Για τη 15η Διεθνή Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων στη Λισαβόνα

Για τη 15η Διεθνή Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων στη Λισαβόνα

Του Γιώργου ΜΑΡΙΝΟΥ
(Μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ)

Μετά τη Διεθνή Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, που πραγματοποιήθηκε 8, 9, 10 Νοέμβρη 2013 στη Λισαβόνα (βλέπε και ανακοίνωση του ΚΚΕ), την οποία φιλοξένησε το Πορτογαλικό ΚΚ, παρατηρείται μια κινητικότητα και εκπρόσωποι διάφορων ΚΚ επιχειρούν να αναλύσουν τη συζήτηση που έγινε, από τη σκοπιά της δικής τους ιδεολογικοπολιτικής ανάλυσης.

Το ΚΚΕ παίρνει μέρος και σ' αυτή τη συζήτηση με στόχο να αναδειχθούν τα ζητήματα που απασχολούν το κομμουνιστικό κίνημα, να ενημερωθούν οι κομμουνιστές σε διεθνή κλίμακα για τα πραγματικά γεγονότα και τις θέσεις των κομμάτων.

1. Το ΚΚΕ, αμέσως μετά την αντεπανάσταση, επέδειξε ειδική φροντίδα για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος.

Συνέβαλε στη συγκέντρωση δυνάμεων και στην πραγματοποίηση των Διεθνών Συναντήσεων των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, αντιπαλεύοντας μεγάλες δυσκολίες και ιδιαίτερα θέσεις που απέρριπταν τη διακριτή παρουσία των ΚΚ και προσέβλεπαν στο ανακάτωμα με δυνάμεις του οπορτουνισμού, παραδοσιακές η νέο-μεταλλαγμένες, στο όνομα της κοινής δράσης της «αριστεράς».

Το Κόμμα μας έδωσε ιδιαίτερη σημασία στην ανάδειξη κοινών στόχων και στην ανάπτυξη κοινής δράσης, παρά τις σοβαρές ιδεολογικοπολιτικές διαφορές, και προσπάθησε, με τη συμβολή και άλλων ΚΚ, να καθιερωθούν οι Διεθνείς Συναντήσεις, οι οποίες διεξήχθησαν από το 1998 έως το 2004 στην Αθήνα και φιλοξενήθηκαν σε άλλες χώρες στην πορεία.

Το Κόμμα μας δείχνει ιδιαίτερη επιμονή για την ενότητα του κομμουνιστικού κινήματος, παίρνοντας υπόψη ότι πρόκειται για δύσκολο, σύνθετο πρόβλημα, το οποίο μπορεί να επιλυθεί μόνο με τη δημιουργία γερών θεμελίων, που θα στηρίζονται στη Μαρξιστική - Λενινιστική κοσμοθεωρία, στις αρχές της ταξικής πάλης, σε επαναστατική στρατηγική. Στη βάση αυτή, μπορεί να ενδυναμώνεται ο πραγματικός κομμουνιστικός χαρακτήρας των ΚΚ, να κατακτιέται η ταξική ενότητα της εργατικής τάξης και η συμμαχία της με τα λαϊκά στρώματα, να επιτυγχάνεται συγκέντρωση και προετοιμασία εργατικών, λαϊκών δυνάμεων για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Είναι φανερό ότι η επαναστατική ενότητα του κομμουνιστικού κινήματος έχει μεγάλες απαιτήσεις, δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς στρατηγικό άξονα, χωρίς συνδυασμό επαναστατικής θεωρίας και πράξης που θα θέτει ως καθημερινό καθήκον την προετοιμασία των ΚΚ και της εργατικής τάξης να ανταποκριθούν στις ανάγκες της σύγκρουσης με το εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα, το κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκπροσώπους, τον οπορτουνισμό που αποτελεί σαράκι στις γραμμές του κομμουνιστικού κινήματος.

