Δεκέμβρης 1944 (17)

Ο Φιντέλ θα ζει παντοτινά. Ο Φιντέλ είναι αθάνατος

Έφοδος στις Μονκάδες τ’ Ουρανού!: Fidel vivirá para siempre! Fidel es inmortal! - Ο Φιντέλ θα ζει παντοτινά! Ο Φιντέλ είναι αθάνατος!
Φιδέλ: Ένα σύγγραμμα περί ηθικής και δυο μεγάλα αρχίδια στην υπηρεσία της ανθρωπότητας (Ντανιέλ Τσαβαρία)
* Φιντέλ: Αυτός που τους σκλάβους ανύψωσε στην κορφή της μυρτιάς και της δάφνης
* Πάμπλο Νερούδα: Φιντέλ, Φιντέλ, οι λαοί σ’ ευγνωμονούνε * Νικολάς Γκιγιέν: Φιντέλ, καλημέρα! (3 ποιήματα)
* Ντανιέλ Τσαβαρία: Η Μεγάλη Κουβανική Επανάσταση και τα Ουτοπικά Αρχίδια του Φιδέλ * Ντανιέλ Τσαβαρία: Ο ενεργειακός βαμπιρισμός του Φιδέλ * Ραούλ Τόρες: Καλπάζοντας με τον Φιντέλ − Τραγούδι μεταφρασμένο - Video * Χουάν Χέλμαν: Φιντέλ, το άλογο (video)


Κάρλος Πουέμπλα - Τρία τραγούδια μεταφρασμένα που συνάδουν με τη μελωδία:
* Και τους πρόφτασε ο Φιντέλ (Y en eso llego Fidel) − 4 Video − Aπαγγελία Νερούδα * Δεν έχεις πεθάνει Καμίλο (Canto A Camilo) * Ως τη νίκη Κομαντάντε (Hasta siempre Comandante)
* Τα φρούρια του ιμπεριαλισμού δεν είναι απόρθητα: Μικρή ιστορική αναδρομή στη νικηφόρα Κουβανική Επανάσταση και μέχρι τις μέρες μας ‒ Με αφορμή τα 88α γενέθλια του Φιντέλ ‒ Εκλογικό σύστημα & Εκλογές - Ασφάλεια - Εκπαίδευση - Υγεία (88 ΦΩΤΟ) * Φιντέλ
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Βεάκης Αιμίλιος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Βεάκης Αιμίλιος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 29 Ιουνίου 2015

Αιμίλιος Βεάκης: Σιωπή κι αστροπελέκι

Αιμίλιος Βεάκης (Πειραιάς, 13 Δεκεμβρίου 1884 – Αθήνα, 29 Ιουνίου 1951)
Δωροθέα Άγγερμαν (Άγγερμαν, Εθνικό Θέατρο, 1940)

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

ΣΤΟΝ ΑΙΜΙΛΙΟ ΒΕΑΚΗ


Αιμίλιε Βεάκη, τριάντα χρόνια, τριάντα χρόνια,
κι η φωνή σου ποτέ δεν εσώπασε. Τις νύχτες,
όταν κλείνουν οι αυλαίες των θεάτρων, όταν σβήνουν τα φώτα της πόλης,
όταν ένα μοναχικό αττικό φεγγάρι πιάνει τα χάλκινα χέρια των ρόπτρων
χωρίς να τα χτυπάει, κι οι τροχονόμοι αποσύρονται πίσω απ’ τη σκιά τους,
και τα μεγάλα καράβια του Πειραιά στέκουν περίσκεπτα μπρός στο κλειστό ξυλάδικο του θειου σου,
κι ο Βολονάκης ο ζωγράφος μένει ακόμη ορθός με το ’να τρύπιο του πα­πούτσι στο χέρι
μπροστά στον πάγκο του υπαίθριου μπαλωματή, ω Αιμίλιε Βεάκη
πώς η φωνή σου ανοίγει πάνω απ’ τα κατάρτια, πάνω απ’ τα φουγάρα των εργοστασίων,
μιαν άλλη διάσταση διαύγειας, μιαν άλλη ιαχή απ’ τα στόματα των αγαλμάτων,
από τούς πίνακες του Ιακωβίδη και του Γκύζη, έναν άλλο διθύραμβο
απ’ την καρδιά του ελληνικού λαού που πάσχει, μάχεται, υπομένει και σφίγγει τα δόντια.