55 χρόνια STUDIO: Η ιστορία μας γράφεται ακόμα — 365 μέρες τον χρόνο Αλκυονίδες Μέρες στο STUDIO — Από τον Οδυσσέα του STUDIO, Σωκράτη Καψάσκη στην Οδύσσεια του σινεμά από τον Βελισσάριο Κοσσυβάκη του STUDIO — Μια ακόμη δημιουργία του ανθρώπου με την κινηματογραφική μηχανή της New Star — Καψάσκης, Αγγελόπουλος και άλλοι 660 Δημιουργοί για πάντα στο STUDIO — Φόρος τιμής στους Βασίλη Ραφαηλίδη, Μπάμπη Ακτσόγλου, Νίκο Αντωνάκο και στην Τζία Γιοβάνη

*

Ο Βελισσάριος Κοσσυβάκης δεν αστειεύεται. Όταν βάλει κάτι στο μυαλό του δεν τον σταματάει ολόκληρο το Τέταρτο Ράιχ (Μπ. Ζ.)

*

Μπάμπης Ζαφειράτος: Πάμε μωρό μου σινεμά – Μικρή ελεγεία για τα σινεμά που αγαπήσαμε και θ’ αγαπάμε πάντα

*

55 ΧΡΟΝΙΑ STUDIO - ΚΑΨΑΣΚΗΣ, ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ 660 ΑΚΟΜΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ STUDIO

55 χρόνια STUDIO: Η ιστορία μας γράφεται ακόμα…

         Τον Οκτώβριο του 1967 ο Σωκράτης Καψάσκης ίδρυσε τον κινηματογράφο STUDIO. Σκοπός του ήταν να γίνει η αίθουσα που θα αποτελούσε το κέντρο της ανεξάρτητης κινηματογραφικής δημιουργίας σε μία εποχή που οι νέοι σκηνοθέτες ακολουθούσαν τα αντισυμβατικά προτάγματα της εποχής, χωρίς να περιφρονεί τα αριστουργήματα του κλασικού κινηματογράφου.

    Έτσι αυτή η ιστορική πια αίθουσα ξεπέρασε τα στενά όρια ενός κινηματογράφου και μεταμορφώθηκε σε καταφύγιο για μία γενιά που αμφισβητούσε τις καθιερωμένες αξίες κι έβρισκε τις καλλιτεχνικές και πολιτικές τους ανησυχίες να αντανακλώνται σε όλο το φάσμα των ταινιών του STUDIO.

   Στα χρόνια που ακολούθησαν το STUDIO δεν έχασε την ταυτότητα του. Μέσα στη λαίλαπα των multiplex κινηματογράφων παρέμεινε η αίθουσα όπου προβάλλονταν οι ταινίες των δημιουργών κι όχι οι ταινίες της βιομηχανίας του θεάματος.

   Τώρα 55 χρόνια μετά, η ιστορία μας γράφεται ακόμα. Το STUDIO new star art cinema παραμένει μία αίθουσα που στηρίζει την τέχνη του κινηματογράφου κόντρα στις απρόσωπες αίθουσες των εμπορικών κέντρων και τα άψυχα blockbuster.

ΟΙ ΔΥΟ ΚΕΝΤΡΙΚΕΣ ΚΟΛΩΝΕΣ ΤΟΥ STUDIO ΑΠΟΚΤΟΥΝ ΠΡΟΣΩΠΟ

---

Ξεκινώντας τους εορτασμούς για τα 55 χρόνια αποφασίσαμε να σηματοδοτήσουμε τη φυσιογνωμία της αίθουσας του STUDIO τοποθετώντας στις δύο κολώνες του, γιγαντοφωτογραφίες δύο σημαντικών δημιουργών (ύψος 3,5 μέτρων) που σημάδεψαν την ιστορία του. Πρόκειται για τους: Σωκράτη Καψάσκη και Θόδωρο Αγγελόπουλο. Προετοιμάζουμε ειδικά έντυπα αφιερώματα για τον καθένα από αυτούς που θα μοιράζονται δωρεάν σε όλους τους θεατές.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΚΑΨΑΣΚΗΣ, Ο ΙΔΡΥΤΗΣ ΤΟΥ STUDIO

---

 Ο Σωκράτης Καψάσκης υπήρξε ένας μείζων παράγοντας της αθηναϊκής πολιτιστικής ζωής, σε μια περίοδο κομβική και σκληρή της ελληνικής ιστορίας, και που, κατά τον ιστορικό Κωστή Κορνέτη (Τα παιδιά της δικτατορίας), ανέδειξε το σινεμά σε «όπλο» ενάντια στην καταπίεση και συγχρόνως σε «παράθυρο ανοιχτό στον κόσμο».

 

Σ. Καψάσκης : «Ακολουθούμε με συνέπεια τη γραμμή που χαράξαμε. Στο Studio θα δείτε πάντα μια ταινία που θα εγκρίνετε ανεπιφύλαχτα ή που θα απορρίψετε έντονα. Στο Studio δε θα δείτε ποτέ μια ταινία αδιάφορη!!» Να κρατήσουμε ζωντανό το κριτικό πνεύμα της νεολαίας αυτής : αυτός ήταν ο στόχος του, και το εκπλήρωσε με κουράγιο και επιμονή, σ’αυτά τα δύσκολα χρόνια. Εξ άλλου, από την  αρχή, εμψύχωνε τους νέους Έλληνες σκηνοθέτες, υποστήριζε τη δουλειά τους και έδειχνε τις μικρού μήκους ταινίες τους στην αρχή των προβολών.

ΘΟΔΩΡΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ, ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ

---

Γνωρίσαμε τον Θόδωρο Αγγελόπουλο ως άγουροι θεατές στα χρόνια της μεταπολίτευσης μέσα από τον μύθο του «Θιάσου» και της «Αναπαράστασης», μέσα από τους «Κυνηγούς» και τον «Μεγαλέξανδρο», βλέποντας την ελληνική ιστορία από την οπτική (και την αισθητική) ενός κινηματογραφιστή με σαφή και ευδιάκριτη πολιτική θέση, στην ίδια όχθη με εμάς, κατανοήσαμε επί της ουσίας τι σημαίνει πραγματικά «σινεμά του Δημιουργού».

ΤΑ 660 ΚΑΘΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥ STUDIO ΒΑΦΤΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

---

Για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία του κινηματογράφου, το κάθε κάθισμα της αίθουσας βαφτίζεται για πάντα με το όνομα ενός σπουδαίου Δημιουργού του Ελληνικού αλλά και του Παγκόσμιου κινηματογράφου. 

Σπουδαίοι σκηνοθέτες, σεναριογράφοι, διευθυντές φωτογραφίας, μοντέρ, τεχνικοί, παραγωγοί θα δώσουν το όνομα τους σε κάθε ένα από τα 660 καθίσματα του ιστορικού κινηματογράφου τέχνης STUDIO. Τις επόμενες μέρες στο επίσημο site της σελίδας του STUDIO θα αναρτηθούν οι πρώτες σκέψεις μας για αυτά τα ονόματα. Μέχρι τις 30 Οκτωβρίου 2022 θα δεχόμαστε προτάσεις για να ολοκληρωθεί όσο το δυνατόν πιο πληρέστατα αυτή η λίστα από σινεφίλ δημιουργούς ή όποιον άλλο επιθυμεί. Παράλληλα δίπλα στα ονόματα θα υπάρχει και ένα QR code γεμάτο από πληροφορίες (βιογραφία, εργογραφία, φωτογραφικό υλικό, συνεντεύξεις, κείμενα, βίντεο κ.α.) για τον δημιουργό αλλά και τρέιλερ των ταινιών του. Αυτό θα είναι μία ανοιχτή διαδικασία όπου θα ανανεώνεται συνεχώς. 

    Για τον κινηματογράφο STUDIO αυτή η ονοματοδοσία δεν είναι απλά φόρος τιμής. Καθ’ όλη τη διάρκεια του εορτασμού των 55 χρόνων αλλά και τα επόμενα χρόνια  η ονοματοδοσία αυτή, θα αποτελέσει το πλαίσιο για μία σειρά από αφιερώματα σε αυτούς τους στυλοβάτες του κινηματογράφου.

ΚΡΙΤΙΚΟΙ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΠΟΥ ΣΥΝΕΒΑΛΑΝ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΞΙΩΣΗ ΤΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΑΙΝΙΩΝ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ

---

  Σε ειδική θέση στον χώρο της αίθουσας θα τοποθετήσουμε τα πορτραίτα τεσσάρων σημαντικών κριτικών κινηματογράφου, του Βασίλη Ραφαηλίδη, του Μπάμπη Ακτσόγλου, του Νίκου Αντωνάκου και της Τζίας Γιοβάνη (φωτογραφίες και βιογραφικά τους θα βρείτε συννημένα.)  

         Όταν ξεκίνησε η περιπέτεια του STUDIO τον Οκτώβριο του 1967 ο Σωκράτης Καψάσκης ήθελε μία αίθουσα που θα στέγαζε όχι μόνο τον ποιοτικό κινηματογράφο και τους Έλληνες δημιουργούς. Αυτή η παράδοση συνεχίζεται καθώς το Studio θα προσπαθήσει ώστε το 30% των ταινιών και των αφιερωμάτων που θα προβληθούν και πραγματοποιηθούν να είναι ελληνικής παραγωγής. Ενώ, όπως πάντα, οι ταινίες που θα προβάλλονται, θα επιλέγονται όχι μόνο με κριτήριο την καλλιτεχνική τους αξία αλλά και την πολιτικοποιημένη ματιά του δημιουργού.

     Τέλος, το STUDIO δεν ονομάστηκε τυχαία αίθουσα τέχνης. Από την εποχή που ιδρύθηκε δεν είναι απλά κινηματογράφος αλλά χώρος καλλιτεχνικών ζυμώσεων όπου η ποίηση και η λογοτεχνία συναντούν τη μουσική και τις εικαστικές τέχνες. Έτσι πέρα από τις προβολές ταινιών, έχουν προγραμματιστεί βιβλιοπαρουσιάσεις, συναυλίες, εκθέσεις ζωγραφικής και αφιερώματα σε προσωπικότητες που έβαλαν τη σφραγίδα τους στον πολιτισμό όπως ο Μίκης Θεοδωράκης. 