Η αντίληψη που συνδέει την ενότητα του κομμουνιστικού κινήματος με την απλουστευτική θέση, «ενότητα σε όσα συμφωνούμε», μπλοκάρει τη συζήτηση και παραβλέπει την αναγκαιότητα επεξεργασίας επαναστατικής στρατηγικής και προσαρμογής των ΚΚ στις μεγάλες απαιτήσεις της ταξικής πάλης, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Τα αφήνει ανοχύρωτα στη διαβρωτική δουλειά των αστικών και οπορτουνιστικών δυνάμεων που προσπαθούν να ενσωματώσουν τα ΚΚ στον κοινοβουλευτισμό, να τα ευνουχίσουν και να τα κάνουν μέρος του αστικού πολιτικού συστήματος, με συνεργασίες χωρίς αρχές, με συμμετοχή σε κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης που έχουν «αριστερή» - «προοδευτική» ταμπέλα, με εγκλωβισμό στη λογική της ταξικής συνεργασίας, με στήριξη ιμπεριαλιστικών Ενώσεων, όπως συμβαίνει π.χ. με τα ΚΚ της λεγόμενης Ευρωπαϊκής Αριστεράς, αλλά και άλλα ΚΚ που ακολουθούν το ίδιο δρόμο.

2. Το ΚΚΕ, παρά τις δυσκολίες, έχει συμβάλει στην έκδοση κοινών ανακοινώσεων στις διεθνείς και άλλες Συναντήσεις των Κομμουνιστικών Κομμάτων. Όμως, το Κόμμα μας έχει επισημάνει πως ο συμβιβασμός σε ζητήματα στρατηγικής σημασίας και η αναζήτηση διατυπώσεων που θα στρογγυλεύουν τις διαφωνίες στο όνομα της συμφωνίας για μια κοινή ανακοίνωση, δεν συμβάλει στη σωστή, αντικειμενική ενημέρωση των κομμουνιστών, της εργατικής τάξης, των λαών.

Προκαλεί συγχύσεις, δεν επιτρέπει τη συνειδητοποίηση της πραγματικής κατάστασης και εμποδίζει την ανάπτυξη της σκέψης για τις αιτίες των προβλημάτων, την αναγκαιότητα ενιαίας επαναστατικής στρατηγικής που θα δυναμώσει τη διακριτή πάλη του κομμουνιστικού κινήματος για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, όπου Γης.

Στην 15η Διεθνή Συνάντηση, στη Λισαβόνα, δεν έγινε δυνατόν να εκδοθεί κοινή ανακοίνωση, λόγω διαφορετικών προσεγγίσεων σε πολύ σοβαρά ζητήματα. Επειδή εκφράζονται απόψεις, που «θολώνουν τα νερά» και διαστρεβλώνουν γεγονότα, θέλουμε να αναφερθούμε σε ορισμένα ζητήματα.

Το ΚΚΕ, πριν ακόμα από τη Διεθνή Συνάντηση, τοποθετήθηκε συγκεκριμένα στο πρώτο σχέδιο κοινής ανακοίνωσης και υποστήριξε πως δεν είναι βάση για συζήτηση, αν δε γίνουν σημαντικές αλλαγές. Κατέθεσε σειρά παρατηρήσεων, προτάσεων και το ίδιο έκαναν και άλλα ΚΚ. Δυστυχώς, βασικές προτάσεις του Κόμματός μας δεν πάρθηκαν υπόψη.

Οι παρατηρήσεις του ΚΚΕ περιελάμβαναν, μεταξύ των άλλων, και τα εξής θέματα:

Σχετικά με την έννοια του ιμπεριαλισμού: Το ΚΚΕ αντιμετωπίζει αυτήν την έννοια, όπως την έχει θεμελιώσει ο Β. Ι. Λένιν, ως το τελευταίο και ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού. Δυστυχώς, στο σχέδιο Κοινής Ανακοίνωσης, το κρίσιμο αυτό ζήτημα δεν αποδιδόταν σωστά και σε αρκετά σημεία υπήρχαν περιθώρια για παρερμηνεία αυτής της έννοιας, η οποία περιοριζόταν και αντιμετωπιζόταν απλά ως μια επιθετική εξωτερική πολιτική.

Αιτία και φύση της καπιταλιστικής κρίσης: Το Κόμμα μας έθεσε ότι οι λαοί είναι αντιμέτωποι με μια βαθιά καπιταλιστική οικονομική κρίση, υπερπαραγωγής, υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, που η αιτία της βρίσκεται στη βασική αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας, απορρίπτοντας τους χαρακτηρισμούς, του είδους «χρηματοπιστωτική», «διαρθρωτική» κρίση, που θολώνουν το χαρακτήρα της καπιταλιστικής κρίσης και των αιτιών.

