Μεγάλη Εβδομάδα από 13/4 - 19/4/2017 με σύγχρονες ταινίες αλλά και επιλεγμένα αριστουργήματα της 7ης τέχνης
ΑΛΚΥΟΝΙΣ new star art cinema
ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ 42-46, ΠΛΑΤΕΙΑ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ (ΜΕΤΡΟ Βικτώρια)
Τηλ.210 8220008: 210 8220023
Εισ.:€7.00, Παιδ.-φοιτ./ άνω των 65 & Εκπαιδευτικοί/Ατέλεια/Στρατιωτικο €5.00, για ανέργους €3.00, οικογενειακό πακέτο τριών ατόμων €10.00
Κάθε ΔΕΥΤΕΡΑ τα δύο άτομα € 7,00, κάθε ΤΡΙΤΗ-ΤΕΤΑΡΤΗ €5.00
Parking διαθέσιμο κάτω από τον κινηματογράφο
*
Από 13/4 έως 19/4/2017
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ εκτός ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ & ΣΑΒΒΑΤΟΥ 23.00
2. «ΜΙΑ ΠΟΛΗ ΔΙΠΛΑ ΣΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ» του ΚΕΝΕΘ ΛΟΝΕΡΓΚΑΝ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ 20.45
3. «H ΡΟΖΑ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ» του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
ΣΑΒΒΑΤΟ – ΚΥΡΙΑΚΗ – ΔΕΥΤΕΡΑ 15.00
4. «ΕΓΩ, Ο ΝΤΑΝΙΕΛ ΜΠΛΕΙΚ» του ΚΕΝ ΛΟΟΥΤΣ
ΤΡΙΤΗ-ΤΕΤΑΡΤΗ 18.45
5. «ΕΞΟΔΟΣ 1826» του ΒΑΣΙΛΗ ΤΣΙΚΑΡΑ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ 17.00
6. «Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΙΚΤΑΤΩΡ» του ΤΣΑΡΛΙ ΤΣΑΠΛΙΝ
Από ΠΕΜΠΤΗ έως ΔΕΥΤΕΡΑ 18.45
* * *
ΣΠΑΡΤΗΣ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ 33 ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΜΕΡΙΚΗΣ
Τηλ 210-8640054
Εισ.: € 7.00, Παιδ.-φοιτ./ άνω των 65 & Εκπαιδευτικοί/Ατέλεια/Στρατιωτικο €5.00, Άνεργοι €3.00, Οικογενειακό πακέτο τριών ατόμων €10.00.
Κάθε ΔΕΥΤΕΡΑ τα δύο άτομα € 7,00, κάθε ΤΡΙΤΗ-ΤΕΤΑΡΤΗ €5.00.
Parking διαθέσιμο κάτω από τον κινηματογράφο
*
Από 13/4 έως 19/4/2017
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ εκτός ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ & ΣΑΒΒΑΤΟΥ 19.30 – 21.00
2. Tο σπάνιο αριστούργημα του Howard Hawks «THE BIG SLEEP - Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΥΠΝΟΣ» με το μυθικό ζευγάρι Χάμφρεϋ Μπόγκαρτ – Λωρήν Μπακώλ. Βασισμένο στο ομώνυμο θρυλικό έργο του μεγάλου Ρέυμοντ Τσάντλερ. Tο απόλυτο φιλμ νουάρ σε σενάριο: Ουίλιαμ Φώκνερ (Βραβείο Νομπέλ Λογοτεχνίας). Μουσική: Μαξ Στάινερ (3 βραβεία Όσκαρ).
ΚΥΡΙΑΚΗ έως ΤΕΤΑΡΤΗ 22.30
3. «ΕΡΝΣΤ ΤΕΛΜΑΝ, Ο ΓΙΟΣ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΤΟΥ» του βραβευμένου σκηνοθέτη KURT MAETZIG
ΚΥΡΙΑΚΗ & ΤΡΙΤΗ 17.00
4. «ΕΡΝΣΤ ΤΕΛΜΑΝ, Ο ΗΓΕΤΗΣ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΤΟΥ» Μια ταινία αφιερωμένη στον μεγάλο Γερμανό Κομμουνιστή και ηγέτη στην πάλη κατά του φασισμού ΕΡΝΣΤ ΤΕΛΜΑΝ. «Βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού», «Βραβείο ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ», Karlovy Vary International Film Festival 1956.
ΔΕΥΤΕΡΑ & ΤΕΤΑΡΤΗ 17.00
***
«T2 Trainspotting» του Ντάνι Μπόιλ
Για τη συνέχεια του Trainspotting, του εμβληματικού φιλμ από τα 90’s με τους αυτοκαταστροφικούς ήρωες, το φοβερό σάουντρακ και εκείνο το μήνυμα κατά των ναρκωτικών που συνυπολόγιζε τη ματαιότητα και την απόγνωση της μοντέρνας ζωής, οι θεατές χρειάστηκε να περιμένουν 20 χρόνια και κάτι!
Η νέα ταινία ακολουθεί τις ζωές των κεντρικών χαρακτήρων στο σήμερα και μεταφέρει την ιστορία τους ως μεσήλικες.
