“Ταυτίζοντας τη σιωπή με την «αντικειμενικότητα”, την “ουδετερότητα”, την “ελεγχόμενη αντιπολίτευση” και τις “ίσες αποστάσεις”, οι οργανικοί -κατά Gramsci- λογοτέχνες και διανοητές απλώς ανοίγουν το δρόμο σε επικίνδυνες πολιτικές επιλογές, που τόσο ακριβά πλήρωσε ο κόσμος τον 20ό αιώνα." Γράφει ο Κώστας Γουλιάμος, Τακτικό Μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών
*
Βλέπε και εδώ:
*
Επιστολή παραίτησης του ΚΓ από τον Κύκλο Ποιητών
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗΣ: Πριν από λίγο έστειλα στον Κύκλος Ποιητών την παραίτησή μου με αφορμή τον αποκλεισμό του Παλαιστίνιου ποιητή Μοσάμπ Αμπού Τόχα και ΚΥΡΙΩΣ την ΜΗ ΕΚΔΟΣΗ Ψηφίσματος Καταδίκης για τη συνεχιζόμενη κατοχή και γενοκτονία των Παλαιστινίων από το Ισραήλ. Παραθέτω το κείμενο:Αγαπητά μέλη, Επειδή η χειρότερη στάση ειδικά σε καιρούς επικίνδυνους για έναν λογοτεχνικό και καλλιτεχνικό οργανισμό είναι η επιτήδεια ουδετερότητα, η αδράνεια, η μη ανάληψη ευθύνης και η απάθεια, μετά τα όσα τραγελαφικά συνέβησαν μ' επίκεντρο τον αποκλεισμό Παλαιστίνιου ποιητή από το “Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης Αθηνών του Κύκλου ποιητών”, και -ΚΥΡΙΩΣ- η μη έκδοση εδώ και μήνες ψηφίσματος καταγγελίας για τη συνεχιζόμενη κατοχή και γενοκτονία των Παλαιστινίων από το Ισραήλ, δεν μου αφήνουν κανένα περιθώριο παρά να υποβάλλω την παραίτησή μου από μέλος του “Κύκλου Ποιητών”.
Φιλικά Κώστας Γουλιάμος (fb, 15/6/2024)
*
Οργανική λογοτεχνία και διανόηση ή η “Εταιρεία Συγγραφέων” ως σανατόριο
του Κώστα Γουλιάμου (*)
Στο 18ο αιώνα ο Giambattista Vico συγκροτεί μια προσέγγιση κατανόησης της κοινωνικής πραγματικότητας, την οποία αντιλαμβάνεται ως παράγωγο μιας διαδικασίας με ρίζες προέλευσης.
Η προσέγγισή του παραμένει διαχρονική, ιδιαίτερα αυτή την περίοδο που εντείνονται κι εκτείνονται παθογενείς όσο και προβληματικές στάσεις και συμπεριφορές λογοτεχνών και διανοουμένων.
Με ορισμένες εξαιρέσεις, η εκκωφαντική τους σιωπή, η αποστασιοποίηση και απουσία τους από τα δρώμενα της κοινωνικής πραγματικότητας έχει ρίζες προέλευσης στο κεφαλαιοκρατικό σύστημα, που στο πρώτο τουλάχιστον τέταρτο του 21ου αιώνα επιτείνει πιο συστημικά και συστηματικά τη συντηρητικοποίηση της δημόσιας ζωής, (ανα)παράγοντας μηχανισμούς σύγχρονου αυταρχισμού και διαμόρφωσης αλλοτριωμένης συνείδησης αλλά και μια ιδιότυπη παραχάραξη της ιστορίας.