Τη δουλίτσα μας ή τη δουλειά μας;

20 Φεβρουαρίου 2013  Άκου λοιπόν Είτε φταις είτε όχι Σαν δεν μπορείς άλλο να παλέψεις, θα πεθάνεις. Μπέρτολτ Μπρεχτ Άμα κοιτάς τη δουλίτσα σου χάνεις με βεβαιότητα τη δουλειά σου Ή όλοι μαζί θα νικήσουμε ή ένας ένας θα ηττηθούμε κατά κράτος

Μετά 29 έτη

Μετά 29 έτη εξακολουθούμε να είμαστε πολλοί μόνοι μας, αντί να έχουμε γίνει ένας μαζί.  Το τέταρτο ταξίδι ενός κειμένου, με αφορμή την Πανελλαδική Απεργία της 20 Φεβρουαρίου 2013    Το κείμενο που ακολουθεί πρωτοδημοσιεύτηκε στη συνδικαλιστική εφημερίδα «Ο ΠΑΛΜΟΣ», του Επιχειρησιακού Σωματείου Εργαζομένων της ESSO PAPPAS, τον Φεβρουάριο του 1984, με τον τίτλο «Ο Παλμός κι ο παλμός μας». (΄Ενα μήνα αργότερα, 6/3/84, η ESSO PAPPAS θα γίνει ΕΚΟ). Ξαναδημοσιεύτηκε, με μικρές διορθώσεις, στον ΠΑΛΜΟ (σελ. 3), τον Δεκέμβριο του 2003, υπό τον τίτλο «Με την μπούργκα της σιωπής» (βρισκόμαστε στη δεύτερη εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ). Ο ΠΑΛΜΟΣ από εφημερίδα γίνεται ενημερωτικό δελτίο (με προσωπική μου ευθύνη και επιμέλεια). Από τον Μάιο του 2002 έως το Καλοκαίρι του 2005 κυκλοφορεί σε έντυπη και ηλεκτρονική μορφή μεγέθους Α4 (έχει μικρύνει φυσικά μαζί με τη ζωή μας), διανύοντας την τέταρτη και τελευταία του περίοδο, και θα μετρήσει 20 φύλλα. Η τρίτη «κοινοποίηση» του κειμένου (σε ηλεκτρονική μορφή) με τον τίτλο Μποτίλια στον άνεμο (πολλοί μόνοι μας ή ένας μαζί;) και με την προσθήκη του υστερογράφου, έγινε τον Σεπτέμβριο του 2009, κατά την αποχώρησή μου από την –συμφερόντων Λάτση πλέον– ΕΚΟ, λόγω συνταξιοδότησης (κάποιοι σταθήκαμε τυχεροί στη ζωή μας). Είναι το αποχαιρετιστήριο προς τους συναδέλφους μου μετά από 35 χρόνια δουλειάς. Η κρίση έχει ήδη αρχίσει να χτυπάει την πόρτα μας. Εδώ αναδημοσιεύεται από την τρίτη και τελευταία αποστολή του, χωρίς καμιά διόρθωση. Μποτίλια στον άνεμο (πολλοί μόνοι μας ή ένας μαζί;) «στα γκωλ-ποστ παιδιά! στα γκωλ-ποστ μην αρχινίσουνε να πέφτουνε τα τέρματα βροχή και ηττηθούμε». Νίκος Εγγονόπουλος Και τι να πεις, και τι να γράψεις... Για τα χρόνια που πέρασαν; Για τα γεγονότα που μας καθόρισαν; Για τις υποσχέσεις που δεν κρατήθηκαν; Πώς να ταξινομήσεις τις στιγμές που μεσολάβησαν; Και πώς να ξαναδείς μέσα στα μάτια των παιδιών που υπήρξαμε κάποτε και μοιάζουν απόμακρα στο θολό τοπίο της μνήμης;

ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ: Λόγος για τη δύναμη αντίστασης της λογικής

Μπέρτολτ Μπρεχτ Άουγκσμπουργκ Βαυαρίας, 10 Φεβρουαρίου 1898 Ανατολικό Βερολίνο, 14 Αυγούστου 1956  Ο Μπρεχτ σε σκίτσο του 1980 από τον Ντέηβιντ Λεβίν (1926-2009) Λόγος για τη δύναμη αντίστασης της λογικής Βλέποντας τα υπερβολικά σκληρά μέτρα, τα τόσο μεθοδευμένα όσο και βίαια, που παίρνονται τώρα σε όλα τα φασιστικά κράτη ενάντια στη λογική, είναι επιτρεπτή η ερώτηση, αν το ανθρώπινο λογικό θα μπορέσει να αντισταθεί σ' αυτήν την έφοδο της βίας. Φυσικά, σ' αυτό το ζήτημα δεν ωφελούν οι αόριστες αισιόδοξες διαβεβαιώσεις, όπως: «Στο τέλος νικάει πάντοτε η λογική» ή «όσο περισσότερη βία ασκείται στο πνεύμα, τόσο πιο ελεύθερα αναπτύσσεται αυτό». Τέτοιες διαβεβαιώσεις είναι οι ίδιες ελάχιστα λογικές. Πραγματικά, είναι εκπληκτικός ο τρόπος, που μπορεί να φθαρεί ο νοητικός πλούτος του ανθρώπου. Αυτό ισχύει για το λογικό τόσο του μεμονωμένου ατόμου, όσο και ολόκληρων κοινωνικών τάξεων και λαών. Η ιστορία της ανθρώπινης διανόησης παρουσιάζει μεγάλες περιόδους μερικής ή ολικής πνευματικής στειρότητας, παραδείγματα τρομακτικών οπισθοδρομήσεων και μαρασμού. Με κατάλληλα μέσα μπορεί να οργανωθεί η βραδύνοια σε μεγάλη έκταση. Κάτω από ορισμένες συνθήκες, ο άνθρωπος είναι σε θέση να μάθει το ίδιο καλά ότι δύο επί δύο κάνει πέντε, και όχι τέσσερα. Ο Αγγλος φιλόσοφος Χομπς είπε ήδη στο 17ο αιώνα: «Αν το θεώρημα, ότι το άθροισμα των γωνιών ενός τριγώνου ισούται με δύο ορθές, αντιστρατευόταν τα συμφέροντα των εμπόρων, οι έμποροι θα έβαζαν αμέσως να καούν όλα τα βιβλία της Γεωμετρίας».

ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ

Διάφορα Όργανα Βασανισμού

«ΤΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ ΧΡΗΣΙΜΕΥΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣΟΥΝ»

Ομολογία Του Βασανιστή    «Το 2003, ο Ίμπν αλ-Σαΐχ αλ-Λιμπί, αρχηγός της Αλ Κάιντα, βασανίστηκε μέχρι να ομολογήσει ότι είχε εκπαιδευτεί στο Ιράκ για τη χρήση χημικών και βιοχημικών όπλων. Επόμενη κίνηση ήταν η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών να προβάλει θριαμβευτικά τη μαρτυρία του για να πείσει πως έπρεπε να εισβάλουν στο Ιράκ. Λίγο αργότερα έγινε γνωστό, ως συνήθως, πως ο βασανισμένος είπε εκείνο που επιθυμούσε ο βασανιστής. Το γελοίο αυτό επεισόδιο δεν εμπόδισε την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών να συνεχίσει στην πράξη τα βασανιστήρια, και στη θεωρία να υποστηρίζει τη χρησιμότητά τους σε παγκόσμια κλίμακα, δίνοντάς τους πολλά καλλιτεχνικά ονόματα: εναλλακτική μέθοδος εξαναγκασμού, εντατική ανάκριση, άσκηση πίεσης και εκφοβισμού, πειθώ…  Τα ισχυρότερα μέσα μαζικής ενημέρωσης εκθειάζουν, με όλο και λιγότερη υποκρισία, την αποτελεσματικότητα αυτής της κρεατομηχανής, ενώ κάθε φορά όλο και περισσότερος κόσμος επικροτεί, ή τουλάχιστον την αποδέχεται. Μήπως άλλωστε δεν έχουμε το δικαίωμα να υπερασπιζόμαστε τον εαυτό μας από τους τρομοκράτες και τους εγκληματίες που μας απειλούν; Οι ιεροεξεταστές το ήξεραν καλά, όπως το ξέρουν και σήμερα οι λήσταρχοι των χωρών: Τα βασανιστήρια δεν χρησιμεύουν για να μας προστατέψουν. Χρησιμεύουν για να μας τρομοκρατήσουν. Η γραφειοκρατία του πόνου βασανίζει στο όνομα της εξουσίας, έτσι ώστε η εξουσία να κρατιέται στη θέση της. Η ομολογία του βασανισμένου δεν αξίζει πολλά, ή δεν αξίζει τίποτα. Αντίθετα η εξουσία ξεσκεπάζει το πρόσωπό της στις αίθουσες βασανισμού. Όταν η εξουσία βασανίζει, ομολογεί πως τρέφεται με φόβο». ΕΔΟΥΑΡΔΟ ΓΚΑΛΕΑΝΟ ΚΑΘΡΕΦΤΕΣ Μια σχεδόν παγκόσμια Ιστορία Μετάφραση Ισμήνη Κανσή Εκδόσεις ΠΑΠΥΡΟΣ, 2009  Βλέπε και εδώ:  «Είδατε τι πάθατε;» Όργανο βασανισμού    Κι άλλο όργανο βασανισμού

ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΛΟΙΠΕΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ

Προς νέον, σπουδάζοντα οικονομικά (Σπουδές με σπουδή) Νέε μου, Το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου, που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού είναι το δημόσιο χρέος τους. (ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ, ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, Τόμος Πρώτος, Σύγχρονη Εποχή, σελ. 779, αλλά και εδώ: http://karlmarxkefalaio.wordpress.com/) Κι αν αυτό δεν σου λέει τίποτα, το παρακάτω νομίζω ότι μιλάει από μόνο του. Επειδή το δημόσιο χρέος στηρίζεται στα κρατικά έσοδα, που οφείλουν να καλύπτουν τις χρονιάτικες τοκοχρεωλυτικές κλπ. πληρωμές, το σύγχρονο φορολογικό σύστημα έγινε αναγκαίο συμπλήρωμα του συστήματος των εθνικών δανείων. Τα δάνεια δίνουν τη δυνατότητα στην κυβέρνηση ν' αντεπεξέρχεται σε έκτακτα έξοδα, χωρίς να γίνεται αυτό αμέσως αισθητό στον φορολογούμενο, μετά όμως απαιτούν αυξημένους φόρους. Από την άλλη μεριά, ή αύξηση των φόρων, πού προκλήθηκε με τη συσσώρευση απανωτών δανείων, αναγκάζει την κυβέρνηση σε κάθε περίπτωση καινούργιων έκτακτων εξόδων να καταφεύγει διαρκώς σε καινούργια δάνεια. Έτσι, το σύγχρονο φορολογικό σύστημα, πού άξονάς του είναι οι φόροι στα πιο αναγκαία μέσα συντήρησης (επομένως και το ακρίβαιμά τoυς), κρύβει μέσα του το σπέρμα της αυτόματης προοδευτικής αύξησης. Η υπερφορολόγηση δεν είναι επεισόδιο, αλλά μάλλον αρχή.(ό.π.π. σελ. 780-781) Κι αυτό, επίση: «Και πώς ξεπερνά η αστική τάξη τις κρίσεις; Αφ’ ενός με την καταστροφή ενός αριθμού παραγωγικών δυνάμεων· αφ’ ετέρου, με την κατάκτηση νέων αγορών και την πληρέστερη εκμετάλλευση των παλαιών. Σαν να λέμε, προετοιμάζοντας κρίσεις ακόμα πιο εκτεταμένες και ολέθριες, και περιορίζοντας τα μέτρα για την αποτροπή τους». (Κομμουνιστικό Μανιφέστο, Εκδόσεις ΕΡΑΤΩ, 1997, αλλά και από εδώ, σελ. 27: http://marxengelsebooks.wordpress.com/) Ακόμα: «Στον κόσμο υπάρχουν μόνο δύο έθνη, που μεταξύ τους δεν έχουν σχέση και συμπάθεια, και τα οποία δεν κυβερνώνται με τους ίδιους νόμους: Οι πλούσιοι και οι φτωχοί». Μπέντζαμιν Ντισραέλι (1804-1881), Βρετανός συγγραφέας και πρωθυπουργός. Και τέλος: «Καπιταλισμός είναι η καταπληκτική δοξασία κατά την οποία οι πιο αχρείοι άνθρωποι θα κάνουν τα πιο ανήθικα πράγματα για το μέγιστο καλό του συνόλου των συνανθρώπων τους». Όχι ο Μαρξ, αλλά ο ΛΟΡΔΟΣ ΤΖΩΝ ΜΕΫΝΑΡΝΤ ΚΕΫΝΣ (1883-1946)   Η οικονομία είναι ένας Ιανός με δύο πρόσωπα: Αυτό που κοιτάει τα προβλήματα των καπιταλιστών και αυτό που κοιτάει τα προβλήματα των εργαζομένων. Διαλέγεις και βλέπεις. Και τα δύο, αδύνατο. Τα μέσα παραγωγής και τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της χώρας μας, εμείς ή οι άλλοι; Τα MALL τι μορφή πρέπει να έχουν, άραγε; Οι εργαζόμενοι μπορούν να τα δουλέψουν ή είναι ανίκανοι; Εργαζόμενοι χωρίς αφεντικά μάλλον υπάρχουν. Αφεντικά χωρίς εργαζόμενους; Να δουλεύω τζάμπα για τον Βγενόπουλο ή ανταποδοτικά για το κράτος; Ρωτάει ο ένας καπιταλιστής τον άλλον σε κάποιο έργο του Μπρεχτ: Οι εργαζόμενοι γιατί μας έχουν ανάγκη; Μα επειδή δεν ξέρουν ότι τους έχουμε ανάγκη.   Και η κρίση; Τι είναι; Αξίωμα, φυσικό φαινόμενο, θαύμα, νέμεσις, μοίρα; Και τι προηγείται; Η κρίση της ανεργίας ή τούμπαλιν;  Το χρέος είναι αιτία ή συνέπεια της κρίσης; Δικτατορία των Αγορών ή «δικτατορία» του προλεταριάτου; Και τι είναι χειρότερο; Να ζεις στα σκατά ή να τα καθαρίσεις; (Άχρηστος) ηλίθιος του 5% που πιστεύει ότι ο κόσμος θα μπορούσε να είναι καλύτερος, ή (χρήσιμος) ηλίθιος του 95% που πιστεύει ότι ο καπιταλισμός είναι νομοτέλεια; Στοιχειώδες Γουάτσον; (Με την ευκαιρία, μπορείς –κι αν το έχεις κάνει, ρίξε πάλι ένα φρεσκάρισμα– να συμπεριλάβεις ολίγον Μαρξ στα νεοφιλελεύθερα αναγνώσματά σου. Πρόκειται για πολύ καλό εργαλείο, παρά το ότι δεν καθαρίζει φασολάκια). Αν θέλεις σταματάς εδώ. Τα παρακάτω είναι γρήγορες (όχι βιαστικές) σκέψεις, και πεζές (όχι άνευ ουσίας) παραπομπές, που δεν θα σε πείσουν αν δεν προσπαθήσεις να απαντήσεις στα προηγούμενα. Αλλά κι αν έχεις απαντήσει, ένας ακόμα προβληματισμός (από άλλη οπτική) δεν βλάπτει. Άλλωστε, τα πράγματα είναι ο τρόπος που (θέλουμε να) τα κοιτάμε. Συνεχίζω(;)

ΑΠΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Με αφορμή τα 11χρονα του Ευρώ    Το κείμενο που ακολουθεί πρωτοδημοσιευτηκε από τον συντάκτη της ΜΠΟΤΙΛΙΑΣ, στην εφημερίδα των εργαζομένων της ΕΚΟ, "Ο ΠΑΛΜΟΣ", με την υπογραφή Z. Babis, πριν έντεκα (11) χρόνια, τον Μάρτιο του 2002, με αφορμή την είσοδό μας στο νέο νόμισμα. Ουδείς μετά Χριστόν προφήτης, αλλά ο καθείς και τα όπλα του ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ ΜΠΗΚΑΜΕ ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΕΥΡΩ. Άραγε, είναι το καινούργιο νόμισμα θωράκιση της χώρας μας ή θα αποδειχθεί μύθος; Φοβόμαστε ότι η πραγματικότητα του σκληρού ΕΥΡΩ έχει πολλές ομοιότητες με  τη σκληρή πραγματικότητα του ΠΕΣΟΣ. Στην Αργεντινή ούτε μία μετοχή ανήκε σε Αργεντινό. Η σταθερή ισοτιμία 1 ΠΕΣΟΣ=1 ΔΟΛΑΡΙΟ προσέλκυσε τα ξένα κεφάλαια και τα πάντα ξεπουλήθηκαν. Όλος ο Δημόσιος Τομέας, η Παιδεία ακόμα και η Υγεία  ιδιωτικοποιήθηκαν πλήρως. Εμείς εδώ έχουμε μπει ήδη σ’ αυτό το «πανηγύρι». Να σημειώσουμε δε ότι η Ελλάδα συγκριτικά με την Αργεντινή έχει μεγαλύτερο χρέος. 100% του ΑΕΠ εμείς, 50% η Αργεντινή. Η εθνική αποταμίευση της Αργεντινής σαρώθηκε, όπως σαρώνεται πάντα από τις ισχυρότερες οικονομίες, αυτές δηλαδή που βασίζονται στην πολεμική τους βιομηχανία.

ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

Η ΑΓΟΝΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΗΣ ΓΗΣ ΚΙ Η ΓΟΝΙΜΗ ΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι. ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ  Με τα πλατιά ποτάμια της οργής ΣΕ όλα τα μήκη και τα πλάτη αυτού του άνυδρου πλανήτη οικοδομείται ο Γενναίος Νέος Κόσμος. ΠΡΕΠΕΙ το δίχως άλλο «να υψώσουμε πύργο ατίθασο απέναντί τους». Ένας τρόπος υπάρχει για να το κατορθώσουμε: Να σταθούμε με μεγαλύτερη υπευθυνότητα απέναντι στους εαυτούς μας, και να ορθώσουμε το ανάστημά μας προασπίζοντας και ενισχύοντας τους θεσμούς που προωθούν τη συλλογική δράση και –αν δεν το έχουμε ακόμα αντιληφθεί– είναι οι μόνοι που μπορούν να ανακόψουν την επέλαση των βαρβάρων και να ματαιώσουν τα σχέδιά τους. ΤΟ ΞΕΘΕΜΕΛΙΩΜΑ θεσμών και αξιών είναι η «φιλοσοφία» των ισχυρών του Κεφαλαίου. Να κατασκευάζουν υπηκόους χωρίς αντιστάσεις, συνεργούς στην κάθε Σταυροφορία τους, άλλοθι που θα καθαγιάζει το χρήμα και θα ευλογεί τα όπλα τους, που θα φέρνουν φρέσκο χρήμα, που θα φτιάχνει καινούργια όπλα… ΝΑ ΓΙΑΤΙ, χρόνια τώρα, οι πολιτικοί γελωτοποιοί των ισχυρών του κεφαλαίου απαξιώνουν τον συνδικαλισμό, κάνοντάς μας να νοιώθουμε αποστροφή στο άκουσμά του. Να γιατί –παράλληλα με τον ανταγωνισμό των Αγορών– βιώνουμε μια ανήθικη εποχή, η οποία έχει μετατρέψει το «πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος» του Πρωταγόρα σε «πάντων ανθρώπων μέτρον χρήμα», καθιστώντας μας άγουρα και αγοραία υποκείμενα, μεταλλάσσοντάς μας αργά μα σταθερά από πολίτες σε ανδράποδα και ιδιώτες, αλληλοσπαραγμένους και σπαράγματα σ’ ένα ομοίωμα ζωής. ΈΧΟΥΜΕ υποχρέωση να αντισταθούμε στις επιλογές που ναρκοθετούν το παρόν και υποθηκεύουν το μέλλον μας και τη ζωή των παιδιών μας. Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι… ΓΙΑ να μην είμαστε το μόνο επουσιώδες εν επαρκεία είδος στις άθλιες αγορές εργασίας, δίπλα στα τελάρα με τα μεταλλαγμένα. ΓΙΑ να μη μείνουμε αντικείμενο άνευ αξίας στις αγορές εργασίας του ασύδοτου καπιταλισμού. ΓΙΑ να μη γινόμαστε προεκλογικώς αντικείμενα πλειοδοσίας, και μετεκλογικώς υποκείμενα σκέτα. ΝΑΙ! Παλεύουμε με τέρατα και δαίμονες. Με μπαρακούντες και γύπες… Τότε; Που πάμε λοιπόν παιδιά της νύχτας; ΘΕΛΟΥΜΕ, άραγε, να συναντήσουμε έναν κόσμο, όπου θα ηττώνται οι Καραμανλήδες και θα νικάνε οι Παπανδρέου (και τούμπαλιν), όταν κι οι δυο μαζί θάβουν το μέλλον μας στις νεοφιλελεύθερες χωματερές; Ή ΘΕΛΟΥΜΕ έναν κόσμο στον οποίο θα βγαίνουν κερδισμένοι οι πολίτες, οι άνθρωποι, η ζωή μας κι ο κόσμος ο ίδιος; Αν ναι, τότε… Πάμε μαζί κι ας μας λιθοβολούν Κι ας μας φωνάζουν αεροβάτες Φίλε μου όσοι δεν ένιωσαν ποτέ με τι Σίδερο με τι πέτρες τι αίμα τι φωτιά Χτίζουμε ονειρευόμαστε και τραγουδάμε! ΠΑΜΕ με τα λόγια του Οδυσσέα Ελύτη. Κι ας είναι επίπονος ο αγώνας. Γιατί αξίζει να δοκιμάζεις. Πάλι και πάλι και ξανά… Επειδή αν εγκαταλείπεις κάθε φορά που δεν πετυχαίνεις το στόχο, τότε περίμενε να συμβεί το χειρότερο…    Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι.  Σημείωση: Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε τον Νοέμβριο του 2004, στο περιοδικό εδώ, της Ομοσπονδίας Διυλιστηρίων (ΠΟΕΠΔΧΒ), και αναδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ο ΠΑΛΜΟΣ (αρ. φ. 18, Δεκ. 2004, σελ. 2, εδώ), των εργαζομένων της Πανελλήνιας Ένωσης Εργαζομένων ΕΚΟ (ΠΕΠΕΚΟ).

