Παιδιά υγιή, εγκαταλλειμμένα και παραμελημένα κατοικούν για μήνες στα νοσοκομεία – Γονείς πάμφτωχοι, με σοβαρά προβλήματα υγείας, κοινωνικά αποκλεισμένοι και ευάλωτοι αφήνονται στην τύχη τους

 ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΜΜΕΝΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΛΗΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ

Ο «Ριζοσπάστης» με δημοσιεύματα στις 3/11/2013 και 23/11/2013 για το Κέντρο Προστασίας Παιδιού «Η Μητέρα» και για το «Αναρρωτήριο Πεντέλης» αντίστοιχα, ανέδειξε το ζήτημα των παιδιών χωρίς οικογένεια, των δημόσιων δομών φροντίδας και φιλοξενίας τους και των υιοθεσιών. Σήμερα, συνεχίζουμε το αφιέρωμα με μαρτυρίες εργαζομένων και επιστημόνων για τα δεκάδες εγκαταλειμμένα και παραμελημένα παιδιά στην Αττική, που φιλοξενούνται στους ακατάλληλους χώρους των παιδιατρικών νοσοκομείων και μαιευτηρίων.

Αν δεν προσληφθεί μόνιμο προσωπικό,
σε κάποια χρόνια δε θα είναι δυνατή η λειτουργία του Αναρρωτηρίου Πεντέλης...

Για το θέμα αυτό, το ΚΚΕ έχει καταθέσει αλλεπάλληλες Ερωτήσεις στη Βουλή, απαιτώντας, ανάμεσα σε άλλα, να χρηματοδοτηθούν άμεσα από το κράτος το «Μητέρα», το Αναρρωτήριο Πεντέλης και οι άλλες υπηρεσίες για το παιδί, να γίνουν οι απαραίτητες προσλήψεις μόνιμου προσωπικού όλων των ειδικοτήτων, ώστε να ανοίξουν όλες οι κλειστές πτέρυγες, για να καλυφθούν όλα τα εγκαταλειμμένα παιδιά που σήμερα παραμένουν στα μαιευτήρια και στις παιδιατρικές κλινικές. Επίσης, να ενισχυθούν με το απαραίτητο μόνιμο προσωπικό οι κοινωνικές υπηρεσίες, ώστε να αναπτυχθούν οι δημόσιες υιοθεσίες, αλλά και να παρέχεται στήριξη στις οικογένειες που έχουν ανάγκη.

«Σπίτι» τους το νοσοκομείο, «οικογένεια» οι εργαζόμενοι...

Δεκάδες υγιή παιδιά στην Αττική μένουν για μήνες μέσα στα νοσοκομεία επειδή έχουν συρρικνωθεί οι δημόσιες υπηρεσίες φιλοξενίας, φροντίδας, υιοθεσίας

Στον πιο ακατάλληλο χώρο, μέσα σε νοσοκομεία, μένουν δεκάδες παιδιά από όλη την Αττική. Πρόκειται για παιδιά όλων των ηλικιών -μέχρι και εφήβους- που έχουν απομακρυνθεί από την οικογένειά τους με εισαγγελική εντολή, αλλά και για βρέφη που εγκαταλείπονται στα μαιευτήρια από τους γονείς τους. Μέχρι και τα τέλη Νοέμβρη στο Παίδων «Η Αγία Σοφία» έμεναν 34 παιδιά, στο Παίδων «Αγλαΐα Κυριακού» 20 παιδιά, στα μαιευτήρια «Αλεξάνδρα» και «Ελενα» 6 και 14 νεογνά και βρέφη αντίστοιχα.

Σε κάθε εφημερία των παιδιατρικών νοσοκομείων εισάγονται παιδιά με εισαγγελικές εντολές. Εξετάζονται για τυχόν προβλήματα υγείας κι έπειτα μένουν για μήνες μέσα σε θαλάμους νοσηλείας, μέχρι να αδειάσει μια θέση στις ανεπαρκείς και υποβαθμισμένες κρατικές δομές φιλοξενίας - φροντίδας παιδιών, στο Κέντρο Προστασίας Παιδιού «Μητέρα» και το Αναρρωτήριο Πεντέλης, όπου το προσωπικό μειώνεται και οι παρεχόμενες υπηρεσίες συρρικνώνονται. Κάποια από τα παιδιά με εισαγγελικές εντολές επιστρέφουν ξανά στην οικογένειά τους.