Κάθε Τετάρτη για όλο το χρόνο και κάθε χρόνο, στον χώρο του ιστορικού κινηματογράφου τέχνης STUDIO, θα λειτουργεί η ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΚΗΝΗ STUDIO “ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ”. Πέρα από την παρουσία σημαντικών καλλιτεχνών της ελληνικής μουσικής σκηνής, που έχουν συνεργαστεί με τον Μίκη, θα δοθεί βήμα και σε νεότερους καλλιτέχνες, που εμπνέονται από τον τεράστιο αυτόν δημιουργό και εξακολουθούν με ταλέντο και σεβασμό να ερμηνεύουν και να συνεχίζουν το έργο του.

365 μέρες τον χρόνο, Αλκυονίδες Μέρες στο STUDIO

---

*

Γραφείο Τύπου NEW STAR

Phone: 2108640054 - 2108220008 - 2108640017

E-mail: newstarcine@gmail.com

*

Μέσα κοινωνικής δικτύωσης STUDIO

-https://www.facebook.com/studioanewstar
-https://www.facebook.com/filoistudio
-https://www.facebook.com/.../www.../groups/289503299882402
-https://www.facebook.com/studiioartcinema
-https://www.instagram.com/studionewstarartcinema/

-https://www.facebook.com/groups/946674409579697

*

ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΕΡΓΟ-ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΣΩΚΡΑΤΗ ΚΑΨΑΣΚΗ

Και μόνο το ότι καταπιάστηκε με (και αποπεράτωσε) το έργο της μετάφρασης του ΟΔΥΣΣΕΑ (του Τζαίημς Τζόυς) στα ελληνικά, συνιστά γεγονός που τον καθιστά αξιομνημόνευτο.

Ο Καψάσκης όμως δεν ήταν μόνον αυτό. Κι ούτε μόνον ο επί σειρά ετών διευθυντής του σινεμά STUDIO (Πλ. Αμερικής) που με συνέπεια πρόβαλλε στους Αθηναίους έναν «διαφορετικό» κινηματογράφο, εξόχως γοητευτικό. Ο Καψάσκης, εκτός των άλλων, υπήρξε και συγγραφέας και κινηματογραφιστής. Η σπονδυλωτή ταινία του ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ (1959) κυρίως, αλλά και Ο ΖΕΣΤΟΣ ΜΗΝΑΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ θεωρώ ότι είναι δύο από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες όλων των εποχών. Δεν υπερβάλλω, αν και ο ίδιος σε μια στιγμή προφανώς σκληρής αυτοκριτικής αποκήρυξε όλο το κινηματογραφικό του έργο (κατά το «σύνδρομο Χατζιδάκι», ο οποίος συνέθεσε τη μουσική σε αρκετές ταινίες του Καψάσκη).

Γεννήθηκε το 1928 στην Ζάκυνθο. Σπούδασε κινηματογράφο στο Παρίσι και για 8 περίπου χρόνια (1958 – 1966) εργάστηκε ως σκηνοθέτης στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο. Σκηνοθέτησε 14 ταινίες όλων των ειδών. Αηδίασε και τα παράτησε, στην πιο μεγάλη ακμή του ελληνικού κινηματογράφου (1966) κι ενώ η καριέρα του ήταν επιτυχής και προδιαγραφόταν επιτυχέστερη (αν και εκτός της Φίνος Φιλμ). Ασχολήθηκε επισταμένως με τον Κάλβο, τον Σολωμό και την Επτανησιακή Τέχνη εν γένει. Κάποιοι είπαν ότι ο Καψάσκης παρέμεινε σ’ όλη τη ζωή του κυριευμένος από τις εμμονές του. Δεν το ξέρω αλλά όσοι γνώρισαν το έργο του σίγουρα γοητεύθηκαν από τις εμμονές αυτές. Πέθανε το καλοκαίρι του 2007 στη Ζάκυνθο και κηδεύτηκε στο χωριό που γεννήθηκε.

ΤΑΙΝΙΕΣ (συνοπτικά):

1958 – ΜΙΑ ΛΑΤΕΡΝΑ, ΜΙΑ ΖΩΗ

1959 – ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

1959 – Η ΛΙΖΑ ΤΟ ’ΣΚΑΣΕ

1961 – ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΘΥΕΛΛΑ

1962 – ΟΙ ΓΑΜΠΡΟΙ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

1962 – ΑΣΤΡΟΝΑΥΤΕΣ ΓΙΑ ΔΕΣΙΜΟ

1963 – Ο ΤΑΥΡΟΜΑΧΟΣ ΠΡΟΧΩΡΕΙ

1963 – Ο ΚΑΖΑΝΟΒΑΣ

1964 – ΔΙΨΑ ΓΙΑ ΖΩΗ

1964 – Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ

1964 – ΕΞΩΤΙΚΕΣ (ΕΡΩΤΙΚΕΣ) ΒΙΤΑΜΙΝΕΣ

1965 – ΠΕΡΑΣΤΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

1965 – ΠΙΚΡΗ ΖΩΗ

1966 – Ο ΖΕΣΤΟΣ ΜΗΝΑΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ.