Σκηνές από τον εφιάλτη της Δευτέρας

Αυτό που ζούμε σήμερα είναι μόνο οι σκηνές από το έργο της Δευτέρας, αφού το 2018 θα έρθει το 2011   Καμιά αναμονή. Να γίνουν κάστρα αγώνα οι τόποι δουλειάς, οι εργατογειτονιές, για να εμποδίσουμε την αντεργατική πολιτική, να μην περάσει το αντιασφαλιστικό τερατούργημα Τον οριστικό ενταφιασμό όσων ασφαλιστικών δικαιωμάτων έχουν απομείνει από τις αλλεπάλληλες επιθέσεις της τελευταίας 20ετίας, αποφάσισε χτες η κυβέρνηση, καταργώντας τον κοινωνικό χαρακτήρα της Ασφάλισης και τα κατώτερα όρια των συντάξεων. Μειώνουν την κρατική χρηματοδότηση. Η λεγόμενη «βασική» σύνταξη θα ανέρχεται μόλις στα 360 ευρώ. Ο υπολογισμός του συντάξιμου μισθού στο ανταποδοτικό τμήμα θα γίνεται σε ολόκληρο τον εργάσιμο βίο, με ταυτόχρονη μείωση του συντελεστή αναπλήρωσης για την 35ετία, που θα οδηγήσει σε μείωση από το 70% που ισχύει σήμερα στο 50%. Ετσι, θα χρειάζονται πάνω από 40 χρόνια δουλειάς για σύνταξη, ενώ η μείωσή της θα φτάσει στο 30% σε σχέση με σήμερα. Το χαράτσι (νέος ΛΑΦΚΑ) σε όλες τις συντάξεις πάνω από 1.400 ευρώ, από το 2010, τις μειώνει άμεσα και απόλυτα. Το πακέτο-εφιάλτης 15515251 Μέτρα - σοκ, όπως μειώσεις μισθών και στον ιδιωτικό τομέα, ισοπέδωση των εργασιακών σχέσεων και απολύσεις στο Δημόσιο, θα περιλαμβάνει το πακέτο- εφιάλτης που θα συζητήσουν από τη Δευτέρα στην Αθήνα οι εκπρόσωποι της Ε.Ε. και του ΔΝΤ με την ελληνική κυβέρνηση. Περισσότερη δουλειά, μικρότερες συντάξεις 20%-30% θα μειωθούν οι συντάξεις από το 2018 15505850 Η μείωση των συντάξεων μετά τον νέο τρόπο υπολογισμού τους (από το 2018 ή και νωρίτερα) είναι το μεγάλο αγκάθι στο νέο ασφαλιστικό τοπίο. Σίγουρα θα υπάρξει μείωση συντάξεων από 20% έως και 30%, ενώ για να λάβει ένας ασφαλισμένος αξιοπρεπή σύνταξη θα πρέπει να εργάζεται 37- 40 χρόνια. Μειώσεις μισθών ζητεί για τον ιδιωτικό τομέα ο Ολι Ρεν

ΙΚΑ

Ίδρυμα Κοινωνικά Ανασφαλών

Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Η ΜΟΙΡΑ ΤΗΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ –1η θέση με 14,6% ανεργία. (ΕΕ 8,7%) –Οι άνεργες γυναίκες κάτω των 24 ετών είναι 37%, σχεδόν διπλάσιες από τους άνεργους άνδρες (20%). –250.000 δουλεύουν στο σπίτι και σε δουλειές που δεν καταγράφονται (άτυπες μορφές εργασίας). ΚΑΙ Η ΜΟΙΡΑ ΤΗΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ –876.000.000 αναλφάβητοι. Τα 2/3 είναι γυναίκες. –20% πέφτουν θύματα ξυλοδαρμού στην οικογένεια. Χιλιάδες απ’ αυτές χάνουν τη ζωή τους. –600.000 το χρόνο πεθαίνουν κατά τη διάρκεια του τοκετού από έλλειψη σωστής φροντίδας. –Εκατομμύρια ανήλικα κορίτσια οδηγούνται σε αναγκαστικούς γάμους, και δεκάδες χιλιάδες πουλιούνται ως σεξουαλικές σκλάβες. –2.000.000 κορίτσια το χρόνο υποβάλλονται σε ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων. –Κάθε 6 λεπτά στις ΗΠΑ βιάζεται μια γυναίκα.

"In The Long Run, We Are All Dead"