«Σπίτι» των παραμελημένων ή εγκαταλειμμένων παιδιών γίνεται το νοσοκομείο και η οικογένειά τους είναι το προσωπικό. Η κατάσταση στο Παίδων «Αγία Σοφία» δύσκολα περιγράφεται: Στους διαδρόμους κυκλοφορούν παιδιά που δεν έχουν πώς να περάσουν την ώρα τους. Όταν δουν ένα γιατρό, μια νοσηλεύτρια, μια καθαρίστρια τρέχουν από πίσω τους, αναζητώντας το παιχνίδι, την κουβέντα, την αγκαλιά. Νοσηλεύτριες κάνουν νοσηλεία παίρνοντας μαζί τους σε καροτσάκια τα μωρά που βρίσκονται στο νοσοκομείο με εισαγγελική εντολή, για να μην τα αφήσουν μόνα τους.

Τα μεγαλύτερα τρέχουν στους χώρους του νοσοκομείου, βγαίνουν στο προαύλιο για να παίξουν στις κούνιες, με κίνδυνο να χτυπήσουν, να πέσουν από τις σκάλες, να βγουν στο δρόμο. Ορισμένα προσπαθούν να «κολλήσουν» σε κάποια οικογένεια, αποκαλούν «μαμά» και «μπαμπά» τους γονείς των νοσηλευομένων παιδιών ή τους εργαζόμενους. Αλλάς φορές γίνονται επιθετικά με το προσωπικό, με τα άρρωστα παιδιά που έχουν κοντά τους γονείς τους να τα φροντίζουν... 

Ενα «ίδρυμα» μέσα στο νοσοκομείο

• «Τα τελευταία χρόνια συνωστίζονται εδώ πολλά παιδιά. Πριν 5 χρόνια σε μια δεδομένη στιγμή υπήρχαν στο νοσοκομείο κατά μέσο όρο 5 παιδιά, τα οποία είχαν φέρει εδώ με εισαγγελική εντολή για εξετάσεις προτού μεταφερθούν σε ιδρύματα. Το 2011 είχαν έρθει 81, το 2012 ήταν 92 και φέτος από το Γενάρη μέχρι το Σεπτέμβρη φιλοξενήθηκαν συνολικά 141 παιδιά. Οι αριθμοί είναι πολύ μεγάλοι. Είναι ένα ολόκληρο "ίδρυμα" μέσα στο νοσοκομείο», σημειώνει ο Γεράσιμος Κολαΐτης, αναπληρωτής καθηγητής Παιδοψυχιατρικής και διευθυντής της Παιδοψυχιατρικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών στο Νοσοκομείο Παίδων «Η Αγία Σοφία» και προσθέτει: «Στο παρελθόν η μέση παραμονή τους στο νοσοκομείο ήταν κάποιες βδομάδες, ενώ σήμερα μένουν τουλάχιστον 2 μήνες και σε κάποιες περιπτώσεις μέχρι και 6 μήνες!».

Την αύξηση των παιδιών με εισαγγελικές εντολές υπογραμμίζει και παιδίατρος του «Αγία Σοφία»,

• «γιατί πλέον οι συγγενείς δεν μπορούν να συμπαρασταθούν λόγω οικονομικών και άλλων προβλημάτων». «Αντί να στείλει το κράτος κοινωνικούς λειτουργούς να βοηθήσουν κάποιες οικογένειες, αντί να υπάρχουν κρατικές δομές και μέριμνα για τους γονείς και τα παιδιά, τα φέρνουν στα νοσοκομεία. Για τα παιδιά είναι τρομαχτικό να ζουν σε θαλάμους νοσοκομείου. Έχουν άλλες ανάγκες», συμπληρώνει.