Ζήτημα κοινωνικών συμμαχιών: Το ΚΚΕ στηρίζει γραμμή συμμαχιών της εργατικής τάξης με τα άλλα φτωχά - λαϊκά στρώματα, όπως τη φτωχή αγροτιά, τα φτωχά μικροαστικά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου και δεν μπορεί να συμφωνήσει με συμμαχίες με τμήματα της αστικής τάξης, που «βαφτίζονται» «αντιμονοπωλιακά στρώματα».

Στάση απέναντι στις λεγόμενες «αναδυόμενες» χώρες: Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα αυτές οι χώρες, στις οποίες κυριαρχούν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, δεν είναι «εισαγόμενα» από το εξωτερικό, όπως παρουσιάζονταν στο σχέδιο Κοινής Ανακοίνωσης, αλλά είναι αποτέλεσμα του ίδιου του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής αυτών των χωρών.

Το ίδιο ισχύει για τις εξελίξεις στη Λατινική Αμερική. Το ΚΚΕ παρακολουθεί προσεκτικά τις εξελίξεις και τις διεργασίες, εκφράζει την αλληλεγγύη του στην πάλη των ΚΚ και των λαών, αλλά ασκεί κριτική στην πολιτική που εφαρμόζεται σε καπιταλιστικές χώρες με ισχυρή μονοπωλιακή βάση, που παίζουν ιδιαίτερο ρόλο στον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό και εφαρμόζουν στρατηγική που υπηρετεί τα συμφέροντα και την κερδοφορία του κεφαλαίου, σε βάρος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων που ζούνε σε συνθήκες εκμετάλλευσης.

Μεταρρυθμίσεις στο πλαίσιο του καπιταλισμού: Το ΚΚΕ αγωνίζεται στη χώρα μας για να υπάρξουν κατακτήσεις των εργαζομένων, όπως π.χ. στο ζήτημα της διεκδίκησης αποκλειστικά δημόσιου, δωρεάν εκπαιδευτικού συστήματος, Υγείας, Πρόνοιας, αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις κ.λπ. Και συνδέει την πάλη του με τη ριζική αλλαγή της κοινωνίας, την εργατική εξουσία και την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων. Είναι επιζήμιο να σπέρνονται αυταπάτες, ότι μπορεί μέσα στο πλαίσιο του καπιταλισμού, με μεταρρυθμίσεις να «διορθωθεί» το εκμεταλλευτικό αυτό σύστημα.

Το ζήτημα των διακρατικών καπιταλιστικών ενώσεων: Η ΕΕ είναι μια διακρατική καπιταλιστική ένωση, αντιδραστική από τη φύση της ως εκπρόσωπος των ευρωπαϊκών μονοπωλίων και για την επιθετικότητά της κατά των λαών δεν ευθύνεται μόνο η εμβάθυνση της καπιταλιστικής ενοποίησης («ολοκλήρωση»). Το ίδιο συμβαίνει και με τις άλλες διακρατικές ενώσεις, που εμφανίζονται στο έδαφος του καπιταλισμού στην Ασία, στην Ευρασία, στη Λατινική Αμερική κ.α., είναι στην υπηρεσία των μεγάλων οικονομικών ομίλων και οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να επιλέξουν ιμπεριαλιστή και ιμπεριαλιστικό «κέντρο».

Αντιθέσεις μεταξύ καπιταλιστικών χωρών: Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις «παλιές» και στις νέες, ανερχόμενες καπιταλιστικές χώρες, εκδηλώνεται για τα μερίδια των αγορών, τον έλεγχο των φυσικών πόρων, των δρόμων περάσματος των αγωγών κ.λπ. Κάθε αστική τάξη, με βάση την ισχύ της (οικονομική, πολιτική, στρατιωτική) είναι ένα «αρπακτικό», μεγαλύτερο ή μικρότερο, που εκμεταλλεύεται την εργατική δύναμη, και επιπλέον επιδιώκει την αύξηση του ρόλου της στις διεθνείς υποθέσεις.

