο όγκος αυτού του υλικού έχει φιλοξενηθεί στα περιοδικά "Ο Πολίτης" και "Ο Δεκαπενθήμερος Πολίτης" (μέλος της συντακτικής επιτροπής των οποίων υπήρξα για είκοσι πέντε χρόνια). Υποθέτω ότι τα έντυπα αυτά σας είναι γνωστά.
Προκαλώ δημόσια την εφημερίδα σας να εξηγήσει μέσα από ποια από τα παραπάνω στοιχεία τεκμηριώνεται η εκφρασμένη στο άρθρο σας εκτίμηση ότι "Ο ανερχόμενος (υποδεικνύει το πρόσωπό μου) πρόδωσε, ξεγέλασε, εξαπάτησε, κορόιδεψε, πούλησε επανάσταση, και φυσικά πέτυχε και έγινε διάσημος πανεπιστημιακός".
Σε ενάντια περίπτωση παρακαλώ να δηλώσετε δημόσια -μέσα από την εφημερίδα σας- ότι τα όσα ισχυρίζεται το άρθρο σας είναι ανακριβή, εκ προθέσεως συκοφαντικά και στοχευμένα υβριστικά.
3. Σε όλη τη διάρκεια της ακαδημαϊκής μου ζωής και της πολιτικής μου δράσης δεν υπήρξα μέλος κανενός πολιτικού κόμματος εκτός από την για μια περίπου δεκαετία συμμετοχή μου στη φοιτητική παράταξη ΠΠΣΠ. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι απέφυγα να τοποθετηθώ θετικά ή αρνητικά -συνήθως το δεύτερο- για όλες τις πολιτικές δυνάμεις. Η εδώ και δώδεκα χρόνια συμπόρευσή μου με το ΚΚΕ οφείλεται στην κοινωνική - ταξική του αντίληψη, στην ουσία του πολιτικού του λόγου και στην ηθική του διάσταση -την οποία εξάλλου σπεύδει, κατ' αντιδιαστολή, να επιβεβαιώσει και η δική σας εφημερίδα φιλοξενώντας πονήματα του είδους που εδώ μας απασχολεί.
Προκαλώ δημόσια την εφημερίδα σας να εξηγήσει μέσα από ποια από τα παραπάνω στοιχεία τεκμηριώνεται η εκφρασμένη στο άρθρο σας εκτίμηση ότι "(Ο ανερχόμενος... έγινε διάσημος πανεπιστημιακός) Με προστασία κομματική, για το δικό του καλό και για τη συμφορά των πολλών".
Σε ενάντια περίπτωση παρακαλώ να δηλώσετε δημόσια -μέσα από την εφημερίδα σας- ότι τα όσα ισχυρίζεται το άρθρο σας είναι ανακριβή, εκ προθέσεως συκοφαντικά και στοχευμένα υβριστικά.
4. Επιπρόσθετα θα επιθυμούσα να μου υποδείξετε σε ποια σημεία των πρόσφατων ή των παλαιότερων παρεμβάσεών μου προσέφυγα "σε χρυσαυγίτικο υβρεολόγιο, είτε επειδή ο δράστης πιστεύει στη βρισιά ως επαναστατικό εργαλείο, είτε επειδή θεωρεί ότι έτσι κερδίζει μπόι".
Σε ενάντια περίπτωση παρακαλώ να δηλώσετε δημόσια -μέσα από την εφημερίδα σας- ότι τα όσα ισχυρίζεται το άρθρο σας είναι ανακριβή, εκ προθέσεως συκοφαντικά και στοχευμένα υβριστικά.
