Δειμοκρατική ΣΥμμορία(ριζ)ΑΝΕΛέητων: Η εργασιακή εκμετάλλευση σταθερός πυλώνας του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου

«Σταθερότητα» και «κανονικότητα» στα ερείπια των λαϊκών δικαιωμάτων

«Η ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων και στο πεδίο του χρέους είναι πλέον ορατή, γεγονός που θα ανοίξει το δρόμο για την ένταξη της χώρας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ. Με αυτόν τον τρόπο θα εμπεδωθεί οριστικά η σταθερότητα και η εμπιστοσύνη στην ελληνική οικονομία (...) Παράλληλα θα αναδειχθεί ακόμη περισσότερο ο ρόλος της χώρας ως πυλώνα σταθερότητας, ενώ ταυτόχρονα θα ενισχυθεί η γεωπολιτική της σημασία στην ευρύτερη περιοχή μας, η οποία βρίσκεται στο επίκεντρο επικίνδυνων πολεμικών συγκρούσεων και διακρατικών διενέξεων».

Το παραπάνω απόσπασμα από την απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, στη συνεδρίαση της περασμένης Κυριακής, είναι παραπάνω από ενδεικτικό για το πώς η κυβέρνηση προσπαθεί με το επιχείρημα της «σταθερότητας» να στρατεύσει το λαό πίσω από τους στόχους του εγχώριου κεφαλαίου.

Αξιοποιώντας το, πότε ως «φόβητρο» και πότε ως «δέλεαρ» για το λαό, και βεβαίως παρουσιάζοντάς το ως κενό ταξικού περιεχομένου.

Σαν δηλαδή η «σταθερότητα» που επιδιώκει το κεφάλαιο για να προωθήσει τους στόχους του, να μην έχει ως απαραίτητη προϋπόθεση την αντιλαϊκή επίθεση χωρίς τέλος στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, αλλά και την ακόμα βαθύτερη εμπλοκή στα επικίνδυνα ιμπεριαλιστικά σχέδια που «τρέχουν» στην περιοχή, μεγαλώνοντας ακόμα περισσότερο τους κινδύνους για τον ελληνικό και τους υπόλοιπους λαούς της περιοχής.

Σταθερότητα για το κεφάλαιο...

Το αφήγημα που εδώ και καιρό περιφέρει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, και με ακόμα μεγαλύτερη ένταση μετά την «καταρχήν» αντιλαϊκή συμφωνία στο Γιούρογκρουπ της Παρασκευής 7/4, δεν είναι και τόσο καινούργιο.

Στον πυρήνα του έχει το ιδεολόγημα με το οποίο κάθε αστική κυβέρνηση προσπαθεί να στρατεύσει την εργατική τάξη και συνολικά το λαό στους στόχους του κεφαλαίου:

• Ότι δηλαδή η «καλή πορεία» της καπιταλιστικής οικονομίας αποτελεί την προϋπόθεση ώστε να δουν «άσπρη μέρα» τα εργατικά και λαϊκά στρώματα.

Πρόκειται για ψέμα ολκής, όπως επιβεβαιώνει όχι μόνο η πείρα που έχουν συσσωρεύσει τα λαϊκά στρώματα - τόσο κατά την περίοδο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, όσο και κατά την περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης - αλλά και η ίδια η νέα αντιλαϊκή συμφωνία στο πλαίσιο της δεύτερης «αξιολόγησης».

Τι θα κερδίσουν οι εργαζόμενοι από τη συμφωνία που κατά τον ΣΥΡΙΖΑ «εμπεδώνει οριστικά τη σταθερότητα και την εμπιστοσύνη» στην εγχώρια καπιταλιστική οικονομία, ανοίγοντας ανάμεσα σε άλλα το δρόμο για ζεστό χρήμα στο εγχώριο κεφάλαιο;

• Νέο τσεκούρι στο αφορολόγητο, που πλέον θα «πιάνει» έως και εργαζόμενους των 400 ευρώ, και
• Νέο χτύπημα στις συντάξεις, «για αρχή» και σίγουρα για πολλά ακόμα χρόνια, πλάι σε όλα τα υπόλοιπα αντιλαϊκά μέτρα που προβλέπονται στο πλαίσιο των μνημονίων.