Μια πρώτη, συντομευμένη, μορφή του κείμενο που ακολουθεί πρωτοδημοσιευτηκε στην εφημερίδα των εργαζομένων της Πανελλήνιας Ένωσης Προσωπικού ΕΚΟ (ΠΕΠΕΚΟ), "Ο ΠΑΛΜΟΣ" (Αρ.Φ. 1, Μάρτιος 2002), σε μια προηγούμενη (έντυπη) ζωή της Μποτίλιας Στον Άνεμο και του συντάκτη της, με την υπογραφή Z. Babis. Η τρίτη και οριστική μορφή του θα υπάρξει εκ των πραγμάτων μετά τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. * «Καπιταλισμός είναι η καταπληκτική δοξασία κατά την οποία οι πιο αχρείοι άνθρωποι θα κάνουν τα πιο ανήθικα πράγματα για το μέγιστο καλό του συνόλου των συνανθρώπων τους».  ΛΟΡΔΟΣ ΤΖΩΝ ΜΕΫΝΑΡΝΤ ΚΕΫΝΣ (1883-1946)  ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΕΝΩΘΕΙΤΕ Καρλ Μαρξ (1818-1883) - Φριντριχ Ενγκελς (1820-1895) «ΜΑΚΡΟΠΡΟΘΕΣΜΑ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΝΕΚΡΟΙ», έλεγε πριν από 70τόσα χρόνια ο λόρδος Κέυνς. Kαι υποστήριζε (αντίθετα από τους οικονομικούς φωστήρες της εποχής του) ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε από τις δυνάμεις της αγοράς να ανασύρουν τις καπιταλιστικές οικονομίες από την υφεση στην οποία οι ίδιες οδηγούσαν. Θεωρούσε, ακόμα, ότι οι άνεργοι μιας χώρας δεν πρέπει να περιμένουν υπομονετικά το θάνατό τους −η λαϊκή σοφία το λέει: ζήσε μαύρε μου να φας το Μάη τριφύλλι−, ώσπου να καπνίσει της αγοράς να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις εκείνες που θα τους επιτρέψουν να ξαναβρούν δουλειά. Πρότεινε λοιπόν την κρατική παρέμβαση με στόχο να αυξήσει την ενεργό ζήτηση, ώστε να ξαναπάρει μπρος η παραγωγική μηχανή. «Στον καπιταλισμό −έλεγε όχι ο επαναστάτης Μαρξ, αλλά ο αστός Κέυνς− δεν υπάρχει αυτόματος μηχανισμός ασφάλειας. Μόνο η κρατική παρέμβαση μπορεί να βοηθήσει την οικονομία σε περιόδους ύφεσης. Δηλαδή δημόσιες επενδύσεις, ρυθμίσεις και μέτρα κοινωνικής προστασίας, παρεμβάσεις υπέρ των αδυνάτων. Η πραγματική ανάπτυξη βασίζεται στα εγχώρια κεφάλαια, που προέρχονται από την εθνική αποταμίευση. Η οικονομία της αγοράς, από μόνη της, είναι αδύνατον να δημιουργήσει συνθήκες οικονομικής σταθερότητας, επειδή στην καρδιά του καπιταλισμού φωλιάζει η αβεβαιότητα και όχι η σιγουριά». Και συνέχιζε: «Τα σημαντικά σφάλματα της οικονομικής κοινωνίας στην οποία ζούμε είναι η αποτυχία της να εξασφαλίσει πλήρη απασχόληση και η αυθαίρετη και άνιση διανομή του πλούτου και των εισοδημάτων». Κατά τον Κέυνς, λοιπόν, το κράτος οφείλει να παρεμβαίνει προστατεύοντας την εργασία και μειώνοντας δραστικά τις εισοδηματικές ανισότητες. Η αγορά από μόνη της δεν μπορεί να αυτορυθμιστεί, η ανάκαμψη δεν πρόκειται να φανεί ποτέ. Άλλωστε από τότε πίστευε για το Μεγάλο Κραχ του 1929 ότι «Οι ρίζες του κατακλυσμού βρίσκονται στην ουτοπική προσπάθεια με την οποία ο οικονομικός φιλελευθερισμός θέλησε να δημιουργήσει ένα σύστημα αυτορυθμιζόμενης αγοράς». Βέβαια, αν η ΗΠΑ δεν έμπαιναν στον πόλεμο δεν θα είχαν βγει από την κρίση (μάλλον δεν θα είχε τελειώσει ακόμη) και ο λόρδος θα είχε τινάξει ταυ μυαλά του στον αέρα. Μετά ο λόρδος πήγε να γνωρίσει τον σύντροφο Μαρξ (με τον οποίον δεν είχε συναντηθεί ποτέ, αφού γεννήθηκε τη χρονιά που πέθανε εκείνος) σ’ έναν κόσμο όπου έχει λύσει για πάντα όλα τα προβλήματα του Κεφαλαίου, της Απασχόλησης, του Τόκου και του Χρήματος, και όπου όλοι κυκλοφορούν χωρίς τσέπες. Εκεί ίσως ψιλοκουβεντιάζουν ακόμα για την παγκοσμιοποίηση, όπως την περιέγραφε στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο του ο θείος Κάρολος: «Η ανάγκη για μια αγορά που εξαπλώνεται ολοένα προκειμένου να διοχετευτούν τα προϊόντα της, καταδιώκει την αστική τάξη σε όλη τη γήινη σφαίρα. Υποχρεώνεται να φωλιάζει παντού, να εγκαθίσταται παντού, να εγκαθιδρύει σχέσεις παντού». Κι ακόμα: «Η σύγχρονη αστική κοινωνία, που έχει ως διά μαγείας παρουσιάσει τέτοια γιγαντιαία μέσα παραγωγής και ανταλλαγής, μοιάζει με τον μαθητευόμενο μάγο που δεν είναι πια σε θέση να ελέγξει τις υποχθόνιες δυνάμεις που