Γιώργος Μαρίνος: «Ο σοσιαλισμός, η μοναδική λύση που μπορεί να ικανοποιήσει τις λαϊκές ανάγκες» ‒ 16η Διεθνής Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων

«Ο σοσιαλισμός, η μοναδική λύση που μπορεί να ικανοποιήσει τις λαϊκές ανάγκες»

Εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία του μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στη 16η Διεθνή Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων

Στο Γκουαγιακίλ του Ισημερινού ξεκίνησαν την Παρασκευή και ολοκληρώνονται σήμερα οι εργασίες της 16ης Διεθνούς Συνάντησης των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, με θέμα «Ο ρόλος των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων στον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, που προκαλεί κρίσεις, πολέμους και την άνοδο φασιστικών και αντιδραστικών δυνάμεων. Για τα δικαιώματα των εργαζομένων και του λαού, την εθνική και κοινωνική χειραφέτηση, το σοσιαλισμό».

Στις εργασίες της Συνάντησης συμμετέχουν εκπρόσωποι από 53 κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα απ' όλο τον κόσμο, μεταξύ αυτών και αντιπροσωπεία της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, αποτελούμενη από τους Γιώργο Μαρίνο, μέλος του ΠΓ της ΚΕ, Ελισαίο Βαγενά, μέλος της ΚΕ και υπεύθυνο του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων, και η Δανάη Χέλμη, συνεργάτη του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων. Στην έναρξη της Συνάντησης έγινε πανηγυρική εκδήλωση που συνοδεύτηκε και από καλλιτεχνικό πρόγραμμα. Στο προεδρείο της εκδήλωσης προσκλήθηκαν οι εκπρόσωποι του ΚΚ Κούβας, του ΚΚ Βιετνάμ, του ΚΚΕ (ο σ. Γιώργος Μαρίνος), του Πορτογαλικού ΚΚ, καθώς και στελέχη του ΚΚ Ισημερινού.

Παρουσιάζονται εκτενή αποσπάσματα από την παρέμβαση του Γ. Μαρίνου. 

Στην ομιλία του ευχαρίστησε το ΚΚ Ισημερινού που φιλοξενεί τη φετινή συνάντηση και εξέφρασε την αλληλεγγύη του Κόμματος στο λαό του Ισημερινού, στους λαούς της Λατινικής Αμερικής, στους κομμουνιστές και τα λαϊκά κινήματα που βρίσκονται αντιμέτωποι με την κρατική καταστολή, τις αντικομμουνιστικές επιθέσεις και διώξεις.

Ταυτόχρονα, διατράνωσε τη θέληση του ΚΚΕ να εντείνει τις προσπάθειες για την απελευθέρωση των τριών Κουβανών αγωνιστών που παραμένουν ακόμη φυλακισμένοι στις ΗΠΑ. 

Στο πρώτο μέρος της παρέμβασης έκανε μια εκτενή αναφορά στις αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης και στην κατάσταση στην Ελλάδα, στην ΕΕ, στην όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που οδηγούν σε επεμβάσεις σε διάφορες περιοχές του πλανήτη και στην πάλη του ΚΚΕ ενάντια στη στρατηγική του κεφαλαίου.

Ο Γιώργος Μαρίνος μιλά στην 16η Διεθνή Συνάντηση ΚΕΚ

Οι πραγματικές αιτίες των ιμπεριαλιστικών πολέμων

Στη συνέχεια σημείωσε:

«Στον πυρήνα του ιμπεριαλισμού, που είναι το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού (και όχι μόνο έκφραση μιας επιθετικής εξωτερικής πολιτικής), είναι τα μονοπώλια, οι μεγάλοι οικονομικοί όμιλοι που ανταγωνίζονται για

• Την επέκταση των επιχειρηματικών τους δραστηριοτήτων,
• Τον έλεγχο των αγορών, των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των ενεργειακών αγωγών

και αυτό εκφράζεται και σε διακρατικό επίπεδο.

Αυτό καταγράφεται στις παλιές και νέες εστίες έντασης και πολέμου. Ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα, βίαια, μέσα.

Οι κομμουνιστές έχουν μεγάλη ευθύνη στη διαφώτιση, την καθοδήγηση της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, για να ξεπεράσουν τις πολύμορφες παγίδες που στήνουν οι αστικές τάξεις και οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις, να οργανωθούν και να δείξουν τη δύναμή τους.