ΒΙΒΛΙΑ:

1953 – ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ (Ποίηση)

1955 – ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ (Ποίηση)

1978 – ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ (Ποίηση)

1985 – ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ (Μυθιστόρημα)

1988 – ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ, ΧΩΡΙΟ ΤΣΗ ΖΑΚΥΘΟΣ (Μυθιστόρημα)

1988 – Η ΣΚΑΛΑ (Ποίηση)

1989 – Η ΤΑΦΗ (Αφήγημα)

1990 – ΟΔΥΣΣΕΑΣ του Τζαίημς Τζόυς (Μετάφραση)

1991 – Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΣΟΛΩΜΟΥ 1818 – 1838 (Μελέτη)

1998 – ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑΣ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΣΟΛΩΜΟΥ (Μελέτη)

1998 - ΜΟΝΑΧΙΚΟΙ ΜΑΥΡΟΝΤΥΜΕΝΟΙ ΠΕΡΙΠΑΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ (Μελέτη)

2002 – ΔΙΑΔΡΟΜΗ (Ποίηση)

Επίσης, ο Καψάσκης μετέφρασε τα βιβλία «Η ποιητική διαμόρφωση του Σολωμού (1815-1833)» του Louis Coutelle και «Ο Οδυσσέας του Τζαίημς Τζόις» του Stuart Gilbert, τα οποία, εξ όσων γνωρίζω, παραμένουν ακόμη ανέκδοτα.

*

ΘΟΔΩΡΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ

27 Απριλίου 1935 : Γεννιέται στην Αθήνα. ∆ημοτικό και γυμνάσιο στην Αχαρνών. Συμμαθητές και φίλοι καλοί, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, ο Αλέκος Φασιανός, ο Χρήστος Γιαννακάς, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος.

1953 : Εισάγεται στη Νομική Σχολή Αθηνών την οποία εγκαταλείπει στο πτυχίο.

1961 : Φεύγει για τη Γαλλία και γράφεται στη Σορβόννη όπου παρακολουθεί μαθήματα γαλλικής φιλολογίας και φιλμολογίας, με καθηγητές τον Ζορζ Σαντούλ και τον Μίτρι, τους οποίους ξανασυνάντησε αργότερα στην IDHEC. Παράλληλα παρακολουθεί μαθήματα εθνολογίας με το Λέβι Στρος. Για να ανταπεξέλθει στα έξοδα των σπουδών δουλεύει στη ρεσεψιόν της Σιτέ Ουνιβερσιτέρ (με την ώρα) μαζί με τον γλυπτή Γεράσιμο Σκλάβο.

1962-63 : Γίνεται δεκτός, υστέρα από εξετάσεις, στην περίφημη σχολή κινηματογράφου IDHEC. Η διαφωνία και σύγκρουσή του με τον καθηγητή της σκηνοθεσίας οδηγεί σε πρόωρη λήξη τις σπουδές του.

1963-64 : Συνεχίζει τη φοιτητική του διαδρομή στο Musee de l’homme κοντά στον εθνολόγο - σκηνοθέτη Ζαν Ρους, όπου διδάσκεται το σινεμά-ντιρεκτ.

1964: Επιστροφή στην Ελλάδα. Η επάνοδος στην πατρίδα συνοδεύεται από αναίτιο ξυλοδαρμό του από την αστυνομία καθώς βάδιζε ανύποπτος. Επεισόδιο που τον επηρέασε και άλλαξε την διάθεση και τα σχέδιά του. Τότε η σκηνοθέτις Τώνια Μαρκετάκη του προτείνει να συνεργαστεί με την εφημερίδα «∆δημοκρατική Αλλαγή» ως κριτικός. Προς μεγάλη έκπληξη όλων - και του ίδιου - αντί να γυρίσει στην Γαλλία, όπως ήταν και το αναμενόμενο, έμεινε στην Ελλάδα. Και εργάστηκε ως κριτικός.

1965: Οι Φόρμινξ (ο Βαγγέλης Παπαθανασίου και ο αδελφός του και μάνατζερ του συγκροτήματος Νίκος), του προτείνουν να γυρίσει μια ταινία που θα προωθούσε την περιοδεία τους στην Αμερική. Τότε, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, κάνει και το πρώτο γύρισμα στη Θεσσαλονίκη, στο Παλαί ντε Σπορ, σε συναυλία του συγκροτήματος, με 8.000 θεατές. Η περιοδεία ματαιώθηκε και οι «Φόρμνιξ» δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ.

1968: Η μικρού μήκους «Εκπομπή». Πρώτη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Βραβείο κριτικών.

1968: Την 1η Σεπτεμβρίου κυκλοφορεί το πρώτο τεύχος του ιστορικού περιοδικού «Σύγχρονος κινηματογράφος». Συνιδρυτές ο Θ. Αγγελόπουλος με τον Β. Ραφαηλίδης. Οι δυο τους συνέλαβαν την ιδέα της οργάνωσης και εκτέλεσης ενός θεωρητικού περιοδικού για τον κινηματογράφο που θα παρακολουθούσε και θα σχολίαζε την σύγχρονη πρωτοπορία. Στη συντακτική επιτροπή οι : Τώνης Λυκουρέσης, Γιώργος Κορράς, Λάκης Παπαστάθης, Κώστας Σφήκας, Ρούλα Μητροπούλου, Ρίτσα Ντάκου. Οργάνωση και διεκπεραίωση : Παντελής Βούλγαρης.

