Κώστας Γουλιάμος
Προκατειλημμένη άγνοια
Έχω κατ’ επανάληψη αναφερθεί σε προηγούμενα σχόλια για συγγραφείς που αποδίδουν εννοιολογήσεις και όρους σε λάθος στοχαστές ή/και αγνοούν ολόκληρες σχολές σκέψης. (βλ. και εδώ).
Πριν από λίγες μέρες ολοκλήρωσα το πόνημα του Jean-François Lyotard με τίτλο «Το Απάνθρωπο ‒ Κουβέντες για τον χρόνο» (2019, ελληνική έκδοση).
Ο Γάλλος διανοητής αναγνωρίζεται διεθνώς για το πολυσχιδές έργο που άφησε στα φιλοσοφικά και κοινωνιολογικά πεδία του 20ου αιώνα.
Στο συγκεκριμένο βιβλίο που αναφέρομαι, ο Lyotard στο κεφάλαιο «Το υψηλό και η αβανγκάρντ» —μιλώντας για τον Μπουαλώ και τη μετάφρασή του «Περί Ύψους» του Λογγίνου—, διατείνεται (με βάση τον Λογγίνο) πως «...μετά τον Αριστοτέλη, τον Κικέρωνα, τον Κοϊντιλιανό, η διδακτική της ρητορικής είναι μέρος της παράδοσης» (σελίδα 151).