Ενδεικτικό της έλλειψης τέτοιων δημόσιων δομών και υπηρεσιών είναι πως πολλά παιδιά δεν ξέρουν καν γιατί τα πήραν από την οικογένειά τους. Δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει, δεν έχουν την κατάλληλη στήριξη πριν και μετά την απομάκρυνση από το σπίτι.

–Επίσης υπάρχουν περιπτώσεις που επανεξετάστηκε η καταγγελία και τα παιδιά γύρισαν σπίτι μετά από αναίτια διαμονή στο νοσοκομείο.

• «Μας φέρνουν αρκετά παιδιά Ρομά, αλλά δεν καταλαβαίνω το λόγο. Θέλουν να τους "περάσουμε" έναν άλλο τρόπο ζωής; Πώς; Στο νοσοκομείο; Κάποια από αυτά είναι 10, 12, 13 χρονών και δεν έχουν πάει ποτέ σχολείο. Χρειάζονται εξειδικευμένη, οργανωμένη φροντίδα, παρακολούθηση από παιδοψυχιάτρους, λογοθεραπευτές, παιδαγωγούς κ.ά. Τι μπορούν να προσφέρουν οι νοσηλευτές και ορισμένοι εθελοντές;», λέει μια νοσηλεύτρια σε Παθολογικό - Παιδιατρικό Τμήμα του «Αγία Σοφία».

Αλλά παιδιά είναι κακοποιημένα και δεν μπορούν να έχουν ολόπλευρη, εξειδικευμένη φροντίδα γιατί ο ρόλος του νοσοκομείου είναι άλλος. Τα επισκέπτονται παιδοψυχίατροι, ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί για την αξιολόγησή τους, καθώς και δάσκαλοι που τα διαβάζουν, όμως τις περισσότερες ώρες της μέρας αφήνονται μόνα τους, πλήττουν, άλλα κλείνονται στον εαυτό τους, άλλα ομαδοποιούνται και τριγυρίζουν στους χώρους του νοσοκομείου.

Σε θαλάμους νοσοκομείων φιλοξενούνται για μήνες υγιή παιδιά
(φωτό Eurokinissi)

Κινδυνεύουν μέσα στο νοσοκομείο

Στο νοσοκομείο τα υγιή παιδιά κινδυνεύουν να κολλήσουν κάτι και τα άρρωστα παιδιά να επιβαρυνθούν περισσότερο. Τα παιδιά με εισαγγελικές εντολές

• «μπορεί να κολλήσουν αρρώστιες, ενώ μετά από ένα διάστημα αρχίζουν και αναστατώνονται γιατί το νοσοκομείο είναι περιοριστικό περιβάλλον. Εξεγείρονται, κάνουν φασαρία, οι γονείς των νοσηλευομένων παιδιών κάνουν παράπονα», σημειώνει ο Γερ. Κολαΐτης. Eurokinissi Σε θαλάμους νοσοκομείων φιλοξενούνται για μήνες υγιή παιδιά

Νοσηλεύτριες περιγράφουν καταστάσεις που κανείς δεν φαντάζεται ότι συμβαίνουν σε ένα παιδιατρικό νοσοκομείο:

• «Πριν λίγες μέρες φιλοξενούσαμε παιδιά αρκετά μεγάλα σε ηλικία. Ένα βράδυ έβαλαν φωτιά σε κάδο στο Ακτινολογικό και γέμισε καπνούς το νοσοκομείο. Κάποια νοσηλευόμενα παιδιά με αναπνευστήρα, γαστροστομία κ.ά. δύσκολα μεταφέρονται αν συμβεί κάτι επείγον. Την επομένη τα παιδιά αυτά επέστρεψαν σπίτι τους μετά από ενάμιση μήνα παραμονής στο νοσοκομείο. Όλο αυτό έγινε για το τίποτα, γιατί εξαρχής ξέρουν ότι το νοσοκομείο δεν μπορεί να τους προσφέρει κάτι».

