Ο Μπελογιάννης και η αποκάλυψη των τεράτων

*
Από Μποτίλια και:
Νίκος Μπελογιάννης: Παρέμβαση Αλέκας Παπαρήγα και Σάκη Βαρδαλή στο αντικομμουνιστικό παραλλήρημα, χρυσαύγουλων, τζαβάρων και τασούλων (3 VIDEO)

* 

Τα εγκαίνια και τα αποκαλυπτήρια

Τα εγκαίνια του Μουσείου «Νίκος Μπελογιάννης» στην Αμαλιάδα στάθηκαν η αφορμή για διάφορους να αποκαλυφθούν σαν έτοιμοι από καιρό να ξεράσουν ό,τι πιο σάπιο αντιπροσωπεύουν.

Από τον βαθύ αντικομμουνισμό έως τις βαθυστόχαστες, δήθεν, αναλύσεις που εκφράστηκαν τις προηγούμενες μέρες, ένα ξεχώριζε ως κοινό στοιχείο τους: η απέχθεια για όσα πραγματικά συμβολίζει ο Νίκος Μπελογιάννης και η θυσία του.

Η αστική τάξη, μέσα από τις διάφορες πολιτικές της εκφράσεις και τις δημοσιογραφικές πένες της, έκανε καθαρό πως γι' αυτήν παραμένει ζωντανός ο εφιάλτης που έζησε τη δεκαετία του '40 από τη δράση του εργατικού επαναστατικού κινήματος, του οποίου ψυχή ήταν και παραμένει το ΚΚΕ.

Σε μια διαδικασία «κόψε εσύ να ράβω εγώ», ο ΣΥΡΙΖΑ άρπαξε την ευκαιρία που του έδινε η αντικομμουνιστική υστερία και επιχείρησε να ντύσει την αντεργατική πολιτική του με «αντιδεξιά» φορεσιά, μπας και ξεχαστούν για λίγο τα δεινά που έχει σωρεύσει η πολιτική του σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων κι ενώ ετοιμάζεται να βάλει την υπογραφή του σε νέα μέτρα σε βάρος του λαού.

Συνεχίζοντας μια παράδοση καπηλείας που ο ίδιος δημιούργησε, προσπάθησε να χωρέσει την τιμή στον Μπελογιάννη, δίπλα στην αταλάντευτη προσήλωση στη συμμετοχή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και στη διευκόλυνση των ΝΑΤΟικών σχεδιασμών στην περιοχή.

Και σ' αυτό το πλαίσιο, προσπάθησε να εμφανίσει έναν Μπελογιάννη ακίνδυνο «αγωνιστή» της δημοκρατίας και αποφορτισμένο από την πολιτική και κομματική του στράτευση στην υπόθεση της ανατροπής του συστήματος που υπηρετεί ο ΣΥΡΙΖΑ και οι συνοδοιπόροι του...

Μερίδα του αστικού Τύπου προσπάθησε να ξεμπερδέψει με όσα ενοχλητικά για την αστική τάξη σήμερα σηματοδοτεί η υπόθεση Μπελογιάννη, αναφερόμενη σ' αυτήν σαν κάτι από το παρελθόν, έξω από το «σύγχρονο κόσμο», ένα από τα «εμφυλιοπολεμικά» βαρίδια, που εμποδίζουν την Ελλάδα να κάνει άλματα στη νέα εποχή.

Και κατά συνέπεια, ισχυρίστηκαν οι γραφίδες, όσοι υπερασπίζονται τη μνήμη του Μπελογιάννη δεν είναι άλλο από γραφικοί, κολλημένοι με το χτες, «βολεμένοι» στο ρομαντισμό τους, έως και ακίνδυνοι. Βεβαίως, αυτή η προσπάθεια αυτοακυρώνεται από το ίδιο το ερώτημα: Αν όντως ο Μπελογιάννης είναι απλώς ένα «εικόνισμα» του χτες, προς τι τόσο μελάνι και άγχος για την «αποκαθήλωσή» του;

Προφανώς ενοχλεί αυτό που συμβολίζει σήμερα η θυσία του.