5. Επίμετρο. Το άρθρο μου στην "Εφημερίδα των Συντακτών" γράφτηκε πριν την τελετή των εγκαινίων του Μουσείου Μπελογιάννη στην Αμαλιάδα και τον εκεί λόγο του πρωθυπουργού. Η τρέχουσα αγωνία του, που συνοδεύει την υιοθέτηση και την προώθηση των πλέον αντιλαϊκών μέτρων κάτω από "αριστερή" πολιτική εμφάνιση, διεύρυνε την επιχείρηση παραπλάνησης, εξαπάτησης και παραχάραξης από το σήμερα προς το ιστορικό χθες. Η προσπάθεια για εξωραϊσμό των σημερινών πολιτικών επιδιώξεων της άρχουσας τάξης και των κοινωνικών συμφερόντων που βρίσκονται πίσω από αυτά οδήγησε στην εξύβριση της ιστορικής αλήθειας. Ο λόγος του πρωθυπουργού απέδωσε την εκτέλεση του Μπελογιάννη στο τότε "παρακράτος"! Η θέση αυτή διαψεύδει συλλήβδην όλα τα λεξικά πολιτικής ορολογίας. Τα ανάκτορα, οι μετεμφυλιακές αστικές κυβερνήσεις, οι νόμοι, τα στρατοδικεία, τα εκτελεστικά αποσπάσματα, γνωρίζουμε ότι είναι ΚΡΑΤΟΣ, όχι παρακράτος. Ο κος πρωθυπουργός για να δικαιολογήσει το σημερινό σκηνικό της αντιλαϊκής επέλασης, της πρόσδεσης στο άρμα των πολεμόχαρων ιμπεριαλιστών, της προγραμματισμένης εξαθλίωσης των εργαζομένων - σκηνικό που διαχειρίζεται και προωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ - δικαίωσε όλο το μετεμφυλιακό καθεστώς που οικοδόμησε η άρχουσα τάξη μετά τη νίκη της στον εμφύλιο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ελπίζει ότι θα παραμείνει στην εξουσία υπογράφοντας μνημόνια και επιθυμίες δανειστών και καπιταλιστών και αλλοιώνοντας υβριστικά την Ιστορία του εργατικού, του λαϊκού κινήματος. Στην περίπτωση που η εφημερίδα σας ενδιαφέρεται πραγματικά για το "ήθος της αριστερής πολιτικής" να ασχοληθείτε με αυτήν την περίπτωση και να περιορίσετε τις υβριστικές επιθέσεις σε τρίτους.
Θα βοηθήσει την υστεροφημία σας.
Περιμένοντας την οφειλόμενη αποκατάσταση
Γιώργος Μαργαρίτης».
*
Προς την εφημερίδα «Αυγή»
Ανακοίνωση του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ
«Προς την εφημερίδα "Αυγή"
Αθήνα
Θεσσαλονίκη, 4 Απριλίου 2017
Θέμα: αποκατάσταση
Κύριε διευθυντά,
Στην τελευταία σελίδα του φύλλου της εφημερίδας σας της 1ης Απριλίου 2017, δημοσιεύτηκε άρθρο με τίτλο "Ηθος Μαργαρίτη".
Το άρθρο αυτό περιλαμβάνει αστήρικτες ανακρίβειες και υπονοούμενα που θίγουν ευθέως την ακαδημαϊκή υπόσταση και το κύρος του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ και όλου του Πανεπιστημίου γενικότερα.
Χωρίς καμία τεκμηρίωση, αναφέρεται ευθέως σε πρακτικές συναλλαγών που απάδουν της ακαδημαϊκής τάξης, αλλά συγκρούονται και με τη συνήθη ακαδημαϊκή πραγματικότητα.
Η Συνέλευση του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών που συνήλθε την 4η Απριλίου 2017, με ομόφωνη απόφασή της, σας ζητά να αποκαταστήσετε το τρωθέν κύρος του Τμήματος, επισημαίνοντας τα παρακάτω:
1. Στο Τμήμα μας ουδείς καθηγητής εκλέγεται στη βάση της όποιας "κομματικής προστασίας", αλλά αποκλειστικά και μόνο στη βάση της ακαδημαϊκής κρίσης του επιστημονικού (ερευνητικού και διδακτικού) του έργου.
2. Στο Τμήμα μας ουδείς καθηγητής εκλέγεται στη βάση "εξαπάτησης, κοροϊδίας", "αμοραλιστικού ρεαλισμού" και όσων συναφών περιγράφει το άρθρο της εφημερίδας σας. Τα κριτήρια της επιλογής - εκλογής (και κάθε μέλος της ακαδημαϊκής κοινότητας περνά από πολλαπλές διαδικασίες κρίσης - εκλογής), εστιάζονται στο επιστημονικό έργο, τη διδακτική επάρκεια και το ήθος του κάθε υποψηφίου.
