Του Γιώργου ΣΚΙΑΔΙΩΤΗ
Μέλος του Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ για την Εργατική - Συνδικαλιστική Δουλειά
Μέλος του Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ για την Εργατική - Συνδικαλιστική Δουλειά
*
Αποτελεί κοινή παραδοχή ότι η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων, ιδιαίτερα των νέων εργαζομένων, των μεταναστών, των γυναικών, όσων δουλεύουν με ελαστική απασχόληση και έχουν χαμηλές αμοιβές, είναι εκτός συνδικάτων, απέχουν από τη συλλογική, οργανωμένη πάλη για τα δικαιώματά τους.
Η εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης βρήκε το εργατικό κίνημα με ιστορικά χαμηλό βαθμό οργάνωσης της εργατικής τάξης, με κυρίαρχες στην ηγεσία της ΓΣΕΕ τις δυνάμεις του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού!
Το πέρασμα της κρίσης
- επιδείνωσε τις εργασιακές σχέσεις,
- εκτίναξε το ποσοστό εργαζομένων που δουλεύουν με «ευέλικτες» εργασιακές σχέσεις, χωρίς συγκροτημένα δικαιώματα,
- μείωσε παραπέρα τον βαθμό οργάνωσης,
- πρόσθεσε νέα εμπόδια στη συμμετοχή των εργαζομένων στα συνδικάτα.
Το βασικό καθήκον της οργάνωσης της τάξης μας και της πάλης παραμένει ζητούμενο.
- Και μάλιστα, σε μια περίοδο που απαιτείται ορμητικό κίνημα διεκδίκησης, επανακατάκτησης δικαιωμάτων και κέρδισμα νέων με βάση τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης, για να ανοίξει ο δρόμος και να συγκεντρωθούν δυνάμεις για συνολικότερες ανατροπές.
Το παρόν άρθρο όμως δεν γράφεται για να φωτίσει την πολύ σοβαρή αυτή πλευρά της λειτουργίας των συνδικάτων και της συμμετοχής των εργαζομένων, αλλά για να αναδείξει, να φωτίσει και να καταγγείλει μια άλλη γραμμή και πρακτική, που παραμορφώνει, νοθεύει, στρεβλώνει και συκοφαντεί το βασικό αυτό ζήτημα της λειτουργίας των συνδικάτων και της συμμετοχής των εργαζομένων σε αυτά.