*
«ΜΙΑ ΠΟΛΗ ΔΙΠΛΑ ΣΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ» του ΚΕΝΕΘ ΛΟΝΕΡΓΚΑΝ
Στα 89α βραβεία Όσκαρ κέρδισε σε 2 κατηγορίες: Α' Ανδρικού ρόλου (Κέισι Άφλεκ) και πρωτότυπου σεναρίου, ενώ έλαβε υποψηφιότητα σε άλλες 4: καλύτερης ταινίας, καλύτερου σκηνοθέτη, Β' Ανδρικού ρόλου (Λούκας Χέτζις), Β' Γυναικείου ρόλου (Μισέλ Ουίλιαμς).
Στις Χρυσές Σφαίρες του 2017 κέρδισε το βραβείο Α' Ανδρικού ρόλου σε δραματική ταινία (Κέισι Άφλεκ).
Επίσης, έλαβε υποψηφιότητα και σε άλλες 4 κατηγορίες: καλύτερης δραματικής ταινίας, σκηνοθέτη, Β' Γυναικείου ρόλου (Μισέλ Ουίλιαμς) και πρωτότυπου σεναρίου.
Στα BAFTA του 2017 έλαβε 6 υποψηφιότητες: καλύτερης ταινίας, σκηνοθέτη, Α' Ανδρικού ρόλου (Κέισι Άφλεκ), Β' Γυναικείου ρόλου (Μισέλ Ουίλιαμς), πρωτότυπου σεναρίου και μοντάζ. Κέρδισε στις κατηγορίες Α' Ανδρικού ρόλου και πρωτότυπου σεναρίου.
Facebook της ταινίας «Μια πόλη δίπλα στη θάλασσα»
*
«ΕΓΩ, Ο ΝΤΑΝΙΕΛ ΜΠΛΕΙΚ» του ΚΕΝ ΛΟΟΥΤΣ
I, Daniel Blake
Ο Λόουτς θα κινηματογραφήσει αυτή του τη διαδρομή, ενός περήφανου άντρα έτοιμου να ξαναρχίσει τη ζωή του στα γρανάζια ενός συστήματος που μοιάζει να μην έχει άλλο σκοπό από το να τσακίσει την περηφάνια και να μεταμορφώσει ένα ανθρώπινο πρόβλημα σε στατιστικές και αριθμούς, με χιούμορ αλλά και οργή, κάνοντάς σε κοινωνό της απόγνωσής του.
«ΕΓΩ, Ο ΝΤΑΝΙΕΛ ΜΠΛΕΙΚ» του ΚΕΝ ΛΟΟΥΤΣ
Γράφει ο Γιώργος Κρασσακόπουλος
Βραβευμένο με Χρυσό Φοίνικα το ανθρωποκεντρικό, πολιτικό δράμα του Κεν Λόουτς δεν στερείται δύναμης, αλλά γλιστρά γρήγορα στο μελόδραμα και τον διδακτισμό.
Ο Ντάνιελ Μπλέικ είναι ένας 59χρονος ξυλουργός ο οποίος έπειτα από ένα σοβαρό καρδιακό επεισόδιο θα πρέπει να σταματήσει να δουλεύει μέχρις ότου η καρδιά του γίνει ξανά πιο δυνατή. Η γιατρός του τον κρίνει ακατάλληλο για εργασία, όμως οι κοινωνικές υπηρεσίες του Νιούκαστλ όπου ζει θεωρούν ότι δεν δικαιούται το ανάλογο επίδομα, μα το επίδομα κάποιου που θα έπρεπε να ψάχνει για δουλειά.
Και κάπως έτσι ξεκινά η καφκική του σχεδόν οδύσσεια, που τον φέρνει αντιμέτωπο με υπαλλήλους που δεν μπορούν να δουν πέρα από τα κουτάκια που οφείλουν να συμπληρώσουν στις φόρμες τους, με ατέλειωτες ώρες αναμονής στο τηλέφωνο ακούγοντας ενοχλητική μουσική, με τον κόσμο του διαδικτύου και των υπολογιστών, ο οποίος έχει αντικαταστήσει το χαρτί και το μολύβι, στο οποίο ο Ντάνιελ έχει συνηθίσει.
Ομως στην πορεία, και ειδικά όταν ο Μπλέικ θα γνωρίσει μια νεαρή ανύπαντρη μητέρα με δύο παιδιά που βρίσκεται κι αυτή σε μια ίδια, αν όχι χειρότερη θέση, το σενάριο του Λόουτς και του Πολ Λάβερτι θα γίνει σταδιακά όλο και και πιο κοινότοπο και μελοδραματικό, όλο και περισσότερο προφανές, καταγγελτικό, υπονομεύοντας τη δύναμή του.
Ο Λόουτς ξέρει να χτίζει εξαιρετικούς χαρακτήρες και να ανακαλύπτει ηθοποιούς που τους ενσαρκώνουν εκπληκτικά, όπως εδώ τον Ντέιβ Τζονς, έναν stand up κωμικό που δίνει μια θαυμάσια ερμηνεία, αλλά αυτή τη φορά ο πρωταγωνιστής του, όπως κι όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί, μοιάζουν μάλλον με φερέφωνα ενός απόλυτα σημαντικού μηνύματος το οποίο, όμως, όταν επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, και με τόσο ηχηρό τρόπο, καπελώνει σχεδόν οτιδήποτε άλλο.
Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία, Βέλγιο, 2016
Παραγωγή: Ρεμπέκα Ο' Μπράιεν, Σκηνοθεσία: Κεν Λόουτς, Σενάριο: Πολ Λάβερτι, Φωτογραφία: Ρόμπι Ράιαν, Μοντάζ: Τζόναθαν Μόρις, Μουσική: Τζορτζ Φέντον, Πρωταγωνιστούν: Ντέιβ Τζονς, Μπριάνα Σαν, Χέιλι Σκουάιρς, Ντίλαν Φίλιπ Μακίρναν, Νάταλι Αν Τζέιμσον, Κόλιν Κουμπς
Διάρκεια: 100 λεπτά
*
Συνοπτική κριτική
*
«H ΡΟΖΑ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ» του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
Δραματική 2016 | Έγχρ. | Διάρκεια: 95'
Eλληνική ταινία, σκηνοθεσία Γιώργος Κορδέλλας με τους: Τάσο Νούσια, Ευγενία Δημητροπούλου, Λήδα Πρωτοψάλτη, Γιούλικα Σκαφίδα
Στην Αθήνα του 1987 ο Δημήτρης ετοιμάζει μια έκθεση πάνω στην καθημερινή ζωή των Ελλήνων της Σμύρνης και, ψάχνοντας, ανακαλύπτει σε ένα τούρκικο παλιατζίδικο ένα ματωμένο νυφικό. Αναζητώντας την ιστορία του, καταλήγει στη Ρόζα, μια γηραιά κυρία που ζει με την εγγονή της και δεν θέλει να μοιραστεί με κανέναν το παρελθόν της.
Λογοτεχνικό μπεστ σέλερ, έρωτες με φόντο τραγικά ιστορικά γεγονότα, επώδυνα μυστικά κι ένα δραματουργικά αδύναμο, τηλεοπτικής αισθητικής δράμα για το «μεγάλο κοινό». Παρόλα αυτά, η παραγωγή είναι φροντισμένη για τα μετρημένα ελληνικά δεδομένα, ο τηλεοπτικά έμπειρος Γιώργος Κορδέλλας κάνει την αφήγηση να τρέχει και το μυθιστορηματικό στόρι έχει τις δυνατές του στιγμές. Όπως το συγκινητικό φινάλε, το οποίο θα κάνει πολλούς καλοπροαίρετους λάτρεις των εξωτικών σινε-ρομάντζων παλαιάς κοπής να δακρύσουν.
«ΕΞΟΔΟΣ 1826» του ΒΑΣΙΛΗ ΤΣΙΚΑΡΑ
Ο καπετάνιος Μίχος Φλώρος επιστρέφει στη Σαμαρίνα για να πάρει κι άλλους άντρες και να τους οδηγήσει στο Μεσολόγγι συμπληρώνοντας το ήδη υπάρχον σώμα, στη ντάπια του στρατηγού Μακρή. Έτσι, με τη βοήθεια του προσωπικού του φίλου Ηλία Μανάκα κι άλλους 25 άντρες ξεκινούν ένα μακρύ ταξίδι προκειμένου να συναντήσουν στο Μεσολόγγι, τον Ζήση Χατζημάτη και τους υπόλοιπους συμπατριώτες τους. Στις 31 Μαρτίου του 1826 ξεκινά η δύσκολη πορεία τους, μέσα από τα βουνά. Την ίδια ώρα, οι γυναίκες στο χωριό προσπαθούν να μάθουν από την Ελένη Φλώρου, την πραγματική αιτία της ξαφνικής φυγής των αντρών τους. Ο Ιμπραήμ πασάς και ο Τούρκος Φρούραρχος της Άρτας Νιχάτ Σερβάν ετοιμάζουν την τελική επίθεση στο Μεσολόγγι.
Ιστορική – Ελλάδα 2017- Διάρκεια 96΄
*
«Ο μεγάλος δικτάτωρ» του ΤΣΑΡΛΙ ΤΣΑΠΛΙΝ
Παίζουν: Τσάρλι Τσάπλιν, Πολέτ Γκοντάρ, Τζακ Όκι, Μπίλι Γκίλμπερτ.
Google Photo της ταινίας «Ο μεγάλος δικτάτωρ»
*
«Ο Μεγάλος Δικτάτωρ»
Η πρώτη, καθ' ολοκληρία, ομιλούσα ταινία που σκηνοθέτησε ο Τσάρλι Τσάπλιν το 1940, μία από τις πρώτες αντιναζιστικές/αντιφασιστικές κινηματογραφικές παραγωγές που βγήκαν από το Χόλιγουντ. Κυκλοφόρησε ενάμιση περίπου χρόνο, πριν τον βομβαρδισμό του Περλ Χάρμπορ και την είσοδο της Αμερικής στον πόλεμο.
Η κριτική, δεν καλωσόρισε την ταινία όταν πρωτοβγήκε. Κάποιοι εκτίμησαν την πολιτική της θέση ως, πέραν το δέον σοβαρή, ενώ κάποιοι άλλοι ως μη αρκούντως σοβαρή! Παρά ταύτα «Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΙΚΤΑΤΩΡ» υπήρξε τεράστια εμπορική επιτυχία, κύρια, οφειλόμενη στη συνεχώς αυξανόμενη δημοτικότητα του δημιουργού της, ως κινηματογραφικού «σταρ».