Όλα αυτά ώστε να διασφαλίζονται τα ματωμένα πλεονάσματα και η «σταθερή» αποπληρωμή των κρατικών χρεών, που δημιουργήθηκαν από τη στήριξη των επιχειρηματικών ομίλων.

• Εξάλλου, δεν είναι τυχαία τα «συχαρίκια» που παίρνει με κάθε ευκαιρία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ από ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και αξιωματούχους, όπως αυτά του Π. Μοσκοβισί τη βδομάδα που πέρασε, ότι κατά τη διάρκεια της θητείας της πέρασε πάνω από 200 «μνημονιακά» μέτρα, κάτι που, όπως είπε, λίγες κυβερνήσεις σε όλη την ΕΕ θα τολμούσαν.

Να τι εννοούν όταν μιλάνε για «εμπέδωση της σταθερότητας» και «ανάκτηση της εμπιστοσύνης», τόσο η κυβέρνηση, όσο και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, που πάνω στην ίδια στρατηγική που έχει ανάγκη το κεφάλαιο ζητάνε επιτάχυνση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, για να βγει από την «αβεβαιότητα» η καπιταλιστική οικονομία.

...σημαίνει «σταθερή» αντιλαϊκή πολιτική...

Είναι αυτά τα μέτρα,

• περαιτέρω μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης και έντασης της εκμετάλλευσης,
• μαζί με τις υπόλοιπες «διευκολύνσεις» (φορολογικές, διοικητικές, πρόσβασης σε ζεστό χρήμα, «ξεκαθαρίσματος» του τοπίου από λιμνάζοντα κεφάλαια κ.ο.κ.) αλλά
• και τις «βαθιές τομές» - προσαρμογές στο αστικό κράτος που προαναγγέλλει ο ΣΥΡΙΖΑ, που διαμορφώνουν το «ελκυστικό» και «σταθερό» περιβάλλον για τις κερδοφόρες επενδύσεις εγχώριων και ξένων επιχειρηματικών ομίλων.

Τα παραπάνω αποτελούν και το «εχέγγυο» ώστε να ανακτηθεί η «χαμένη εμπιστοσύνη» των καπιταλιστών, και η «ανταγωνιστικότητα» της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας.

• Για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, οι στόχοι αυτοί αποτελούν «εχέγγυο» για τη διαιώνιση της επίθεσης σε βάρος τους, με ή χωρίς μνημόνια, όπως δείχνει και η «επέκτασή» της τουλάχιστον για τρία χρόνια μετά την τυπική ολοκλήρωση του μνημονίου.

Χαρακτηριστικό ως προς αυτό είναι και το θέμα των περιβόητων «αντίμετρων» που η κυβέρνηση παρουσιάζει ως «πρώτη φορά θετικά μέτρα», πλάι σε εκείνα που «δεν θα ευχαριστήσουν τον ελληνικό λαό», και ως μια «απτή» υποτίθεται απόδειξη ότι τα λαϊκά δικαιώματα θα επανέλθουν «σταδιακά», όταν η καπιταλιστική οικονομία «σταθεροποιηθεί» και «ανακάμψει».

Ποια είναι η πραγματικότητα;

• Η ακριβώς αντίθετη, όπως επιβεβαιώνει και το γεγονός ότι τα μέτρα αυτά θα παίρνονται αν και όποτε θα πιάνονται - από τις «σάρκες» του λαού - τα πλεονάσματα και κατά βάση θα αφορούν και πάλι νέες ενισχύσεις στο κεφάλαιο, όπως π.χ. χαρακτηριστικά επισήμανε ο Γ. Σταθάκης στη Βουλή, παρουσιάζοντας ως «αντίμετρο» την επιδότηση του κεφαλαίου με 50% του «εργασιακού κόστους»!