3. Ολες οι διαδικασίες εκλογής, τα βιογραφικά στοιχεία των υποψηφίων, η εργογραφία τους, όπως και τα πρακτικά των σχετικών συνεδριάσεων των εκλεκτορικών σωμάτων, είναι ανοιχτά και επισκέψιμα σε σχετικούς ιστότοπους για όποιον ενδιαφέρεται. Εξάλλου, το επιστημονικό αποτύπωμα της συμβολής του κάθε συναδέλφου στον κοινωνικό - πολιτικό διάλογο είναι ορατό στη δημόσια σφαίρα και αξιολογείται καθημερινά.
4. Θεωρούμε ότι τα απαράδεκτα υπονοούμενα του δημοσιεύματός σας δεν θίγουν μόνο το Τμήμα μας αλλά πλήττουν ευθέως το κύρος του ελληνικού δημόσιου πανεπιστημίου.
Για τους λόγους αυτούς παρακαλούμε να δημοσιεύσετε την παρούσα ομόφωνη διαμαρτυρία του Τμήματός μας (Συνέλευση της 4ης Απριλίου 2017) στο ίδιο σημείο και με τα ίδια στοιχεία με το απαξιωτικό για το Τμήμα μας άρθρο.
Η Συνέλευση του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ»
***
Σχόλιο του Θανάση Καρτερού
(8/4/2017)
(8/4/2017)
 |
| Ο Τσάμπιον της (νεο)φιλελεύθερης τσαμπούνας |
Αν η απόπειρά μου ήταν επιτυχημένη, ή όχι, κρίνεται. Αλλά αναρωτιέμαι: Πώς γίνεται να είναι προσβλητικοί, συκοφαντικοί, υβριστικοί, οι χαρακτηρισμοί όταν αφορούν στον κύριο Μαργαρίτη, και όχι όταν αφορούν στον Αλέξη Τσίπρα;
Πώς γίνεται να θυμώνει κάποιος και να ζητά συγγνώμες, όταν του “σούρνουν” όσα και όπως ακριβώς “σούρνει” ο ίδιος σε άλλους;
Τέλος πάντων. Ο καθένας μπορεί να διαβάσει όσα υβριστικά για τον Τσίπρα περιέχει το άρθρο του κ. Μαργαρίτη στην “ΕφΣυν”, και όσα επαινετικά για τον εαυτό του περιέχει η επιστολή του στην “Αυγή”. Και να κρίνει. Αλλά έχει κάποιο νόημα να επισημάνω ότι ο κ. Μαργαρίτης εξακολουθεί να φοράει τα ματογυάλια της δήθεν ταξικής, δήθεν επαναστατικής, δήθεν κουκουέδικης, συνέπειας, που καταργεί την εγκυρότητα του ακαδημαϊκού, εν ονόματι της εμπάθειας του πολιτικού. Αφιερώνει, για παράδειγμα, στο σημείο 5 της επιστολής του, 230 λέξεις για να καταλογίσει στον Τσίπρα παραποίηση της ιστορικής αλήθειας, επειδή σε κάποια σημεία της ομιλίας του στην Αμαλιάδα αναφέρθηκε στον ρόλο που έπαιξε το παρακράτος της εποχής στη δολοφονία του Μπελογιάννη. Τραβάει το αυτί του πρωθυπουργού, γιατί δήθεν έκρυψε τον ρόλο του κράτους. Να τι είπε όμως ο Τσίπρας, στην αρχή μάλιστα της ομιλίας του:
“Ο Μπελογιάννης και οι εκατοντάδες Μπελογιάννηδες που οδηγήθηκαν στα αποσπάσματα από το μετεμφυλιακό ΚΡΑΤΟΣ, δεν εκτελέστηκαν επειδή αποτελούσαν κάποιου είδους κίνδυνο για το κράτος και για τη χώρα. Εκτελέστηκαν μόνο και μόνο για να τορπιλιστεί τότε κάθε προοπτική πολιτικής και εθνικής συνεννόησης που θα εδραίωνε τη δημοκρατία στη χώρα μας μετά από τα σκληρά και βάρβαρα χρόνια του εμφυλίου”.
Χρειάζεται σχόλιο;
Κατά τα άλλα, οφείλω στον κ. Μαργαρίτη μια συγηνώμη γιατί επιχείρησα να τον αντιγράψω. Πραγματικά, όπως δείχνει και η επιστολή του, δεν αντιγράφεται...
