Κώστας Γουλιάμος
Ο ιός των (απο)μιμήσεων
Η επέκταση της λογοτεχνικής και καλλιτεχνικής ανεπάρκειας πολλαπλασιάζεται όσο ένα έργο αποτελεί άθροισμα (απο)μιμήσεων, μεταφέροντας το µνηµονικό ή φαντασιακό πρότυπο άλλων.
Έτσι το κείμενο (εικόνα, ήχος, γλώσσα) που μιμείται, “περιέχοντας πλήθη” κατά τη ρήση του W. Whitman, εκ προοιµίου ωθεί, αν δεν ενδυναµώνει έναν απατηλό τρόπο έκφρασης που κάθε άλλο παρά σχέση έχει με τη διακειμενική προέκταση ή/και τη δημιουργική συνδιαµόρφωση.
Η (απο)μίμηση συνθέτει ένα επικίνδυνο παιγνίδι και, συνάµα, έναν παιγνιώδες υβριδικό αποτύπωμα αυτο‐αναφορικής μορφής, όπου συγγραφείς και καλλιτέχνες μέσω φαντασμαγορικών και μη τεχνασμάτων αφενός καλύπτουν τη συγγραφική ή καλλιτεχνική τους ανεπάρκεια, αφετέρου απαξιώνουν λόγω αδυναμίας την οντολογική διαλεκτική του κοινωνικού είναι.