Κάθε υποχώρηση των ΚΚ από την αυτοτελή πολιτική πάλη, κάθε εμπλοκή στις ενδοαστικές αντιθέσεις και σχεδιασμούς, η συμμετοχή σε κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης, έχει οδυνηρές συνέπειες σε βάρος των λαών.

Η μαζική πάλη ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς είναι αναγκαίο να συμβαδίζει με την οργάνωση του αγώνα για την εξάλειψη των αιτιών που γεννούν τους πολέμους, την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Το ΚΚΕ έχει πλούσια δράση κατά των ιμπεριαλιστικών πολέμων, επεμβάσεων και απειλών αλλά δεν αρκείται σ' αυτό.

Η γραμμή πάλης που κατέληξε το 19ο Συνέδριο του Κόμματός μας, το 2013, έχει γενικότερη σημασία και σημειώνει πως "σε κάθε περίπτωση, οποιαδήποτε μορφή και αν πάρει η συμμετοχή της Ελλάδας σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο, το ΚΚΕ πρέπει να είναι έτοιμο να ηγηθεί στην αυτοτελή οργάνωση της εργατικής - λαϊκής αντίστασης, ώστε αυτή να συνδεθεί με την πάλη για την ήττα της αστικής τάξης, τόσο της εγχώριας όσο και της ξένης ως εισβολέα".

Είναι γεγονός ότι η στρατηγική των ΚΚ, η βασική κατεύθυνση της πάλης τους, καθορίζεται από το χαρακτήρα της εποχής μας.

Αυτό καθορίζει το χαρακτήρα της επανάστασης και τις κινητήριες δυνάμεις της, τη γραμμή συσπείρωσης, την πολιτική των συμμαχιών, την ιδεολογικοπολιτική δουλειά στην εργατική τάξη ώστε η πάλη της να προσανατολίζεται στην ανατροπή των αιτιών της εκμετάλλευσης.

Η κοινωνική εξέλιξη κινείται προς μια ανώτερη βαθμίδα και δεν μπορεί να πάει πίσω επειδή μεσολάβησε η αντεπανάσταση και η ανατροπή του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ενωση και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες.

Σε όλη την ιστορική πορεία υπήρχαν μεγάλες κοινωνικές συγκρούσεις, νίκες και ήττες των πρωτοπόρων κάθε φορά τάξεων, σημειώθηκαν πισωγυρίσματα αλλά αυτό που έκρινε είναι η γενική νομοτέλεια αντικατάστασης του παλιού από το νέο κοινωνικοοικονομικό σύστημα.

Ο καπιταλισμός αναπτύχθηκε, η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου οδήγησε στη γέννηση των μονοπωλίων, στις μετοχικές εταιρείες, ωρίμασαν οι υλικές προϋποθέσεις για την οικοδόμηση της νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας. Αυτά αποτελούν βασικά στοιχεία για την επεξεργασία σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής, με κεντρικό ζήτημα το σοσιαλιστικό χαρακτήρα της επανάστασης και την επίλυση της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας.

Η στρατηγική των "ενδιάμεσων σταδίων" ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό κινείται στο έδαφος του εκμεταλλευτικού συστήματος:

• Η εξουσία και τα μέσα παραγωγής παραμένουν στα χέρια της αστικής τάξης,
• Διατηρείται η καπιταλιστική εκμετάλλευση και αναρχία.

Η στρατηγική αυτή έχει προκαλέσει καθυστέρηση στην πάλη του κομμουνιστικού κινήματος, είναι στοιχείο της κρίσης του, οδηγεί:

• Σε συμμετοχή ή στήριξη αστικών κυβερνήσεων,
• Σε αναζήτηση "αριστερών" κυβερνήσεων αστικής διαχείρισης, οι συνέπειες είναι πολύ αρνητικές.

Ο υποκειμενικός παράγοντας, το ΚΚ και η εργατική τάξη, "διαπαιδαγωγούνται" σε λύση που είναι εντός των ορίων του καπιταλισμού, χάνεται πολύτιμος χρόνος.

Δυστυχώς αυτό δε συνειδητοποιείται. Φορείς τέτοιων αντιλήψεων φτάνουν μέχρι του σημείου να ενοχοποιούν τη θέση για την επικαιρότητα του σοσιαλισμού ως σεχταριστική.

Ο Λένιν, στο έργο του "Κάτω από ξένη σημαία", αναφερόμενος στην "εποχή μας", που αρχίζει με τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και επιβεβαιώθηκε από την Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση του 1917, βάζει την αστική τάξη "στην ίδια κατάσταση" που βρίσκονταν οι φεουδάρχες, μιλάει για την εποχή του ιμπεριαλισμού και των ιμπεριαλιστικών κλονισμών.