Αλλά και το υπόλοιπο, κατά πολύ μικρότερο μέρος που η κυβέρνηση παρουσιάζει ως τις «βάσεις του κοινωνικού κράτους», δεν θα είναι τίποτα περισσότερο από μερικά ψίχουλα για την «ακραία» φτώχεια, που θα μεγαλώνει στο έδαφος της αντιλαϊκής πολιτικής, τα οποία ούτε κατά διάνοια δεν θα αναπληρώνουν τις απώλειες, πόσο μάλλον να ικανοποιούν τις σύγχρονες ανάγκες των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων.

Βέβαια και αυτό το ζήτημα, της ενίσχυσης των μηχανισμών διαχείρισης της «ακραίας» φτώχειας, συνδέεται από τη μεριά της κυβέρνησης με την ανάγκη διασφάλισης της «κοινωνικής συνοχής», την «κοινωνική ειρήνη» που έχει ανάγκη το κεφάλαιο.

Η κυβέρνηση «εμπεδώνει τη σταθερότητα» του κεφαλαίου όχι μόνο στα αντιλαϊκά τραπέζια με τους δανειστές, αλλά και στις «ΝΑΤΟικές» θάλασσες...

...«κανονικότητα» στην εκμετάλλευση...

Εκεί βέβαια που η κυβερνητική απάτη περί «σταθερότητας», από την οποία θα κερδίσουν τάχα οι εργαζόμενοι, αποκαλύπτεται σε όλο της το μεγαλείο, είναι στο ζήτημα των εργασιακών δικαιωμάτων, όπου η κυβέρνηση και ο ίδιος ο πρωθυπουργός πανηγυρίζουν με θράσος για την «επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων και της ευρωπαϊκής κανονικότητας».

Για ποια εργασιακή «κανονικότητα» μιλάνε;

• Για τον βασικό μισθό των 586 ευρώ που σταθερά τραβάει προς τα κάτω κλαδικές συμβάσεις, επιδόματα ανεργίας και συντάξεις;
• Για τον άθλιο διαχωρισμό στις συμβάσεις με βάση την ηλικία, τους δεκάδες χιλιάδες «πρακτικάριους», τους νέους που δουλεύουν με μισθούς - χαρτζιλίκι και γιορτάζουν τα 25α γενέθλιά τους με απόλυση, λόγω «μείωσης κόστους»;
• Για την «ευελιξία», τις ατομικές και επιχειρησιακές συμβάσεις που σπάνε κόκαλα;
• Για την εργασιακή κανονικότητα που πετάει στα σκουπίδια τα οικογενειακά επιδόματα, τα επιδόματα μητρότητας και όλα τα υπόλοιπα, για να ελαφρύνει το κεφάλαιο από τα «περιττά κόστη» των ασφαλιστικών εισφορών;

Κι όμως:

• Αυτή είναι η «κανονικότητα» που ζητάνε από την εργατική τάξη να αποδεχτεί.
• Αυτό και το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» το οποίο εφαρμόζεται ενιαία σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ και για το οποίο ζητάνε να ματώσει κι άλλο ο λαός.

Στο όνομα μάλιστα του ότι τα πράγματα «θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα» και παρουσιάζοντας ως «κατάκτηση» το ότι «σε αυτή τη φάση» φαίνεται ότι δεν απελευθερώνονται περαιτέρω οι ομαδικές απολύσεις.

