Προτομή του ποιητή Αχιλλέα Παράσχου, Αθήνα - Κήπος Ζαππείου. Γλύπτης, Γεώργιος Δημητριάδης
*
Κώστας Γουλιάμος
Η θεατρικότητα της λογοτεχνικής-καλλιτεχνικής ζωής
Στους “ποιητές και διανοητές αρχείου” μπορεί κανείς να εντάξει, αρχής γενομένης από τον Αχιλλέα Παράσχο, ολόκληρες στρατιές ποιητών, συγγραφέων και καλλιτεχνών.
Χωρίς στοχαστική φαντασία, ενεργή οντολογική θεμελίωση κι αισθητική ενσωμάτωση του κοινωνικού, χωρίς αυτοσυνείδηση και χωρίς την αποϊεροποίηση κοινότοπης γλώσσας και κάθε ιδεαλιστικού μυθεύματος, στρέφονται προς τον πολιτισμικό καιροσκοπισμό, μετέχοντας σε αγοραίες πρακτικές εφήμερης δόξας.
Μάλιστα πολλές φορές η στάση και η δράση τους παραπέμπει στον Αχιλλέα Παράσχο, ο οποίος μολονότι μέλος της «Χρυσής Νεολαίας» (διανοούμενων που ενεργά ζητούσαν την απομάκρυνση του Όθωνα από την Ελλάδα) και μάλιστα με ποινή φυλάκισης στο Μεντρεσέ της Πλάκας (εξού και το ποίημα του Εις τον πλάτανον του Μεντρεσέ), εντούτοις η στροφή του υπέρ του βασιλικού θεσμού, όπως βέβαια και η σχέση του με θύλακες της εξουσίας, έγιναν αντικείμενο παρωδίας και διακωμώδησης.