Ζούμε σ' αυτήν την εποχή μετάβασης από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό και πρέπει να ανοίξει μεγάλη συζήτηση για τη στρατηγική που αντιστοιχεί στην εποχή μας.

Το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ εκτίμησε ότι την τελευταία εικοσαετία αναπτύχθηκαν περισσότερο οι, ήδη ώριμες, υλικές προϋποθέσεις για το σοσιαλισμό στην Ελλάδα.  

• Επεκτάθηκαν και ισχυροποιήθηκαν οι καπιταλιστικές σχέσεις στην αγροτική παραγωγή, στην Παιδεία, στην Υγεία, στον Πολιτισμό, στον Αθλητισμό, στα ΜΜΕ.
• Εγινε μεγαλύτερη συγκέντρωση μισθωτής εργασίας και κεφαλαίου στη μεταποίηση, στο εμπόριο, στις Κατασκευές, στον Τουρισμό.
• Με την κατάργηση του κρατικού μονοπωλίου στις Τηλεπικοινωνίες, σε μονοπωλημένα τμήματα της Ενέργειας και των Μεταφορών αναπτύχθηκαν επιχειρήσεις ιδιωτικού κεφαλαίου.
• Η μισθωτή εργασία αυξήθηκε σημαντικά ως ποσοστό στο σύνολο της απασχόλησης.

Στη βάση αυτή, το ΚΚΕ κατέληξε ότι ο ελληνικός λαός θα απαλλαγεί από τα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και των ιμπεριαλιστικών ενώσεων όταν η εργατική τάξη με τους συμμάχους της πραγματοποιήσει τη σοσιαλιστική επανάσταση και προχωρήσει στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού».

Πώς εκτιμάμε την κατάσταση στη Λατινική Αμερική

Αναφερόμενος, σε άλλο σημείο της παρέμβασής του ο Γ. Μαρίνος, στις διεργασίες στη Λατινική Αμερική σημείωσε:

«Το ΚΚΕ εξετάζει προσεκτικά τις διεργασίες που συντελούνται στη Λατινική Αμερική, την ανάπτυξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος.

Υποστηρίζει τις προσπάθειες της Κούβας ενάντια στο εμπάργκο των ΗΠΑ και τη συνέχιση των κάθε λογής επιθέσεων, καταδικάζει την προσπάθεια επιβολής πραξικοπημάτων, αντιδραστικών λύσεων.

Εκφράζει την αλληλεγγύη του στους Κολομβιανούς αγωνιστές των FARC.

Παράλληλα, θεωρούμε απαραίτητο να σταθούμε σε ορισμένα θέματα, παίρνοντας μέρος στη συζήτηση που έχει ανοίξει στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα για ζητήματα στρατηγικής σημασίας.

Στη Λατινική Αμερική πλατιές λαϊκές μάζες, που αγανάκτησαν από την αντιλαϊκή πολιτική φιλελεύθερων και σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων, εμπιστεύτηκαν την ψήφο τους σε πολιτικές δυνάμεις που πρόβαλλαν την ανακούφιση από τη φτώχεια, μίλησαν για την ανεξαρτησία και την κυριαρχία αυτών των χωρών, με αιχμή την αντιμετώπιση των ανισότιμων σχέσεων και εξαρτήσεων από τις ΗΠΑ.

Πώς εκτιμούμε την κατάσταση ;

Πρώτο, στα κράτη αυτά δεν μπορεί να αποσιωπηθεί το γεγονός ότι η πολιτική εξουσία και τα μέσα παραγωγής παραμένουν στα χέρια της αστικής τάξης, κριτήριο της ανάπτυξης είναι το κέρδος, διατηρείται το καθεστώς εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Αυτό είναι το βασικό ζήτημα. Οι κυβερνήσεις του "προοδευτισμού", με διαφορές από χώρα σε χώρα, διαχειρίζονται το καπιταλιστικό σύστημα. Ορισμένες παίρνουν μέτρα για την ανακούφιση λαϊκών δυνάμεων από την ακραία φτώχεια και την εξασφάλιση ενός ελάχιστου επιπέδου κοινωνικών υπηρεσιών ώστε να αναπαράγεται η εργατική δύναμη, η οποία παραμένει εμπόρευμα. Κάποιες από αυτές κρατικοποιούν ορισμένες ιδιωτικές επιχειρήσεις, ιδιαίτερα στον τομέα της Ενέργειας και του ορυκτού πλούτου.