1979 : «Αναπαράσταση». Σαρώνει τα βραβεία του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Βραβείο Ζωρζ Σαντούλ για την καλύτερη ταινία που προβλήθηκε στη Γαλλία το 1971. Καλύτερη ξένη ταινία στο Φεστιβάλ του Hyeres (1971). Ειδική μνεία της FIPRESCI (Διεθνής Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου) στο Φεστιβάλ Βερολίνου (1971).

1972 : «Μέρες του ‘36» Βραβείο σκηνοθεσίας και φωτογραφίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Βραβείο της FIPRESCI στο Φεστιβάλ Βερολίνου (1972).

1974-75 : «Ο Θίασος». ∆εκτάρια βραβεία. Στις Κάννες (1975) από τη FIPRESCI. Στην Ταορμίνα, στο Βερολίνο (Βραβείο ΙΝΤΕΡΦΙΛΜ), στο Λονδίνο (1979, Καλύτερη ταινία της χρονιάς), στην Ιαπωνία, στη Θεσσαλονίκη (1975, Βραβεία Καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου, Α αντρικού και Α γυναικείου ρόλου, ΠΕΚΚ). Καλύτερη ταινία της δεκαετίας 1970 - 1980 από την ένωση κριτικών της Ιταλίας. Αναμεσά στις καλύτερες ταινίες στην Ιστορία του Παγκόσμιου Κινηματογράφου από την FIPRESCI.

1977 : «Κυνηγοί». Επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ των Καννών. Βραβείο Καλύτερης ταινίας στο Φεστιβάλ του Σικάγο. Βραβείο της Ένωσης Τούρκων Κριτικών.

1979: Στη διάρκεια των γυρισμάτων του «Μεγαλέξανδρου» γνωρίζει τη Φοίβη Οικονομοπούλου, διευθύντρια παραγωγής, η οποία είναι από τότε η σύντροφος της ζωής του.

1980: «Μεγαλέξανδρος». Χρυσό Λιοντάρι στο Φεστιβάλ Βενετίας, όπως επίσης και τα βραβεία της FIPRESCI και Cinema Nuovo στο ίδιο φεστιβάλ. Βραβείο της ΠΕΚΚ στη Θεσσαλονίκη.

1980 : Γεννιέται η πρώτη του κόρη Άννα.

1980: «Χωριό ένα, κάτοικος ένας» (διάρκεια 20’). Τηλεοπτική παραγωγή της ΥΕΝΕ∆. Αναφέρεται στην εγκατάλειψη του χωριού Νέα Σεβάστεια του νομού Θεσσαλονίκης από τον τελευταίο του κάτοικο.

1980: Γεννιέται η Κατερίνα, δεύτερη κόρη.

1980: «Αθήνα, επιστροφή στην Ακρόπολη». Μια διαφορετική Αθήνα. Της ιστορίας και του προσωπικού μύθου του σκηνοθέτη (διάρκεια 43’).

Ποίηση: Σεφέρη, Λειβαδίτη. Μουσική: Χατζιδάκι, Κηλαηδόνη, Σαββόπουλου.

1980: «Ταξίδι στα Κύθηρα». Βραβείο σεναρίου στις Κάννες. Κρατικά βραβεία Καλύτερης ταινίας, σεναρίου, Α ανδρικού ρόλου, Α γυναικείου ρόλου, σκηνογραφίας, Βραβείο Κριτικών στο Φεστιβάλ Ρίο ντε Τζανέϊρο (1984).

1981: Γεννιέται η τρίτη κόρη, η Ελένη.

1985: Chevalier dans l’ordre des Arts et des Letrres από το Υπουργείο Πολιτισμού της Γαλλικής ∆δημοκρατίας.

1985: «Ο Μελισσοκόμος».

1988 : «Τοπίο στην ομίχλη». Αργυρό Λιοντάρι στη Βενετία. Βραβείο Φέλιξ Καλύτερης Ευρωπαϊκής ταινίας.

1991: «Το μετέωρο βήμα του πελαργού». Επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ των Καννών.

1992: Του απονέμεται το παράσημο του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής από την Γαλλική ∆δημοκρατία.

1995 : «Το βλέμμα του Οδυσσέα». Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών καθώς και το βραβείο της FIPRESCI. Καλύτερη ταινία της χρονιάς, Φέλιξ των κριτικών.

1995 : Ανακηρύσσεται επίτιμος διδάκτωρ του πανεπιστημίου των Βρυξελλών.

1997: Officier dans l’Ordre des Arts et des Lettres, από το Centre National de la Cinematographie.

1997: «Μια Αιωνιότητα και Μια Μέρα». Χρυσός Φοίνικας του Φεστιβάλ των Καννών, και το Prix Ecumenique.

1997: Officier de la legion d’honneur, από τον Πρόεδρο της Γαλλικής ∆Δημοκρατίας.

