Με επι-Μονή και υπο-Μονή

Επέλαση μπετόν στον δρυμό της Πάρνηθας Αυθαίρετα στη Μονή Πεντέλης Η ομώνυμη Ιερά Μονή διεκδικεί 47.500 στρέμματα, 24 οικοδομικοί συνεταιρισμοί 11.000 στρ. ενώ το βουνό γεμίζει με αυθαίρετα «Η Μονή Πεντέλης και ο Συνεταιρισμός Αξιωματικών δήλωσαν ότι είναι αντίθετοι στον καθαρισμό και την αναδάσωση, αντιστοίχως, δασικών ή καμένων εκτάσεων τις οποίες διεκδικούν». Καίγονται 11 στρέμματα αναδασώνεται 1 Διαβάστε επίσης στο ΒΗΜΑ: Το top-10 των χρυσών μοναστηριών Οι μονές με τη μεγαλύτερη περιουσία στον ελλαδικό χώρο και η σκοτεινή πλευρά του «πόθεν έσχες».

Χύνεται Αίμα

Εργάτες - θυσία στο «μαύρο χρυσό» Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του αμερικανικού Γραφείου Εργατικών Στατιστικών, τουλάχιστον 598 εργάτες σε αμερικανικές πετρελαιοπηγές έχασαν τη ζωή τους από το 2002 μέχρι το 2007, χρονικό διάστημα κατά το οποίο ο αριθμός των θανάτων σε εργασιακό χώρο σημείωσε αύξηση κατά 70%. * Ειδικοί παρατηρητές αποδίδουν το φαινόμενο (...στο ότι ) τον Ιούλιο του 2002 στις ΗΠΑ υπήρχαν 740 γεωτρύπανα και αντλίες σε σημεία εξόρυξης πετρελαίου και φυσικού αερίου, ενώ σήμερα ο αριθμός τους έχει φθάσει τις 2.000 (...και ) στην εξαπλούμενη χρήση ναρκωτικών ουσιών και κατανάλωσης οινοπνευματωδών, συχνά και αμφεταμινών, προκειμένου οι εργαζόμενοι ν' αντεπεξέλθουν στις 12ωρες και 14ωρες βάρδιες». (το ρεπορτάζ στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»)

ΧΙΡΟΣΙΜΑ: 1945-2008

«Θεέ μου, τι είναι αυτό που κάναμε!» Ρόμπερτ Λούις, Β΄πιλότος του βομβαρδιστικού ΕΝΟΛΑ ΓΚΑΙΗ 6 Αυγουστου 1945, 08.15΄: ΧΙΡΟΣΙΜΑ 200.000 νεκροί Ισχύς: 20.000 τόνοι ΤΝΤ 3 μέρες μετά: ΝΑΓΚΑΣΑΚΙ 80.000 νεκροί * Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα το κέντρο της πόλης καταστράφηκε ολοσχερώς. Οι κάτοικοί του κυριολεκτικά εξατμίστηκαν. Σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου τα πουλιά λαμπάδιασαν στον αέρα, κτήρια από πέτρα και ατσάλι έλιωσαν, και οι άνθρωποι απανθρακώθηκαν. Οι δύο πόλεις ξαναζούν χτισμένες πάνω στα ερείπια της καταστροφής. Όμως, τα θύματα εκείνης της βαρβαρότητας φτάνουν μέχρι τις μέρες μας. * ΜΟΥΣΕΙΟ ΕΙΡΗΝΗΣ Πρώτα η ακτινοβολία. Μετά, το ωστικό κύμα αποκολλάει τη σάρκα * ΧΙΡΟΣΙΜΑ Ο Δόμος της Ατομικής Βόμβας Tο “Μικρό Αγόρι”, η πρώτη βόμβα ουρανίου, εξερράγη πάνω απ’ αυτό το κτήριο. Η ακτινοβολία και το ωστικό κύμα το χτύπησαν κατακόρυφα. Άντεξαν οι τοίχοι και ο σκελετός του θόλου του (δόμος). Σήμερα στέκει εκεί –χαίνουσα πληγή στο βάθος της μνήμης μας. Στον ήσυχο κήπο του βρίσκουν καταφύγιο τα περιστέρια. * ΝΑΓΚΑΣΑΚΙ Οι πληγές επουλώνονται. Τα τραύματα δεν κλείνουν ποτέ * «Μάλλον, εμείς οι άνθρωποι, έχουμε το δικαίωμα να επιμείνουμε ότι δεν σας δώσαμε την εξουσία να καταστρέψετε τον κόσμο, κ. Μπους». Τανταντόσι Ακίμπα, Δήμαρχος Χιροσίμας, 6/8/2002 * Πηγή: EXPERIMENT, Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 1995. Κείμενο: ΓΙΩΡΓΗΣ ΤΟΥΦΕΞΗΣ. Φωτογραφίες: EIJI MIYAZAWA - DENNIS BRACK / BLACK STAR / APEIRON / SCIENCE FOTO LIBRARY / ISSARIS * πατήστε εδώ για slides * Hiroshima, mon amour. Γαλλία-Ιαπωνία, 1959. Μαυρόασπρη. Σκηνοθεσία: Αλέν Ρενέ. Σενάριο: Μαργκερίτ Ντιράς. Ηθοποιοί: Εμανουέλ Ριβά, Εϊτζι Οκάντα, Στέλα Ντασάς, Πιερ Μπαρμπό, Μπερνάρ Φρεσόν. 88 λεπτά. * Μεγάλο αφιέρωμα από την Μποτίλια Στον Άνεμο (15/8/2013): Χιροσίμα, αγάπη μου: Ένα έγκλημα (1945). Μια ταινία (1959) Το ΣΙΝΕΜΑ της Μποτίλιας