Όσο για το τρωθέν κύρος του τμήματος, λυπάμαι, αλλά παραμένει ακόμα πιο τρωθέν μετά την επιστολή του. Κι αυτό παρά την αξιοθαύμαστη ικανότητα τόσων καθηγητών να παριστάνουν ότι δεν ξέρουν τίποτε για την απόπειρα ηθικής δολοφονίας του Αλέξη Τσίπρα, που διέπραξε ο θιγμένος συνάδελφός τους. Αντιθέτως το δικό μου κύρος εξυψούται μετά την επιστολή τους έως Λευκού Πύργου, αφού κατά το τμήμα, έχω τη δύναμη, να τιτρώσκω το κύρος ενός καθηγητή, ενός ολόκληρου τμήματος, ου μην αλλά και του δημόσιου πανεπιστημίου.
Για την υστεροφημία μου
Θανάσης Καρτερός
***
Περί της ουτοπίας...
 |
| EUROKINISSI/ILIALIVE.GR/ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΠΥΡΟΥΝΗΣ |
30.03.2017, 15:20
Συντάκτης: Γιώργος Μαργαρίτης*
Πολύς λόγος γίνεται στις μέρες μας για την έννοια της ουτοπίας και τη βαρύτητά της στην πολιτική. Δεν είναι η πρώτη φορά που η έννοια ανασύρεται από τη λήθη και παίρνει τη θέση της στον πολιτικό λόγο και από εκεί στο πολιτικό σκηνικό.
Σχεδόν κάθε φορά που οι υποθέσεις της ζωής, της κοινωνίας και της πολιτικής περιπλέκονται η έννοια εμφανίζεται από το πουθενά για να διαχωρίσει το εφικτό από το ανέφικτο, το λογικό από το παράλογο, το προσλήψιμο από το αδιανόητο και τελικά, ίσως εδώ βρίσκεται η ουσία, το επιτρεπτό από το ανεπίτρεπτο.
Οπως συμβαίνει με την κάθε έννοια της γλώσσας και της γραμματείας, η πραγματική σημασία της έννοιας, ο τρόπος που γίνεται κατανοητή, εξαρτάται συνήθως από τη θέση στην οποία βρίσκεται εκείνος που την προσλαμβάνει. Τη θέση του μέσα στο πραγματικό οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό πλέγμα που ορίζει τη ζωή του.
Η ίδια λέξη μπορεί να έχει χαρακτήρα απαξιωτικό, να μηδενίζει, να εξατμίζει την ουσία όσων η έννοια θα περιλάβει. Η ίδια όμως μπορεί να έχει χαρακτήρα απελευθερωτικό, να είναι το πρώτο στοιχείο ενός μεγαλόπνοου σχεδίου, μια σπίθα από όπου ξεκινά το φως που θα σκορπίσει τα σκοτάδια.
Ο καπιταλισμός χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεί, ώς την κατάχρηση, την αμφίσημη αυτή έννοια. Πόσες ταινίες του Χόλιγουντ δεν εξυμνούν «τον άνθρωπο και το όνειρό του».
Πόσα σενάρια δεν έχουν γραφτεί –και μεταφερθεί σε οθόνες– πάνω στο μοτίβο του ταπεινού που ασπάζεται ένα όραμα, που περνά μέσα από δοκιμασίες και μαρτύρια, από θυσίες κάθε μορφής και είδους, για να κάνει πραγματικότητα αυτό που όλοι οι γύρω του θεωρούσαν μια φαντασίωση, μια εμμονή, μια ουτοπία.
Δεν είναι μάλλον τυχαίο που, στην περίπτωση του Χόλιγουντ, η ουτοπία αυτή έχει συνήθως υπόστρωμα την «επιχειρηματική» –την καπιταλιστική δηλαδή– ιδέα, είτε ως επαγγελματική επιτυχία είτε ως προσωπική δικαίωση απέναντι στους δυστροπούντες, σε όσους δηλαδή αρνούνται να δουν και να αδράξουν τις άφθονες «ευκαιρίες» που ο καπιταλισμός προσφέρει στους ανθρώπους.
Από την άλλη πλευρά, στον ίδιο τον καπιταλιστικό κόσμο και στο πνεύμα του, η ουτοπία έχει τη σκοτεινή, την αρνητική της πλευρά. Η τελευταία συλλήβδην περιλαμβάνει όλα τα όνειρα, όλες τις ιδέες, όλα τα σχέδια, όλες τις θέσεις, προτάσεις, αποφάσεις που αντιβαίνουν τον ορισμό τής εντός του καπιταλισμού επιτυχίας.