1999: Docteur Honoris Causa, από το Πανεπιστήμιο Universite Paris X Nanterre.

2001 : Doctor Honoris Causa, από το Πανεπιστήμιο του Essex

2004: Doctor Honoris Causa, από το Πανεπιστήμιο «Stendhal-Grenoble3», Γαλλία

2004: «Τριλογία 1: Το λιβάδι που δακρύζει»

Βραβείο της ∆έθνους Ένωσης Κινηματογράφου ( FIPRESCI ) στην καλύτερη Ευρωπαϊκή ταινία για το 2004.

2004: Του απονέμεται το παράσημο «Grande Officiale del Ordine al Merito della Repubblica Italiana» από τον Πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας στην Ρώμη, Ιταλία.

2007: Doctor Honoris Causa «University of Sheffield», Αγγλία

2007: Γεννιέται το πρώτο του εγγόνι, ο Θοδωρής

2007: Doctor Honoris Causa, Πανεπιστήμιο της Ρώμης, Ιταλία

2008: Doctor Honoris Causa από το πανεπιστήμιο της Δυτικής Μακεδονίας, Ελλάδα

2008: Τριλογία 2: «Η Σκόνη του Χρόνου», Επίσημη Συμμετοχή στο Φεστιβάλ του Βερολίνου

2009: Επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αιγαίου, Ελλάδα

2009: Doctor Honoris Causa από το Πανεπιστήμιο του Ισμίρ, Τουρκία

2009: Βραβείο Καριέρας Viareggio Europa Cinema 2011 από τον Πρόεδρο της τοπικής  αρχής της Τοσκάνης, Ενρίκο Ρόσι.

2009: «Η Άλλη Θάλασσα», Μεγάλου μήκους ταινία σε παραγωγή με πρωταγωνιστή τον Τόνι Σερβίλλο.

*

ΣΥΝΟΠΤΙΚΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΒΑΣΙΛΗ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗ

Ο Βασίλης Ραφαηλίδης (14 Ιανουαρίου 1934 - 8 Σεπτεμβρίου 2000) ήταν Έλληνας δημοσιογράφος, συγγραφέας, δοκιμιογράφος και κριτικός κινηματογράφου. Γεννήθηκε στις 14 Ιανουαρίου του 1934 στα Σέρβια του νομού Κοζάνης και πέθανε στις 8 Σεπτεμβρίου 2000 στην Αθήνα. Η καταγωγή του πατέρα του ήταν από την Κωνσταντινούπολη, την οποία και ο ίδιος αναγνώριζε ως πατρίδα του (κυρίως διότι του άρεσε ως πόλη). Εξάλλου είχε και άλλες «πατρίδες». Κατεξοχήν, την Καστοριά στην οποία πέρασε την εφηβεία, λόγω μετάθεσης των γονέων του. Σημειωτέον, οι γονείς του ήταν αμφότεροι εκπαιδευτικοί - φιλόλογος ο πατέρας (Απόστολος), δασκάλα η μητέρα του (Ελένη). Η μητέρα του κατάγονταν από το Βελβεντό Κοζάνης.

Σπούδασε το 1959 κινηματογράφο στη σχολή Σταυράκου στην Αθήνα και μετά την αποφοίτησή του εργάστηκε σαν βοηθός του Νίκου Κούνδουρου και του Ροβήρου Μανθούλη, ενώ το 1962 γύρισε και ο ίδιος δύο ταινίες - ντοκιμαντέρ μικρού μήκους, το Βυζαντινό Μνημόσυνο και τους γουναράδες της Καστοριάς και την τέχνη τους. Η πρώτη του ταινία, γυρισμένη με πενιχρά και πεπαλαιωμένα μέσα, ήταν εξαιρετικά φιλόδοξη, αλλά ο ίδιος την απέρριψε αμέσως ως αισθητικά απαράδεκτη και έκτοτε αδιαφόρησε παντελώς για την τύχη της παρότι βραβεύτηκε αργότερα από διεθνές φεστιβάλ.

Το 1963 αποφασίζει να εγκαταλείψει την προοπτική του επαγγελματία σκηνοθέτη για να γίνει επαγγελματίας κριτικός κινηματογράφου. Αρχικά εργάστηκε σ' αυτό το πόστο σε έντυπα της αριστεράς στην οποία ιδεολογικά ανήκε, αρχικά την Επιθεώρηση Τέχνης και αργότερα στη Δημοκρατική Αλλαγή. Στη συνέχεια εξέδωσε το περιοδικό Ελληνικός Κινηματογράφος το οποίο έκλεισε η Χούντα για να το επανεκδώσει στη συνέχεια με τον τίτλο Σύγχρονος Κινηματογράφος.

Με τη μεταπολίτευση εργάστηκε σε διάφορες εφημερίδες όπως Το Βήμα (1974-1983), Έθνος (1983-1998) και Ελευθεροτυπία (1998 ως τον θάνατό του το 2000), μη περιοριζόμενος στην κριτική κινηματογράφου, αλλά γράφοντας σχόλια και επιφυλλίδες που άπτονταν ευρύτερων πολιτικών και κοινωνικών θεμάτων.