Τσέρνομπιλ: 22 χρόνια μετά

Μαύρο Χορτάρι Έβαλε ιδρώτα και δουλειά προσωπική ­Κάποια φορά πριν από κάμποσους αιώνες Έστησε μια βιοτεχνία τοπική Πούλαγε ρόπαλα παλούκια και σφεντόνες Τράβηξε ζόρια όμως δόξα σοι ο θεός Στρώνει το πράμα κι αρχινάνε οι κονόμες Μεγάλα ανοίγματα ταμπέλα «& ΥΙΟΣ» Με διπλοβάρδιες όλες κάλυψε τις νόρμες Σιγά σιγά «ΕΙΣΑΓΩΓΕΣ- ΕΞΑΓΩΓΕΣ» Να σου τον φίρμα και βαρβάτη «κομπανία» Πάντα με άρτιες τεχνικά εφαρμογές Το μικρομάγαζο βαριά βιομηχανία Η εξέλιξή του διαρκώς ανοδική (Είναι οι πατέντες μα μετράει και η πείρα) Κολοσσιαία είναι πια πολυεθνική Έχει για έμβλημα έναν μαύρο αντιδραστήρα Μα μιαν αυγή −δεν το περίμενε κανείς− Με ένα "κραχ" σκάει γιγάντιο μανιτάρι Βαθιά ερημιά σε λίγο πέφτει επί σκηνής Πνοή καμιά μονάχα μαύρο το χορτάρι .......................................... Τα χρόνια έρημα συντρίμμια και γυαλιά Περνάνε πάλικάτι αμέτρητοι αιώνες Κι αυτός γυμνός σε μια πρωτόγονη σπηλιά Να φτειάχνει ρόπαλα παλούκια και σφεντόνες... (Τσερνόμπιλ = Μαύρο χορτάρι) Οι στίχοι γράφτηκαν στο Πήλιο δυο μέρες μετά την καταστροφή, στις 28/4/1986 (25/04/01) Φωτ: ΕΥΡΩΚΙΝΗΣΗ, πηγή forthnet

Με τα λόγια του Ελύτη (2003-2008, Πέντε χρόνια μετά)

Χρόνους πολλούς μετά την αμαρτία που την είπαν αρετή μέσα στις εκκλησιές και την ευλόγησαν.	Λείψανα παλιών άστρων και γωνιές αραχνιασμένες τ’ ουρανού σαρώνοντας η καταιγίδα που θα γεννήσει ο νους του ανθρώπου.
Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις, θα φρίξει.	Ταραχή θα πέσει στον Άδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου.

Που πρώτα θα κρατήσει τις αχτίδες του, σημάδι ότι καιρός να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση.

Και μετά θα μιλήσει να πει: εξόριστε ποιητή στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;

–Βλέπω τα έθνη, άλλοτες αλαζονικά, παραδομένα στη σφήκα και στο ξινόχορτο.

–Βλέπω τα πελέκια σκίζοντας προτομές Αυτοκρατόρων και Στρατηγών

–Βλέπω τους εμπόρους να εισπράττουν σκύβοντας το κέρδος των δικών τους πτωμάτων.

–Βλέπω την αλληλουχία των κρυφών νοημάτων.

Αλλά πριν, ιδού θα περάσουν γενεές το αλέτρι τους πάνω στη στέρφα γης.	Και κρυφά θα μετρήσουν την ανθρώπινη πραμάτεια τους οι Κυβερνήτες, κηρύσσοντας πολέμους.
Όπου θα χορτασθούνε ο χωροφύλακας και ο στρατοδίκης.	Και θα ’ρθουνε χρόνια χλωμά και αδύναμα μέσα στη γάζα.
Αλλά πριν, ιδού θα στενάξουν οι νέοι και το αίμα τους αναίτια θα γεράσει.	Κουρεμένοι κατάδικοι θα χτυπήσουν την καραβάνα τους πάνω στα κάγκελα.
Και τον πρώτο λόγο του ο στερνός των ανθρώπων θα πει...	Και θα λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση,

και θα σπείρουνε γενεές στους αιώνες των αιώνων!