Ο Τσάρλι Τσάπλιν, με εμφυτευμένη ανέκαθεν στο έργο του κοινωνική και πολιτική συνείδηση, πραγματοποίησε κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, σειρά πολιτικών ομιλιών στις οποίες, ανοιχτά, στήριζε τη Σοβιετική Ενωση. Το γεγονός αυτό, τον κατέστησε υποψήφιο - στις θέσεις της εμπροσθοφυλακής μάλιστα - στη μεταπολεμική, μακαρθική, «μαύρη λίστα» των ανθρώπων της Τέχνης και της διανόησης που «συνέβαλαν στην προβολή του κομμουνισμού μέσα από τον κινηματογράφο».
Κεφάλαιο τεράστιο που αναδύθηκε μετά το πέρας του «θερμού» και την έναρξη του «ψυχρού πολέμου», τον οποίο η Αμερική εγκαινίασε επίσημα τον Ιούλιο του 1947, όταν ο Στάλιν αρνήθηκε να αποδεχθεί τη «βοήθεια» της Δύσης μέσα από το σχέδιο Μάρσαλ...
Ο ναζισμός εν προκειμένω είναι φαινόμενο άρρηκτα συνδεδεμένο με την εξέλιξη του ιμπεριαλισμού και την πορεία του προς τον πόλεμο και φέρει μέσα του τις δύο ομάδες αντιθέσεων, εκείνες ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, αλλά και τις αντιθέσεις κεφαλαίου - εργασίας. Αυτή η διαπίστωση καθιστά και σήμερα το θέμα επίκαιρο, η οποία κατ' επέκταση, επικαιροποιεί και την κλασική ταινία του Τσάπλιν, την οποία το κοινό πρέπει να δει και να ξαναδεί. Γιατί και η συγκεκριμένη ταινία λειτούργησε σωρευτικά στη διαμόρφωση ενός πολιτικά έντιμου πορτρέτου του δημιουργού, ιδιότητα, που την εποχή του μακαρθισμού και της «μαύρης λίστας» συνεπάγεται κομμουνιστική προδοσία.
Αυτή η θέση συνιστά μια κύρια διάσταση και εξηγεί το ενδιαφέρον της μεγαλοαστικής τάξης των ΗΠΑ από την έναρξη της σταδιοδρομίας του ναζισμού, αλλά και την ηρεμία, με την οποία αντιμετωπίζει την άνοδό του, μια που διέβλεπε σε αυτόν τον εξολοθρευτή του επαναστατικού κινήματος. Χαρακτηριστικά, στις 30.1.1933, εφημερίδα του Αμερικανού μεγιστάνα του τύπου Ουίλιαμ Ράντολφ Χιρστ, αναφέρεται στη δημιουργία της πρώτης ναζιστικής κυβέρνησης με τα εξής λόγια: «Οι κόκκινοι εξαφανίστηκαν ταχυδακτυλουργικά από τους δρόμους μέσα σε 24 ώρες».
Μετά το κραχ του '29, στη Γερμανία συρρέουν πλήθος αμερικανικών επενδυτικών κεφαλαίων που θεωρούν την οικονομική πολιτική της ναζιστικής κυβέρνησης «ατμομηχανή οικονομικής ανάκαμψης». Ακόμα, η μη ενιαία πολιτική των μονοπωλίων στιγματίζει ολόκληρη την προπολεμική περίοδο, με προσπάθειες εγκαθίδρυσης δικτατοριών φασιστικού τύπου...
Λέγεται ότι ο Τσάπλιν άρχισε να συνειδητοποιεί ότι θα μπορούσε να κάνει χρήση της ιδιότητας της ομοιότητας για να «επιτεθεί» στη ναζιστική πολιτική του Χίτλερ, όταν ο στενός του φίλος, σκηνοθέτης και παραγωγός Αλεξάντερ Κόρντα, παρατήρησε ότι η κινηματογραφική περσόνα του Σαρλό, ο «αλήτης», θύμιζε πολύ τον Χίτλερ, ιδιαίτερα στο μουστάκι...
Στην πατρίδα Τομανία, όμως, όλα έχουν αλλάξει καθώς ο δικτάτορας Χίνκελ - ολόιδιος ο Εβραίος κουρέας - βάζει πλώρη να κατακτήσει στρατιωτικά όλο τον κόσμο, έχοντας ήδη ξεκινήσει αντισημιτικά πογκρόμ. Η εκπληκτική ομοιότητα του κουρέα με τον δικτάτορα θα γίνει η αιτία τρομερών παρεξηγήσεων.
Η γενναία και αμφιλεγόμενη αυτή ταινία του Τσάπλιν που έχει a priori γραμμένο σενάριο είναι η πρώτη του εξ ολοκλήρου ομιλούσα και πραγματοποιείται 10 ολόκληρα χρόνια μετά την εισαγωγή του ήχου στον κινηματογράφο.
Ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι απαγόρευσαν την προβολή της. Στην Ισπανία, η ταινία πρωτοπροβλήθηκε μόνο μετά το θάνατο του Φράνκο το 1975! Παρά το μποϊκοτάζ, το φιλμ προβλήθηκε σε γερμανικό ακροατήριο, κάπου στα κατεχόμενα Βαλκάνια μία και μοναδική φορά.