• Όταν –μόνο πέρυσι– οι απολύσεις ξεπέρασαν τον αριθμό των εργαζομένων, 
• ενώ η κυβέρνηση αρνείται να μιλήσει για το νέο χτύπημα στα συνδικαλιστικά δικαιώματα που «ψήνεται», ως «προαπαιτούμενο» κι αυτό για τη θωράκιση της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Αλλά κι αυτό το ζήτημα των «συλλογικών διαπραγματεύσεων», το οποίο παρουσιάζει η κυβέρνηση ως κατάκτηση,  

• όχι μόνο θα είναι «κενό γράμμα», μιας που την τελική απόφαση για το ύψος των μισθών θα την έχουν η κυβέρνηση και τα διάφορα συμβούλια, που θα κρίνουν με βάση το αν διασφαλίζεται η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, 
• αλλά, όπως ομολογεί και η κυβέρνηση, στόχος είναι η επαναφορά και ενίσχυση των μηχανισμών «κοινωνικο-εταιρισμού», της διασφάλισης δηλαδή της ταξικής ειρήνης.

...«σταθερός πυλώνας» στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς

Προέκταση και «προβολή» των στόχων αυτών για σταθεροποίηση και αναβάθμιση της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας, αποτελεί και η όλο και βαθύτερη εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, που τροφοδοτούν σταθερά τις εστίες του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην περιοχή.

• Η κυβερνητική κάλυψη - με την υπογραφή της «Διακήρυξης της Μαδρίτης» την περασμένη Δευτέρα - της πρόσφατης επίθεσης των ΗΠΑ στη Συρία, από αμερικανικά πολεμικά πλοία που το περασμένο διάστημα είχαν «δέσει» στη Σούδα,
• και η προαναγγελία από τον υπουργό Αμυνας της επέκτασης της συμφωνίας για τη βάση της Σούδας για 5 επιπλέον χρόνια ως μια από τις πολλές «διευκολύνσεις» που η κυβέρνηση διαπραγματεύεται στα ταξίδια της στις ΗΠΑ,

ήρθαν τη βδομάδα αυτή να προστεθούν στην πρόσκληση του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, 

• στις συνεχείς πολεμικές συνεκπαιδεύσεις,
• τη διεκδίκηση ενεργότερων ρόλων στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ,
• την προσπάθεια για στήσιμο «αξόνων» με άλλα καπιταλιστικά κράτη της περιοχής για τη διεκδίκηση μεριδίων στη μοιρασιά της ενεργειακής και άλλης λείας.

Η κυβέρνηση δεν διστάζει μάλιστα να παρουσιάσει την εμπλοκή αυτή, όπως και συνολικά την προσπάθεια «γεωστρατηγικής αναβάθμισης» της εγχώριας αστικής τάξης, 

• πότε με το φόβητρο της «εγγύησης σταθερότητας και ασφάλειας» σε ένα «περιβάλλον αστάθειας», και
• πότε με το «καρότο» για τα «μεγάλα οφέλη» που θα δει ο ελληνικός λαός αν ευοδωθεί ο στόχος του κεφαλαίου για Ελλάδα - «ενεργειακό και διαμετακομιστικό κόμβο».

***

Απ' όπου κι αν το πιάσει κανείς, η σταθερότητα του κεφαλαίου περνάει πάνω από τα «ερείπια» των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, όπως και πάνω από τα ερείπια χωρών και πόλεων.

Οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα δεν έχουν κανένα «κοινό συμφέρον» με τους εκμεταλλευτές τους, τις κυβερνήσεις τους, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις.

Με την πάλη και τη συμμαχία τους μπορούν

• Να βάλουν εμπόδια στα αντιλαϊκά σχέδια,
• Να αξιοποιήσουν προς όφελός τους και να διευρύνουν τα ρήγματα και τις δυσκολίες που προκαλούν οι ενδοαστικοί και ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί,
• Να μεγαλώσουν τις «αβεβαιότητες» του κεφαλαίου, ανοίγοντας το δρόμο για την εργατική εξουσία και οικονομία.

Τη μόνη οικονομία που μπορεί να διασφαλίσει και να εγγυηθεί την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών.

Τ. Γ.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 15-16/4/2017