Περιλαμβάνει δηλαδή όσα δεν αφορούν «τον ΕΝΑΝ άνθρωπο και το όνειρό του», αλλά αφορούν τον πόθο πολλών, πάρα πολλών, κοινωνικών ομάδων, τάξεων, εθνών, ανθρώπων να ζήσουν σε έναν κόσμο που θα ενδιαφέρεται γι’ αυτούς, που θα φροντίζει γι’ αυτούς, που θα υπάρχει γι’ αυτούς, που θα λειτουργεί γι’ αυτούς, για τις ανάγκες τους, για τα παιδιά τους.
Στον καπιταλισμό υπάρχει, βλέπετε, θέση μόνο για τον έναν: τον «πετυχημένο». Για να υπάρξει αυτός, για να ανθήσει η θετική ουτοπία του, πρέπει να αποτύχουν όλοι οι άλλοι. Πάνω στη δική τους αποτυχία θα στηριχθεί η επιτυχία του, θα θεμελιωθεί το «όνειρό» του.
Είναι γνωστά αυτά, πολλοί τα έχουν πει, εμείς απλά τα ξαναλέμε. Είναι αυτά τα τόσο απλά που με τον τηλεοπτικό του τρόπο μάς αναλύει η με τον τίτλο «Survivor» ιδεολογικά πολιτική παραγωγή γνωστού καναλιού. Διά της αέναης επαναλήψεως μπορεί και να τα εμπεδώσουμε... Ας είναι.
Το ενθαρρυντικό έρχεται από αλλού. Ερχεται από μια ωμή παραδοχή αδυναμίας και ήττας. Από τον πρωθυπουργό της χώρας προέρχεται και ως εκ τούτου ουδείς μπορεί να την προσπεράσει ως επουσιώδη ως προς το πολιτικό βάρος και τη σημασία της.
Η άνοδος του εν λόγω πρωθυπουργού στην εξουσία θα μπορούσε να γίνει ταινία του Χόλιγουντ, χωρίς κανένα ιδεολογικό ή πολιτικό πρόβλημα. Ενα παιδί με ένα όνειρο: να κυβερνήσει τη χώρα. Το όνειρο έγινε πραγματικότητα χάρη στον πιο αμοραλιστικό πολιτικό ρεαλισμό που γνώρισε ώς τώρα ο πολιτικός βίος ετούτου του τόπου.
Ο ανερχόμενος πρόδωσε, ξεγέλασε, εξαπάτησε, κορόιδεψε, πούλησε εχθρούς, φίλους, ιδέες, αρχές. Κατέκτησε κορυφές απάτητες στο ψεύδος και στην ατιμία. Και φυσικά πέτυχε –ομόλογες του καπιταλισμού οι «αξίες» του– και έγινε πρωθυπουργός. Για το καλό το δικό του και για τη συμφορά των πολλών.
Ετούτες τις ημέρες όμως, στον δεύτερο χρόνο πλέον της επιτυχίας του, αποφάσισε να κάνει κάτι που ο ίδιος μάλλον το αποτίμησε ως νέο σκαλοπάτι «επιτυχίας» – δηλαδή εξαπάτησης.
Αποφάσισε λοιπόν να εκμεταλλευτεί τη μνήμη του Νίκου Μπελογιάννη. Να «τιμήσει» έναν υπέρμαχο της ουτοπίας με την έννοια που οι κυρίαρχοι, οι καπιταλιστές, την απεχθάνονται, την ουτοπία ως όνειρο των πολλών, ως σχέδιο για την ανατροπή του κόσμου της αδικίας και της εκμετάλλευσης.
Οποία ταπείνωση! Ο πρωταγωνιστής του Survivor της πολιτικής και της καπιταλιστικής περί «επιτυχίας» αφήγησης, προσκυνητής στον υπέρμαχο της ουτοπίας των πολλών, σε εκείνον που πέθανε ώστε να μη χρειάζονται πλέον ουτοπίες!