Όμως, το στοιχείο αυτό δε συνιστά ριζική αλλαγή, λαμβάνει χώρα στα πλαίσια των γενικότερων καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και η κρατική ιδιοκτησία (συλλογικός καπιταλιστής) δεν αλλάζει τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα του συστήματος.

Κρατικές επιχειρήσεις και σχετικά διευρυμένες κοινωνικές υπηρεσίες ζήσαμε επί σοσιαλδημοκρατικής (ιδιαίτερα) διακυβέρνησης σε πολλές καπιταλιστικές χώρες της Ευρώπης αλλά ο βαθμός εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης ήταν υψηλός, οι κρίσεις δεν αποσοβήθηκαν.

Δεύτερο, με τη διατήρηση της καπιταλιστικής οικονομικής βάσης:

• Διατηρείται η αναρχία στην παραγωγή,
• Διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις για την εκδήλωση καπιταλιστικής κρίσης, με αύξηση της ανεργίας, επέκταση της σχετικής και της απόλυτης εξαθλίωσης, κατάργηση των όποιων δικαιωμάτων έχουν κατακτηθεί την προηγούμενη περίοδο.
• Η δράση των οικονομικών νόμων του καπιταλισμού οδήγησαν πρόσφατα στην εκτίναξη του πληθωρισμού στην Αργεντινή, στη Βενεζουέλα κ.α. σε πολύ υψηλά επίπεδα, με αποτέλεσμα τη μείωση της αγοραστικής δύναμης των λαϊκών οικογενειών.
• Η ψαλίδα ανάμεσα στην αύξηση της παραγωγικότητας και στους πραγματικούς μισθούς ανοίγει.

Η αναφορά στη μείωση του ποσοστού της φτώχειας δεν μπορεί να καλύψει το ίδιο το πρόβλημα της εκτεταμένης φτώχειας, τις αιτίες που τη γεννούν και την αναπαράγουν, τα συσσωρευμένα κεφάλαια που είναι στα χέρια των καπιταλιστών.

Αλλωστε, προγράμματα μείωσης της φτώχειας εφαρμόζονται σε πολλές καπιταλιστικές χώρες για αποφυγή εκρήξεων, για τη χειραγώγηση της εργατικής τάξης.

Κατά τη γνώμη μας, τα ΚΚ έχουν υποχρέωση να δουλέψουν επίμονα, σταθερά, να εξοπλίσουν την εργατική τάξη, να γίνει ικανή και να διεκδικήσει τον πλούτο που παράγει και της ανήκει.

Η Βραζιλία είναι 6η παγκόσμια καπιταλιστική δύναμη.

• Διαθέτει ισχυρή βιομηχανία και αγροτική παραγωγή, σημαντικές υποδομές, ορυκτό πλούτο, ενεργειακούς πόρους.
• Διαθέτει πολυάριθμη εργατική τάξη.
• Το μονοπωλιακό κεφάλαιο επεκτείνει τις δραστηριότητες του ιδιαίτερα στη Λατινική Αμερική, την Αφρική, σε πολλές περιοχές της υδρογείου, παίρνει μέρος στο διεθνή ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό αξιοποιώντας και τη συμμετοχή της Βραζιλίας στους BRICS.
• 100 επιχειρηματικοί όμιλοι κυριαρχούν στη βιομηχανία, στην εξόρυξη ορυκτών, στον αγροτοδιατροφικό κλάδο, το χρηματοπιστωτικό σύστημα, το εμπόριο, τις υπηρεσίες, με μεγάλη κερδοφορία.

Σε αυτό το κράτος,

• 53 εκατομμύρια ζουν κάτω από το όριο φτώχειας και 23 εκατ. σε ακραία απόλυτη εξαθλίωση.
• -Το 5% των πλουσιότερων κατέχουν εισόδημα μεγαλύτερο από το 50% των φτωχότερων.

Επίσης, οι εξελίξεις στην Αργεντινή διδάσκουν πόσο ουτοπική είναι καλλιέργεια αυταπατών για φιλολαϊκή πολιτική στα πλαίσια του καπιταλισμού.

Σημαντικοί εγχώριοι και ξένοι μονοπωλιακοί όμιλοι ελέγχουν όλους τους δυναμικούς κλάδους της οικονομίας, π.χ., στη βιομηχανία χάλυβα, αυτοκινήτων, επεξεργασίας τροφίμων κ.α.