*
ΤΣΑΡΛΙ ΤΣΑΠΛΙΝ
«Ο Μεγάλος Δικτάτωρ»
Της Τζίας Γιοβάνη
Η πρώτη, καθ' ολοκληρία, ομιλούσα ταινία που σκηνοθέτησε ο Τσάρλι Τσάπλιν το 1940, μία από τις πρώτες αντιναζιστικές/αντιφασιστικές κινηματογραφικές παραγωγές που βγήκαν από το Χόλιγουντ. Κυκλοφόρησε ενάμιση περίπου χρόνο, πριν τον βομβαρδισμό του Περλ Χάρμπορ και την είσοδο της Αμερικής στον πόλεμο.
Η κριτική, δεν καλωσόρισε την ταινία όταν πρωτοβγήκε. Κάποιοι εκτίμησαν την πολιτική της θέση ως, πέραν το δέον σοβαρή, ενώ κάποιοι άλλοι ως μη αρκούντως σοβαρή! Παρά ταύτα «Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΙΚΤΑΤΩΡ» υπήρξε τεράστια εμπορική επιτυχία, κύρια, οφειλόμενη στη συνεχώς αυξανόμενη δημοτικότητα του δημιουργού της, ως κινηματογραφικού «σταρ».
Κεφάλαιο τεράστιο που αναδύθηκε μετά το πέρας του «θερμού» και την έναρξη του «ψυχρού πολέμου», τον οποίο η Αμερική εγκαινίασε επίσημα τον Ιούλιο του 1947, όταν ο Στάλιν αρνήθηκε να αποδεχθεί τη «βοήθεια» της Δύσης μέσα από το σχέδιο Μάρσαλ...
Η άνοδος του φασισμού και του ναζισμού δεν σηματοδοτεί κάποιο φαινόμενο τοπικής παρέκκλισης ή μια ψυχωτικού τύπου, μαζική «συναισθηματική υπερχείλιση» - όπως αναφέρεται στο βιβλίο του Θ. Παπαρήγα, Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, ουσιαστικό βοήθημα στην κατανόηση της ιστορικής στροφής και της επικράτησης του εθνικοσοσιαλισμού στη Γερμανία στις αρχές της δεκαετίας του '30 και στο υφιστάμενο κείμενο.
Το 1952, στο απόγειο του «ψυχρού πολέμου» ο Τσάπλιν πέφτει σε δυσμένεια λόγω αριστερών φρονημάτων. Την απόφαση αυτή πληροφορείται, ενώ ταξιδεύει προς το Λονδίνο και αποφασίζει να μην επιστρέψει ξανά στην Αμερική και να εγκατασταθεί οριστικά σε ευρωπαϊκό έδαφος, στην πόλη Βεβέ της Ελβετίας. Ο «ψυχρός πόλεμος» έρχεται σαν επακόλουθο της παλαιάς θέσης που λέει «η ΕΣΣΔ πρέπει να σβήσει από προσώπου Γης», θέση με την οποία, ήδη από τη δεκαετία του '20, είναι σύμφωνοι τόσο οι Αμερικανοί μεγαλοβιομήχανοι όσο και οι Γερμανοί ομόλογοί τους.
Ο ίδιος ο Χίτλερ επιβεβαιώνει τις προθέσεις με το παραπάνω, μέσα από ένα χειμαρρώδες αντισοβιετικό παραλήρημά του, ήδη το 1935, στο ετήσιο Συνέδριο του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος. Η άλλη, εξίσου σημαντική, διάσταση που επεξηγεί τη συμπάθεια των υπερατλαντικών μονοπωλιακών κύκλων της εποχής προς το ναζισμό ήταν φύσης οικονομικής.
Μέσα στο συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο και συμφραζόμενα ξεκινούν το 1937 τα γυρίσματα αυτής της slapstick κωμωδίας, όταν ακόμα δεν έχει αποκαλυφθεί ούτε το ένα χιλιοστό του εγκληματικά κτηνώδους προσώπου του ναζισμού. Ο ίδιος ο Τσάρλι Τσάπλιν, μετά το 1940, δήλωσε ότι αν τότε γνώριζε ή μπορούσε να διανοηθεί την πραγματική διάσταση της ναζιστικής θηριωδίας, δεν θα τολμούσε ποτέ, να διακωμωδήσει τη δολοφονική της παράνοια.
Σύμφωνα με ντοκουμέντα από τη διαδικασία παραγωγής της ταινίας, ο Τσάπλιν αισθανόταν όλο και πιο άβολα σατιρίζοντας τον Χίτλερ, όσο περισσότερο άκουγε και μάθαινε τι γινόταν στην Ευρώπη! Λέγεται ότι η εισβολή στη Γαλλία τον έσπρωξε να αλλάξει την ταινία και να συμπεριλάβει σ' αυτήν την περίφημη ομιλία του τέλους.