Επίσης παρέδιδε σεμινάρια και δίδαξε κινηματογράφο στη Σχολή Σταυράκου, στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης, στο Ινστιτούτο Γκαίτε και αλλού. Επίσης εργάστηκε και σε ραδιοφωνικό σταθμό σε εκπομπές διαλόγου. Στη διάρκεια της δικτατορίας βασανίστηκε και εκτοπίστηκε στις φυλακές της Αίγινας. Υπήρξε συνειδητοποιημένος μαρξιστής-κομμουνιστής και μέσα από κάποια βιβλία του ανέλυσε τη μαρξιστική και κομμουνιστική θεωρία με τρόπο απλό αλλά όχι απλουστευτικό.

Απεβίωσε το 2000 σε ηλικία 66 ετών από καρκίνο και κηδεύτηκε στην Πάτρα. Κατοικούσε στην ιστορική συνοικία της Νεάπολης επί της οδού Ιπποκράτους.

*

ΣΥΝΟΠΤΙΚΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΠΑΜΠΗ ΑΚΤΣΟΓΛΟΥ

Ο Μπάμπης Ακτσόγλου γεννήθηκε το 1954 στη Θεσσαλονίκη. Μετά τις κινηματογραφικές σπουδές του στο Παρίσι, συνεργάστηκε με τα περιοδικά "Οθόνη", "Φιλμ", "Σινεμά", "Προοδευτικός Κινηματογράφος", καθώς και με τα "Κινηματογραφικά Τετράδια", που ίδρυσε μαζί με ομάδα Θεσσαλονικέων κινηματογραφόφιλων. Μετά το 1987, συνεργαζόταν αποκλειστικά με το περιοδικό "Αθηνόραμα".

Έγραψε μονογραφίες σκηνοθετών (Χίτσκοκ, Πολάνσκι, Κόπολα, Λόουζι), καθώς και μια μελέτη για το Ουέστερν.

Επιμελήθηκε την έκδοση "Le cinema grec" (Centre Georges Pompidou), καθώς και διάφορα βιβλία του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (Τζαβέλλας, Σαμπρόλ, Ντράγιερ, Μπουνιουέλ, Ιμαμούρα, Μιζογκούτσι, Αλμοδόβαρ, Γουϊντερμπότομ, Σερώ, Βέντερς, Σβανκμάγιερ, κ.ά.).

Διετέλεσε, για διαδοχικές περιόδους, υπεύθυνος προγραμματισμού του δικτύου αιθουσών "Filmcenter" του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου. Επίσης, υπήρξε, μαζί με άλλους, ιδρυτής της αλυσίδας καταστημάτων "Clip Art".

Πέθανε στην Αθήνα τα ξημερώματα της Πέμπτης 18 Ιανουαρίου 2007, σε ηλικία 52 ετών, από ανακοπή καρδιάς, κατά τη διάρκεια προγραμματισμένης νοσηλείας του στον Ερυθρό Σταυρό.

Στην ανακοίνωση του περιοδικού "Αθηνόραμα" για την απώλειά του, σημειώνεται: "Ο κόσμος του κινηματογράφου, της κριτικής, της σκέψης, του πολιτισμού, οι χιλιάδες αναγνώστες του, έχασαν έναν πολύτιμο άνθρωπο, ο οποίος αποτέλεσε σημείο αναφοράς για την ελληνική δημοσιογραφία τα τελευταία είκοσι χρόνια. Ο Μπάμπης Ακτσόγλου δεν υπάρχει πια. Η οικογένεια του "Αθηνοράματος" θρηνεί για την ξαφνική απώλεια του αγαπημένου μέλους της. [...] Ο κινηματογράφος δεν ήταν για τον Μπάμπη απλώς επαγγελματική ενασχόληση, ήταν υπόθεση ζωής. Στον ίδιο δεν άρεσαν τα μεγάλα λόγια, αλλά οι αναγνώστες του μπορούσαν εύκολα να διακρίνουν πίσω από τις κριτικές του τη βαθιά και πολύπλευρη κουλτούρα του, την ευρύτατη και βαθιά γνώση του κινηματογράφου, αλλά - και κυρίως - την ανυποχώρητη υπεράσπιση ενός κινηματογράφου που δεν είναι απλώς και μόνο καταναλωτικό προϊόν. Αντικειμενικός πάντοτε στην κριτική του, τολμούσε επανειλημμένα να πηγαίνει κόντρα στα ρεύματα της εποχής. Μπορεί να συμφωνούσες ή να διαφωνούσες με την κριτική του Μπάμπη Ακτσόγλου, ήσουν όμως πάντα βέβαιος ότι ήταν μια κριτική έντιμη, τεκμηριωμένη με σαφή κριτήρια. Σε αυτές τις ιδιότητές του οφειλόταν άλλωστε και η ιδιαίτερη, στενή σχέση που είχε διαμορφώσει με τους χιλιάδες φίλους του κινηματογράφου που διάβαζαν κάθε εβδομάδα τα κείμενα του."