Οι κυβερνήσεις της Αργεντινής αναδιάρθρωσαν το υψηλό χρέος που αυξήθηκε κατά τη διάρκεια (και μετά) την κρίση του 2001 αλλά αυτό το πλήρωσε, το πληρώνει, ο λαός που δεν έχει καμία ευθύνη και δεν έχει ωφεληθεί από τη δημιουργία του.

Βασική πολιτική γραμμή της κυβέρνησης είναι η θωράκιση και η ενίσχυση του κεφαλαίου της Αργεντινής έναντι των ανταγωνιστών του στη Λατινική Αμερική και στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, ο βαθμός εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης αυξήθηκε.

Η κυβέρνηση προωθεί σημαντικές οικονομικές συμφωνίες με την Κίνα, τη Ρωσία αλλά και μονοπωλιακούς ομίλους των ΗΠΑ, όπως η γνωστή «CHEVRON» για την εκμετάλλευση των πλούσιων ενεργειακών σχιστολιθικών κοιτασμάτων (vacamuerta).

Μιλάμε για τη Βραζιλία και την Αργεντινή σημειώνοντας πως η κατάσταση της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής με χαμηλότερη θέση στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, που κυβερνούν και εδώ "αριστερές" κυβερνήσεις, είναι ακόμα χειρότερη.

Η αντιμετώπιση αυτών των χρόνιων προβλημάτων, η εξασφάλιση του δικαιώματος δουλειάς, δωρεάν υπηρεσίες Υγείας, μόρφωσης που κατέκτησε η Κούβα, σε μια πορεία μετά την Επανάσταση, αναδεικνύουν την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, της εργατικής εξουσίας.

Το επιχείρημα περί θετικής αλλαγής του συσχετισμού δύναμης υπέρ του λαών και των ΚΚ στη Λατινική Αμερική δεν εκφράζει την πραγματικότητα. Η συμμετοχή ή στήριξη "αριστερών" κυβερνήσεων αποδυναμώνει ριζοσπαστικές διεργασίες, δυναμώνει τη θέση της σοσιαλδημοκρατίας, έχει αρνητική επίδραση στα ΚΚ.

Στην Ευρώπη, κόμματα με τον τίτλο του ΚΚ, στη Γαλλία και την Ιταλία, συμμετείχαν σε "αριστερές", "κεντροαριστερές" κυβερνήσεις. 

Η πείρα είναι οδυνηρή:

• Το εργατικό κίνημα πήγε χρόνια πίσω,
• Εφαρμόστηκε σκληρή αντιλαϊκή πολιτική,
• Οι κυβερνήσεις αυτές πήραν μέρος σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις,
• Το κομμουνιστικό κίνημα χρεώθηκε με ευθύνες και αναξιοπιστία.

Αυτά τα "πειράματα" χρεοκόπησαν, έγιναν γέφυρα και στις κυβερνήσεις επανήλθαν συντηρητικές δυνάμεις, δεξιά κόμματα που αξιοποίησαν την διάψευση λαϊκών προσδοκιών, για να επιβάλλουν σκληρή αντιλαϊκή πολιτική.

Για το λεγόμενο "σοσιαλισμό του 21ου αιώνα"

Η αντίληψη του "προοδευτισμού" αλλά και η ανάλυση που ωραιοποιεί το χαρακτήρα των διακρατικών ενώσεων είναι μέρος του λεγόμενου «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα", μέσω του οποίου επιχειρείται χειραγώγηση των λαών (ιδιαίτερα) της Λατινικής Αμερικής.

Πρόκειται για φορέα προώθησης της οπορτουνιστικής θέσης περί "εξανθρώπισης" του καπιταλισμού, αποθεώνει τον κοινοβουλευτισμό, υπονομεύει την επαναστατική πάλη. Προσπαθεί, από την πρώτη στιγμή της εμφάνισής του, να συκοφαντήσει τον επιστημονικό σοσιαλισμό, τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στη Σοβιετική Ενωση.

Η ουτοπία περί εκδημοκρατισμού - μετασχηματισμού του αστικού κράτους, της εξουσίας των μονοπωλίων και η προβολή της "μεικτής" καπιταλιστικής οικονομίας παρουσιάζονται ως νέο "μοντέλο" του σοσιαλισμού.

Στη θέση της εργατικής τάξης, της πρωτοπόρας τάξης, που έχει ιστορική αποστολή την ανατροπή της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, εμφανίζονται ως "επαναστατικά υποκείμενα" ένα συνονθύλευμα κινημάτων με θέσεις σοσιαλδημοκρατικής, κεϋνσιανής διαχείρισης του συστήματος.