Έτσι, θεωρούμε πως η εργατική τάξη δεν μπορεί να λάβει το μέρος καμιάς αστικής τάξης, σε αντίθεση με διάφορες διατυπώσεις, που υπήρχαν στο κείμενο της Κοινής Ανακοίνωσης.

Ειδικά στο θέμα της Λατινικής Αμερικής, το σχέδιο Κοινής Ανακοίνωσης έφτανε μέχρι του σημείου να θεωρεί ότι αστικές κυβερνήσεις ισχυρών καπιταλιστικών δυνάμεων, ιμπεριαλιστικών χωρών, που φιγουράρουν μεταξύ των G20, δίνουν ώθηση στην αντιιμπεριαλιστική πάλη. Ξεπερνώντας το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις αυτές διαχειρίζονται την αστική κρατική εξουσία για την ισχυροποίηση των μονοπωλίων, που κυριαρχούν στην οικονομία τους.

Για το ζήτημα επανάσταση ή μεταρρύθμιση: Το ΚΚΕ σημείωσε πως σ' αυτό το ζήτημα τα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα μπορούν να δώσουν μία και μόνο απάντηση: Επανάσταση! Δυστυχώς, στο σχέδιο Κοινής Ανακοίνωσης σε αρκετά σημεία γινόταν λόγος για «διαδικασίες οικοδόμησης της κυριαρχίας και εναλλακτικών λύσεων στη βάση της κοινωνικής προόδου», είτε για «κατάκτηση θέσεων στους θεσμούς», μέσα από τις οποίες θα γίνουν «αλλαγές στο ταξικό περιεχόμενο της εξουσίας».

Η πείρα των Κομμουνιστικών Κομμάτων από επιλογές διαχείρισης του καπιταλισμού είναι οδυνηρή και το παράδειγμα του «Ευρωκομμουνισμού» είναι γνωστό σε όλους.

Τέτοιες θέσεις καλλιεργούν συγχύσεις και αυταπάτες, εξωραΐζουν την αστική εξουσία, αφοπλίζουν το εργατικό, λαϊκό κίνημα. Η πείρα από το πραξικόπημα στη Χιλή που συμπληρώνονται φέτος 40 χρόνια είναι χαρακτηριστική και δεν επιτρέπεται η υποστήριξη αυτών των θέσεων.

Το μέτωπο στον οπορτουνισμό: Είναι αναγκαίο να τονιστούν οι ευθύνες των οπορτουνιστικών δυνάμεων που έχουν προκαλέσει μεγάλη ζημιά στο κομμουνιστικό κίνημα, στην πάλη της εργατικής τάξης.

Πολιτικές συμμαχίες με άλλες δυνάμεις: Η συμμαχία της εργατικής τάξης με τα λαϊκά στρώματα είναι το κρίσιμο ζήτημα. Η πολιτική των συμμαχιών, η συγκέντρωση και προετοιμασία δυνάμεων, καθορίζεται από το στρατηγικό στόχο της ανατροπής της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και δεν μπορεί να εντάσσεται σε διαχειριστικά παιχνίδια κορυφής, με τη σοσιαλδημοκρατία και τον οπορτουνισμό.

Για τα «μοντέλα» του σοσιαλισμού: Σημειώθηκε πως πίσω από τη συζήτηση περί «απόρριψης των μοντέλων», εκδηλώνεται πρόβλημα απόρριψης των νομοτελειών της επανάστασης και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, όπως είναι η εργατική εξουσία (δικτατορία του προλεταριάτου), η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, ο κεντρικός σχεδιασμός. Ιστορικά, στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα, πίσω από τα «εθνικά μοντέλα», την «πολυμορφία των δρόμων για το σοσιαλισμό» κρυβόταν η αναθεώρηση της θεωρίας μας και δικαιολογούνταν η απομάκρυνση από τις κομμουνιστικές αρχές. Από την άποψη αυτή, το Κόμμα μας δεν μπορεί να συμφωνήσει με διατυπώσεις που προκαλούν σύγχυση και ρίχνουν νερό στο μύλο οπορτουνιστικών, σοσιαλδημοκρατικών θεωριών του είδους του λεγόμενου «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα».

