Δεκέμβρης 1944 (17)

Ο Φιντέλ θα ζει παντοτινά. Ο Φιντέλ είναι αθάνατος

Έφοδος στις Μονκάδες τ’ Ουρανού!: Fidel vivirá para siempre! Fidel es inmortal! - Ο Φιντέλ θα ζει παντοτινά! Ο Φιντέλ είναι αθάνατος!
Φιδέλ: Ένα σύγγραμμα περί ηθικής και δυο μεγάλα αρχίδια στην υπηρεσία της ανθρωπότητας (Ντανιέλ Τσαβαρία)
* Φιντέλ: Αυτός που τους σκλάβους ανύψωσε στην κορφή της μυρτιάς και της δάφνης
* Πάμπλο Νερούδα: Φιντέλ, Φιντέλ, οι λαοί σ’ ευγνωμονούνε * Νικολάς Γκιγιέν: Φιντέλ, καλημέρα! (3 ποιήματα)
* Ντανιέλ Τσαβαρία: Η Μεγάλη Κουβανική Επανάσταση και τα Ουτοπικά Αρχίδια του Φιδέλ * Ντανιέλ Τσαβαρία: Ο ενεργειακός βαμπιρισμός του Φιδέλ * Ραούλ Τόρες: Καλπάζοντας με τον Φιντέλ − Τραγούδι μεταφρασμένο - Video * Χουάν Χέλμαν: Φιντέλ, το άλογο (video)


Κάρλος Πουέμπλα - Τρία τραγούδια μεταφρασμένα που συνάδουν με τη μελωδία:
* Και τους πρόφτασε ο Φιντέλ (Y en eso llego Fidel) − 4 Video − Aπαγγελία Νερούδα * Δεν έχεις πεθάνει Καμίλο (Canto A Camilo) * Ως τη νίκη Κομαντάντε (Hasta siempre Comandante)
* Τα φρούρια του ιμπεριαλισμού δεν είναι απόρθητα: Μικρή ιστορική αναδρομή στη νικηφόρα Κουβανική Επανάσταση και μέχρι τις μέρες μας ‒ Με αφορμή τα 88α γενέθλια του Φιντέλ ‒ Εκλογικό σύστημα & Εκλογές - Ασφάλεια - Εκπαίδευση - Υγεία (88 ΦΩΤΟ) * Φιντέλ
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Κάτουλος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Κάτουλος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 29 Αυγούστου 2021

Γιώργος Κοτζιούλας: Τρία ποιήματα δικά του και ένα του Κάτουλου

Γιώργος Κοτζιούλας,
23 Απριλίου 1909, Πλατανούσα Ηπείρου – 29 Αυγούστου 1956, Αθήνα
Σχέδιο, Μπάμπης Ζαφειράτος, 10.
V.2015 (Μελάνι, 29χ21 εκ.)

 

*

Βλέπε και:
Γιώργος Κοτζιούλας: Δύο ανέκδοτα ποιήματα από το αρχείο του ποιητή ‒ Επίμετρο: Αλέκος Ξένος, Μανόλης Αναγνωστάκης, Σπύρος Σαμοΐλης

 

*

 

Γιώργος Κοτζιούλας

 

 

ΜΕΤΑΜΕΛΕΙΑ

 

Τώρα ποιά πρόφαση μπορεί για λίγο ν’ απαλύνει

τον πόνο τον ασώπαστο που σα λυγμός με πνίγει;

Μου μίλησε ένα απόγεμα γεμάτη καλοσύνη

κι ενώ είχε ’ρθεί να μου δοθεί, την άφησα να φύγει.

 

Σαν έτοιμο γιά προσφορά το χέρι μού απλωνόταν

και παιγνιδίζοντας τρελά το βλέμμα μ’ επρασκάλει

μα ήτανε τόσο ξαφνικό το μήνυμα που ερχόταν

κι εγώ δεν πίστευα για ’με τέτοια χαρά μεγάλη.

 

Τώρα μού μένει την ωραία ν’ αναπολώ φωνή της

που μου ερεθίζει πιο πολύ την πειραγμένη θλίψη,

κι όσες στιγμές γλυκύτατες επέρασα μαζί της

ξανάρχονται στη μνήμη μου για να ενωθούν σε τύψη.

 

Έφυγε πριν να της ειπώ το φλογερό έρωτά μου

και μ’ άφησε άλαλο, σε μια φριχτήν αμηχανία.

Α, στον ανόητο φόβο μου που εκρύβονταν βαθειά μου

μπορούσε πιο βαρύτερη να πέσει τιμωρία;

 

(Περιοδικό «Μπουκέτο», 1930)