Άλλοι εργαζόμενοι θυμούνται πολλά αντίστοιχα περιστατικά:

• «Μια φορά φιλοξενούμενα παιδιά έπαιζαν με τα ασανσέρ και τα μπλόκαραν για αρκετή ώρα. Υπήρχαν παιδιά που έπρεπε να μεταφερθούν από τα χειρουργεία στους θαλάμους ή το αντίστροφο ή αν συνέβαινε κάτι έκτακτο πώς θα τα μετακινούσαμε; Με τα χέρια; Εξάλλου τα φιλοξενούμενα παιδιά τριγυρίζουν ελεύθερα στο νοσοκομείο, πώς να ξέρουμε πού βρίσκονται κάθε στιγμή; Μπορεί να τρυπηθούν με κάτι, μπορεί να χτυπήσουν, οτιδήποτε μπορεί να συμβεί». «Είμαστε δυο νοσηλευτές για 33 παιδιά σε ένα τμήμα και κατά μέσο όρο τα 7-8 παιδιά είναι εδώ με εισαγγελική εντολή. Τι να προλάβουμε; Αν προσέχουμε τα υγιή παιδιά, ποιος θα μείνει να κάνει τη νοσηλεία;», λένε νοσηλεύτριες ενός τμήματος.

Από κινητοποίηση των εργαζομένων
για τις τεράστιες ελλείψεις στο Κέντρο «Μητέρα»

«Είμαστε σε κατάσταση επαγγελματικής εξουθένωσης»

Το νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό, που ήδη «λιώνει» στην εντατικοποίηση, δεν έχει αντικειμενικά τη δυνατότητα και τα μέσα να δώσει σε αυτά τα παιδιά τη φροντίδα που χρειάζονται (σίτιση, προσωπική υγιεινή, δημιουργική απασχόληση, ψυχολογική υποστήριξη κ.ά.). Τα περισσότερα τμήματα λειτουργούν με ελάχιστο προσωπικό, ίσο ή περίπου ίσο με το προσωπικό ασφαλείας, υπάρχουν ακόμα και βάρδιες με ένα νοσηλευτή στο τμήμα, ενώ στους νοσηλευτές οφείλονται αρκετά ρεπό. Ιδιαίτερα στις εφημερίες το προσωπικό δεν επαρκεί για την ασφαλή νοσηλεία των μικρών ασθενών, πόσο μάλλον να επιφορτίζεται και με τη φροντίδα παιδιών που θα έπρεπε να βρίσκονται σε εξειδικευμένες δομές πρόνοιας.

• «Είμαστε σε κατάσταση επαγγελματικής εξουθένωσης», λένε χαρακτηριστικά νοσηλευτές του «Αγία Σοφία». «Με την κατάσταση που επικρατεί αντικειμενικά πολλές φορές αποσυντονιζόμαστε στη νοσηλεία μας, γιατί πρέπει να έχουμε το νου μας στα παιδιά. Είμαστε "αστυφύλακες", μην έρθουν οι γονείς τους και τα πάρουν κρυφά. Είμαστε "παιδαγωγοί" και "γονείς", πρέπει να έχουμε το νου μας μην πάθουν κάτι γιατί η ευθύνη θα πέσει πάνω μας. Όλα αυτά είναι σε βάρος της νοσηλείας. Ήδη το προσωπικό είναι ελάχιστο, δεν αρκεί ούτε για τα παιδιά που νοσηλεύονται. Όλοι μας είμαστε σε τραγική σωματική και ψυχολογική κατάσταση», σημειώνουν.

Ταυτόχρονα το προσωπικό «δένεται» με τα παιδιά και δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό για τη φροντίδα τους. «Κάποια παιδάκια περπάτησαν εδώ μέσα, έβγαλαν πάνα εδώ. Κάποια τα έχουν βαφτίσει νοσηλευτές, έχει τύχει να υιοθετηθούν παιδιά από υγειονομικούς ή να τα παίρνουν σπίτι τους με αναδοχή. Παλιότερα όμως ήταν λιγότερα και αυτό ήταν εφικτό, τώρα πληθαίνουν μέρα με τη μέρα», μας λένε οι εργαζόμενοι. 