3. Στην Ομάδα Εργασίας (έχει ευθύνη για την προετοιμασία των Διεθνών Συναντήσεων), η οποία συνεδρίασε στη Λισαβόνα με τη συμμετοχή σημαντικού αριθμού ΚΚ, διαπιστώθηκε ότι το σχέδιο κοινής ανακοίνωσης δεν αποτελεί βάση για συζήτηση και το ίδιο επαναλήφθηκε και στην ολομέλεια των ΚΚ. Συμφωνία επήλθε στο πλαίσιο των κοινών δράσεων για την επόμενη περίοδο, ώστε να αναπτυχθεί η πάλη για οξυμένα λαϊκά προβλήματα και να εκφραστεί κοινή τοποθέτηση των ΚΚ σε μια σειρά ζητήματα.

Η αντιπροσωπεία του ΚΚΕ τόσο στην Ομάδα Εργασίας, όσο και στην ολομέλεια των ΚΚ, έθεσε συγκεκριμένα, τεκμηριωμένα τις θέσεις του Κόμματος για τα βασικά θέματα, στα οποία εκφράστηκαν διαφωνίες.

Σε σχετική παρέμβαση στην ολομέλεια των ΚΚ, η αντιπροσωπεία του ΚΚΕ, μεταξύ των άλλων, σημείωσε τα εξής:

«Η κοινή ανακοίνωση φορτώθηκε από την αρχή με πολλά σοβαρά ζητήματα στρατηγικής σημασίας, στα οποία ήταν γνωστές οι διαφορετικές προσεγγίσεις του ΚΚΕ και άλλων ΚΚ. Το κείμενο το διαπερνά η αντίληψη ότι ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό υπάρχει ενδιάμεσο κοινωνικό - οικονομικό σύστημα και συνεπώς εξουσία, αλλά αυτό δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.

Το κείμενο μιλάει για αντιμονοπωλιακές, επαναστατικές αλλαγές στο έδαφος του καπιταλισμού. Αυτό είναι ουτοπία, αποπροσανατολισμός, εξωραΐζει το εκμεταλλευτικό σύστημα.

Τι σημαίνει "χρηματιστηριοποίηση" της οικονομίας; Αυτό είναι βασική θέση της αστικής και οπορτουνιστικής ανάλυσης. Κρύβει την ουσία της καπιταλιστικής κρίσης. Παραπέμπει στο λεγόμενο "καζινοκαπιταλισμό" και οδηγεί στην αναζήτηση ενός "υγιούς", "παραγωγικού" καπιταλισμού.

Υποστηρίζουμε την Κουβανική επανάσταση, παρακολουθούμε τις εξελίξεις, εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας.

Συζητάμε με το ΚΚ του Βιετνάμ, αλλά έχουμε άλλη άποψη για το λεγόμενο "σοσιαλισμό με καπιταλιστική αγορά". Ο σοσιαλισμός έχει συγκεκριμένες νομοτέλειες και η παραβίασή τους στοιχίζει ακριβά.

Έχουμε ξανασυζητήσει για την Κίνα και υποστηρίζουμε με στοιχεία ότι εκεί έχουν κυριαρχήσει οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Το 2013, 400 Κινέζοι καπιταλιστές αύξησαν την περιουσία τους κατά 150 δισ. δολάρια.

Είναι φανερό ότι δεν μπορούμε να στηρίξουμε αστικές κυβερνήσεις στη Λατινική Αμερική ακόμα κι αν συμμετέχουν ή τις στηρίζουν ΚΚ. Η Βραζιλία π.χ. είναι ισχυρή ιμπεριαλιστική χώρα, υπάρχουν ισχυρότατα μονοπώλια, με τεράστια κέρδη από τη μια, και 55 εκατομμύρια εξαθλιωμένοι από την άλλη».

Συμπερασματικά, σημειώθηκε στην παρέμβαση του ΚΚΕ, το σχέδιο κοινής ανακοίνωσης δίνει λάθος κατεύθυνση στην πάλη, οδηγεί σε ενσωμάτωση στο σύστημα, εμποδίζει τη διαδικασία προσαρμογής της στρατηγικής του κομμουνιστικού κινήματος στις ανάγκες της ταξικής πάλης, για το σοσιαλισμό.