• • •

Αποσπάσματα από το ΠΡΟΦΗΤΙΚΟΝ του ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ. (ΙΚΑΡΟΣ, 1959).

"Εικονογράφηση": Μπάμπης Ζαφειράτος
Φωτογραφίες: Αρχείο «ΠΑΛΜΟΥ»

Πικρό τραγούδι για το φεγγάρι (2003-2008, Πέντε χρόνια μετά)

Πικρό τραγούδι για το φεγγάρι Στης Ανατολής τα μέρη / μια φορά κι έναν καιρό ήταν άδειο το κεμέρι / μουχλιασμένο το νερό. Ωχρό ξυπόλητο φεγγάρι… Πέρασε μέσα από τα σύννεφα και κοίταξε για μια στιγμή την πόλη. Αύριο δεν θα την ξανάβλεπε. Ένας κόμπος, μαύρος, σαν το πετρέλαιο που κύλαγε στα σπλάχνα αυτού του κόσμου, ανάβλυσε και στάθηκε μετέωρος στην άκρη του καημού του. ……… Το σχήμα της ερήμου αναρριγούσε όταν το φώτιζε, και χρύσιζε στο πέρασμά του. Πάντα κι απόψε. Οι δυο μεγάλες χαρακιές στο πρόσωπο της γης φέγγουν στο λιγοστό του φως και κατεβαίνουν να χωθούν στην αγκαλιά του κόλπου. * Στη Μοσούλη στη Βασόρα / στην παλιά τη χουρμαδιά πικραμένα κλαίνε τώρα / της ερήμου τα παιδιά. Έγειρε κουρασμένο κι αφουγκράστηκε. Ψυχή δεν ήταν από κάτω να του ρίξει μια ματιά. Δυο τρεις διαβάτες τυλιγμένοι τη σιωπή δεν είχαν μάτια για φεγγάρια. Μα και ψηλά να κοίταζαν θα το έπνιγαν μες στα βαθιά σκοτάδια των ματιών τους. Κι ούτε κανείς το τραγουδούσε πια. Οι ερωτευμένοι δεν ορκίζονταν στο φως του, δεν το περίμεναν να βγει και να τους ταξιδέψει, δεν τραγουδούσανε τη λάμψη του, οι ποιητές δεν του ’γραφαν τραγούδια, δεν το ’βαζαν χτενάκι στα μαλλιά της. Και τα παιδιά δεν το ’χαν δίπλα τους για να τα μάθει να διαβάζουν. Είχανε γίνει άστρα και πουλιά πυρπολημένα, μεγάλωναν τη μοναξιά του. ……… Ο κόμπος βάρυνε σιγά σιγά κι έγινε δάκρυ. Και τώρα μια καυτή βροχή στάζει επάνω στις ουλές σαν σκουριασμένο χάδι. Και κάθε βράδυ –τις ώρες που άλλοτε συνήθιζε να βγαίνει το φεγγάρι– χίλιες και μία σταγόνες λαμπυρίζουνε στο ιδρωμένο σώμα της ερήμου. Και δυο ποτάμια με αλμυρό νερό, πότε αφρισμένα κι άλλοτε βουβά, τρέχουν και κρύβονται ασταμάτητα στο φλογισμένο στήθος της θαλάσσης. Νικημένο μου ξεφτέρι / δεν αλλάζουν οι καιροί με φωτιά και με μαχαίρι / πάντα ο κόσμος προχωρεί. *** Υ.Γ. Γι’ αυτό άλλωστε τα μάτια των αντρών είναι σκληρά, των γυναικών παράπονα, και των μανάδων πονεμένα. Γι’ αυτό κοστίζουν ακριβά τα μαύρα δάκρυα της γης, κι είναι πικρές οι θάλασσες του κόσμου. Γι’ αυτό είναι το κλάμα των ποιητών ακατανόητο, και των παιδιών πηγάδι που ποτέ δε θα στερέψει. Ξημερώματα Πέμπτης, 20 Μαρτίου 2003 (Οι στίχοι που παρεμβάλλονται είναι από το τραγούδι του ΚΕΜΑΛ, του Νίκου Γκάτσου. Μουσική Μάνος Χατζιδάκις. Δίσκος ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΣΜΟΙ. ΣΕΙΡΙΟΣ, 1993)