Ο Τσάπλιν στην κινηματογραφική του μυθοπλασία ερμηνεύει διπλό ρόλο. Τον Αντενόιντ Χίνκελ, τον δεσποτικό ηγεμόνα της Τομανίας - σάτιρα του Χίτλερ μέσα από τη ρητορική και τον μανιερισμό του - και έναν ντροπαλό Εβραίο κουρέα με αμνησία, που επιστρέφει στην πατρίδα του από τα χαρακώματα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, μετά από είκοσι χρόνων παραμονή σε νοσοκομείο βετεράνων.
Η σεκάνς που ο Τσάπλιν χορεύει μπαλέτο με την υδρόγειο συνιστά από τις σημαντικότερες σκηνές της ιστορίας του κινηματογράφου, ενώ η καταληκτική ομιλία μνημονεύεται για το ανθρωπιστικό της μήνυμα.
Βέβαια, ανατρέχοντας στην καριέρα του Τσάπλιν διαπιστώνουμε ότι ο καλλιτέχνης ανέκαθεν πρότασσε κοινωνική και πολιτική συνείδηση. Αυτό είναι εμφανές στα «ΦΩΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ» π.χ. ή στους «ΜΟΝΤΕΡΝΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ» ακόμα όμως περισσότερο στην ίδια την υπόσταση του «tramp», του «αλήτη» Σαρλό τύπος, με τον οποίο ο Εβραίος κουρέας έχει πολλά κοινά σημεία.
Ο ήχος, ιδιαίτερα η ομιλία, οι μονόλογοι αλλά και μορφές εκτενέστερων διαλόγων μπορεί να επιδεικνύουν στο κοινό «νεόκτητες» ικανότητες του πρωταγωνιστή, ταυτόχρονα όμως μειώνουν ελαφρώς τη γοητεία της βωβής κωμωδίας του Τσάπλιν.
Το «βωβό» των προγενέστερων ταινιών έκανε τον «αλήτη» παιδιάστικο και κατά τι ναΐφ, καθιστώντας τον ιδιαίτερα αγαπητό όταν θύμωνε, εξαγριωνόταν, εκπλησσόταν ή χαιρόταν...
Στις 15 Οκτωβρίου 1940 έγινε η πρεμιέρα της ταινίας, της ισχυρής - λόγω της παιδικότητάς της - σάτιρας Ευρωπαίων δικτατόρων της εποχής που ήταν πολλοί, πάρα πολλοί.
Μέλη αντιστασιακής οργάνωσης, αντικατέστησαν την κόπια μιας κωμωδίας που πρόβαλε στρατιωτικό σινεμά με μια κόπια της ταινίας «Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΙΚΤΑΤΩΡ» που εισήγαγαν από την Ελλάδα κι έτσι μια ομάδα Γερμανών στρατιωτών είχε την ευκαιρία να δει την ταινία...
Παίζουν: Τσάρλι Τσάπλιν, Πολέτ Γκοντάρ, Τζακ Οκι, Μπίλι Γκίλμπερτ, Ρέτζιναλντ Γκάρντινερ, κ.ά. Παραγωγή: ΗΠΑ (1940)
*
«ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΜΕΡΙΚΗΣ» του ΓΙΑΝΝΗ ΣΑΚΑΡΙΔΗ
«Refuse to Sink» το σύνθημα της ταινίας. Ένα νεο-νουάρ πορτρέτο μιας Αθήνας που αντιδρά ακόμη στην πολυπολιτισμικότητα την πολυεθνική πλέον, πρώην αριστοκρατική Πλατεία Αμερικής.
Βραβείο της Fipresci, Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής Νεότητας και Ειδική μνεία για τον Βασίλη Κουκαλάνι, στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
Με φόντο την πολύβουη Πλατεία Αμερικής, τέσσερις διαφορετικοί άνθρωποι συναντιούνται και οι ζωές τους θα αλλάξουν καθοριστικά.
Ο Μπίλι (Γιάννης Στάνκογλου) και ο Νάκος (Μάκης Παπαδημητρίου) είναι φίλοι από παιδιά, όμως έχουν εξελιχθεί σε δύο διαμετρικά αντίθετους χαρακτήρες. Ο Νάκος, ζει ακόμα με τους γονείς του, μισεί τους ξένους που έχουν κατακλύσει το μόνο πράγμα που του δίνει ταυτότητα, τη γειτονιά του. Εκεί, ο Μπίλι, ένας rock n’ roll σαραντάρης με το δικό του μπαρ και το παράνομο tattoo studio στο πατάρι, παρατηρεί τις αλλαγές στο τοπίο μέχρι που μια αναπάντεχη ερωτική ιστορία βομβαρδίζει τον μικρόκοσμο του.
Η Τερέζα (Ξένια Ντάνα), μια μπλεγμένη στα δίχτυα της μαφίας Αφρικανή τραγουδίστρια, θέλει να καλύψει ένα παλιό tattoo και η χημεία μεταξύ τους είναι ακαριαία. Παράλληλα, ο Τάρεκ (Βασίλης Κουκαλάνι), ένας απελπισμένος πρόσφυγας από τη Συρία με τη 10χρονη κόρη του, απευθύνεται όπου μπορεί για να φύγει από τη χώρα. Όσο ο Νάκος καταστρώνει σχέδιο εξολόθρευσης μεταναστών, η τύχη υφαίνει τη δική της πλοκή και φέρνει τις μοίρες των ανθρώπων κοντά, όσο μακριά κι αν γεννήθηκαν.