Στη θέση της αναγκαίας πολιτικής συμμαχιών των ΚΚ που θα συμβάλλει στη συγκέντρωση και στην προετοιμασία εργατικών - λαϊκών δυνάμεων σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, εμφανίζεται η συνεργασία των ΚΚ με την (αριστερή) σοσιαλδημοκρατία.

Μέτωπο στον οπορτουνισμό

Το ΚΚΕ παλεύει χρόνια ενάντια στο ΝΑΤΟ, την πολιτικοστρατιωτική συμμαχία που είναι το οπλισμένο χέρι του ευρώ-αμερικανικού ιμπεριαλισμού και ευθύνεται για δεκάδες επεμβάσεις, πολέμους, πραξικοπήματα. Το Κόμμα μας παλεύει στη γραμμή της αποδέσμευσης, με το λαό νοικοκύρη στον τόπο του.

Οι θέσεις που προβάλλουν τη "διάλυση" του ΝΑΤΟ αποσπασμένες από την πάλη για την αποδέσμευση της κάθε χώρας αδυνατίζουν την πάλη ενάντια στο φονικό αυτό μηχανισμό.

Το ΚΚΕ αντιπαλεύει την ΕΕ, τη διακρατική ιμπεριαλιστική ένωση στην Ευρώπη, με στόχο την αποδέσμευση, με την εξουσία και τον πλούτο στα χέρια του λαού, την ανάπτυξη αμοιβαία επωφελών σχέσεων με άλλα κράτη και λαούς.

Το Κόμμα μας έχει ανοικτό μέτωπο σε αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις που εξωραΐζουν το ρόλο της ΕΕ και τη στηρίζουν, όπως το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ).

Τα πρόβλημα δεν είναι μόνο η μια ή άλλη αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ αλλά η ταξική της ουσία ως ένωση των μονοπωλίων κατά των λαών.

Μας ρωτάνε ορισμένοι σύντροφοι γιατί το ΚΚΕ αποχώρησε από την "Αριστερή ομάδα", την GUE/NGL.

Λέμε σ' αυτούς τους συντρόφους πως η ΚΕ του Κόμματός μας εκτίμησε ότι η ομάδα αυτή 

• Έχει μετατραπεί σε κοινοβουλευτική ομάδα του ΚΕΑ,
• Στηρίζει την ΕΕ
• Δυνάμεις της έχουν στηρίξει ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους, π.χ., στη Λιβύη και στη Συρία,

Κόμματα όπως το Γερμανικό DIE LINKE, ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλα

• Επιδίδονται σε αντικομμουνισμό,
• Συμμετέχουν στην επίθεση ενάντια στη Σοβιετική Ενωση και την ιστορική της πορεία,
• Συμμετείχαν σε εκδηλώσεις που τροφοδοτούσαν αντι-κουβανικές επιθέσεις.

Το ΚΚΕ δεν είναι ενταγμένο σε καμία πολιτική ομάδα, η Ευρωκοινοβουλευτική του Ομάδα έχει πλούσια δράση μέσα και έξω από το Ευρωκοινοβούλιο, έχει κάνει μεγάλο αριθμό παρεμβάσεων και είναι στη διάθεση των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων. Αυτοί που προέβλεψαν απομόνωση του ΚΚΕ και προσπάθησαν να το συκοφαντήσουν έχουν εκτεθεί και αυτή τη φορά.

Για τις διακρατικές καπιταλιστικές ενώσεις

Εχει ανοίξει συζήτηση για τους BRICS και πρέπει να απαντήσουμε ένα καίριο ερώτημα.

Ποια είναι η αντικειμενική βάση, τα κριτήρια που καθορίζουν το χαρακτήρα των BRICS, της διακρατικής συνεργασίας Βραζιλίας, Ρωσίας, Ινδίας, Κίνας και Νότιας Αφρικής;

Από τα ίδια τα στοιχεία, αποδεικνύεται πως πρόκειται για καπιταλιστικά κράτη, σημαντικούς κρίκους στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, με ισχυρά μονοπώλια που ελέγχουν την οικονομία.

Βασικό στοιχείο είναι η ανισομετρία και οι ανισότιμες σχέσεις. Ο ανταγωνισμός των BRICS, π.χ., με τις ΗΠΑ και την ΕΕ συνδυάζεται με τον ανταγωνισμό ανάμεσα στα ίδια τα κράτη των BRICS, γιατί, π.χ., είναι άλλες οι πολιτικές, οικονομικές και στρατιωτικές δυνατότητες αλλά και οι στοχεύσεις της Κίνας και άλλες των άλλων κρατών.