Στο γουδί της αστικής τάξης

Όπως και η υπενθύμιση του γεγονότος ότι η δολοφονία του έγινε από μια αστική «δημοκρατική» κυβέρνηση και μάλιστα του λεγόμενου Κέντρου, γεγονός που με τη σειρά του αποτελεί άλλο ένα αποκαλυπτήριο της ταξικής φύσης του αστικού κράτους, που είτε με αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, είτε με φασιστική δικτατορία, δεν υπάρχει έγκλημα που θα διστάσει να κάνει για να υπερασπίσει το συμφέρον του κεφαλαίου.

• Τους ενοχλεί το παράδειγμα όχι απλά του «αγωνιστή», αλλά του συνειδητά ενταγμένου στο πολιτικό Κόμμα της εργατικής τάξης, το ΚΚΕ.

Που δεν τα δίπλωσε, δεν συμβιβάστηκε, δεν υποτάχθηκε, δεν λύγισε, αλλά κράτησε ψηλά τη σημαία της τάξης του και του ΚΚΕ ακόμα και μπροστά στο θάνατο.

Και γι' αυτό, σήμερα, 65 χρόνια μετά, εξακολουθεί να εμπνέει χιλιάδες ανθρώπους του μόχθου, να αποτελεί σύμβολο σύγκρουσης με την αστική τάξη και την εξουσία της.

Αυτοί που εμφανίστηκαν ενοχλημένοι από την ενασχόληση με το χτες δεν μπορούν να χωνέψουν ότι οι «από κάτω» έχουν μια αμύθητη περιουσία από τέτοια πρόσωπα - σύμβολα, που εξακολουθούν να τους συγκινούν ακόμα κι αν δεν τους έζησαν, και να τους οπλίζουν με κουράγιο και περηφάνια για να ανταπεξέλθουν στην πάλη.

• Πρόσωπα που με τη στάση τους ενέπνευσαν ένα πρωτοφανές διεθνές κίνημα συμπαράστασης, που όμοιό του δεν έχει πετύχει ούτε και ο πιο «δημοκράτης», «τίμιος» αστός πολιτικός.

Δεν έλειψαν και οι αναλύσεις που, συγκρίνοντας την εποχή που έδρασε ο Ν. Μπελογιάννης με τη σημερινή, υπονοούν ότι πλέον το ΚΚΕ «βολεύτηκε» στην αστική δημοκρατία, που του έκανε τη χάρη να το περιλάβει στο «τόξο» της.

Μάλλον τους πόθους τους περιγράφουν...

Και επειδή κάποιοι αναφέρονται και στο Συνέδριο του Κόμματος, «μαντεύοντας» ότι θα αρκεστεί σε «ρομαντισμούς» που επιβεβαιώνουν τα παραπάνω, μάλλον δεν παρακολουθούν καλά τη δράση του Κόμματος.

Γιατί αν την παρακολουθούσαν, θα έβλεπαν ότι ποτέ αυτή η δράση δεν έγινε ανεκτή από το κεφάλαιο και την εξουσία του.

• Το επιβεβαιώνουν οι χιλιάδες κομμουνιστές εργάτες που μετράνε τη μία απόλυση πίσω από την άλλη, οι αμέτρητες δίκες από την εργοδοσία, οι θυσίες, μικρές και μεγάλες, για να ανασυνταχθεί το κίνημα και να περάσει στην αντεπίθεση.
• Το επιβεβαιώνει η πολιτική γραμμή του Κόμματος, που κόντρα στο ρεύμα στάθηκε εμπόδιο στο κύμα αυταπατών και απογοήτευσης ειδικά τα τελευταία χρόνια, πληρώνοντας βαρύ τίμημα.

Ένα από τα ερωτήματα, τέλος, που τέθηκαν είναι το «σε ποιον ανήκει» ο Μπελογιάννης.

• Λες και δεν ξέρουν ότι ο δολοφονημένος από το αστικό κράτος κομμουνιστής Νίκος Μπελογιάννης είναι ένας ανάμεσα στα 28 μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ που έχουν εκτελεστεί, εξοντωθεί ή δολοφονηθεί από τα κρατικά όργανα εδώ και σχεδόν 100 χρόνια, απ' όλων των ειδών τα αστικά «πολιτεύματα».

Ένας ανυποχώρητος, που όσο και να προσπαθούν, δεν αποχαρακτηρίζεται

Δήλωση μετανοίας στην αστική τάξη δεν υπέγραψε όταν ήταν ζωντανός, όπως και άλλα χιλιάδες μέλη και στελέχη του ΚΚΕ, δεν υπογράφει ούτε και νεκρός!

Δ. Θ.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 2/4/2017