Πρωταγωνιστούν: Γιάννης Στάνκογλου, Μάκης Παπαδημητρίου, Βασίλης Κουκαλάνι, Ξένια Ντάνια, Θέμις Μπαζάκα, Ερρίκος Λίτσης.
Λίγα λόγια για την ταινία
Στην «Amerika Square» σε μια ακόμη πιο κοινή πολυκατοικία, από αυτές τις μεγάλες της αθηναϊκές που κάποτε θεωρούνταν προνόμιο το γεγονός πως έβλεπαν στην Πλατεία, δεν κρύβονται πλέον μυστικά, αλλά ο ανθρώπινος χάρτης της Αθήνας του σήμερα, έτσι όπως στην αρχή της ταινίας τον σημαδεύει ένας από τους πρωταγωνιστές της σαν να επρόκειτο σαν ένα (άνισο) ντέρμπι ανάμεσα στους Έλληνες και τους ξένους.
Οι ήρωες της «Amerika Square» είναι τρεις και ζουν και οι τρεις στην ίδια πολυκατοικία. Και για όσο διαρκεί μια ταινία θα ζήσουν ο καθένας τη δική του ταινία, με αρχή μέση τέλος και κεντρικό άξονα τη φυγή. Φυγή εκτός των ελληνικών συνόρων, εκτός της κρίσης, εκτός από αυτή τη μεγάλη σύμβαση του να μένεις ίδιος ενώ όλα γύρω σου αλλάζουν με ρυθμούς πολυβόλου.
Το εύρημα του Γιάννη Σακαρίδη είναι ότι σκηνοθετεί τις ιστορίες τους σαν μια περιπέτεια. Μια μεγάλη «αμερικάνικη» περιπέτεια, με το νατουραλισμό του φωτισμού του Γιαν Φόγκελ και την ταχύτητα μιας κάμερας που κόβει και ράβει πάνω στην κορύφωση της κάθε διαδρομής. Εκεί όπου ο διάχυτος ερωτισμός της ιστορίας του Μπίλλη μπερδεύεται με τη σάτιρα της οικογενειακής κατάστασης του Νάκου και την απόγνωση της αντεστραμμένης Οδύσσειας του Ταρέκ, ο Σακαρίδης κάνει την «Πλατεία Αμερικής» - αυτήν την ίδια που για καιρό έγινε το πέρασμα στο όνειρο ολόκληρων πληθυσμών - λίγο τζαζ, νυχτερινή, νουάρ, με τα αρώματα των ξένων να αναδύονται από παντού και τους ήχους από τις ανθρώπινες ανάσες να ενώνονται στην χαρτογράφηση της νέας πληθυσμιακής τάξης της Αθήνας.
Για κάποιο λόγο που αντιλαμβάνεσαι πως έχει να κάνει με τον ακτιβισμό ο Σακαρίδης φορτώνει τις ιστορίες του με ένα voice over που μοιάζει αχρείαστο και καταχρηστικό. Μπορεί αυτά που λέγονται να δίνουν τη σωστή διάσταση στο οικοδόμημα του και να βρίσκονται στην ακόμη πιο σωστή πλευρά της νέας τάξης πραγμάτων, αυτό όμως δεν ανακόπτει μια διάχυτη αίσθηση ότι το νόημα έχει γίνει κατανοητό από πολύ νωρίτερα, σχεδόν πριν η ταινία ξεκινήσει.
Η υπόθεση του «Amerika Square», της δεύτερης μεγάλου μήκους μετά το Wild Duck, ταινίας του Γιάννη Σακαρίδη - ένα νεο-νουάρ πορτρέτο μιας Αθήνας που αντιδρά ακόμη στην πολυπολιτισμικότητα την ίδια ώρα που μοιάζει να παραδέχεται πως βρίσκεται - εκτός των άλλων - σε μια πρωτοφανή κρίση ταυτότητας.
«Refuse to Sink» μας λέει ο Γιάννης Σακαρίδης που έρχεται να ταράξει τα νερά μιας πόλης και μιας χώρας που αρνούνται να παραδεχτούν ότι δεν είναι πια πολιτισμικά ομοιογενείς.
Με φόντο την πολυεθνική πλέον, πρώην αριστοκρατική Πλατεία Αμερικής, οι ζωές τεσσάρων διαφορετικών ανθρώπων διασταυρώνονται με καταλυτικά αποτελέσματα.
Το «Amerika Square» (με αρχικό τίτλο «Πλατεία Αμερικής») που συμμετείχε στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (όπου κέρδισε το Βραβείο της Fipresci και το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής Νεότητας αλλά και ειδική μνεία για τον Βασίλη Κουκαλάνι, Ελληνο- Ιρανό σκηνοθέτη.
*
«THE BIG SLEEP - Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΥΠΝΟΣ» του Howard Hawks
Με τους: Humphrey Bogart, Laureen Bacall, Martha Vickers, John Ridgely, Peggy Knudsen, Elisha Cook Jr.
Ο «Μεγάλος Ύπνος», το εμβληματικό μυθιστόρημα του Ρέυμοντ Τσάντλερ, σηματοδοτεί την πρώτη εμφάνιση του ιδιωτικού ντετέκτιβ Φίλιπ Μάρλοου, σίγουρα του πιο αντιπροσωπευτικού ήρωα της hard boiled λογοτεχνίας, όπως αυτή σχηματοποιήθηκε από τον Ντάσιελ Χάμετ και τον Ρέυμοντ Τσάντλερ.