***

Το κράτος εγκαταλείπει και παραμελεί τις οικογένειες

Γονείς πάμφτωχοι, με σοβαρά προβλήματα υγείας, κοινωνικά αποκλεισμένοι και ευάλωτοι αφήνονται στην τύχη τους

Δεν είναι όλες οι οικογένειες «χαμένη υπόθεση». Κατά κύριο λόγο είναι οικογένειες ευάλωτες, που χρειάζονται στήριξη: Πάμφτωχοι γονείς χωρίς στέγη και ένα πιάτο φαγητό, μονογονεϊκές οικογένειες, πολύτεκνες, χωρίς δουλειά, εξαρτημένοι γονείς, γονείς παιδιών με σοβαρές ασθένειες που δεν μπορούν να προσφέρουν στο παιδί τους τα απαραίτητα για την επιβίωσή του.

Όμως, το καπιταλιστικό κράτος, όχι μόνο δεν προσφέρει ολόπλευρη στήριξη, όχι μόνο δεν εξαντλεί όλα τα περιθώρια ώστε να μη χωριστούν τα παιδιά από τους γονείς, αντίθετα εμπορευματοποιεί όλες τις ανθρώπινες ανάγκες: Στέγη, τροφή, ρεύμα, θέρμανση, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, υπηρεσίες ψυχικής υγείας, πρόληψη.

 

 Τα αφήνουν προτού γεννηθούν...

Στα μαιευτήρια της χώρας, πολλές γυναίκες πάνε αποφασισμένες να αφήσουν εκεί το παιδί τους μόλις γεννηθεί. Ξέρουν πως δεν έχουν καμιά ελπίδα να καταφέρουν να το μεγαλώσουν. Στο τμήμα Νεογνών του μαιευτηρίου «Έλενα», αυτή τη στιγμή φιλοξενούνται 14 νεογνά και βρέφη. Κατά μέσο όρο, στο συγκεκριμένο μαιευτήριο βρίσκονται πάντα 12 - 14 εγκαταλειμμένα νεογνά και βρέφη και παραμένουν εκεί για 5 - 7 μήνες μέχρι να δοθούν για υιοθεσία, αναδοχή ή να μεταφερθούν στις δομές του Κέντρου Προστασίας Παιδιού «Μητέρα» ή του Αναρρωτηρίου Πεντέλης. Σπάνιες είναι οι περιπτώσεις παιδιών που έμειναν στο «Έλενα» έναν ολόκληρο χρόνο και γιόρτασαν τα πρώτα τους γενέθλια με το προσωπικό. Επίσης, τα τελευταία χρόνια στο «Έλενα» μεταφέρονται και εγκαταλειμμένα βρέφη από το μαιευτήριο «Αλεξάνδρα».

Στην πλειοψηφία τους, είναι υγιή παιδιά, τόσο Ελλήνων, όσο και μεταναστών. Οι κυριότεροι λόγοι που οι μητέρες τα εγκαταλείπουν στο μαιευτήριο είναι η ακραία φτώχεια, η τοξικοεξάρτηση, ψυχολογικά και κοινωνικά προβλήματα.

• «Υπάρχουν μάνες που μένουν στο δρόμο, που δεν έχουν ούτε ένα πιάτο φαΐ ή που είναι εξαρτημένες από αλκοόλ, ναρκωτικά κ.λπ. Άλλες υπογράφουν πριν γεννήσουν ότι δεν θα κρατήσουν το μωρό, άλλες φεύγουν κρυφά και λιγότερες το αφήνουν κάποιους μήνες κι επιστρέφουν για να το πάρουν», σημειώνουν οι εργαζόμενοι.