Αλήθεια, πιστεύει ο κ. Τσίπρας ότι οδηγεί κάπου ο συνδυασμός ύβρεως και δικής του ταπείνωσης;
* καθηγητής σύγχρονης Ιστορίας ΑΠΘ
*
Ήθος Μαργαρίτη
 |
| ...ήταν νύχτα |
Δημοσίευση: 01 Απριλίου 2017 18:00
Ετούτες τις μέρες αποφάσισε να εκμεταλλευτεί το όνομα του Μπελογιάννη. Να υποκριθεί τον φύλακα της μνήμης του. Να υπερασπιστεί δήθεν έναν υπέρμαχο της ουτοπίας, με την έννοια που οι καπιταλιστές, την απεχθάνονται, ως όνειρο των πολλών, ως σχέδιο για την ανατροπή του κόσμου της αδικίας και της εκμετάλλευσης. Οποία ταπείνωση!
Μη μου φορτώσετε το ρυπαρό ήθος αυτού του σημειώματος. Απλώς αντιγράφω το ήθος, με το οποίο ο πανεπιστημιακός Γιώργος Μαργαρίτης, αντιμετωπίζει τον Τσίπρα, σε χθεσινό του άρθρο στην “ΕφΣυν.”. Φραστικός εκτραχηλισμός, εν ονόματι της κομμουνιστικής ηθικής, εμπλοκή ενός καθαρού ονόματος -του Μπελογιάννη- σε μια δύσοσμη λογοδιάρροια, λάσπη τοξική από κάποιον, που υπερασπίζεται, υποτίθεται, την έφοδο στον ουρανό. Αυτή είναι, κατά τη γνώμη μου, η ουσία του άρθρου του κ. Μαργαρίτη.
Έχουμε, όμως ράμματα κι εμείς για τη γούνα του. Κλεμμένα από τη δική του κουβαρίστρα. Διότι, η ανάδειξή του στην ακαδημαϊκή ελίτ και στην εξουσία της διασημότητας, θα μπορούσε να γίνει ταινία του Χόλιγουντ, χωρίς κανένα ιδεολογικό, ή πολιτικό πρόβλημα. Ένα παιδί με όνειρο: Να ξεχωρίσει. Το όνειρο έγινε πραγματικότητα, χάρη στον πιο αμοραλιστικό ρεαλισμό, που γνώρισε ο πανεπιστημιακός βίος ετούτου του τόπου. Ο ανερχόμενος πρόδωσε, ξεγέλασε, εξαπάτησε, κορόιδεψε, πούλησε επανάσταση, και φυσικά πέτυχε και έγινε διάσημος πανεπιστημιακός. Με προστασία κομματική, για το δικό του καλό, και για συμφορά των πολλών.
Ετούτες τις μέρες αποφάσισε να εκμεταλλευτεί το όνομα του Μπελογιάννη. Να υποκριθεί τον φύλακα της μνήμης του. Να υπερασπιστεί δήθεν έναν υπέρμαχο της ουτοπίας, με την έννοια που οι καπιταλιστές, την απεχθάνονται, ως όνειρο των πολλών, ως σχέδιο για την ανατροπή του κόσμου της αδικίας και της εκμετάλλευσης. Οποία ταπείνωση! Ο πρωταγωνιστής του καριερίστικου Survivor, της καπιταλιστικής περί επιτυχίας αφήγησης, φύλακας της μνήμης του υπέρμαχου της ουτοπίας των πολλών. Εκείνου που πέθανε για να ανθίσουν οι μαργαρίτες του ονείρου, κι όχι οι Μαργαρίτηδες της ιδιοτέλειας.
Αλήθεια, πιστεύει ο κ. Μαργαρίτης, ότι οδηγεί κάπου ο συνδυασμός ύβρεως και δικής του ταπείνωσης; Διότι -από δω και κάτω αφήνουμε στην άκρη το ύφος Μαργαρίτη- μπορεί να κατανοήσει κανείς την επιδίωξη ατομικής προβολής, εν ονόματι συλλογικών αξιών. Αλλά όχι και την προσφυγή σε χρυσαυγίτικο υβρεολόγιο, είτε επειδή ο δράστης πιστεύει στη βρισιά ως επαναστατικό εργαλείο, είτε επειδή θεωρεί ότι έτσι κερδίζει μπόι. Συνεπώς, παρακαλούμε κύριε Μαργαρίτη, μαζέψτε τη γλώσσα σας. Οι επαναστάτες κρίνουν, επικρίνουν, κατακρίνουν, αλλά δεν διακινούν ρύπους, εν ονόματι όποιας καθαρότητας. Επί τη ευκαιρία, ξαναδείτε τα γραφτά του Μπελογιάννη. Κάτι μπορεί να σας έχει διαφύγει, αν κρίνουμε από τον λόγο σας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.