Ακόμα και δυνάμεις που υποστηρίζουν τους BRICS προβληματίζονται για την επιβράδυνση που σημειώνεται στις οικονομίες αυτών των κρατών και αυτό είναι μόνο μια πλευρά των εξελίξεων. Γιατί στην πορεία καιροφυλακτεί η εκδήλωση κρίσης που είναι μέσα στο DNA του καπιταλισμού.

Αγαπητοί σύντροφοι,

Εχει, επίσης, ανοίξει συζήτηση για το χαρακτήρα και το ρόλο των Διακρατικών Ενώσεων στη Λατινική Αμερική.

Για παράδειγμα, για την "Ενωση των Εθνών της Ν. Αμερικής" (UNASUR), την "Αγορά του Νότου" (MERCOSUR), την "Κοινότητα Λατινοαμερικανικών χωρών και χωρών της Καραϊβικής" (CELAC) ή άλλες ενώσεις.

Η πραγματικότητα τεκμηριώνει πως πρόκειται για ενώσεις καπιταλιστικών κρατών που, ανεξάρτητα από το αν συμμετέχουν κράτη με κυβερνήσεις που δηλώνουν αριστερές, η βάση είναι οι μεγάλοι οικονομικοί όμιλοι και τα συμφέροντά τους.

Αυτή είναι η αφετηρία των εμπορικών και άλλων οικονομικών συναλλαγών που προωθούνται ανάμεσα στα κράτη - μέλη αλλά και στις σχέσεις τους με άλλες καπιταλιστικές χώρες ή ιμπεριαλιστικές ενώσεις.

Παράλληλα, η δημιουργία ενός ολοένα και πυκνότερου πλέγματος διακρατικών καπιταλιστικών ενώσεων στην περιοχή δυναμώνει τους μηχανισμούς συνεργασίας μεταξύ των αστικών κρατών σε μια διαδικασία που τελικά στρέφεται ενάντια στη λαϊκή πάλη.

Στα πλαίσια της ανισόμετρης ανάπτυξης και των ανισότιμων διακρατικών σχέσεων διακρίνεται ο κυρίαρχος ρόλος της Βραζιλίας και της Αργεντινής, που χρησιμοποιούν αυτές τις ενώσεις για την παραπέρα προώθηση των μονοπωλιακών συμφερόντων.

Οι σχέσεις ανάμεσα στις ενώσεις της Λατινικής Αμερικής, τις ΗΠΑ και την ΕΕ είναι σχέσεις ανταγωνισμού για τον έλεγχο των αγορών, παράλληλα είναι σχέσεις οικονομικοπολιτικής συνεργασίας.

Κάποιοι σύντροφοι προβληματίζονται για το χαρακτήρα της "Μπολιβαριανής Συμμαχίας για την Αμερική" (ALBA), στην οποία συμμετέχει η Κούβα.

Η γνώμη μας είναι πως το βασικό στοιχείο που καθορίζει το χαρακτήρα της ALBA είναι ότι πρόκειται για διακρατική ένωσης που κυριαρχούν τα καπιταλιστικά κράτη και αυτό δεν αλλάζει με τη συμμετοχή της Κούβας.

Μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ενωση προβάλλεται η θέση περί "πολυπολικού κόσμου" ως αντίβαρο στις ΗΠΑ, εκθειάζοντας τους BRICS και άλλες διακρατικές ενώσεις.

Πρόκειται αντικειμενικά για θέση που στηρίζεται στην αταξική θεώρηση του χαρακτήρα ισχυρών καπιταλιστικών κρατών, παλιών ή "αναδυόμενων", που κυριαρχούν τα μονοπώλια, εκπληρώνουν ιδιαίτερο ρόλο στην εξαγωγή κεφαλαίων, διεκδικούν πρωταγωνιστικό ρόλο στην περιοχή τους ή και σε ευρύτερες περιοχές και κατέχουν σημαντική θέση στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Η αντιμετώπιση του "πολυπολικού κόσμου" ως μέσο εξασφάλισης της ειρήνης και των λαϊκών συμφερόντων είναι πλάνη.

Επί της ουσίας, αυτή η προσέγγιση 

• Αντιμετωπίζει ως σύμμαχο τον αντίπαλο,
• Εγκλωβίζει λαϊκές δυνάμεις στην επιλογή ιμπεριαλιστή ή ιμπεριαλιστικής ένωσης
• Κάνει ζημιά στο εργατικό κίνημα».