Όσο περνούν οι μήνες, τα μωρά αρχίζουν να έχουν μεγαλύτερες ανάγκες, περιγράφουν υγειονομικοί του «Ελενα» και του «Αλεξάνδρα»:

• «Μας κοιτάνε και βλέπουν διαφορετικές φιγούρες κάθε μέρα, σε κάθε βάρδια. Θέλουν αγκαλίτσες, παιχνίδια και χάδια. Έχουν άλλες διατροφικές ανάγκες, δεν πίνουν πια μόνο γάλα. Εμείς τους προσφέρουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε, τα πάμε καμιά βόλτα στους διαδρόμους, αλλά δεν υπάρχει χρόνος. Ούτε είναι οικογένεια αυτό. Τα παιδιά χρειάζονται οικογένεια».

Παιδιά στην Αθήνα που τρέφονται από συσσίτια

Καταστρέφονται οικονομικά για θεραπείες του παιδιού

Ορισμένα από τα παιδιά που φιλοξενούνται στα Παιδιατρικά Νοσοκομεία έχουν κάποιο σοβαρό νόσημα και οι γονείς τους τα αφήνουν στα νοσοκομεία μόλις διαγνωστεί το πρόβλημα.

• «Σοκάρεται ο γονιός, σκέφτεται: δεν έχω τα μέσα να ζήσω εγώ, θα ζήσω και το παιδί; Το αφήνει ελπίζοντας ότι θα είναι καλύτερα», λέει στον «Ριζοσπάστη» η Ολγα Σιάντου, νοσηλεύτρια στο Παίδων «Η Αγία Σοφία» και στέλεχος του ΠΑΜΕ Υγείας - Πρόνοιας.

• «Βλέπουμε οικογένειες που έχουν καταστραφεί οικονομικά για να μπορέσει το παιδί τους που έχει ένα ανίατο νόσημα είτε να επιβιώσει, είτε να έχει μια καλή ποιότητα ζωής. Δεν ενισχύονται από το κράτος και ό,τι πάρουν από τα ασφαλιστικά Ταμεία είναι λίγα και με μεγάλη καθυστέρηση. Όμως όταν ο άλλος δεν έχει καν δουλειά πώς θα στηρίξει αυτό το παιδί; Δεν υπάρχει καμία κρατική φροντίδα, υποδομές, το κατάλληλο προσωπικό, δωρεάν για όλους θεραπείες και ειδική διατροφή. Δεν επαρκούν οι ψυχολόγοι για να στηρίξουν τους γονείς, να τους βοηθήσουν να αποδεχτούν το πρόβλημα του παιδιού και να πορευτούν», συμπληρώνει.

Ο Γερ. Κολαΐτης αναφέρεται σε μελέτη (διδακτορική διατριβή της Βασιλικής Ντρε, ψυχιατρικής νοσηλεύτριας και επισκέπτριας Υγείας) της Πανεπιστημιακής Παιδοψυχιατρικής Κλινικής:

• «Σχεδόν 3 στις 4 οικογένειες παιδιών με διαταραχές του φάσματος του αυτισμού ξοδεύουν περισσότερα από 800 ευρώ μηνιαίως μόνο για τη θεραπευτική αντιμετώπιση του προβλήματος του παιδιού τους. Ούτε τα μισά δεν καλύπτονται από ασφαλιστικά ταμεία».

Οι οικογένειες αφήνονται κυριολεκτικά στην τύχη τους να αντιμετωπίσουν τα πολλαπλά προβλήματα που προκύπτουν. Για παράδειγμα, οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία - ιδιαίτερα οι γυναίκες - δύσκολα τα φέρνουν βόλτα με το μεγάλωμα των παιδιών, αφού συχνά δουλεύουν απογευματινές και βραδινές βάρδιες. Η έλλειψη του προσωπικού στα δημόσια νοσοκομεία όπως και η ανεπάρκεια δημόσιων δομών δημιουργικής απασχόλησης των παιδιών κάνει πιο δύσκολη την κατάσταση.