Η συζήτηση που έγινε στη Διεθνή Συνάντηση ήταν πλούσια και η πείρα μπορεί να αξιοποιηθεί, να προβληματίσει, να εξαχθούν συμπεράσματα και σ' αυτό θα συμβάλει το ΚΚΕ. Αλλά, δυστυχώς, σε ορισμένες, λίγες, τοποθετήσεις, συνεντεύξεις κ.λπ. εκπροσώπων ΚΚ, μετά τη Συνάντηση, δίνονται αυθαίρετες ερμηνείες που γεννούν ερωτήματα.

Τι σημαίνει π.χ. η θέση που αναφέρει πως με την ανακοίνωση διαφώνησαν ΚΚ που δεν έχουν ακόμα καμία ευθύνη στην ηγεσία του κράτους ή είναι μικρά;

Πρόκειται για επικίνδυνη τοποθέτηση διαχωρισμού των ΚΚ με αστικά κριτήρια. Από πού κι ως πού είναι αρνητικό να είναι ένα ΚΚ έξω από το παιχνίδι της αστικής διαχείρισης;

Αυτό είναι καθήκον και προϋπόθεση για την αυτοτελή πάλη των ΚΚ, για την ανασύνταξη του κομμουνιστικού και του εργατικού - λαϊκού κινήματος.

Αρνητική πραγματικά εξέλιξη, που πάει πίσω το κομμουνιστικό κίνημα, είναι η σχέση με τη σοσιαλδημοκρατία, η στήριξη ή συμμετοχή σε αστικές κυβερνήσεις που διαχειρίζονται την εξουσία των μονοπωλίων και εκμεταλλεύονται τους λαούς.

Πού αποσκοπεί η συζήτηση περί «μεγάλων» και «μικρών» ΚΚ με κοινοβουλευτικά κριτήρια;

Γιατί είναι «μικρό» κόμμα αυτό που παλεύει με συνέπεια για την ανατροπή του καπιταλισμού, δίνει μάχη για να διαμορφώσει βάσεις στο εργατικό κίνημα με μεγάλες θυσίες και έχει δολοφονημένα στελέχη από τους μηχανισμούς της εργοδοσίας και του αστικού κράτους; Και είναι «μεγάλο» κόμμα αυτό που απολυτοποιεί την κοινοβουλευτική δράση και καλλιεργεί αυταπάτες ότι μπορεί να λυθούν τα λαϊκά προβλήματα, να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες μέσα από τα αστικά κοινοβούλια;

Η ιστορική πείρα διδάσκει ότι μαζικά ΚΚ που απολυτοποίησαν τον κοινοβουλευτισμό και αποσπάστηκαν από την επαναστατική γραμμή, οδηγήθηκαν στην απαξίωση, στη διάρρηξη των δεσμών με την εργατική τάξη, οδηγήθηκαν στον οπορτουνιστικό - διαλυτικό κατήφορο, όπως τα Κομμουνιστικά Κόμματα στη Γαλλία, στην Ισπανία, στην Ιταλία.

Υπάρχουν ΚΚ χωρίς κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, που δίνουν τη μάχη σε συνθήκες έντονου αντικομμουνισμού, με προτεραιότητα στους χώρους δουλειάς μέσα από μύριες δυσκολίες και προσπαθούν να διαμορφώσουν επαναστατική στρατηγική - τακτική. Υπάρχουν και ΚΚ που έχουν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, αλλά υποστηρίζουν την ΕΕ και τη στρατηγική της, έχουν αποκηρύξει τον επαναστατικό δρόμο προ πολλού, όπως τα κόμματα της ηγεσίας του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ).

Το κάθε κόμμα αναλαμβάνει την ευθύνη της τοποθέτησής του.

Το ΚΚΕ υποστηρίζει πως τα προβλήματα του κομμουνιστικού κινήματος δεν αντιμετωπίζονται με αφορισμούς, αλλά με ουσιαστική συζήτηση πάνω στα επίμαχα ζητήματα στρατηγικής σημασίας και με στόχο την επαναστατική ανασυγκρότηση.

Οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες σε όλο τον κόσμο έχουν το λόγο και καθήκον να πάρουν μέρος σ' αυτήν τη διαδικασία.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, κυριακή 15/12/2013