Γιάννης Ρίτσος
Πρωτομαγιά 1909, Μονεμβασιά - 11 Νοεμβρίου 1990, Αθήνα
Σχέδιο (4ο από 4 του Ρίτσου), Μπάμπης Ζαφειράτος, 29.IV.2016 (Μολύβι, 29 χ 21 εκ.)
ΓιΑννης ΡΙτσος
4 ΠΟΙΗΜΑΤΑ
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ζωή, – ένα τραύμα στην ανυπαρξία.
27.VII.68
ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΟ
Πού με πας από ’δω; Πού βγάζει αυτός ο δρόμος; Πες μου.
Δε βλέπω τίποτα. Δεν είναι δρόμος. Πέτρες μονάχα.
Μαύρα δοκάρια. Φανοστάτης. Να ’χα τουλάχιστον
εκείνο το κλουβί, – όχι αυτό των πουλιών, τ’ άλλο
με τα μεγάλα σύρματα, με τα γυμνά αγαλμάτια. Τότε
που ρίχναν τους νεκρούς απ’ την ταράτσα, εγώ δε μίλησα,
μάζευα εκείνα τ’ αγαλμάτια – τα λυπήθηκα. Τώρα, το ξέρω:
το τελευταίο που πεθαίνει είναι το σώμα. Μίλα μου, λοιπόν.
Πού με πας από ’δω; Δε βλέπω τίποτα. Τι καλά που δε βλέπω.
Το πιο μεγάλο εμπόδιο για να σκεφτώ ως το τέλος, είναι η δόξα.
19.V.68
Γιάννης Ρίτσος
Πρωτομαγιά 1909, Μονεμβασιά - 11 Νοεμβρίου 1990, Αθήνα
Σχέδιο (2ο από 4 του Ρίτσου), Μπάμπης Ζαφειράτος, 10.V.2015 (Μελάνι, 29 χ 21 εκ.)
ΝΥΧΤΑ
Ψηλός ευκάλυπτος μ’ ένα φαρδύ φεγγάρι.
Ένα άστρο τρέμει στο νερό.
Ουρανός άσπρος, ασημένιος.
Πέτρες γδαρμένες ως επάνω.
Ακούστηκε πλάι στα ρηχά
δεύτερο, τρίτο πήδημα ψαριού.
Εκστατική, μεγάλη ορφάνια – ελευθερία.
21.Χ.68
Από τη συλλογή Πέτρες, που γράφτηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης πολιτικών κρατουμένων στο Παρθένι της Λέρου από τις 15 Μαΐου ως τις 21 Οκτωβρίου του 1968 (ΣτΡ).
Γιάννης Ρίτσος
Πρωτομαγιά 1909, Μονεμβασιά - 11 Νοεμβρίου 1990, Αθήνα
Σχέδιο (3ο από 4 του Ρίτσου), Μπάμπης Ζαφειράτος, 10.XI.2015 (Μελάνι, 29 χ 21 εκ.)
ΥΠΟΘΗΚΗ
Είπε: Πιστεύω στην ποίηση, στον έρωτα, στο θάνατο,
γι’ αυτό ακριβώς πιστεύω στην αθανασία. Γράφω ένα στίχο,
γράφω τον κόσμο· υπάρχω· υπάρχει ο κόσμος.
Από την άκρη του μικρού δαχτύλου μου ρέει ένα ποτάμι.
Ο ουρανός είναι εφτά φορές γαλάζιος. Τούτη η καθαρότητα
είναι και πάλι η πρώτη αλήθεια, η τελευταία μου θέληση.
31.IIΙ.69
Γιάννης Ρίτσος
Πρωτομαγιά 1909, Μονεμβασιά - 11 Νοεμβρίου 1990, Αθήνα
Σχέδιο (1ο από 4 του Ρίτσου), Μπάμπης Ζαφειράτος, 29.IV.2015 (Μαρκαδόρος, 29 χ 21 εκ.)
Ο ΤΕΧΝΙΤΗΣ
Παίρνει πηλό, φτιάχνει το πρόσωπο, το σώμα
ωραίο, γυμνό, γαλήνιο, – με πρότυπο ποιο;
αυτούς στο καφενείο; ή στο ναό; ή στη διαδήλωση;–
κι ο μελαμψός εκείνος κωπηλάτης;
Ο ήλιος
μπαίνει απ’ την πόρτα λαμπρός, υπογραμμίζει
κοιλότητες και προεξοχές, δίνει ίσκιους
του σώματος πάνω στο σώμα.
Κι ο τεχνίτης
φυσάει στο πήλινο στόμα την ανάσα του,–
μια γεύση χώματος του απομένει στα χείλη·
ύστερα παίρνει το καπέλο του, βγαίνει στο δρόμο
μ’ ένα ένοχο χαμόγελο μυστικής ευτυχίας
σα να υποδύεται τον κωφάλαλο, ενώ είναι τόντι.
Από τη συλλογή Κιγκλίδωμα, που γράφτηκε στο Καρλόβασι από τις 7 Νοεμβρίου του 1968 ως τις 3 Ιουνίου του 1969 (ΣτΡ).
__________________________
Γιάννης Ρίτσος. Πέτρες - Επαναλήψεις - Κιγκλίδωμα,
Αθήνα, Κέδρος, 1972 (σελ. 39, 55, 135, 147, 153)