ο ίδιος επικαλέστηκε με τα τεχνάσματά του». Μιλώντας δε για τις περιοδικές εμπορικές κρίσεις, αναφέρει: «Και πώς ξεπερνά η αστική τάξη τις κρίσεις; Αφ’ ενός με την καταστροφή ενός αριθμού παραγωγικών δυνάμεων· αφ’ ετέρου, με την κατάκτηση νέων αγορών και την πληρέστερη εκμετάλλευση των παλαιών. Σαν να λέμε, προετοιμάζοντας κρίσεις ακόμα πιο εκτεταμένες και ολέθριες, και περιορίζοντας τα μέτρα για την αποτροπή τους». Κι ο λόρδος Τζων, όμως, είχε φοβηθεί αυτό το παγκοσμιοποιημένο καπιταλιστικό μοντέλο, αφού είχε αντιπροτείνει μια παγκόσμια οικονομική συνεργασία −επειδή ακριβώς απεχθανόταν τον παγκόσμιο και χωρίς έλεγχο οικονομικό ανταγωνισμό−, προσπαθώντας, όπως έλεγε, να συνδυάσει «την οικονομική αποτελεσματικότητα, την κοινωνική δικαιοσύνη και την πολιτική ελευθερία». Στο μεταξύ, οι θεωρίες του διδάσκονταν ήδη στα Πανεπιστήμια, δυο-τρεις γενιές οικονομολόγων μεγάλωσαν μ’ αυτές, χώρες και χώρες βγήκαν απ’ τη φτώχεια, στρατιές ανέργων την έβγαλαν καθαρή για κάμποσους Μάηδες. Το τριφύλλι έφτασε για καμιά πενηνταριά χρόνια. Και τότε ενσκήπτει στην αγορά η περίφημη Σχολή του Σικάγου (το 1950 έχει ήδη ξεθάψει τον Άνταμ Σμιθ) στην πόλη όπου οι οικονομικές μελέτες του Αλ Καπόνε μύριζαν ακόμα νοθευμένο ουίσκυ. Κι έτσι, ο Νεοφιλελευθερισμός, από περιθωριακό κάποτε κίνημα, έγινε η κυρίαρχη ιδεολογία της δεκαετίας του 70. Για την νέα «θρησκεία», ο Κέυνς είναι μάλλον ένας επικίνδυνος μαρξιστής! Αλλιώς γιατί παντρεύτηκε με την πρώτη μπαλαρίνα των Μπαλέτων Ντιαγκίλεφ;! «Αυτός ο τύπος θα μας διαλύσει την αγορά, έτσι όπως το πάει. Ε, δεν είναι και λίγος μισός αιώνας βασιλείας του! Οι πεθαμένοι με τους πεθαμένους... », είπε το 1973 με την κρίση του πετρελαίου ένας λαμπρός αστήρ, ο κ. Μίλτον Φρήντμαν, ο οποίος είχε μπει στο μεταξύ στα πανεπιστήμια ως διδάκτωρ και είχε γίνει το νέο κατεστημένο στους κύκλους της Wall Street. «Αυξάνουν –είπε− τα ελλείμματα, τρέχει ο πληθωρισμός, ξεχάστε πια τον Λόρδο, ότι έγινε έγινε, το κράτος δεν μπορεί να κάνει τον εμποράκο, οι βιομήχανοι δεν αντέχουν άλλο τον πατρικό εναγκαλισμό του, ήγουν πάμε γι’ άλλα». Και τσουπ, το 1976 τον χρήζουν και με Nobel. Και με αυτό το νόμπελ λήγει πλέον οριστικά η «Εποχή Κέυνς» (1945-1975). Αξίζει ίσως εδώ να ανοίξουμε μια παρένθεση και να πούμε ότι το Ίδρυμα Νόμπελ και οι κληρονόμοι του βρίσκονται στα μαχαίρια, αφού ο Νόμπελ δεν ανέφερε ποτέ στη διαθήκη του την επιθυμία του για τη θέσπιση βραβείου για την οικονομία, ούτε όμως και το απαγόρευσε όπως είχε κάνει με τα μαθηματικά. Σχετικά με αυτό οι κληρονόμοι του Νόμπελ υποστηρίζουν ότι δεν τη θεωρούσε καθαρή επιστήμη και άξια να βραβεύεται με μία υψηλού κύρους διάκριση. Την άποψη αυτή τη συμμερίζονται και άλλοι, κυρίως εκπρόσωποι κλάδων μη αμφισβητούμενης επιστημονικότητας (φυσική, χημεία). Κάποιοι μάλιστα φτάνουν στο σημείο να ζητήσουν την κατάργηση του βραβείου, ανάμεσα τους και ένας μακρινός εγγονός του Νόμπελ, ο Πίτερ Νόμπελ, δικηγόρος ασχολούμενος με θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Υποστηρίζεται επίσης ότι η βράβευση με το βραβείο αυτό μπορεί να εμπεριέχει πολιτικές σκοπιμότητες καθώς τα οικονομικά αποτελούν κοινωνική επιστήμη. Το ζήτημα πάντως δεν έχει ακόμη ξεκαθαριστεί. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση των Ρόμπερτ Μέρτον και Μάιρον Σόουλς, οι οποίοι πήραν νόμπελ το 1997 «για την ανάπτυξη μίας νέας μεθόδου προσδιορισμού της αξίας χρηματοοικονομικών παραγώγων». Την επόμενη χρονιά, το 1998, –ένα χρόνο πριν ξεσπάσουν τα μεγάλα σκάνδαλα με τις κομπίνες της Άρθουρ Άντερσεν και την κατάρρευση της Enron− οι νομπελίστες Μάιρον Σόουλς και ο Ρόμπερτ Μέρτον έχασαν τις οικονομίες τους όταν το Long-Term Capital Management, μια εταιρεία διαχείρισης κεφαλαίων (hedge fund) βασισμένη στις ιδέες τους περί ορθολογικής αγοράς, τινάχτηκε στον αέρα. Κλέινει η παρένθεση. Για να φτάσει μέχρι εδώ ο κύριος "αυτορύθμιση", και σύμβουλος