• «Έχουμε συναδέλφους που ο ένας γονιός ζει στην Αθήνα και ο άλλος στα Γιάννενα. Ακόμη και συναδέλφους με ανάπηρα παιδιά, τα οποία μεγαλώνουν μόνο με τους πατεράδες τους σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, στη Μακεδονία, στη Θεσσαλία και αλλού. Κι όμως, το κράτος δεν φροντίζει να μεταθέσει αυτές τις μάνες σε νοσοκομεία ή άλλες δομές Υγείας κοντά στα παιδιά τους. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ποιος παραμελεί; Ποιος εγκαταλείπει; Οι γονείς ή το κράτος;», αναφέρει ενδεικτικά η Ολ. Σιάντου.

Απαιτείται τώρα να γίνουν μαζικές προσλήψεις προσωπικού
όλων των ειδικοτήτων στο Κέντρο Βρεφών «Μητέρα»,
στο Αναρρωτήριο Πεντέλης και στα άλλα κέντρα για το παιδί

Πρόληψη και στήριξη

Όλοι οι εργαζόμενοι τονίζουν πως τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν σε μια οικογένεια, η τελευταία λύση να είναι τα ιδρύματα και σε καμία περίπτωση μέσα στα νοσοκομεία και στα μαιευτήρια.

• «Η πρόληψη είναι το καλύτερο πράγμα. Δεν είναι όλες οι οικογένειες ανίκανες να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Συνήθως είναι πολυπροβληματικές οικογένειες: Φτωχές, με ανεργία, ψυχική αρρώστια στο γονιό, χρήση ουσιών ή μονογονεϊκές οικογένειες. Αλλά πρέπει να γίνεται προσπάθεια, να εξαντλούμε όλα τα περιθώρια ώστε οι πιο ευάλωτες, αυτές που έχουν μεγαλύτερες ανάγκες να υποστηρίζονται από κοινωνικές υπηρεσίες, υπηρεσίες Ψυχικής Υγείας ενηλίκων και ανηλίκων. Οι επιστήμονες του χώρου μας (παιδοψυχίατροι, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, επισκέπτες υγείας) και ιδιαίτερα εκείνοι που εργάζονται σε υπηρεσίες στην κοινότητα δεν πρέπει να περιμένουν την οικογένεια να απευθυνθεί στις υπηρεσίες τους. Η εργασία μας είναι κυρίως η διάγνωση και θεραπεία, αλλά χρειάζεται επίσης να κάνουμε προγράμματα πρόληψης και προαγωγής ψυχοκοινωνικής υγείας, να βοηθήσουμε τις πιο αδύναμες οικογένειες, τους γονείς στο ρόλο τους», υπογραμμίζει ο Γερ. Κολαΐτης.

Απαιτείται, δηλαδή:

• Aνάπτυξη ενός δημόσιου δικτύου κοινωνικών υπηρεσιών, δομών ψυχικής υγείας και δημιουργικής απασχόλησης των παιδιών, αλλά και πολιτικές στήριξης των μακροχρόνια ανέργων, των άστεγων οικογενειών, των γονιών που θέλουν να απεξαρτηθούν από ουσίες.

• Μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού όλων των ειδικοτήτων, για να μπορέσουν να αναπτυχθούν τα διάφορα κέντρα και υπηρεσίες με βάση τις ανάγκες στήριξης αυτών των παιδιών, των λαϊκών οικογενειών, ώστε να συμβάλουν ουσιαστικά στην ολόπλευρη ψυχοσωματική ανάπτυξη των παιδιών.

• Στις περιπτώσεις που η οικογένεια είναι αδύνατον ή και επικίνδυνο να μεγαλώσει το παιδί, θα πρέπει να βρίσκεται μια θετή ή ανάδοχη οικογένεια.

• Χρειάζεται η στελέχωση των κοινωνικών υπηρεσιών, ώστε να μπορέσουν να αναπτυχθούν οι δημόσιες υιοθεσίες στην προοπτική κατάργησης των ιδιωτικών που αφήνουν περιθώρια για την εμπορία παιδιών.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 14/12/2013

Από Μποτίλια επίσης:

• Ο υποσιτισμός στα σχολεία είναι ο ίδιος ο καπιταλιστικός – Κανένας συμβιβασμός μαζί του