*

ΣΥΝΟΠΤΙΚΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΝΙΚΟΥ ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ

Γεννήθηκε στο Αγρίνιο. Το πραγματικό όνομα της οικογένειάς του δεν ήταν Αντωνάκος, αλλά αυτό ήταν ένα ψευδώνυμο που διάλεξε ο πατέρας του όταν ήθελε να αλλάξει το επίθετό του. Εξέδωσε την ποιητική συλλογή «Τα αστέρια δεν φάνηκαν» και το μυθιστόρημα «Δεξιότερα της δεξιάς» (1989), το οποίο έγινε και η δεύτερη ταινία του μεγάλου μήκους. Η πρώτη του ήταν «Το ράλι του θανάτου» (1968). Σπούδασε κινηματογράφο στο Λονδίνο όπου συνεργάστηκε με διάφορες αριστερές εφημερίδες. Στην Αγγλία ήταν ανταποκριτής του Ριζοσπάστη, στον οποίο συνέχισε να αρθρογραφεί, ενώ τα τελευταία χρόνια έκανε κριτική κινηματογράφου και έγραφε ανταποκρίσεις από διάφορα Φεστιβάλ.

Σκηνοθέτησε την τηλεοπτική εκπομπή «Τέχνη και πολιτισμός» και τη θεατροποιημένη τριλογία «Η ζωή, ο έρωτας, ο θάνατος». Σε αυτή την τελευταία εμφανίζονταν μπαλέτα από την Κένυα και αφηγητής ήταν ο Μάνος Κατράκης. Για την ΕΡΤ δούλεψε για τις εκπομπές «Η ΕΡΤ στη Βόρεια Ελλάδα», «Η έρευνα», «Πορτρέτα ασήμων ανθρώπων», «Άνθρωποι και επαγγέλματα» και τα σήριαλ «Ντόκτορ Τικ», «Ο δεύτερος άνθρωπος» κ.ά. Είχε γράψει τα σενάρια για τις ταινίες του, αλλά και για άλλες όπως «Μείνε κοντά μου αγαπημένε» (1968), «Η θυρωρίνα» (1968), «Το τελευταίο αντίο» (1969), «Ο Σταύρος είναι πονηρός» (1970), «Μάρα η τσιγγάνα» (1971), «Αδελφοί Μανάκια (1988).

Ήταν Γενικός Γραμματέας της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών, μέλος του Δ.Σ. της για περισσότερο από 10 χρόνια. Μέλος της Διοίκησης και της Εκτελεστικής Γραμματείας της Διεθνούς Ομοσπονδίας Ευρωπαίων Σκηνοθετών (FERA) για αρκετά χρόνια, επίσης μέλος της Διοίκησης της Διεθνούς Ομοσπονδίας Εργαζομένων στα Οπτικοακουστικά Μέσα (FISTAV), μέλος του Γνωμοδοτικού Συμβουλίου του Υπουργείου Πολιτισμού για τον κινηματογράφο, σε δύο θητείες, Αντιπρόεδρος της Κίνησης Διανοούμενων και Καλλιτεχνών για την Ειρήνη και τον Πολιτισμό, μέλος του Δ.Σ. του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων, συντονιστής της Πανκαλλιτεχνικής Κίνησης και, για δύο θητείες, μέλος του Δ.Σ. του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου.

*

ΣΥΝΟΠΤΙΚΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΖΙΑ ΓΙΟΒΑΝΗ

Γεννημένη στις 7 Νοεμβρίου του 1955 στη Νέα Ιωνία, τελείωσε την Ιταλική Σχολή και το 1974 έδωσε εξετάσεις και εισήχθη 3η στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Ολοκληρώνοντας τις θεατρικές σπουδές της εργάστηκε για λίγα χρόνια στο θέατρο, συμμετέχοντας σε παραστάσεις με αξιόλογους καλλιτέχνες, όπως ο Μάνος Κατράκης.

Το 1981 μετακόμισε στη Σουηδία, παντρεύτηκε και το 1985 απέκτησε την κόρη της Αντονέλλα. Σπούδασε Ιταλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης και στη συνέχεια Θεωρία και Κριτική Κινηματογράφου.

Επέστρεψε μόνιμα από τη Σουηδία στην Ελλάδα το 2008 και ανέλαβε αμέσως δουλειά στον Ριζοσπάστη, γράφοντας την κριτική κινηματογράφου της εφημερίδας και άλλα πολιτιστικά θέματα. Παράλληλα, είχε την επιμέλεια της εκπομπής «Κινηματογραφικές Σημειώσεις» στο webradio 902.gr.

Έγινε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, και συμμετείχε στην κριτική επιτροπή στο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης εκ μέρους της Ελλάδας.

Πέθανε, το 2016, σε ηλικία 61 ετών, έπειτα από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο.

*

Γραφείο Τύπου NEW STAR

Phone: 2108640054 - 2108220008 - 2108640017

E-mail: newstarcine@gmail.com

*

Μέσα κοινωνικής δικτύωσης STUDIO

-https://www.facebook.com/studioanewstar
-https://www.facebook.com/filoistudio
-https://www.facebook.com/.../www.../groups/289503299882402
-https://www.facebook.com/studiioartcinema
-https://www.instagram.com/studionewstarartcinema/

-https://www.facebook.com/groups/946674409579697

*