του Πινοσέτ, το «σύστημα» του παρείχε τα πάντα: περιοδικό, ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές, ίδρυμα, έδρα στο πανεπιστήμιο, διαλέξεις... Τον ασπάζεται ο k. Ρήγκαν, τον ερωτεύεται η k. Θάτσερ, τον έχουν ήδη σπουδάσει στο Αμερικάνικο Kολλέγιο Αθηνών (της Αθήνας!) ο k. Manos και ο k. Giannos και o k. Alogoskoufis, και όλοι μαζί −σοσιαλίζοντες νεοφιλελεύθεροι και νεοφιλελευθεριάζοντες σοσιαλιστές− σαλπίζουν επίθεση. Θάνατος σε κάθε τι κρατικό. Ιδιωτικοποιήσεις και απελευθέρωση των αγορών, μεταφραζόμενα στα καθ’ ημάς με ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΛΠΕ, ΟΑ... Δώσε! 10, 11,... 20,... 120%. (Αυτό το τελευταίο ποσοστό δεν είναι φανταστικό, αφού παλιότερα ο σοσιαλφιλελεύθερος k. Nikos, ο Christodoulakis, «θα ιδιωτικοποιούμε επ’ άπειρον!» είχε πει, αλλά δεν το θυμάται και τώρα κατηγορεί τον k. Alogoskoufis για θατσερισμό). Η νέα «νέα εποχή» της Πολιτικής των Ελευθέρων Θυρών, του laissez faire- laissez passer −«μπάτε σκύλοι αλέστε» σε ελεύθερη απόδοση− έχει παραβιάσει τις πόρτες μας. Και σίγουρα αυτό το σύστημα μιας ανεξέλεγκτης αγοράς δεν έχει συμβάλει ούτε στο ελάχιστο στην άρση των ανισοτήτων και στη δίκαιη αναδιανομή πόρων. Το αντίθετο μάλιστα. Η οικονομία του λόρδου Τζων Μέυναρντ Κέυνς, στην οποία στηρίχτηκαν οι πολιτικές των σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων μετά τον πόλεμο, δηλαδή ιδιωτική πρωτοβουλία με ισχυρό κοινωνικό κράτος και αυξημένη συμμετοχή των συνδικάτων, αργά αλλά σταθερά ξεθεμελιώνεται. Ο αυτοματισμός των αγορών απορρυθμίζει την κοινωνία, κι ο αυτισμός των αγοραίων της εξουσίας, ρυθμίζει τις τύχες μας. Από την κραταιά αυτοκρατορία της k. Θάτσερ, ως την αυτοκρατορικά γαλαντόμα ενίσχυση των τραπεζών του k. Μπράουν, από την ισχυρή Ελλάδα του k. Simitis, μέχρι την επανίδρυση του ελληνικού κράτους, την οποία υποσχέθηκε ο k. Karamanlis, και από το βασίλειο των Μπερλουσκόνι, Σαρκοζί, Θαπατέρο, Μέρκελ και των άλλων μυθικών της Νέας Τάξης, η εργασία βρίσκεται υπό διωγμόν, οι στρατιές των ανέργων μεγαλώνουν, οι πολίτες λυγίζουν κάτω από την πίεση που ασκούν τα διάφορα «κέντρα» με τα «αποκρυφιστικά αρκτικόλεξα: ΕΕ, ΔΝΤ, G8, WTO, NAFTA, FTAA…» Και τώρα, τι μέλλει πια γενέσθαι; Θάβουμε τον κόσμο της εργασίας και μένει η οικονομία μόνη της για να αυτορυθμιστεί; Ή προλαβαίνουμε να ξεθάψουμε τον λόρδο και να τον ρωτήσουμε πώς έληξε η κουβεντούλα με τον προλετάριο εκεί στους Άυλους Τόπους; Κι εμείς, πώς θα πορευτούμε, αφού η παντοδύναμη «αόρατη χειρ» του Άνταμ Σμιθ δεν μπορεί να βάλει το... χέρι της στην αγορά και να μας σώσει; Ποιος θα μας τείνει χείρα βοηθείας με... τριφύλλι, αφού μεσοπρόθεσμα −μέχρι το Μάη, δηλαδή− θα είμαστε όλοι νεκροί; Μάλλον όμως, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε, πριν εξαϋλωθούμε, είναι να ξανασκεφτούμε ότι «Οι προλετάριοι δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα, εξόν τις αλυσίδες μας. Κι έχουμε έναν ολόκληρο κόσμο να κερδίσουμε».  Ακόμα κι αν έχουμε φροντίσει οι ίδιοι να αγοράσουμε αυτές τις αλυσίδες με τις πιστωτικές μας κάρτες. Τα αποσπάσματα είναι από τα βιβλία: Καρλ Μαρξ - Φριντριχ Ενγκελς: Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος. Μετάφραση, Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκης. (Εκδόσεις Ερατώ, 1997). ΤΖΩΝ ΜΕΫΝΑΡΝΤ ΚΕΫΝΣ: Η Γενική Θεωρία της Απασχόλησης, του Τόκου και του Χρήματος. Μετάφραση, Θανάσης Αθανασίου, Επιστημονική Επιμέλεια-Θεώρηση, Μιχάλης Ψαλιδόπουλος. (Εκδόσεις Παπαζήσης, 2001). Σημείωση 1: Από το 1969 μέχρι τον Πωλ Κρούγκμαν, φέτος (2008), έχουν βραβευθεί εξήντα δύο (62) οικονομολόγοι. Από αυτούς οι τριάντα εννιά (39) είναι Αμερικάνοι(!), με τα πρωτεία στη Σχολή του Σικάγου(!!) Σημείωση 2: Ο Κέυνς από τον Zachary Pullen, σκιτσογράφο του λογοτεχνικού ενθέτου «The New York Times Book Review» (Το ΒΗΜΑ, 17/02/2002). Ο Μαρξ, επίσης από Το ΒΗΜΑ, 19/11/2000, χωρίς αναφορά σε καλλιτέχνη.