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ – Κυριακή, 16/11/2014

Αναγκαία η τομή στη στρατηγική του κομμουνιστικού κινήματος

Κλείνοντας την παρέμβασή του, ο ομιλητής τόνισε: «Το ΚΚΕ, από την πρώτη ώρα της αντεπανάστασης, προσπαθεί να συμβάλει με όλες του τις δυνάμεις στην ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος, στην ενότητά του σε επαναστατική βάση και στο συντονισμό της πάλης του.

20 και πλέον χρόνια μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές, η κρίση του κομμουνιστικού κινήματος συνεχίζεται.

Αστικές και οπορτουνιστικές αντιλήψεις επιδρούν ή υιοθετούνται από ΚΚ, αναπαράγοντας την κρίση.

Αν δεν γίνει τομή, δεν προσαρμοστεί η στρατηγική του κομμουνιστικού κινήματος στη συγκέντρωση και την προετοιμασία εργατικών, λαϊκών δυνάμεων, στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού, αν δεν ισχυροποιηθεί η πάλη ενάντια στον οπορτουνισμό και δεν ξεκαθαρίσει πως ο σοσιαλισμός είναι η μοναδική λύση που μπορεί να ικανοποιήσει τις λαϊκές ανάγκες, τα επόμενα χρόνια η κατάσταση θα επιδεινωθεί.

Η λογική των εθνικών ιδιομορφιών αποτέλεσε το όχημα του "ευρωκομμουνισμού" για να αρνηθεί τις νομοτέλειες της σοσιαλιστικής επανάστασης και οικοδόμησης και σήμερα το πρόβλημα εκδηλώνεται με τα ίδια ή παρόμοια επιχειρήματα.

Ασφαλώς, κάθε ΚΚ στον τόπο του έχει ευθύνη να μελετάει την ανάπτυξη του καπιταλισμού, την κοινωνική διάρθρωση για να παίρνει τα αναγκαία μέτρα για την προσαρμογή της στρατηγικής και της τακτικής του ώστε να αναπτυχθεί πιο αποτελεσματικά η ταξική πάλη.

Αλλά, είναι άλλο αυτό και άλλο η χρησιμοποίηση των "ιδιομορφιών", για να τεκμηριωθεί η υποκατάσταση του επαναστατικού δρόμου από τον κοινοβουλευτισμό, να υποβιβαστεί ο σοσιαλισμός σε κυβερνητικές αλλαγές αστικής διαχείρισης, όπως κάνει π.χ. το Φόρουμ του Σάο Πάολο και άλλες δυνάμεις.

Η σοσιαλιστική οικοδόμηση είναι μια ενιαία διαδικασία, η οποία ξεκινά με την κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη για να διαμορφωθεί ο νέος τρόπος παραγωγής, ο οποίος επικρατεί με την ολοκληρωτική κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων, της σχέσης κεφαλαίου - μισθωτής εργασίας.

Η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και ο κεντρικός σχεδιασμός είναι νομοτέλειες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αναγκαίοι όροι για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.

Οι διαφορετικές προσεγγίσεις σε σοβαρά ζητήματα απαιτούν παραπέρα συζήτηση. Αυτό είναι αναμφισβήτητο.
Ταυτόχρονα, όμως, έχουμε υποχρέωση να συμμετέχουμε και να στηρίζουμε αποφασιστικά την πάλη της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας, να αξιοποιούμε κάθε δυνατότητα για το συντονισμό της δράσης μας.

Στην κατεύθυνση αυτή, προτείνουμε να εξετάσουμε μαζί ορισμένες κοινές δράσεις για την επόμενη περίοδο και μεταξύ των οποίων σημειώνουμε:

• Στήριξη των εργατικών αγώνων για τα εργασιακά, κοινωνικά, δημοκρατικά δικαιώματα των εργαζομένων. Συντονισμένες δράσεις την 1η Μάη.
• Ανάδειξη της 70ής επετείου της ΠΣΟ.
• Καμπάνια ενάντια στον αντικομμουνισμό με κλιμάκωση στις 9 Μάη 2015, μέρα της Αντιφασιστικής νίκης.
• Ενταση της πάλης ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
• Αλληλεγγύη με τους λαούς που αντιμετωπίζουν ιμπεριαλιστικές απειλές, επεμβάσεις και κατοχή, 
• Καμπάνια ενάντια στο ΝΑΤΟ κ.ά.»

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ – Κυριακή, 16/11/2014

Επισημάνσεις, Μποτίλια Στον Άνεμο