Ο Μάρλοου, προσλαμβάνεται από τον στρατηγό Στέρνγουντ για να διαλευκάνει την υπόθεση εκβιασμού της άτακτης κόρης του Κάρμεν (Μάρθα Βίκερς), ενός επιπόλαιου υπερσεξουαλικού νυμφιδίου. Στην αναζήτηση της αλήθεια, ο Μάρλοου θα γνωρίσει την διαφθορά και την παρακμή της τάξης των αργόσχολων πλούσιων του Λ.Α., θα προσπαθήσει να ξεδιαλύνει έναν κυκεώνα δολοφονιών, δωροδοκιών, εξαφανίσεων, θα γνωρίσει την Βίβιαν Στέρνγουντ (Λωρήν Μπακώλ), μεγάλη αδελφή της Κάρμεν, μαζί θα φτάσουν στην πιο σκοτεινή άκρη του μυστηρίου, αλλά θα ζήσουν κι έναν σκληρό όσο και παθιασμένο έρωτα.
«Πετρέλαιο και νερό είναι ίδιο με τον άνεμο για σένα. Τώρα κοιμάσαι τον μεγάλο ύπνο χωρίς να νοιάζεσαι για όλη τούτη τη βρωμιά».
Google Photo της ταινίας «THE BIG SLEEP - Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΥΠΝΟΣ»
*
«ΕΡΝΣΤ ΤΕΛΜΑΝ, Ο ΓΙΟΣ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΤΟΥ» & «ΕΡΝΣΤ ΤΕΛΜΑΝ, Ο ΗΓΕΤΗΣ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΤΟΥ»
Του βραβευμένου σκηνοθέτη KURT MAETZIG
Του βραβευμένου σκηνοθέτη KURT MAETZIG
«Η ιστορία της ζωής μας είναι σκληρή, γι’ αυτό απαιτεί ολοκληρωμένο ανθρώπινο χαρακτήρα...
Το να είσαι στρατιώτης της επανάστασης σημαίνει: να δείχνεις σ’ όλες τις καταστάσεις απεριόριστη αφοσίωση στην πίστη της υπόθεσής μας, μια αφοσίωση που δοκιμάζεται στη ζωή και στο θάνατο, σημαίνει να κρατάς απόλυτα το λόγο σου, πεποίθηση, αγωνιστικό θάρρος και αγωνιστική δύναμη».
Οι δυο μέρες της ένοπλης πάλης, οι δυο μέρες της Σοβιετικής εξουσίας στα προλεταριακά προάστια του Αμβούργου είναι μια από τις πιο ένδοξες σελίδες μέσα στην ιστορία του επαναστατικού αγώνα της εργατικής τάξης όχι μονάχα της Γερμανίας, μα ολόκληρου του κόσμου.
TRAILER ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΕΡΝΣΤ ΤΕΛΜΑΝ
Φωτογραφικό υλικό «ΕΡΝΣΤ ΤΕΛΜΑΝ, Ο ΓΙΟΣ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΤΟΥ»
*
Περισσότερα για Τέλμαν από Μποτίλια:
Αλκυονίς: Ερνστ Τέλμαν. Γιος και ηγέτης της τάξης του − Διήμερο αφιέρωμα
Περισσότερα για Τέλμαν από Μποτίλια:
Αλκυονίς: Ερνστ Τέλμαν. Γιος και ηγέτης της τάξης του − Διήμερο αφιέρωμα
*
Για οτιδήποτε χρειαστείτε μπορείτε να επικοινωνήσετε με τη Αλκυονίδα – New Star
Για οτιδήποτε χρειαστείτε μπορείτε να επικοινωνήσετε με τη Αλκυονίδα – New Star
*
Από Μποτίλια επίσης
Λευκή ρετροσπεκτίβα σε φόντο κόκκινο
Με αφορμή την επαναλειτουργία της Αλκυονίδας και του Studio
Μικρό οδοιπορικό μνήμης μέσα από σινεμά και γεγονότα που σημάδεψαν τα χρόνια μας
*
Παρουσιάσεις ταινιών από τον Μπ. Ζ.
Μποτίλιες στο Σκοπευτήριο, στην ΟΓΕ και στην Αλκυονίδα
Από Μποτίλια επίσης
Λευκή ρετροσπεκτίβα σε φόντο κόκκινο
Με αφορμή την επαναλειτουργία της Αλκυονίδας και του Studio
Μικρό οδοιπορικό μνήμης μέσα από σινεμά και γεγονότα που σημάδεψαν τα χρόνια μας
*
Παρουσιάσεις ταινιών από τον Μπ. Ζ.
Μποτίλιες στο Σκοπευτήριο, στην ΟΓΕ και στην Αλκυονίδα
***
Το ΣΙΝΕΜΑ της Μποτίλιας
και
Μποτίλια Στον Άνεμο: Πρόσωπα διά χειρός
Το ΣΙΝΕΜΑ της Μποτίλιας
και
Μποτίλια Στον Άνεμο: Πρόσωπα διά χειρός
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.